Dormitorium Dziewcząt

— Ale ja nie chce o tobie zapominać. — powiedziałam.
— Chce o tobie pamietać. — dodałam. — Nie wiem co mam zrobic. Pomóż mi..

Zacząłem wypowiadać zaklęcie dopóki moje ręce nie zaświeciły na niebiesko. Wtedy położyłem obie dłonie na jej ranie, a następnie przyciągnąłem do siebie. Dziewczyna w tym momencie nie mogła poczuć dużego bólu, bo właśnie o to chodziło w tym zaklęciu. O ile dobrze pamiętam nazywany jest "kojącym dotykiem" ale mogłem też pomylić nazwę.

— Co ty robisz...?— zapytałam zdziwiona.
— Tyler..?— dodałam coraz bardziej zdezorientowana gdy przyciągnął mnie do siebie.

- Coś czym nie musisz się martwić skarbie - dodałem.
- A skoro mogą to być nasze ostatnie dni, to nie chcę żebyś była daleko - stwierdziłem, całując ją w ramię.

— Nie chce sie z toba rozstawać. — powiedziałam szczerze, opierając policzek o jego ramie.
— Nie zostawiaj mnie dla innej...

- Nie zostawiam skarbie - mruknąłem.
- Teraz to ty mnie zostawisz - odparłem.
- Ale ja będę pamiętać - dodałem - mam w sobie twoją magię - stwierdziłem.

— Nie zdjęłam jeszcze zaklęcia. — odparlam.
— Nie chce cie zostawiać... Nie potrafie zyc bez ciebie. — dodałam. — Wierzysz mi?

- Wiem, że nie zdjęłaś dupo wołowa - mruknąłem - to że zdjęcia zaczną znikać, nie oznacza, że twoja magia też - stwierdziłem.
- Potrafisz ale nie chcesz - odparłem.

— Dupo wołowa?— powtorzylam. — Zdjęcia? Jakie zdjęcia?— zapytałam mrużąc oczy.
— Nie. Nie potrafie. Jak mam funkcjonować normalnie jesli ciebie nie bedzie obok?— dodałam. — Nie potrafie sie nawet skupić zeby to przemyśleć.

- Twoje skarbie zdjęcia - zaśmiałem się.
- Nie potrafisz bo jestem obok - odparłem - to wszystko przez to - mruknąłem.

— Czekaj... Bo ja nie rozumiem... Moje zdjęcia nie znikną. Po prostu nie bedziesz miał pojęcia kto na nich jest. I skad ty masz moje zdjęcia?— zapytałam.
— Chce żebyś był obok...— dodałam. — Co my zrobimy? Ja moge sie postawić... Moge sie przeciwstawić... Ale co z tego skoro i tak mnie zostawisz?

- Kochanie robiłem Ci niektóre po kryjomu, a większość mam z magazynów - mruknąłem, przeciągając się.
- I myślę, że jak już przypomnę sobie twoje imię to wszystko zacznie wracać - odparłem.
- Nie zostawię - stwierdziłem.
- Ale bądź na razie posłuszna swojej rodzinie.

— Robiłeś mi zdjęcia po kryjomu. Jak mogłeś..— mruknelam.
— Jak bede posłuszna swojej rodzinie to za miesiąc bede mężatka. — burknelam. — I zadbają o to zebym cie wiecej nie spotkała. A wtedy bede wolała sie zabic niz tak zyc.

- Normalnie - odparłem z lekkim uśmiechem - wtedy są najlepsze. Zwłaszcza gdy stoisz w bieliźnie bokiem do obiektywu - dodałem, oblizując wargi.
- Skarbie, nie sprzeciwiaj się im póki nic nie mogę zrobić - mruknąłem.

— Ty zboku...– burknelam. — Jak tak mozna..— mruknelam nie wspominając ze robiłam podobnie.
— I co? Mam wyjechać z Hogwartu? Ona nie da mi tu zostac.

- Skarbie wcale nie jesteś mniej zboczona - zaśmiałem się.
- Jakbyś się sprzeciwiła to znów byś dostała a i tak pojechała - odparłem.
- Wyślesz mi adres - mruknąłem.

— Jestem. Jestem grzeczną dziewczynką. — odparlam.
— Dostane i sto razy jesli pozwoli mi tylko zostac. — dodałam.
— A... Gdybym... wyrzekła sie swojej rodziny?— zapytałam jak poważnie.

- Nawet o tym słońce nie myśl - odparłem.
- Na razie jest Ci potrzebna, ale myślę, że to tylko kwestia czasu - mruknąłem.
- Wiesz, że gdziekolwiek by Cię mama nie zawiozła ja tam pojadę, bo w końcu musisz skończyć szkołę - dodałem.

