Błonia Hogwartu

- Lepiej nic nie dostawać, niż teksty o sraniu - zaśmiałam się. Faktycznie, nic takiego mi nie powiedział - Nie przepadam za komplementami. Jeżeli można to tak nazwać.

- Więc nie ucieszysz się, jeśli powiem, że masz atrakcyjną szyję, która wybudza mojego krakena z głębin morskich? - uniosłem pytająco brew.

- Nie, nie ucie ... zaraz, CO?! - to ostatnie wykrzyczałam tak głośno, że pewnie w domu mnie słyszeli.

Roześmiałem się, jednocześnie przeczesując włosy palcami i poleciałem wysoko ponad wieżę astronomiczną, na której zrobiłem kółko i poleciałem ku ziemi, wykonując udany zwód Wrońskiego.

Stałam na miotle z przerażeniem wgapiona w Azazela. Miałam ochotę zacząć się drzeć. Ale nie tak normalnie, tylko piszczeć jakby mnie porywali.

- Co jest? - zawołałem do Chris, która wręcz zamarła teraz.

On się odezwał? On ma czelność się do mnie odzywać po takim tekście? Po prostu nie wierzę.

- Chris, wszystko okej? - zawołałem znów.

- Nie, nie jest okej. Jesteś po prostu idiotą - zaśmiałam się - Serio takie teksty do mnie rzucasz? Dopiero co się pogodziliśmy.

- Co to, że pogodziliśmy się, ma do tego wspólnego? - podleciałem do niej. - Jeju, Chris, to są żarty przecież - zaśmiałem się. - Kto jak kto, ale Ty nie powinnaś być taka sztywna.

- Powiem tak. Sztywne w tym momencie jest zupełnie coś innego - zaśmiałam się patrząc na jego spodnie - I żarty żartami, ale bez takich. Błagam.

- No okej - westchnąłem ciężko i poczochrałem ją po włosach. - Lecę do Annabelle, powinna się już wybudzić ze śpiączki, do później - zleciałem w dół i poszedłem do zamku.
NP: Skrzydło Szpitalne

- No to hej - mruknęłam i zrobiłam jeszcze kilka kółek w powietrzu.

Przez ten cały czas obserwowałem Aza. Kiedy Chris krzyknęła miałem ochotę podlecieć, co z tego, że nie umiem i mu walnąć. Kiedy już chciałem spytać o co chodzi, co się dzieje, on robił to szybciej. Moja irytacja wzrosła o kilka procent Brawo, nic nie robisz. Świetna robota. Genialny jesteś. Poczułem ulgę jak zauważyłem, że sobie poszedł. Usiadłem normalnie i patrzyłem jak Chris lata. Westchnąłem i zacząłem zrywać trawę.

- Hej Charlie, chcesz coś zobaczyć? - krzyknęłam zatrzymując się.

-Tak, Chris chcę!-krzyknąłem patrząc na nią, a potem się zaśmiałem.

- No dobra - krzyknęłam. Miałam zamiar przyprawić go o zawał serca. Stanęłam na miotle i przechyliłam się w tył. Zaczęłam spadać z ogromną prędkością. Tylko czekałam na jego reakcję.

-Kurwa Chris-krzyknąłem prędko podnosząc się z miejsca.

Gdy już byłam bliżej ziemi pstryknęłam palcami i wylądowałam na miotle tuż przed jego twarzą. Obróciłam się do góry nogami i pocałowałam w czoło.

-Wystraszyłaś mnie, Chris..Nie rób tak więcej-mruknąłem patrząc na nią.

- Oj no psieplasiam - powiedziałam robiąc minę kota ze shreka - Juś nie bede.

-Ja myślę-zaśmiałem się i pocałowałem ją w policzek.

Zeskoczyłam z miotły i stanęłam przed Charliem.
- Jak bardzo cię przestraszyłam?

-Bardzo-powiedziałem łapiąc ją za rękę.

- Tak miało być - zaśmiałam się pod nosem - To teraz ty.
Podałam mu miotłę.

-Może lepiej nie-zaśmiałem się-Nie chcę ci jej rozwalić-powiedziałem patrząc na nią.

- Oj jak to nie. Dawaj! Będę ci kibicować.

-Naprawdę nie chcę ci jej rozwalić-powiedziałem i spojrzałem na nią.

- Oj no ona niezniszczalna jest. Ja wiem co mówię. Mamją od zawsze i przeżyła moje boskie wypadki. Ile razy ja w świętym Mungu byłam przez ćwiczenia. Dawaj.

-Może lepiej abym najpierw jednak nauczył się odróżniania miotły normalnej, od tej latającej-stwierdziłem. To nie jest tak, że nie chcę się ośmieszyć przed Chris. Wcalee...

- Lama - mruknęłam i ruszyłam w stronę zamku - Nie sądziłam, że mój chłopak to taka ciota.

-Chris zaczekaj-westchnąłem i pobiegłem za nią. Gdy dogoniłem dziewczynę złapałem ją za rękę-To po prostu...Eh, nie chcę się przy tobie ośmieszyć. Ja ledwo co utrzymuję równowagę na miotle

- Ośmieszyć? To nic nie zmieni. Dalej będziesz moim najlepszym przyjacielem. Poza tym, ja też kiedyś się uczyłam latać i wiem jak to jest.

-To kiedy indziej, okej?-powiedziałem obejmując ją.

- No dobra kumplu - powiedziałam odsuwając się. Merlinie, jak ja lubię się drażnić z ludźmi.

-Kumplu?-powtórzyłem patrząc na nią-Wiesz czego nigdy nie zrobili by kumple?-spytałem i zanim zdążyła odpowiedzieć pochyliłem się i wpiłem w jej usta.

Co się właśnie. Co się. Właśnie. Co. Delikatnie objęłam go wokół szyi. To było takie dziwne. Czułam jakby motyle w brzuchu. Ja no eeeee. Nawet nie wiem o czym miałam myśleć.

Objąłem ją lekko i uśmiechnąłem się. Chwilę potem odsunąłem się i spojrzałem na dziewczynę-Kumpelo, upadła ci miotła.

- Woah - mruknęłam i odsunęłam się od niego. Byłam zupełnie sztywna. Nie miałam pojęcia co się właśnie stało.

-Żyjesz?-zamachałem jej ręką przed oczami-Zieeeemia do Christopheraaa

- No nie wiem czy żyję - mruknęłam patrząc na niego - Co to właściwie miało być? Kumple nie robią takich rzeczy.

-W takim razie zostawiam cię z tą ciężką zagadką-powiedziałem całując ją w czoło-W razie czego będę w dormitorium. Paa-rzuciłem idąc w stronę zamku.

- No weź! Nie zostawiaj mnie tu! - krzyknęłam i pobiegłam za nim. Gdy już go dogoniłam złapałam go za kołnierzyk i mocno przyciągnęłam do siebie całując go - Nie ma za co.

-Kumple tak nie robią co?-zaśmiałem się.

- Czepiasz się - zaśmiałam się patrząc mu w oczy.