Dormitorium Chłopców 1

-Dziewczyn nie biję-odparłem wywracając oczami-Nigdy nie jest za późno. Więc masz okazję aby uciec, zanim ponownie na ciebie się wydrę, a ty z żalem pobiegniesz do swoich psiapsiułek. Bo jesteś tu na własne życzenie i nikt nie każe ci tu siedzieć. Więc możesz sobie iść.

-Przestań być dla mnie taki.-powiedziałam podnosząc głowę i patrząc na niego. -Myślałam że za Carla juz mi się dostało. Nie musisz mi poprawiać. Nie bądź dla mnie taki bo tylko mnie tym ranisz. -dodałam szczerze.

-Skoro cię ranię to po co tutaj jeszcze jesteś? Jeśli myślałaś, że będę twoim chłopakiem...To mylisz się. Poważne związki nie są dla mnie. Nie jestem kimś dla ciebie-powiedziałem patrząc na nią.

-Dlaczego tak sądzisz? Skąd wiesz kto jest a kto nie jest dla mnie? Hm?

-Po prostu to wiem. Nie jestem dobrym chłopakiem, czy jak to sobie nazwiesz, dla ciebie-odparłem

-Ale. Skąd to wiesz? Hm? Nie znasz mnie. Nie wiesz co dla mnie dobre. Ja wiem.

-W takim razie ujmę to tak-powiedziałem mierząc dziewczynę wzrokiem-Dla nikogo nie jestem dobry. Ty też mnie nie znasz. Oraz nie poznasz. Zadbam o to.

-Dlaczego? Nic ci nie zrobiłam. -wypuściłam powietrze i spojrzałam na swoje dłonie. -Dlaczego? -zapytałam ciszej.

-To nie, że ty coś zrobiłaś. Nikt nie powinien się do mnie zbliżać-odparłem i z łóżka usiadłem naprzeciw Soo-Tylko nie rycz.

-A co jeśli ja chcę? -zapytałam nadal cichym głosem. -Nie rycze. -skłamałam sznurując usta. Podobne, jeśli nie te same, słowa usłyszał ode mnie Carl. I to chyba nie raz.

-No nie wcale. Ślepy nie jestem. -powiedziałem powstrzymując się na parsknięcie-Słuchaj, ja po prostu nie potrafię, na poważnie. Nie chcę cię zranić, jak to zrobiła tamta cipa, zwana twoim eks.

-Skąd wiesz ze nie potrafisz? -zapytałam nie patrząc na niego. -Dlaczego nie chcesz dać temu szansy?

-Gdy ostatnim razem byłem w poważnym związku, moja dziewczyna z, którą byłem kilka lat, zdradziła mnie z przyjacielem-powiedziałem bez namysłu, zaraz potem gdy to powiedziałem miałem ochotę walnąć głową o ścianę.

-Co? -podniosłam głowę mrugajac szybko żeby pozbyć się łez. -Ale.. Ale.. To przecież nie twoja wina

-I kłamałaś-powiedziałem widząc pojedynczą łzę na jej policzku-Była to moja wina. Nie znasz wszystkiego i nie poznasz.

-Dlaczego? Dlaczego noc mi nie chcesz powiedzieć? -zapytałam szybko wycierajac łzy rękawem.

-Nie musisz tego wiedzieć-powiedziałem patrząc w sufit.

-Ale chcę. Chce bo ja się nie poddam. Nie pozbędziesz się mnie jednym słowem. Jeśli mi się nie uda, to chcę wiedzieć że nie udało się bo tak miało być. A nie dlatego że siedziałam z założonymi rękoma i nic nie robiłam. Nie chce żałować

-Chcesz wiedzieć? Oh, proszę cię bardzo-parsknąłem wywracając oczami-Byłem z nią te kilka lat. Przed tym związkiem byłem typowym rozpieszczonym wkurwiającym dupkiem. Ona mnie zmieniła. Nagle widziałem, coś poza czubkiem swojego nosa. Był to jeden z wieczorów gdy u niej nocowałem. Rozmawialiśmy, o jej problemach z ojcem, którego na szczęście wtedy nie było. Wyszła z tego niezła awantura, a ona wywaliła mnie z domu, w środku nocy i nie miałem zbytnio gdzie iść. Więc poszedłem na tyły kamiennicy gdzie mieszkała zapalić. A potem gdy wróciłem zauważyłem samochód. Mojego i w sumie jej przyjaciela. Jak potem zobaczyłem, znali się baaaardzo dogłębnie. Wszedłem do ich mieszkania. Cudowne to było uczucie ich tak razem...Ah cudowne. Powstrzymywałem się aby nie strzelić ich avadą. Skończyło się na tym, że tylko lekko obiłem mu mordę. Lekko czytaj, że go nie zabiłem. Ona powiedziała, że nie chce mnie znać, a potem całkiem przypadkiem przeprowadziła się do innego miasta i najprawdopodobniej pieprzy się z tym swoim chłopakiem. Po magicznej przeprowadzce również magicznie dostałem ostry wpierdol w jednej z uliczek, więc miło. Zapisałaś wszystko? Ja nie zamierzam już się powtarzać i dziwne, że jeszcze nie zasnęłaś.

Gapiłam się na niego w milczeniu i czekałam aż skończy. Kiedy w końcu to zrobił, nie wiedziałam co powiedzieć. -Czyli... Chwila. .. Mówisz ze z tobą jest coś nie tak... bo to CIEBIE zdradziła jakaś szmata z twoim pożal się Boże przyjacielem? Czy ty jesteś popiedolony? -wzięłam głęboki oddech. -To po tym masz te blizny? Po tym co się stało w tej uliczce?