— No muszę...— mruknelam.
— Tyler... Ja ci nie wierze do konca... Boje sie ze mówisz tak tylko dlatego zebym przestała sie tym denerwować. Ja naprawde nie chce na ciebie naciskać ale... Nie wiem...

- Jeżeli matka naprawdę chce Cię przenieść to i tak do jakiejś szkoły - mruknąłem.
- Dasz mi znać gdzie jesteś - odparłem.
- Jeśli po dwóch tygodniach nie dostanę od Ciebie wiadomości zacznę Cię szukać, tylko błagam już się nie denerwuj, bo przez to ja się stresuję - stwierdziłem - i moja magia słabnie przez co za chwilę nie będę w stanie dać Ci ukojenia - dodałem.

— Nie byłabym taka pewna... Nie znasz jej. Boje sie tylko zeby nie kontaktowała sie z twoimi rodzicami. — odparlam.
— Wiec to ty... A ja juz myślałam ze to moja magia zadziałała...— odparlam.
— Naprawde Cie kocham...

- Uwierz mi - odparłem - jeżeli na liście będzie nazwisko Shin albo będą wiedzieli z kim gadają, nie uwierzą - mruknąłem.
- Może twoja też. Sprawdźmy - odparłem, odsuwając powoli od niej dłonie.
- Wiem skarbie wiem, ja Ciebie też - dodałem przymykając oczy.

— Mam taka nadzieje. Gorzej jak powie ojcu i wtedy złoża im wizytę...— powiedziałam wzdychając.
— Nie... — jeknelam prostując sie lekko. — Powinna zadziałać kiedy mama chciała mnie uderzyć. Albo przynajmniej po pierw..— urwałam w trakcie, wpatrując sie w niego oczami wielkimi jak galeony.

- Po pierwszym czym? - spytałem, ponownie kładąc dłonie na jej plecach i lekko ziewając.
Już naprawdę brało mnie zmęczenie, bo ta noc do najlepszych nie należała. Nawet nie myślałem nad tym co mówię.

— Cos ty... Nie ziewaj teraz... zaraz pójdziesz sobie spac tylko sie skup... Coś ty powiedział?— zapytałam gapiąc sie na niego.
— Tyler błagam... Skup sie. Wiesz co powiedziałeś?

- Spać mi się chce - jęknąłem, mocniej ją przytulając.
- No spytałem się Ciebie - mruknąłem.
- Po pierwszym czym? - powtórzyłem pytanie.

- Kurwa Tyler..- warknęłam. - Błagam Cię to ważne.. Nie chodziło mi o pytanie. Co powiedziałeś jak powiedziałam że cię kocham? Skup się noo..- jęknęłam, coraz bardziej przekonując się że powiedział to ze zmęczenia lub się przesłyszałam.

- Nie, nie kurwy tu nie ma - mruknąłem, otwierając oczy przez jej słowa.
- Człowiek normalnie pospać nie może - jęknąłem.
- Powiedziałem, że to wiem - stwierdziłem, patrząc na nią.

- A... A okej..-powiedziałam lekko rozczarowana i mocno zdezorientowana.
-Możesz już iść spać. - odarłam podciągając kołdrę wyżej gdy przypomniałam sobie o swojej nagości.

- Jak tak na mnie warczysz to mi się nie chce - mruknąłem, patrząc na nią.
- Rian, mam dosyć już problemów - jęknąłem.

- Skarbie. Nie warcze na ciebie.. Tylko chciałam o coś zapytać..-odparłam, przełykając ślinę z trudem. Skrzywiłam się nieci gdy poczułam że jego magia zniknęła ze mnie.
-Przecież nie robię Ci już żadnych problemów..- powiedziałam całujac go lkko w policzek i nie patrząc już na niego. _ widać że jesteś zmęczony.

- Ty też się prześpij - mruknąłem.
- Też nie spałaś - dodałem, patrząc na nią.
- Nie mówię, że ty mi sprawiasz problemy. Mówię już ogólnie - stwierdziłem, zamykając oczy.

— Tak... Zaraz pojde. — odparlam zerkając na niego. Wiedziałam. To byłoby zbyt piękne uśmiechnelam sie do samej siebie, wymuszonym uśmiechem.
— Tylko wejdę jeszcze do łazienki...— powiedziałam ciszej, odsuwając od siebie kołdre i ostrożnie opuszczając nogi na dywan. Bałam sie poruszać bo przy najmniejszym ruchu, miałam wrazenie jakbym znow czuła uderzenia szpicruty.
Zsunelam sie z lozka, zaciskają zęby z bólu. Sięgnęłam po czarny, jedwabny szlafrok ktory przewieszony był przez ramę lozka i założyłam go delikatnie, nie zakładając go jednak na ramiona, jedynie zatrzymując na załamaniu łokci. Rozejrzałam sie, zastanawiając sie czy nie ma gdzies zakrwawionego szlafroka ktory mogłabym przy okazji wrzucic do kosza ale widocznie mama juz sie tym zajęła. Powoli weszłam do łazienki, gdzie przekrecilam zamek w drzwiach, następnie siadając na krawędzi wanny by popłakać sie z bólu.

