Wierzba bijąca

Potężne, agresywne drzewo. Aby je unieszkodliwić należy dotknąć ją w odpowiednim miejscu - w okolicach wejścia do tajnego korytarza. Łatwo denerwuje je czyjaś obecność jak i gwałtowne ruchy.

Usiadłam sobie niedaleko wierzby bijącej i przyglądałam się jej. Zielarstwo nigdy mnie nie interesowało, ale ta roślina to zupełnie co innego.

Nie wiedziałam co mam zrobić ze swoim życiem. Nie znalazłam Isobel i jakimś cudem zawędrowałam w okolice wierzby bijącej. Położyłam się na ziemi w bezpiecznej odległości, po czym zaczęłam rzucać kamieniami w drzew, które na szczęście nie mogło mnie dosięgnąć swoimi gałęziami. Cash me ousside how bow dah bish.

np : wielka sala

Wspaniale. Hogwart, szkoła gdzie na miotłach latają, obrazy gadają i jakaś wariatka, która wiecznie ryczy w toalecie. Ledwo jestem dzień, a mam nadzieję, że koniec świata pojawi się niedługo. Jeszcze pomyśleć, że muszę dołączyć do tego cyrku, bo jestem jak oni. Pieprzenie. Po prostu chcieli wyrzucić mnie z domu i znalazli okazję. Dom dla wariatów do cholery. Stwierdziłem, że genialnym pomysłem będzie przyjście tutaj. Z dotarciem do swojego dormitorium, nie było problematyczne. Nie jestem kretynem. Tak ogółem, kto nazywał te wszystkie miejsca? Dormitorium? Były takie w klasztorach. Czyżbym trafił do takiego? Usiadłem na trawie przypatrując się wierzbie bez jakiegokolwiek zainteresowania. Kolejna abstrakcja. Co jeszcze? Topielce, które wracają do życia?

//Pierdole nie pamietam gdzie byłam juz

— Stój!— krzyknęłam biegnąc za moim własnym kotem który cisnął sobie se mnie bekę popierdalając po całym Hogwarcie. Jak juz go znalazłam to nie wypuszczę. Zaczął biec w stronę wierzby bijącej. Niedaleko niej ktos siedział.
— Złap go! Prosze złap te wredna kulkę!— krzyknęłam. Małe to a zapierdala...

Dostrzegłem jak na niebie unosi się mały punkt. O tym mówiłem. Usłyszałem jak ktoś się wydziera, dlatego zmarszczyłem brwi. Jakiś kot przebiegł obok. Dziewczyna, krzyczała abym go złapał. Ups, nie chce mi się. Ups, nie jest to mój problem. Ups, nie zamierzam robić czegokolwiek dla kogokolwiek. Pomimo kamiennej miny z rozbawieniem obserwowałem jak dziewczyna biega za kotem. Coś ciekawego, jednak się nie pomyliłem. Ona najwidoczniej ma problem, aby jej własny kot był jej posłuszny. Dlatego lepiej zwierzaka nie mieć. Proste, proste.

W koncu go złapałam. Kot zamruczał jak zwykle.
— Ja wiem ze ciebie to bawi... Ale mi sie cieżko biega skarbie...— powiedziałam zdyszana, całując kota miedzy uszami.
— Dzieki... Dupku. — powiedziałam do chłopaka siedzącego na trawie który olał moja prośbę.
— To bardzo miłe z Twojej strony. Rodzice cie nie wychowali czy na sile próbujesz sie dostosować do domu?

-Ahm, mówiłaś coś?- spytałem opierając dłoń o policzek.- Nie słyszałem-odparłem palcem wskazując na wierzbę, która za każdym razem gdy się poruszała, dało się usłyszeć głośny świst.-Oczywiście, rodzice wychowali mnie na dobrego obywatela, jak widać- parsknąłem. Mieli dobre intencje, ale po piętnastu latach, najzwyczajniej na świecie, wszystko trafił szlag. No cóż, zdarza się.-Zawsze zaczepiasz losowe osoby i nazywasz je dupkami? Mamusia nie nauczyła, że z obcymi się nie rozmawia, czy jesteś może typem naiwnej dziewczynki, gdzie wszędzie w każdym widzi dobro?- uniosłem brew, po czym spojrzałem na kota- No i która nie potrafi przypilnować własnego kota.

— Nie. Zaczepiam tylko losowe osoby które wyglądają na dupkow. A mamusia wychowała mnie bardzo dobrze. Zapewne tak samo dobrze jak ja swojego kota. — parsknelam śmiechem.
— Jestem Mia. Teoretycznie nowa.

-Ta widać jak bardzo dobrze- stwierdziłem. Zaraz po tym jak się przedstawiła spojrzałem na nią mrużąc oczy- Hej, jestem Mia- przedrzeźniłem ją- Serio, spodziewasz się, że mnie to obchodzi? Ja teoretycznie też powinienem się przedstawić, ale nie widzę jakiejkolwiek potrzeby- powiedziałem nie mając kompletnie niczego z jej próby poznania się. Nie spodziewa się, że po bieganiu za jakimś kotem nagle się zaprzyjaźnimy. Litości.

— K-kociak jest po prostu rozpieszczony troche...— zaczelam sie tłumaczyć chociaz sama nie wiedziałam czemu. Jego kolejne słowa skutecznie wymazały mi uśmiech z twarzy. Zrobiło mi sie głupio i przykro zarazem.
— P-przepraszam...

