Stacja Hogsmeade

W ostatniej chwili wleciałem na peron i wpakowałem się do wagonu. Bilety miałem zakupione już tydzień temu, więc przynajmniej tym nie musiałem się przejmować. Zająłem miejsce przy oknie i patrzyłem jak powoli odjeżdżamy. Zanim jednak wyjechaliśmy szepnąłem cicho "Przepraszam Rian".
Patrząc na krajobrazy przypomniałem sobie naszą ostatnią rozmowę. Teraz będę miał cały miesiąc by przetrawić, to że nie jest już moja.
Dokładnie za miesiąc będę mógł ponownie tu być

Next > Brazylia

Miesiąc. Minął miesiąc. Cały miesiąc.
Po niecałym tygodniu musiałam sie wynieść ze szkoły. Przynajmniej na razie. Zbyt wielu panów zorientowało sie ze Tylera nie ma w Hogwarcie. Kiedy któregoś razu obudziłam sie w obcym, Gryfonskim dormitorium rozebrana prawie do naga, wystraszyłam sie. Najzwyczajniej w świecie sie wystraszyłam. Do niczego nie doszło. Zdążyłam sie obudzić, na swoje szczescie. Wyjechałam do Londynu  i tam spędziłam resztę dni w hotelu.
Ciezko było mi sie zebrać w sobie. Ale w koncu to zrobiłam. Wzięłam sie za siebie. O dziwo szybko wróciłam do formy. Większość czasu spędzałam w siłowni. Zmieniłam dietę i udawałam ze zyje. Udawałam bo każdej nocy umierałam tęskniąc za chłopakiem.
W dniu kiedy miał wrócić, ja tez wróciłam. Wysiadłam z pociągu z walizka, rozglądając sie z nadzieja ze go zobaczę. Byłam tam dosyc wczesnie, zeby na niego zaczekać. Poprawiłam rozpięty, beżowy płaszcz zarzucony na czarna, prosta sukienkę i rozpuscilam spięte włosy.

Byłem tam miesiąc a czułem jakby to było kilka lat. Co noc budziłem się, ponieważ w trakcie snu przypominała mi się nasza rozmowa.
Gdy już wyjeżdżałem cieszyłem się jak nigdy w życiu, że opuszczałem rodzinny dom, a najbardziej cieszyłem się że w końcu ją zobaczę, mimo że nie była już moja i mogła robić co chce.
Dokładnie tak, przyzwyczaiłem się do myśli, że może być z każdym innym, ale to nie znaczy, że nie mogłem ich likwidować.
Miesiąc w Brazylia dużo mi dał. Zwłaszcza że zostawiłem Shadow w domu, a do Hogwartu zabrałem mojego psiaka.
Kochałem go jak brata, którego nigdy nie miałem, dlatego chciałem by był ze mną.
Gdy pociąg zatrzymał się na peronie wstałem i zacząłem się powoli zbierać, choć Damon był wręcz niecierpliwy więc utrudniał mi powolne zbieranie.
Zauważyłem, że jestem już ostatni w wagonie, więc rzuciłem jasny płaszcz na czarną koszule i wygładziłem spodnie.
Chwyciłem w jedną rękę smycz psiaka, a w drugą kufer i tak wyszedłem na peron.

Nie mogłam powstrzymac uśmiechu kiedy zobaczyłam jak wychodzi z pociągu ktory chwile wcześniej wjechał na peron. Zaciskałam dlon na wysuwanej rączce walizki ktora stała przy mojej prawej nodze.
Zauwazylam ze z Tylerem jest duży psiak. Troche narwany psiak. Jaki pan taki pies...
Staralam sie ukryc usmiech ale słabo mi to wychodziło. Za to serce biło tak mocno i szybko ze miałam wrazenie iż przez ten miesiąc nie biło wcale.

