Dormitorium Dziewcząt

- Jeżeli kiedyś będę chciał to zrobić, to sam rzucę na Ciebie zaklęcie, przywiąże do łóżka i przyniosę jedzenie - odparłem.
- Ale nie zamierzam tego robić - dodałem.

— Jedzenie? Co do tego ma jedzenie?— zapytałam.
— Dlaczego? Dlaczego nie chcesz ze mna zerwac? Co ty we mnie widzisz?

- To żebyś jadła dzie...Rian - szybko się poprawiłem.
- To czego w innych nie widziałem. Przedmiotowego traktowania - odparłem, kładąc się na podłodze.

— Znowu chciałeś nazwać mnie dzieckiem. Nie krępuj sie. Nie mam zamiaru ograniczać cie ze względu na moje ego. — powiedziałam zjadając masło z łyżki i biorac kolejna porcje.
— Tarktowaly cie przedmiotowo?— zapytałam z pełna buzia.

- Tak chciałem - przyznałem.
- Ale chodziło mi o żartobliwe znaczenie tego słowa, jednak ty się przez to obrażasz, więc nie będę go używał - mruknąłem.
- No dokładnie tak samo jak ja je - odparłem.

— Nie. Nie obrażam sie o żartobliwe nazywanie. Obrażam sie o to ze naprawde mnie tak traktujesz. I tak mnie postrzegasz. — wyjaśniłam.
— Dlaczego mnie tak nie traktujesz? Jestem kobieta. Wiec przedmiotem.

- Rian, nie pieprzyłbym się z laską, którą uważałbym za dziecko - mruknąłem, unosząc głowę.
- Traktowałem - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Na początku, byłaś dla mnie osobą do zaspokajania moich potrzeb - dodałem.

— A jednak to robisz.— powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Wiec dlaczego juz tego nie robisz? Co sie zmieniło?– zapytałam dorzucając do kociołka resztę rzeczy i zmniejszając ogień.

- NIE UWAŻAM CIĘ ZA DZIECKO, jesteś seksowną 18-latką, dotarło? - spytałem.
- Bo ty tego nie robiłaś - mruknąłem.

Odchyliłam sie lekko do tylu kiedy podniosl ton. Wzruszyłam ramieniem i zajęłam sie słoikiem z masłem orzechowym.
— A chciałbys zebym to robiła?

- A nie uważasz, że jakbyś tak mnie traktowała nic by z tego nie było - mruknąłem.
- Ty byś się nie zakochała i zapewne po tygodniu już byś mnie nie widziała - odparłem.
- Coś jeszcze chcesz wiedzieć? - spytałem.

— Tak. Dlaczego nadal ze mna jestes?— zapytałam wkładając do ust pełna łyżkę masla orzechowego.
— Po co? Z jakiego powodu? Dlaczego przejmujesz sie moim bólem?

- Bo mogę i nikt mi nie zabroni - odpowiedziałem na jej pierwsze, drugie i trzecie pytanie.
- Ponieważ nie lubię patrzeć jak cierpisz przeze mnie. Przez kogo innego to co innego, bo wtedy jestem pewny że mogę Cię przytulić, pocieszyć - mruknąłem.

— A dlaczego nie mozesz tego zrobic kiedy cierpię przez ciebie?— zapytałam przekrzywiajac lekko głowę.
— Dlaczego nie mozesz mnie wtedy przytulić i pocieszyć?

- Bo wtedy przeze mnie cierpisz - odparłem.
- I raczej ostatnie czego chcesz to widzieć mnie przez jakiś czas - dodałem.

— Ostatnia osoba ktora chce widzieć na oczy bez względu na to jaki mam nastrój, jestem ja. — odparlam.
— Ty jestes pierwsza bez względu na czas i sytuacje. — powiedziałam.
— Bardzo często sie mylisz Tyler wiesz? Za mało pytasz.

- Za dużo się domyślam. Wiem - mruknąłem - Ale...nieważne - dodałem po chwili.
- W takim razie...Gdy widziałem Cię pierwszy raz z Gryfonem...tak wiem rozkopuje, ale chce wiedzieć...jak powinienem się wtedy zachować? Naprawdę powinienem odejść? Albo tak samo przy drugim - westchnąłem, patrząc jej w oczy.

— Szczerze? Przede wszystkim powinieneś mi zaufać. Skoro ja zaufałam ci na tyle zeby oddać ci siebie, to ty powinieneś mi chociaz wierzyć i nie rzucać oskarżeń. — odparlam.
— A jak nie ufales, to trzeba było najpierw zapytać. Mnie zapytać. I pomysleć. Do konca zycia nie zapomne tego jak na mnie wtedy patrzyłeś...

- Zaufałem przy kolejnym i jakoś wcale nie było lepiej tylko gorzej. I nawet nie chce sobie wyobrażać co by się mogło zdążyć, gdyby Kate przy Tobie nie było - mruknąłem.
- Jak mam Ci w takich momentach ufać, gdy się boisz. Najzwyczajniej w świecie sie go boisz i nic nie zrobisz - odparłem.

