Wielka Sala

- Niekoniecznie - westchnąłem i wziąłem drugi kęs. - A jakie miękkie, kurde, perfekt!

-Ja jakoś żyję-stwierdziłam kończąc jeść kanapkę. Upiłam łyk herbaty i zerknęłam na niego.

- Żyjesz tak zawsze cicho - odwzajemniłem spojrzenie.

-Nie muszę być w centrum uwagi. Wolę być w spokojnym zacisznym miejscu-powiedziałam patrząc mu w oczy, a potem ponownie upiłam łyk herbaty patrząc przy tym w okno-Bez mięsa da się przeżyć-dodałam odgarniając włosy z twarzy.

- A ja twierdzę, że się nie da. Człowiek z natury jest drapieżcą, mięso wręcz jest wpisane w naszą egzystencję!

-Tak, na pewno jest-parsknęłam przerzucając włosy na jedno ramię.

- Wiesz, jaka jest różnica u roślinożerców i mięsożerców?

-Oświeć mnie, Valentine-parsknęłam odsuwając kubek herbaty od siebie.

- Roślinożercy mają szerzej rozstawione oczy, żeby łatwiej widzieli drapieżnika za sobą. Mięsożercy mają oczy rozstawione krótko, do polowania. Jak rozstawione oczy ma człowiek?

-Domyślam się, że takie jakie mają mięsożercy- powiedziałam przeczesując włosy placami

Cóż, bandaż na nadgarstkach znów nie wygląda tak źle, może uda się poderwać jakąś dziewczynę na litość, w końcu, ojej, jaki Colette jest biedny. Rzuciła go dziewczyna, albo chłopak, to jeszcze się ustali, przez co chciał się pociąć. Nikt nie musi wiedzieć, że to dlatego, że kręcił się tam, gdzie nie powinno go być. Prężnym i żwawym krokiem wszedł do Sali Wielkiej, gdzie praktycznie nikogo nie było. Stanął w drzwiach, jak to mawiają, przyglądając się, czy da radę się gdzieś przysiąść. Oho!

— Widzę Was — wskazał ręką na dwójkę Krukonów i podszedł do nich. W końcu jego dom, może go zaakceptują, ewentualnie nie odrzucą. Podszedł i usiadł przy tej chyba zakochanej w sobie dwójeczce, spoglądając na chłopaka z uśmiechem. — To w czym Wam przeszkadzam?

-Nam?-uniosłam brew spoglądając na chłopaka-Z resztą nieważne-machnęłam ręką i odgarnęłam włosy-Jestem Sam-uśmiechnęłam się do niego. Upiłam łyk herbaty, a potem zauważyłam, że się kończy. Wzięłam dzbanek w obie ręce i nalałam sobie do kubka.

- Trafiłaś w sedno - odpowiedziałem Sam i się odwróciłem. - Ja Ciebie też widzę. Nowy tutaj? - spojrzałem na nowo przybyłego bruneta.

Przeczesał ręką grzywkę i puścił oczko do Sam. Nie wie sam dlaczego to zrobił. Powiedzmy, że to był tik nerwowy, dobrze? Dobrze, nie widzę sprzeciwu.

— Jestem Colette i tak, moje imię jest damskie, możecie na starcie darować docinki, czy coś. — Starał się mówić to wszystko bardzo szybko, ponieważ... a nóż uciekną i zostanie sam. A tak to poznają imię, powiedzą, że poznali takiego zajebistego ziomka, jakim jest właśnie Colette i tak nakręci się karuzela poznania się. — I tak, niby jestem nowy, a jednak stary. Macie może ochotę... zaprzyjaźnić się? Szukam znajomków do Klubu Popołudniowej Drzemki.

- Po co miałbym Ci docinać? Jakbym nie miał na głowie zawstydzania Samanthy. Niby też mam damskie imię, ale o wiele łatwiej trafić na faceta o imieniu Valentine, niż Colette, więc ja takich problemów nie mam. Mów mi Val, po prostu - podałem mu rękę.

-To raczej nie klub dla mnie, ale chętnie się zaprzyjaźnię- powiedziałam patrząc na chłopaka. Zerknęłam na jego rękę- Co ci się stało?- spytałam- Chociaż, jeśli nie chcesz mie musisz mówić...To nie moja spraawa- dodałam szybko i ponownie napiłam się herbaty.

Uff, pierwsze koty za płoty. Nie kazali mu się wynosić, więc jest na razie... dobrze. Naprawdę dobrze.

— Przepraszam, przewrażliwienie na punkcie swojego imienia, bo w poprzedniej szkole nie było tak ciekawie. Zobacz na mnie i powiedz, że to jakże męskie imię oddaje moją męskość. — Ha!, nie oddaje tą męskość, której praktycznie nie ma i był tego świadomy. Poprawił nerwowo bandażyk, gdy dziewczyna zapytała się o to. — Szczerze? Skaleczyłem się. A dokładniej coś mnie skaleczyło. A dokładniej stworek.

- Nie panikuj, widziałem bardziej dziewczęcych chłopaków - odpowiedziałem wzruszając ramionami i napiłem się porządny łyk soku dyniowego. - Dlatego się nie chodzi w okolicach Zakazanego Lasu.