Gdy tylko poczułem, że zsuwa się ze mnie, nic nie powiedziałem, tylko leżałem cicho. Dopiero gdy zamknęła za sobą drzwi wstałem z łóżka. Widząc swoje zdjęcia na podlodze podniosłem je i przejrzałem. Widząc, że nie tylko ja robiłem jej zdjęcia uśmiechnąłem się do siebie i położyłem je na stoliku nocnym. Następnie podszedłem do szafy, by przeszukać jej rzeczy w poszukiwaniu jednek z jej koszul nocnych, którą miała na sobie dwa razy i w której wyglądała cudownie.

Kiedy trochę ochłonęłam i uspokoiłam się, dochodząc do wniosku że to co usłyszałam, było efektem mojej wybujałej wyobraźni i więcej się nie powtórzy. Nie powiem że nie zabolalo mnie po tym wniosku serce. Ale prawda zawsze boli. Gdy przemyłam delikatnie twarz chłodną wodą, wyszłam z łazienki, mając na sobie szlafrok który założyłam odwrotnie, czyli na przód zamiast na plecy.
- Nie śpisz?- zapytałam widząc chłopaka przed szafą.

- Nie - mruknąłem i kucnąłem przy ostatniej z szafek, by sprawdzić jej zawartość.
Znalazłem do tej pory wiele rzeczy, ale nie to co chciałem, dlatego została mi ostatnia szafka, którą już przeszukiwałem.
Chyba nie musiałem mówić, że szuflada w której niedawno były moje rzeczy nadal stała pusta.

- Dlaczego?- zapytałam marszcząc lekko brew.
-Obudziłam Cię?Przecież byłeś zmęczony..- odparłam powoli.

- Byłem i nadal jestem - mruknąłem, wyciągając z szuflady krótką koszulę nocną z koronki, w kolorze jej domu.
Gdy tylko ją znalazłem uśmiechnąłem się i zamknąłem szafę.
Następnie rzuciłem się na łóżko i wtuliłem w ciuch.

Okej... Trochę dziwne było to ze przeszukuje moje szafki ale nie przeszkadzało mi to.
Najdziwniej zrobiło sie gdy wyjął moja koszule nocna a następnie sie w nia wtulił, kładąc sie na lozku.
— Ammm... Jak... mam to rozumieć?

- Jak tylko chcesz - ziewnąłem, patrząc jej w oczy.
- Mówię całkowicie serio - mruknąłem i wtulony w materiał zamknąłem oczy.
Przynajmniej to będę mógł mieć przy sobie cały czas.

— A... Aha... W porządku... Wolisz koszulke niz mnie..— mruknelam i podeszłam do lozka z drugiej strony i kleknelam, następnie układając na materacu ramiona a na nich opierając czoło. Czy było mi wygodnie? Nie. Ale mniej bolało. Czy zamierzam tak spac? Nie. Czy w takim razie położę sie na lozku? Nie. A dlaczego? No bo bedzie mocniej bolało a nie zasnę i tak.

- Poszłaś do łazienki - mruknąłem, odwracając się do dziewczyny.
- Nie miałem pojęcia kiedy wyjdziesz - dodałem.
- A chcę spać - odparłem.
- Położysz się obok mnie? - spytałem.

— No ale zanim ja znalazłeś, to ja juz wyszłam. — mruknelam.
— Nie. — burknelam. — Nie dlatego ze nie chce tylko dlatego ze nie moge. To boli..

- Ale ją sobie zabiorę - odparłem.
- Wiem, że boli skarbie - mruknąłem i ponownie wypowiedziałem zaklęcie przez co moje ręce na nowo zaczęły świecić na niebiesko.
- A teraz przyjdziesz? - spytałem, nie odrywając od dziewczyny wzroku.

— Fajnie że pytasz o pozwolenie...— mruknelam.
Otworzyłam jedno oko by na niego spojrzeć.
— Nie... Bo nie bedziesz mógł spac zeby podtrzymać czar. A ja to nawet nie jestem taka zmeczona. – uśmiechnelam sie lekko.
— Spij troche. Moze wieczorem bedzie lepiej.