— No co... Wiemy co. — odparlam wzruszając ramieniem. — Wtedy byś mnie porzucił i nie musiałbyś sie męczyć ze mna. — dodałam.
— Normalnie. Masz mi ufać. Masz mi wierzyć. A nie sadzić ze... Ze chce kogos takiego jak on. Ze cie zdradzam. Wolałabym gdybys dał mi w twarz niz kiedykolwiek posadził mnie o zdradę.

- I to jest dla Ciebie takie łatwe? - spytałem niedowierzając.
- Do kurwy nędzy - warknąłem wstając z podłogi.
- Nie męczę się z Tobą - odparłem.
- W tamtej chwili już nie chodziło o to kto kogo pocałował, ale o to, że to widziałem i wreszcie zrozumiałem, jak inne dziewczyny się czuły przy mnie - dodałem - I nie chodzi o to, że całowałem na ich oczach inne...tak wiem ty go nie pocałowałaś...ale o to, że miały mnie po kimś - dodałem.

— Tak Tyler. Bo mimo ze wiem jaki jestes i co robiłeś i jak robiłeś, gdybym zobaczyła cie z inna, na pewno bym sie wkurzyła ale nigdy w zyciu nie rzuciłabym oskarżenia bez zapytania. — powiedziałam patrzac na niego gdy wstał.
— Teraz nie rozumiem... Brzydziles sie mnie... Pozniej? Po tym jak mnie całował i dotykał? Czułeś do mnie wstręt prawda?

- Nie, nie czułem ani odrazy, ani wstrętu - mruknąłem.
- Po prostu w tamtym momencie przez chwilę czułem, że nie jesteś całkowicie moja - odparłem - a do tego sama mnie przyzwyczaiłaś - westchnąłem.
- Wiem, że i tak byli inni, którzy Cię dotykali i całowali - stwierdziłem - ale zobaczyć to na własne oczy to coś kompletnie innego - dodałem.

— Byłeś zazdrosny?— zapytałam. — Czy zabolało cie to? Poczułeś ze ktos moze ci mnie odebrać? Czy poczułeś ze nie chcesz mnie stracić? — dodałam podnoszac sie z podłogi.

- Szczerze nie umiem ocenić - mruknąłem.
- Bo to była miszanka emocji, wszystkie emocje na raz - odparłem - i to był pierwszy raz, gdy uczucia nagle mnie tak zaatakowały, przez co sam nie wiedziałem co mam robić - dodałem.

— Nie wiedziales a mimo to zrobiłeś co zrobiłeś. Ale to nic. Ja juz tego nie rozpamiętuje. — odparlam wzruszając ramieniem.
— A teraz? Co czujesz teraz? Po tym wszystkim?

- Przez agresję - odparłem.
- Rozgoryczenie, złość, narastającą agresję, smutek, zawiedzenie, ... . Naprawdę długo mógłbym wymieniać - mruknąłem.

— Nic pozytywnego?— zapytałam.
— Nawer jednej pozytywnej emocji? Teraz? Kiedy stoisz tu tak?— dopytalam po czym nie czekajac na odpowiedz, odwrocilam sie i odeszłam kawałek by odstawić słoik na biurko.
— Dlaczego czujesz to wszystko?— zapytałam nie odwracając sie do niego.

- Poczekaj, bo chyba źle zrozumiałem - mruknąłem.
- Chodzi Ci o teraz teraz, czy o teraz po kłótni? - spytałem, patrząc jak odchodzi.
- Jak to dlatego? A dlaczego mnie kochasz? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

— I to i to. To chyba jedno i to samo. — odparlam.
— A dlaczego ty mnie nie?— zapytałam odwracając sie i opierając tyłkiem o blat biurka.

- Nie, jedno i to samo - mruknąłem, patrząc na nią.
- Bo nie umiem i nic takiego nie czuję - odparłem.
- A dlaczego nie pokochałaś innego? - spytałem.

— Bo do żadnego innego nie poczułam nic wiecej niz zwykla sympatia. — odparlam.
— Bo byłeś pierwszym przy którym poczułam pożądanie. — wyjaśniłam patrzac na niego.
Poczułam łze spływająca po moim policzku.
Odepchnelam sie od biurka i dopadłam do kufra by odszukać ostatni eliksir znieczulający ktorego juz tam nie było..

- Nawet się nie waż - mruknąłem, wstając z podłogi.
- Nie bierzesz eliksiru - dodałem, podchodząc do niej.
- Będzie gorzej jeśli weźmiesz kolejną, niech Cię to wszystko opuści. Jak chcesz to wyjdę - odparłem.

Kręciłam głowa słuchając jego slow i wyrzucając rzeczy z kufra.
— Nie. Tyler ja muszę... Inaczej nie wytrzymam...— powiedziałam czujac nadchodzący bol i panikę.
— Prosze. Pomóż mi go szukac. — zaskomlałam.

- Rian wytrzymasz - odparłem, łapiąc ją za ramiona i obracając w swoją stronę.
- Nie możesz cały czas być na tym eliksirze - dodałem patrząc uważniej w jej oczy.