Rozejrzałem się dookoła i zobaczyłem ją. Ubraną w obcisłą czarną sukienkę i beżowy płaszczyk. Wyglądała obłędnie i gdyby nie to co stało się miesiąc temu, zostawił bym wszystko i poleciał do niej.
Chwilę się w nią wpatrywałem, a następnie opuściłem głowę, gdy moja podświadomość zaczęła mi mówić "ona już nie jest twoja" i miała rację.
Skróciłem bardziej smycz Damona by się nie wyrwał i zacząłem iść w jej stronę, rozglądając się na boki.

Mam moment nasze spojrzenia sie spotkały. Boże. Nawet z tej odległości byłam w stanie zobaczyc te cholerne oczy. Najpiękniejsze oczy na świecie. Oczy w które jakis czas temu patrzyłam tak namiętnie. Jednak gdy spuścił głowę, poczułam ukłucie w sercu. No tak. Zapomniałam. Zobaczyłam go od tak długiego czasu i zapomniałam o wszystkim. Teraz moj usmiech zniknal z łatwością.
Rowniez odwrocilam wzrok, zaciskajac mocniej dlon na rączce. Znowu zaczęło mi sie robic niedobrze ze zdenerwowania. Jeszcze tego mi brakowało.
"Czesc Rian" - "Czesc T.." i powitalny rzyg mam jego buty.
O czym ja mysle... Trzymaj sie Rian. Dasz radę. Chłodno i obojętnie. Zeby miał tego czego oczekiwał od początku. Seks i nic wiecej.
Zniszczę sobie zycie. Ale ono juz nie ma sensu.

Podszedłem do dziewczyny, jednak zanim coś powiedziałem do niej, popatrzyłem na psa.
- Siad - mruknąłem, a pies od razu zrobił to o co prosiłem, mimo iż był młody, był bardzo posłuszny.
- Hej Shin. Czekasz na kogoś? - spytałem.

Przełknęlam ślinę nim podniosłam głowę i sie odezwałam.
— Na ciebie Rhodes. — warknelam bez powitania. Musiałam sie przełączyć. Albo raczej wyłączyć. Potrzebowałam na to chwili wiec na moment zawiesiłam sie, wbijając wzrok w oczy chłopaka.

- To dobrze - mruknąłem z tajemniczym uśmiechem.
Odłożyłem kufer podłogę, a następnie kątem oka popatrzyłem na psa, który nadal grzecznie siedział i puściłem smycz. Podszedłem krok w stronę Rian, cały czas patrząc jej w oczy, a następnie - póki nie protestowała - przyciągnąłem ją do siebie i objąłem.

Dopiero po chwili zorientowałam sie ze mnie przytula. Uniosłam automatycznie rece i delikatnie objęłam go w pasie jakbym chciała i jednocześnie nie chciała go dotknąć.

Wiedziałem, że na nic innego nie mogę liczyć, więc po prostu stałem w miejscu i ją przytulałem. Zawsze coś. To chyba było najprzyjemniejsze uczucie, jakiego doswiadczyłem od miesiąca.

Albo nie potrafiłam sie wyłączyć bo robiłam to nieumiejętnie. Albo nie potrafiłam sie wyłączyć na niego. Niedobrze.
Staliśmy tak długa chwile. Nie chciałam sie osuwać dopoki nie poczułam szczypania w nosie a do oczu napłynęły łzy. Wtedy odsunęłam sie pociągając nosem i patrzac gdzies w bok.
— Lubie taka pogodę. Ale to zimno jest troche upierdliwe. — powiedziałam.

Odsunęła się ode mnie, po prostu się odsunęła.
Ale nie to było najgorsze, a to, że wiedziałem iż nie jest to jednorazowa sytuacja. Chwyciłem smycz w jedną dłoń, a w drugą kufer.
- Idziesz? - spytałem.

Przytaknelam głowa spoglądając na niego.
— Gdzie Mag?— zapytałam pochylając sie w stronę psa i powoli wyciągając w jego stronę dlon.
— Nie zjesz mi ręki prawda?— zapytałam łagodnie.