Weszłam do Wielkiej Sali, jak zawsze z gracją i pewnością siebie, podeszłam do Sam i dwóch chłopaków, których nie znałam. - Hejjjjj... Co tam? - usiadłam obok Sam i popatrzyłam po zebranych.

Tak, nie łaź, bla, bla bla. No dobra, teraz już ma nauczkę. Jeszcze nie wiedział, że malutki wypad na spacer może skończyć się podcięciem żył na jednym z nadgarstków.
— Teraz już będę wiedział. — Puścił oczko do Vala.

Przyszła nowa, dość... Aha, wszystko jasne. Chyba czarodzieje czystej krwi się tak zachowują. Ew.
— No heeeeeey! — Rączka w górę i machamy.

-O hej Isobel- powiedziałam uśmiechając się do dziewczyny

- Więc jesteś z Ravenclawu? - zapytałem Colette i podałem rękę gotce, patrząc na jej szatę zauważyłem naszywkę ze Slytherinem. - Miło poznać, Isobel. Valentine.

Ledwo dysząc dotarłam do wielkiej sali i patrząc na podłogę powlokłam się na sam koniec stołu puchonów. Starałam się coś zjeść, ale nie szło mi to za dobrze. No cóż, bywa.

— Yep, dumnie reprezentuję Krukonów. W sumie patrząc na moje zachowanie, no to słabo mi to idzie.


Spojrzał w stronę dziewczyny, która nie wyglądała najlepiej, ale przed chwilką wpadła tutaj. Chyba coś jest nie tak.

— Psst, znacie tamtą dziewczynę? Chyba nie jest z nią... najlepiej.

Odwróciłam się by spojrzeć o kim mówi i natychmiastowo wstałam - Na włosy Morgany, Chris! - podbiegłam do niej i usiadłam obok. - Nie powinnaś wychodzić ze skrzydła, powinnaś leżeć, właśnie miałam niedługo do Ciebie iść, tylko chciałam wziąć dla Ciebie coś do jedzenia.

- Ta, jasne - mruknęłam, gdy Isobel usiadła obok - Ja tam nie wytrzymam.

- Nie idzie Ci słabo, przestań narzekać, jest okej - odwróciłem się w kierunku osoby, o której mówił, po czym znów na niego spojrzałem. - Christine, Hufflepuff.

- Czemu nie? - delikatnie ją objęłam, spojrzałam na jej talerz, westchnęłam ciężko. Martwiłam się o nią.

- Jakoś tak nieprzyjemnie się tam zrobiło. Soo się popłakała i nie mam pojęcia czemu. To chyby wina tej pielęgniarki.

Wszedłem do Wielkiej Sali. Rozejrzałem się i przy stole Puchonów dostrzegłem Chris. Usiadłem obok dziewczyny-Cześć-powiedziałem i pocałowałem dziewczynę w policzek-Jak się dziś czujesz?

- Przepraszam bardzo, ale mam pytanie - powiedziałam stanowczo - Co cię zatrzymało od odwiedzenia mnie w skrzydle szpitalnym przez tak długi czas? Ponownie prawie się udusiłam. A nawet dwa razy!

-Miałem szlaban. Od tej jak ona miała? Danika...Chyba, byłem na dziale ksiąg zakazanych i mnie złapała. No i musiałem siedzieć w dormitorium-wyjaśniłem patrząc na nią.

- A po co ci dział ksiąg zakazanych? - zapytałam patrząc na niego podejrzliwie. Nie uwierzyłam w nic z tego, co powiedział.

-Chciałem się rozejrzeć i jeden tytuł mnie zaciekawił to chciałem to sprawdzić no i wtedy przyszła ona-powiedziałem-Patrzysz się na mnie jakbyś mi nie wierzyła-dodałem i wziąłem dzbanek po czym nalałem do kubka soku dyniowego i upiłem łyka.

- Aha - prychnęłam - W takim razie powiedz mi, co cię tak zaciekawiło?

-No to była książka.. Nie pamiętam tytułu-powiedziałem

- Mhm - mruknęłam - W takim razie ci nie wierzę i jestem mocno obrażona.

-Ah okej? Wiesz, że nie umiem kłamać, a i tak mi nie wierzysz? Spoko-parsknąłem.

- Zrobiłeś się okropnie czerwony i się uśmiechasz. Kłamiesz jak nic - powiedziałam nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu.

-Mhhm i jeszcze powiedz mi, że rogi mi wyrosły-mruknąłem upijając łyk soku.

- W każdym razie, powinieneś być przy mnie, gdy o mały włos nie umarłam. Znowu.

-Gdybym mógł to bym tam był-powiedziałem patrząc na dziewczynę.

- To trzeba się było urwać. Chyba tyle mógłbyś dla mnie zrobić?

-Nie mogłem się ruszyć z dormitorium, bo wyrzuciliby mnie-powiedziałem patrząc na nią.

- Nie wyrzuciliby cię - zaśmiałam się - Tylko tak straszą, ale najwyżej odjęliby punkty.