— Moge. Sam powiedziałeś ze tak bedzie lepiej. — odparlam kładąc dłonie na jego ramionach.
— Potrzebuje go. Wiesz o tym..— powiedziałam rozplakujac sie. — Nie chce zeby pękło mi serce...

- To nałóż na siebie czar - mruknąłem, przytulając ją w momencie, gdy zaczęła płakać.
- Chyba, że ten w kociołku już się nadaje - odparłem, wskazując na gotującą się ciecz.

Pokręciłam głowa kiedy mnie przytulił.
— Najszybciej jutro...— powiedziałam wciągając gwałtownie powietrze przez usta. Poczułam sie jakby ktos kopnął mnie w klatkę piersiowa w ktorej poczułam ostre kłucie.
— Tyler.... Tyler twoja b-bluza...— jeknelam gdy zobaczyłam jak krew z mojego nosa tryska na jego śnieżnobiała bluzę. Zakryłam sie dłońmi, czujac na nich ciepła ciecz.
Za duzo emocji. Za duzo uczuć. Żałowałam ze zazylam eliksir. Był silniejszy niz zaklęcie przez co reakcje i powrót uczuć po nim było silniejsze i mocniejsze.
Jeszcze nigdy w zyciu nie czułam złości, zirytowana, strachu, paniki, szczęścia, bólu, cierpienia, rozczarowania i zwykłego przerażenia na raz. Miałam wrazenie jakby niewidzialna siła powoli niszczyła mnie od srodka. Wszystko po kolei.

I zobaczyłem, że z jej nosa cieknie krew. Nie poczułem złości, na to, że moja bluza zapewne już się nie dopierze, ale byłem zmartwiony jej stanem.
Puściłem ją na chwilkę, by wstać, a potem złapałem ją pod nogi i uniosłem, trzymając drugą dłoń na jej plecach.
Zaniosłem ją do łazienki, a stamtąd zabrałem rolkę papieru i podałem ją dziewczynie bez słowa.

Najgorszym chyba z uczuć była panika ktora mnoe ogarnęła. Nie wiedziałam do konca co sie dzieje. Miałam wrazenie ze jestem w obcym dla siebie miejscu. To było okropne. Wzięłam od chłopaka papier rozwijając go byle jak i przykładając do nosa. Krew nie ustala ale po chwili ja sie uspokoiłam. Natychmiast. Przestałam rozglądać sie wokół siebie przestraszona i zamiast tego wbiłam wzrok w jeden punkt na podłodze na ktorej siedziałam.

Patrzyłem na dziewczynę przez cały czas, a uczucie bezradności powiększało się z każdą minutą.
Opałem czoło o jej ramię i przymknąłem oczy.
Zastanawiałem się czy nie lepiej będzie jak wyjdę, czy to by jej nie pomogło.

Podniosłam głowę czujac cos na ramieniu.
— O... He-heeej...— powiedziałam rozanielona. Chciałam jeszcze podyskutować troche ale w tym momencie przestałam cokolwiek czuć. Nieświadomie rozluźniłam dlon z ktorej wypadł kłębek papieru a krew z nosa zaczela skapywać na moj stanik i biust.
Powiedziałam cos nie do konca zrozumiałego po czym zamknęłam oczy, tracąc przytomność.

- Rian! - krzyknąłem czując jak dziewczyna na mnie opada.
Chwyciłem za papier i przyłożyłem do jej nosa.
- Dlaczego przy mnie, kochanie? - spytałem chyba sam siebie.
Chwyciłem ją w stylu panny młodej i zaniosłem do łóżka, na którym ułożyłam tak, że dwie poduszki miała pod głową, tak by do krew do końca zleciała, a pod nogi włożyłem jej trzy poduszki, tak jak robi się to z osobami nieprzytomnymi.
Poszedłem do łazienki i zabrałem parę listków papieru. Najpierw oczyściłem jej dekolt z krwi, a potem podłożyłem pod nos pozostałe.

Wyglądało na to ze naprawde nie nadawałam sie do niczego bardziej skomplikowanego niz posuwanie. Każda inna rzecz była dla mnie zbyt wysiłkowa. To było cis z czym moj organizm sobie nie radził.
Anemia plus zwykła nad wrażliwość na emocje chyba nie były najlepszym połączeniem.
Nie wiem ile czasu minęło nim sie ocknęłam. Nie potrafiłam tego ocenić. Powoli uchyliłam powieki, rozglądając sie powoli po dormitorium bez najmniejszego ruchu, jakbym była tam po raz pierwszy w zyciu.

Zanim się obudziła, jej krwotok ustał, więc wyrzuciłem papier do kosza.
Zacząłem ją delikatnie rozbierać z jej dość skomplikowanego stroju do ćwiczeń, a gdy już została w samych majtkach, naciągnałem na nią swoją bluzę i przykryłem ją kołdrą.
Poszedłem posprzątać wszystko co było zakrwawione, a jej ubrania wrzuciłem do kosza z brudnymi ubraniami.
Gdy już wykończony, wszystko posprzątałem, położyłem się na kanapie i zamknąłem oczy, czekając aż dziewczyna się wybudzi.