- A skąd ja mam wiedzieć? - spytałem, patrząc na dziewczynę - przecież został z Tobą - dodałem, patrząc na psa, który się podniósł i zaczął merdać ogonem, dlatego też skróciłem smycz.
- Najwyżej Ci ją odgryzie - zaśmiałem się.

— Nie. Nie został ze mna. Wysłałam go z toba zeby cie piln...— urwałam zdając sobie sprawe z tego ze za duzo powiedziałam. Ukucnelam przed psem i pogłaskałam go.
— No to smacznego...

- Pilnował? - spytałem - No to raczej Ciebie powinien pilnować - odparłem.
- Ze mną też nie pojechał - mruknąłem, kucając przy psie.

Nie odpowiedziałam nic na jego pierwsze słowa.
Spojrzałam na niego, głaszcząc psiaka ktory za wszelka cenę chciał mi polizać twarz.
— Jak to z toba nie pojechał? Musiał z toba pojechać. Nie ma go w szkole bo przez pierwszy tydzień tam byłam.

- A co znudziło Ci się, że wyjechałaś? - spytałem ciekaw, patrząc jak Damon aż się wyrywa.
- Spokój - powiedziałem do psa.
- Nie pojechał Rian. Najpierw przyszedł a ja go do Ciebie zaniosłem. Potem zobaczyłem go przy drzwiach, jak wylatywałem.

— Nie... Nie znudziło. — powiedziałam cicho, lekko blednąc.
— Damon. — powtorzylam do psa uśmiechając sie słabo. — Kochany cieszy sie... Jak zmyje makijaż to pozwolę ci na buzi. — obiecałam.
Podnioslam wzrok na Tylera.
— Czyli... Czyli Magnus z toba nie pojechał?

- Rian, znajdzie się - mruknąłem, kładąc dłoń na jej ramieniu.
- To mądry kot - dodałem i wstałem wyciągając do dziewczyny dłoń.
- Chodź pewnie siedzi w Hogwarcie - odparłem.

— Wiem ze jest mądry. — powiedziałam bez emocji.
— Nie... Jest głupi. Powinien wrócić jesli nie pojechał z toba... — dodałam odruchowo chwytając dłoń chłopaka.

- A może się Ciebie bał, hmm? - spytałem
- Albo nie chciał Cię zawieść - dodałem, pociągając ją za rękę, by wstała.
- Będziesz go szukała? - dopytałem.

— A jak myślisz?— zapytałam poirytowana, podnoszac sie z kucek.
— Znajde go i zabije... Wrzucę do garnka i zeobie zupę...

- Rian, uspokój się proszę - mruknąłem, łapiąc ją za ramiona.
- Znajdziemy Magnusa - odparłem, całując ją w czoło, a następnie odpiąłem smycz Damonowi i wrzuciłem ją do kieszeni płaszcza.
- Damon możesz już biegać - zaśmiałem się widząc, że psiak cały czas na mnie patrzy.
- Sprawdź napierw w swoim pokoju - dodałem, chwytając za kufer.

— Jestem spokojna. — powiedziałam.
— Sama go znajde. — dodałam. — I co ty w ogole robisz? Zachowujesz sie jak kochany, troskliwy chłopak. A taki nie jestes. A tym bardziej nie jestes moim chłopakiem. — zakończyłam odsuwając sie od niego.
— Wracaj sobie do zamku.

- Po prostu się cieszę, że Cię widzę, ale jak widać nawet tego nie mogę robić - odparłem.
Nie oglądając się już za siebie, ruszyłem w stronę Hogwartu.
Ale zrobiłem jak kazała, wróciłem do zamku.

Next > Sala wejściowa

— Nie. Nie mozesz...— powiedziałam cicho. Patrzyłam za nim dopoki nie zniknal mi z pola widzenia. Odczekałam jeszcze troche po czym sama ruszyłam w stronę wioski.

Next: Gosp. Pod Świńskim Łbem