Jezioro Hogwartu

- Chyba za dużo rzeczy lubi ściągać - odparłem.
Już miałem coś jeszcze dodać, ale co innego wpadło mi do głowy.
- Nikt Ci nie ściągnął ręcznika, gdy szłaś do dormitorium? - spytałem.

Zmarszczyłam brwi na jego pytanie.
— Nie... Chyba nie... A co?—zapytałam ciekawa.
— Skad to pytanie w ogole?

- Z ciekawości - odparłem, kładąc się na trawie.
- Nie wiesz czy dotarłaś w ręczniku czy bez? Siedzę różnicy Ci to nie robi - westchnąłem, przekręcając się w stronę dziewczyny.

—Nie No wróciłam w ręczniku. — odparlam. — Ale chce wiedziec dlaczego zadajesz takie pytanie. — powiedziałam gapiąc sie na niego.

- Mówię Ci, że ze zwykłej ciekawości - odparłem - Pewnie też dlatego, że wybiegłaś z mojego pokoju w samym reczniki, tak jakbym miał Cię zaraz zgwałcić, gdy wrócę z łazienki - stwierdziłem.

—Nie chodziło o to. Myślisz ze się ciebie boje czy cis?— prychnelam.
— Po prostu poczułam sie nieswojo kiedy byłam u ciebie... a ty mnie olałeś i poszedłeś sie kapać bez słowa. Tez bys wyszedł...

- Jak na razie nie masz się czego bać - odparłem poważnie
- Nie chce nic mówić, ale siedziałaś u mnie w szafie - dodałem.
- I nie olałem...Ja bym został - zaśmiałem się.

— Bo... Sie nie spodziewałam! Byłam rozespana!— krzyknęłam.
— No to ty. Ale ja nie miałam zamiaru czekać na kogos kto chwile wczesniej probowal mnie zabic.

- Oczhwiście - odparłem.
- No patrz, nieładnie się zachowałaś...powinnaś była zostać, a tak to muszę karę wymyślić - odparłem, kręcąc głową.

— Karę?— powtórzyłam.
— Wiesz gdzie mozesz ja sobie wsadzić?— zapytałam po czym wypuelam tyłek i klepnelam sie w pośladek, następnie siadając.
– O tu

- Ale na spokojnie, tam też dojdziemy - zaśmiałem się.
- Tyłek też masz niezły - stwierdziłem, wpatrując się póki mogłem w jej pośladki.

— Aj żebyś ty gdziekolwiek i jakkolwiek doszedł...– pokręciłam głowa.
— Cos ci sie pomieszało w głowie? Dlaczego jestes miły?

- Z Tobą mogę tu i teraz - puściłem jej oczko.
- Ja zawsze jestem miły - odparłem - ale niektóre osoby wolą niemiłe, więc się dostosowuje - powiedziałem wymownie patrząc na Krukonkę - poza tym humor mi dopisuje - mruknąłem.
- A ty? Dlaczego jesteś dziś miła? - spytałem

— No to Chodz. — powiedziałam unoszac brew.
— Bo zawsze taka jestem chyba ze mam zly humor. Wtedy jest jak jest...— odparlam.

- Gdzie? - spytałem z uśmiechem.
- No to wczoraj miałaś podły...Chłopak Cię rzucił, okres czy brak słodyczy? - spytałem.

— Tutaj. — odparlam.
Na jego kolejne słowa, zacisnelam usta lekko.
— Okres. — skłamałam nie chcac rozmawiać na ten temat.
— Ważne ze leki działają i dzisiaj jestem miła tak?

Podszedłem do dziewczyny i objąłem ją ramieniem.
- Za cholerę nie umiesz kłamać - powiedziałem tuż nad jej uchem.
- Jest tu w Hogwarcie czy nie? - spytałem myśląc, że może jednak chodzi o chłopaka - tylko na to odpowiedz, a o bic więcej nie zapytam - dodałem.

— Przeciez nie kłamie. — powiedziałam. Urwałam źdźbło trawy i zaczelam je rozrywać.
— Nie. — odparlam w koncu, wielce skupiona na trawie.

- No to lepiej dla Ciebie - odparłem i zdjąłem z jej ramion swoją rękę.
Patrzyłem jak dłubie na małe kawałeczki źdźbło trawy, widać że do najprzyjemniejszych temat nie należał.

Parsknęłam lekko śmiechem.
— Tak. W sumie to i tak go nie lubiłam. — odparlam i przeciągnęłam sie.
— Zaczynam rdzewiec..— powiedziałam znieniajac temat.

- Co? - spytałem, myśląc, że źle usłyszałem.
- Zaczynasz rdzewieć? - widząc, że dziewczyna przytakuje głową, westchnęłam cicho.
- A co ty z metalu? - spytałem

— Z kamienia. — odparlam poważnym tonem.
— Ale chciałabym byc z żelka. Takiego kwaśnego... Ale jednocześnie słodkiego... z kwaśnym nadzieniem... o. Zjadłabym żelka..

