Dziedziniec Wieży Zegarowej

- Dziękuję - uśmiechnęłam się szeroko do niej.

-O! Taką Śophie uwielbiamy! Uroczą i roześmianą! Tak trzymaj! Co robimy? Chcesz gdzieś iść?

- Może do Wielkiej Sali? Chłodno tu... - odwróciłam się i znów kichnęłam.

-MSZ racje. Chodź. Jeszcze się przeziębisz. -Wzięłam dziewczynę za rękę i ruszyłyśmy do WS
NEXT: WS

Weszłam na dziedziniec i usiadłam sobie tam gdzie zawsze wygodnie. Odetchnęłam świeżym powietrzem.

-Woaah, tu o wiele lepiej niż na Wielkiej Sali-powiedziałam siadając obok Sophie. Poczułam słodki zapach jej perfum, dziwne, że nie czułam go wcześniej...Chociaż, na WS było jedzenie, więc może potrawy? Wtf Raven o czym ty myślisz?

- Tak. Jest spokojnie, cicho, pięknie pachnie. Takie też otoczenie natury, jest gdzie usiąść... - przerzuciłam włosy na jedno ramię. Czułam się już luźniej w towarzystwie Raven.

-Dokładnie-westchnęłam patrząc w niebo. Nie za bardzo wiedziałam, po raz kolejny co powiedzieć, więc zamilkłam.

- To miejsce mnie uspokaja. Tu pomogła mi też Noelle, mam wspomnienia gdy tu przychodzę. W końcu zdobyłam przyjaciółkę - uśmiechnęłam się i wróciłam spojrzeniem do ziemi.

-Ciekawe, jak to jest mieć przyjaciela-powiedziałam i dalej patrzyłam w niebo.

- Nie wiesz? - zmarszczyłam brwi znów patrząc na nią. Lekko ją szturchnęłam ramieniem. - Ciekawe? Zaspokajasz swoją ciekawość właśnie! Halooo, to ja, pierwsza miłooooość! - zaczęłam machać ręką i spaliłam buraka zdając sobie sprawę ze swojej gafy, momentalnie przestałam machać. - pierwsza przyjaciółkaaaa! - spróbowałam poprawić swoją gafę.

-Mhhhm-mruknęłam nie za bardzo zwracając uwagę na jej pomyłkę. Każdy popełnia jakieś błędy.

- No to no... Masz przyjaciółkę, haloooo - powiedziałam cicho, spokojnie siedząc obok niej.

-No niby mam-odparłam cicho-Prędzej czy później to się i tak posypie. Jak każda inna znajomość ze mną-mruknęłam kopiąc kamyk, który był obok mojego buta.

- Nie, jeśli Ci zależy na tej znajomości - spuściłam wzrok na swoje odsłonięte kolana. Próbowałam by nie było widać po mnie smutku, polubiłam ją mocno.

Uniosłam głowę i spojrzałam na Sophie. Przysunęłam się do niej i objęłam jedną ręką. Widziałam ból na jej twarzy-Nie umiem za bardzo pocieszać...-powiedziałam cicho i spojrzałam na nią-Ale może ta znajomość wypali? Nie wiem, w sumie to zależy chyba od ciebie-dodałam niepewnie patrząc na jej twarz.

- Ja chcę z Tobą spędzać czas, bylebyś Ty chciała, Raven. Nie chcę być sama, chcę mieć do kogo się odezwać - oparłam głowę o jej ramię.

Zdziwiło mnie, zachowanie dziewczyny...Tak to się robi? Nie wiem-Chcę-odparłam cicho patrząc na nią.

- Gdyby nie Noelle, Lexy, Chris, zrobiłabym wszystko by wrócić do domu, do znajomych, by nie czuć się samotna, totalnie tu niepotrzebna jak jakaś niemota bez przyjaciół... Zresztą, i tak w domu nie jest już jak dawniej - wbiłam wzrok w ziemię.

-Ja myślałam, że jak pojadę do Hogwartu będzie inaczej, a tu podobnie jak w domciu-parsknęłam poprawiając włosy-Chociaż cieszę się, że nie muszę widzieć Meduzy.

- Meduzy? - spojrzałam na nią unosząc brew.

-Pieszczotliwe określenie mojej macochy-wyjaśniłam uśmiechając się.

- Ah... Rozumiem. Czyli Tobie też rodzina się rozpadła? - zapytałam i momentalnie z plaskiem zatkałam sobie usta. - Wybacz, nie powinnam... - przygryzłam wargę.

-Czy się rozpadła? W sumie można tak powiedzieć-wzruszyłam ramionami. Spojrzałam na nią-Co nie powinnaś? Poznajemy się przecież-zaśmiałam się

- No w sumie... Racja - kiwnęłam głową niepewnie, objęłam ją mocno. - Przykro mi.

-Mi w sumie nie-stwierdziłam również obejmując dziewczynę.

- Nie wiem czemu, ale przy Tobie czuję się bezpiecznie, lepiej i przyjemnie mi - westchnęłam.

-Mi również-uśmiechnęłam się i objęłam ją, delikatnie kciukiem jeżdżąc po plecach.

Poczułam przyjemne dreszcze. Czemu tak na nią reagowałam?... Tak objęta i skulona nawet ja czułam swoje perfumy. Wtuliłam się w nią, mimo że tak krótko ją znałam.

Czułam jak Sophie się we mnie wtuliła. Dosłownie jakbym w ramionach trzymała małą kruszynkę. Uśmiechnęłam się i patrzyłam przed siebie.

- Nie jest to problem? - zapytałam niepewnie, słuchałam bicia jej serca.

-Hm?-spytałam, a raczej mruknęłam mrugając. Nie miałam zielonego pojęcia, o czym mówi Sophie.

- Nie jest to problem jak się tak w Ciebie wtulam? - zapytałam niepewnie, bawiłam się kosmykiem swoich włosów.

-Nie, dlaczego?-spytałam i zaśmiałam się cicho.

- No... Nie każdemu musi pasować to, prawda? - zaśmiałam się nerwowo, patrzyłam na ziemię.

-Mi nie przeszkadza-powiedziałam uśmiechając się i przytuliłam ją.

- To dobrze - uśmiechnęłam się i wtuliłam mocniej. - Podobają mi się Twoje perfumy.

-Zapach cynamonu jest moim ulubionym-powiedziałam wesoło.

- Gdzieś chyba mam pefrumy cynamonowe. Trafiłam na nie w La Rochelle gdy byłam na wakacjach u dziadków - zmarszczyłam brwi w zamyśleniu. - Musiałabym poszukać w kufrze.

-Nie musisz szukać. Teraz też dobrze pachniesz-wypaliłam bez namysłu, a następnie miałam ochotę przywalić sobie, za to co powiedziałam. Przy Sophie nie kontrolowałam tego, co mówię.

- Dziękuję, to miłe - uśmiechnęłam się do niej czarująco. - Twój zapach też lubię. Mam wrażenie, że jesteś spięta.

-Wydaje ci się-stwierdziłam śmiejąc się.

- To dobrze - westchnęłam, odczułam silną potrzebę zrobienia czegoś. Ngdy wcześniej nie byłam w związku, ale kierowałam się sercem. Usiadłam jej na kolanach - mogę?

-Jasne-odparłam patrząc na to, co Sophie robi.

Usiadłam wygodniej i oparłam się o nią. - Tego mi brakowało.