Błonia Hogwartu

Schowałam torebkę, miałam ochotę się obruszyć, ale nic niez zrobiłam i dałam się w nie dźgać. - Mogę? - zapytałam patrząc na butelki.

-Jaak coś zostało-wzruszyłam ramionami.

- Dzięki - wypiłam wszystko co zostało za jednym razem, położyłam głowę na jej piersi i lekko się otarłam policzkiem o nią. - Dziewczyna mnie pocałowała, bo tak, na oczach swojego chłopaka... - mruknęłam zła.

-Aa ja przed chwilą doprowadziłam do zdraaady takiej jednej. I ta dziewczyna jej naas przyłapała-powiedziałam, a potem zaśmiałam się.

- Czyli wolisz dziewczyny? - zapytałam z nadzieją i nie czekając na odpowiedź pocałowałam ją.

-Żeeeby życie miało smaaczek raz dziewczynka, raz chłopaczek-powiedziałam po tym jak rudowłosa mnie pocałowała-Szalejesz krasnoludku, będę tak na ciebie mówić, bo krasnale są uuuuurocze-powiedziałam i pocałowałam ją w nos.

- To okrutne! - zawołałam z oburzeniem, położyłam głowę na jej piersiach. - Podobasz mi się.

-Nikt mi się nie oprze-stwierdziłam wyszczerzając się

- Dokładnie - westchnęłam, podniosłam głowę i wyjęłam swoje okulary-kujonki, założyłam je i spojrzałam w jej oczy. - Jak wyglądam?

Zamrugałam kilkakrotnie-Kraaaaasnaaaalku gdzie jesteś?-zapytałam szukając jej wzrokiem. Nigdzie jej nie ma-Pooiwiedz co zrobiłaś z krasnalkiem nikczemniku-powiedziałam marszcząc brwi.

-Zjadła- wtrącam się do rozmowy-To juz chyba trzecia tego dnia, szalejesz, Isabel- parskam śmiechem-Wow, ładnie ci w niebieskim- mówię, gdy jej twarz nagle zmienia kolor i zaczyna lekko wirować.
Ile ja tego wziąłem?

Roześmiałam się, spojrzałam na Xaviera. - Jest jeden taki wyjątkowy dzień, więc czerpię pełnymi garściami - zaśmiałam się do niego i spojrzałam znów na dziewczynę. - Akuku! Magia! Wróciłaaaaam!

-Wooooow- patrzę oniemiały- Jak?
Jej twarz jest teraz fioletowa. Ona chyba po prostu lubi kolory...

-Aaaaa siweeeenia- zaczęłam śpiewać i bawić swoimi włosami cały czas się śmiejąc. Spojrzałam na dziewczynę i zaczęłam bawić się jej policzkami.

- Meh... - jęknęłam dając się jej bawić swoimi policzkami. - Chyba dużo wziąłeś, co? - zapytałam Xaviera, widząc że jest z nim nie tak coś.

-Choooodźmy stąd, ziiiiimno tu- powiedziałam i wtedy wtuliłam się w dziewczynę.

Idę, lekko się zataczając. Może tym razem przesadziłem? Potykam się o fioletową nogę fioletowej dziewczyny i przewracam się na ziemię. Jest taaaakaa cieeeplaaaa...

- No dobrze - westchnęłam i dałam jej się wtulić. Ale nie przesadzałam, miałam przecież Nelly. Wstałam razem z nią i poszłam do Wielkiej Sali.
NP: ^

Po chwili odsunęłam się od krasnalka i ubrałam swoją bluzkę i bluzę. Było mi zimno. Zzaraz potem podniosłam się i poszłam z nią w jakimś kierunku.

Kiedy wyszliśmy na błonia, otuliłam się szczelniej szatą. -No więc. . Jak to było?

Wziąłem głęboki wdech i wziąłem różdżkę, po czym oczyściłem szatę jak i listy. Schowałem rzeczy i spojrzałem na dziewczynę-Nie wiem czy mi uwierzysz, ale to co zaraz usłyszysz, może wydać ci się abstrakcją. Więc nie zdziwię się jeśli uciekniesz ode mnie-powiedziałem-A więc zacznę od tego, że umarłem. Tak dobrze słyszysz. Co się mianowicie stało? Nie pamiętam. Podobno utopiłem się, a potem ożyłem. Jak widać-zaśmiałem się- Sęk w tym, że gdy się obudziłem nie pamiętałem niczego sprzed. Byłem w cieplarni, o tamtej-wskazałem palcem na budynek-Wtedy rzuciła się na mnie Soo, podobno moja dziewczyna. Ja...Niczego z tego nie pamiętam. Ona powiedziała, że to jej wina. Opowiedziała mi co między nami było...i naprawdę to była jej wina. Nie wiem o co chodzi temu kolesiowi. To albo jej przyjaciel, albo brat...Ale myślę, że to pierwsze, bo nie wyglądają na rodzeństwo. Nie rozumiem czemu to robi. A jeśli chcesz zapytać czym są te papiery to listy od rodziców. Dostawałem je przed tym wypadkiem. Więc chcę się dowiedzieć, co jest teraz u mojej rodziny.