- Kamień nie rdzewieje i nie traci tak szybko krwi - odparłem, kładąc się na macie.
- To idź i weź sobie, albo przywołaj - mruknąłem.

— Ja tez nie tracę. — mruknelam pod nosem i ugięłam nogi by oprzeć ramiona na kolanach a na nich podeprzeć podbródek.
— Mhm...— mruknelam i spojrzałam na wielkie jezioro.

- Nie w ogóle nie tracisz dużo krwi - odparłem.
Nie wiem dlaczego, ale czułem, że dziewczyna może czegoś chcieć.
- Dobra mów co chcesz - mruknąłem.

— Ale co?— zapytałam patrzac na niego katem oka.
— Nic nie chce. Serio. — odparlam patrzac na niego dziwnie.
— Naplułeś mi do ucha tak w ogole...— zażartowalam krzywiąc sie. Miałam na mysli sytuacje sprzed chwili kiedy sie przysiadł i stwierdził ze nie umiem kłamać.

- Szybki masz zapłon kochana - odparłem.
- Jak ktoś Cię uderzy to też po 5 minutach powiesz, że Cię bolało? - spytałem z uśmiechem na ustach.
- Widzę, że coś chcesz...ale skoro twierdzisz że niczego nie chcesz...no to nie - mruknąłem.

— Dlaczego ktos miałby mnie bić?— zapytałam przekręcając głowę by na niego spojrzę.
— Nic nie chce. Ale dzięki..

- Nie mówię, że ktoś...Z resztą nieważne - odparłem
- Chodziło mi o twój zapłon - mruknąłem, patrząc jej w oczy.

— Zapłon mam dobry. — powiedziałam.
— No i co sie tak gapisz? Nie wolno patrzeć tak komuś w oczy.

- Aaaaaaa widać - zaśmiałem się, cały czas się w nią wpatrując
- Kto powiedział, że nie wolno? - spytałem
- Skoro chcesz z kimś rozmawiać to zazwyczaj patrzysz mu w oczy - odparłem.

— Nie. Nie patrzy sie obcym osoba w oczy.— mruknelam odwracając wzrok.
— To niegrzeczne. — dodałam.

- Ale ty nie jesteś obca - odparłem i chwyciłem za jej podbródek, przekręcając w swoją stronę.
- Więc mogę patrzeć - powiedziałem z uśmiechem.

— Jestem. — odparlam.
— Ja nie lubie patrzeć w oczy innym mężczyznom. — powiedziałam i znow spojrzałam gdzies indziej.
— Ciebie to nie peszy?

- Nie jesteś - odparłem
- Znam Cię...Masz na imię Dasom, twój pies to 3-letni lablador, który wabi się Księżna, jesteś Krukonką, masz alergię na koty, dalej mam mówić? - spytałem i puściłem jej podbródek.
- Nie, nie peszy mnie. Nie ma co mnie peszyć - mruknąłem

— Wow... No po prostu znasz mnie na wylot...— powiedziałam przewracając oczami.
— Dla mnie ty nadal jestes obcy. Wiec nie bede ci patrzeć w oczy.

- Chodzi mi o to, że Cię znam i nie jesteś dla mnie nieznajomą - odparłem
- Jak tam chcesz - mruknąłem i położyłem się.

— No a mi chodzi o to ze nie patrze takim znajomym w oczy. — odparlam.
— Ja w zasadzie w ogole nie lubie patrzeć ludziom w oczy.

- Dlaczego? Dlaczego nie patrzysz? - spytałem
- W takim wypadku, to jest niemiłe, gdy gadasz z kimś sam na sam, a on odwraca wzrok, Dasom - odparłem, patrząc na jej profil.

— Czasami patrze... zreszta.. co to za temat...— mruknelam.
— Chyba że ten ktos jest chamski i nie raczy się nawet przedstawić. — odparlam patrzac na niego.

- Normalny...temat jak każdy inny - odparłem.
Uśmiechnąłem się tylko gdy wspomniała o wczorajszej sytuacji.
- Wczoraj byłaś nie miła, więc nie podałem - mruknąłem.

— A ja byłam głupia i podałam. — powiedziałam mrużąc oczy.
— Morderca....— mruknelam.

- Od razu głupia, bez przesady - odparłem
- Nie morderca, po prostu Damon - powiedziałem z uśmiechem, ponownie siadając.

— Meh... Chujowe masz to imię... Jednak mogłeś zachować je dla siebie. — odparlam.
— I nadal jestes morderca. Mogłeś mnie zabic.... Zrobiłeś to specjalnie i chce żebyś wiedział ze nigdy ci tego nie wybaczę..

- Przecież mówię, nie musiałaś wiedzieć - mruknąłem.
- Jeżeli myślisz, że Cię przeproszę, to jesteś w błędzie. Powiedziałaś o kilka słów za dużo - odparłem.
- Mogłem Cię zabić, ale tego nie zrobiłem i nie potrzebuje też twojego wybaczenia, do czegokolwiek - westchnąłem.