-Jedna z nich może-powiedziałem ignorując wcześniejszą wypowiedź dziewczyny-Nie muszę ci mówić, która.

-Nath.-wstałam I przysunelam się bliżej niego. Uklęknełam na przeciw niego, przysiadajac na piętach. -Nie bądź taki. Ja cie nie zdradzę. Ja nie jestem taka.

-Usiądź normalnie-powiedziałem mierząc ją wzrokiem-Radzę też poprawić szlafrok tak nawiasem. Z resztą i tak za dużo już o sobie powiedziałem. Skoro sama powiedziałaś, że jak ja coś powiem to ty też...Twoja kolej kurduplu-dodałem.

Usiadłam szybko tak jak poprzedniego, ściskając poły szlafroka. -Dlaczego nazywasz mnie kurduplem? Dobra, nieważne. Jak ro za dużo? Wiem tylko ze ktoś cię bardzo mocno zranił. I to ktoś nie warty nawet splunięcia

-I na tyyym to się skończy-powiedziałem poprawiając włosy-Teraz, ty.

-Co ja? Ale ja nie mam nic do powiedzenia

-No cóż. Więc to tyle z tych nudnych opowiastek-wzruszyłem ramionami i wstałem z podłogi. Wskoczyłem na łóżko i położyłem się plecami do materaca.

-Chyba się w tobie zakochałam. -wypaliłam, podciagajac kolana do klatki piersiowej i chowając twarz w ramionach, które na nich oparlam.

-Co?-podniosłem się patrząc na nią-Co?-powtórzyłem bardziej do siebie niż do niej.

Nie odpowiedziałam tylko potrząsnęłam głową, chowając ją głębiej i zakrywajac się rękoma. Dlaczego ja tu jeszcze siedzę? Już dawno powinnam być w Meksyku. Zblaźniłam się.

Westchnąłem podnosząc się i podchodząc do niej. Ukucnąłem obok niej. Nie wiedziałem, co mogę jej powiedzieć-Spójrz na mnie Soo-powiedziałem patrząc na nią.

-Po co? Nie chce. Przepraszam. Widzisz? Ja jestem taka jak tym w pewnym sensie. Ludzie nie powinni się do mnie zbliżać

-Głupku. Podnieś tą głowę i wstań-mruknąłem-Masz jedyną szansę, aby się dowiedzieć, skąd się wzięły-powiedziałem podnosząc się-Siedzenie na zimnych kafelkach nie za wiele da ci dobrego-dodałem siadając na łóżku.

-Nie chce. -mruknęłam nie ruszając się nawet na moment. -Wydrzyj się i może to da mi do myślenia. Na jakiś czas chociaż.

-Nie to nie-wzruszyłem ramionami. Wciąż nie przyjmowałem sobie tego do wiadomości...Przecież, to nie jest możliwe...

W końcu po długiej ciszy, podniosłam głowę i spojrzałam na niego z zaczerwienionymi oczami. -Powiedz.

-W takim razie zapraszam-powiedziałem i spojrzałem na nią. Złapałem za końce koszulki i przeciągnąłem przez głowę. Usiadłem tyłem do niej i westchnąłem-Chodź, nie zamierzam po ciebie tam iść.

Powoli wstałam I podeszłam do niego, patrząc na blizny. Przez moment miałam taki odruch żeby ich dotknąć ale w ostatniej chwili cofnęlam dłoń i włożyłam obie do kieszeni.-N-No ?

Odwróciłem głowę i spojrzałem na nią-Jak chcesz to usiądź, ale spróbuję to streścić-powiedziałem i ponownie się obróciłem. Wziąłem głęboki wdech-Więc zacznę od tej mniejszej, tej tu-wskazałem na bark-Podczas jednej z imprez wpadł jakiś pojeb i zaczął strzelać. Trafił mnie i kilku innych ludzi. Jak widać żyję. Ta druga jest bardziej, no-próbowałem zebrać myśli i przy tym przygryzłem wargę-Dobra, nawet nie wiem co o niej powiedzieć. Podczas tej bójki jeden z tych kolesi miał coś ostrego, nawet nie wiem co i wbił je o tutaj-wskazałem miejsce tej drugiej, chociaż nie było to takie proste-I to chyba tyle. Oh, zapomniałbym, że raz przywaliłem w róg stolika, ale jak widać niczego nigdzie nie mam z tego wypadku-powiedziałem patrząc przed siebie-No i to tyle.

Przysiadłam na łóżku, nie odrywając wzroku od blizn. Słuchałam go a w mojej głowie pojawiały się bardzo żywe obrazy, ilustrujące to co mówił. Kiedy zamilkł, wypuściłam głośno powietrze z płuc. W końcu wyjelam rękę z kieszeni i palcami, delikatnie przejechałam po każdej z blizn, na chwile zatrzymując oddech. Widziałam ze nie było mu z tym łatwo, wiec nie rozumiałam dlaczego w końcu zdecydował się mi to powiedzieć. -A jednak masz coś po tym wypadku... Uszkodziles sobie mózg. ..

-Czasem zastanawiam się, czy w ogóle go mam-mruknąłem i przeczesałem swoje włosy palcami. Dalej siedziałem nieruchomo.

-Masz. To był żart. .. -powiedziałam orientując się ze nadal go dotykam. Zabrałam rękę. -Przepraszam

-Nic się nie stało-powiedziałem odwracając się w końcu w jej stronę-Nie masz nawet za co przepraszać-dodałem.

-Nie mam? -spojrzałam na niego po czym znów spuściłam wzrok.-Czyli... Czyli nie. .-chrząknęłam. -to.. to cie boli?

-Nie bardzo-powiedziałem patrząc na nią-Dlaczego opuszczasz wzrok?-spytałem przysuwając się do niej.