Słuchałam chłopaka w milczeniu. -Czyli.. Ty teraz nic nie pamiętasz? A ta dziewczyna tak? I to przez nią umarłeś? Rozmawiałeś z nią o tym?

-Powiedziała, że mam się do niej nie zbliżać...Nie zamierzam-powiedziałem z przekąsem-Gdyby nie ona pamiętałbym wszystko co tu się działo od rozpoczęcia roku, a tymczasem niczego nie wiem.

-Aha. Może skoro nie pamiętasz to nie było to warte zapamiętania?

-Nie wiem czy było warte, czy nie, ale wolałbym wiedzieć, na przykład kim jest jakaś osoba, która powie do mnie "Cześć, Carl", a ja nie mam pojęcia kto to-powiedziałem patrząc na dziewczynę.

-No to może. . Spróbuj. ... Rozmawiać z każdym. Możemy tu usiąść? -wtrąciłam zatrzymując się. Usiadłam na trawie.-Ro będzie ich dziwiło ale powiedz im że straciłeś wspomnienia.. i chcesz pomocy

Usiadłem obok puchonki-Tak nawiasem mówiąc to dzięki. Naprawdę dziękuję ci, że chcesz mi pomagać i jeszcze nie uciekłaś-zaśmiałem się rwąc źdźbło trawy

-Dlaczego miałabym uciekać? -zaśmiałam się. -Takie rzeczy się zdarzają. .. nie często ale.. zdarzają. Szczególnie tu w Hogwarcie. Postaraj się odzyskać wspomnienia. Powoli i być może wrócą. .

-Spróbuję-powiedziałem uśmiechając się.

-Tylko wiesz... Na spokojnie. Nie nastawiaj się negatywnie do wszystkich

-Jasne, wiem-zaśmiałem się-Myślę, że dam radę, chociaż mi pewnie nikt nie uwierzy.

-Dlaczego tak sądzisz? O..widzisz? Ty już jesteś negatywnie nastawiony..

-Po tym, co zaszło dzisiaj wątpię, aby był ktoś, kto stał po "mojej" stronie, a nie tamtej dziewczyny. Trzy czwarte uczniów Hogwartu życzy mi śmierci, a najbardziej tamten ślizgon.

-Carl. Jak sam zauważyłeś przyjaźni się z nią. Wiec to logiczne że stanie po jej stronie. Być może to wszystko nie jest takie jakie się wydaje. Najpierw musisz odzyskać wspomnienia. Aha, i ważna rzecz. Jeśli będziesz z kimś rozmawiać o wspomnieniach i coś ci powie, to sprawdź to u kogoś innego. Bo być może ta osoba robi cie w balona albo robi ci na złość. Jedna dziewczyna ci coś powiedziała, że to z jej winy straciłeś pamięć. Zapytałeś jeszcze kogoś o te sprawę? Nie. Dlatego ci mówię. Na chwilę musisz zapomnieć o tym że Cię ludzie... niezbyt lubią i odzyskać to co straciłeś.

Słuchałem w milczeniu dziewczynę. Cały czas rwałem trawę. Uniosłem głowę i spojrzałem na nią- Dzięki, naprawdę-powiedziałem uśmiechając się lekko.

-Niby za co?-zaśmiałam się.

-Za to po prostu, że pomagasz-powiedziałem i spojrzałem w niebo.

-Jak wolisz.... Ale ja naprawdę nic nie robie. To ja powinnam Ci chyba podziękować ze nie traktujesz mnie jak głupiutkiej dziewczynki. -powiedziałam bawiąc się kawałkiem trawy.

-Bo nie jesteś-odparłem patrząc na nią

-Powiedz to moim braciom.-parsknęłam śmiechem. -Ehh

-Ja mam młodszą siostrę. Ona akurat uważa mnie za misia przytulankę. Uwielbiam ją denerwować-powiedziałem śmiejąc się-A jak to było u ciebie? Bracia, starsi, czy młodsi? Ile ich jest?

-Starsi. Jest ich siedmiu. Najmodniejsze jest ode mnie starszy o cztery lata. Byłam wypadkiem przy pracy haha

-Woaah. No to nieźle-powiedziałem-Nie wyobrażam sobie mieszkać jeszcze z 6 kopiami mojej siostry. Kurde nie wytrzymałbym-zaśmiałem się

-Z siedmioma kopiami..-poprawiłam go. -Nie jest źle. Póki się ich słucham to jest dobrze

Wyszłam na błonia i od razu zobaczyłam jakąś parę. Cicho podeszłam do nich i usiadłam obok po turecku.
- Dzień dobry, jak się żyje?