To jest ten moment, gdzie właśnie przesadziłeś, Kai. Wyglądała, jakby miała zaraz się rozpłakać. Czemu takie rzeczy muszą mnie spotykać, eh. Nie spodziewałem się, że dziewczynę, która od razu nazwała mnie dupkiem, można tak złamać. Z resztą czym ja się przejmuje. Co ten dom wariatów ze mną robi-Nie mudzisz przepraszać. Trochę pojechałem za daleko wybacz- machnąłem ręką. Czy ja naprawdę. Kurna, co ty robisz. Przecież, ty nie przepraszasz. Co jest nie tak.
Pomimo tego, co powiedziałem, dalej trzymałem się przy tym, że nie mam potrzeby przedstawiania się. Nic z tego nie wyjdzie na dobre. Tym bardziej gdy w jakiś sposób, uraziłem jakiejś tam jej uczucia, to mogę otrzymać pięść w twarz, w końcu nie wiem z kim się zadaje.

Chłopak zachowywał sie dziwnie.
Poprawiłam kota w ramionach i przyjrzałam sie chłopakowi.
— Wszystko w porządku?— zapytałam.

-Mówienie o tym, czy w porządku jest czy nie jest należy do tych bezsensownych pytań. Spójrzmy na to w ten sposób. Pytając się kogoś, czy czuje się w porządku można oczekiwać dwóch różnych odpowiedzi. Ale nie jest tak, że z człowiekiem nigdy nie jest w porządku? Przez chwilę, jest w stanie odpowiedzieć, że tak jest super! Jednak tak naprawdę, wszystkie negatywne emocje i problemy, są uśpione. Zawsze czegoś brakuje. Zawsze mogłoby być coś lepiej. Zatem czy jest w porządku można wywnioskować po prostych znakach. Jeśli ktoś nie mówi o tym, najwidoczniej nie chce- powiedziałem wzruszając ramionami.-Co do mnie, to nie jest ani pięknie i cudownie, ani nie jest tragicznie, żebym podcinał sobie żyły- odparłem obojętnym tonem.

Znowu nie wiedziałam jak zareagować. Juz w połowie sie zgubiłam.
— O..kej.. Czyli następnym razem mam zapytać "chcesz sobie podciąć żyły?"
Odrzuciłam włosy z twarzy. Spotykałam na swojej drodze wiele osob. Ale... Ale ten mnie nadal zadziwiał. No kurwa.
— Przykro mi. — powiedziałam w koncu.

Na jej odpowiedź jedynie parsknąłem. Po chwili nastało milczenie, a ona po raz kolejny się odezwała- Przykro? Dlaczego miałoby ci być? W końcu mnie nie znasz, a to jest aktualnie normalny stan. Nic wielkiego, da się z tym przeżyć. Plus do tego skoro jestem dupkiem, to nie powinno mi się okazywać współczucia.- odparłem- Jak już to rodzicom-dodałem w myślach. Dziewczyna przez większość czasu wywiercała we mnie dziurę wzrokiem, a na twarzy malowało się zdezorientowanie- Chcesz sobie podciąć żyły?

— Nie powiedziałam ze przykro mi z powody Twojego stanu. Przykro mi z innego powodu. — wzruszyłam ramieniem. Współczucie? Nie okazywałam mu współczucia. Niby z jakiej racji. Zal mi dzieciaka po prostu.
— Co? Ja? Niby czemu?

-Masz dziwną minę- stwierdziłem przeciągając się.-Z jakiego więc powodu jest ci przykro?- zapytałem unosząc wzrok na...Jak ona miała, Maya? Czysto teoretycznie załóżmy, że na Mayi. Z resztą jakie to ma znaczenie. Zwyczajnie dziewczyna wzbudziła moją ciekawość więc. Chcę po prostu się dowiedzieć. Nie lubię nie wiedzieć. Przykładowo, o tym, że mam innego ojca.

— Taka mam twarz...— powiedziałam i parsknelam śmiechem. — Na imię mam Mia. Nie Maya. Pilnuj myśli. — powiedziałam chrzakajac
— Nie wiem czy moge ci powiedziec z jakiego powodu.

-Co, w myślach czytasz? A dlaczego miałabyś nie powiedzieć?- prychnąłem- Czyżbym nie wzbudził w tobie zaufania?- położyłem rękę gdzie teoretycznie powinno być serce. Chyba była to jedyna rzecz, która zainteresowała mnie w tej rozmowie. Najpewniej bym poszedł, bez jakiś głupich wymówek. Po prostu, wstałbym i szedł.-Kot ci się wyrywa- zwróciłem uwagę na to jak kot miota się niczym jakiś demon.

— A dlaczego miałabym powiedziec? — odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
Zaufanie... Serio..?
— Wiem ze mi sie wyrywa...— powiedziałam. Po chwili poczułam piekący ból pod okiem.
— Wstrętny Diabeł...Wracaj do dormitorium!— krzyknęłam puszczając kota który pognał do zamku. Przyłożyłam dlon do zadrapań.
— Debil

-Bo chcę wiedzieć- odparłem. Po tym jak powiedziałem, że się kot wyrywa ten wyskoczył drapiąc dziewczynę. Tia, to jest jeden z tych powodów, dla których nie mam zwierząt.-Milusi- skomentowałem. Powiodłem wzrokiem za kotem, który uciekał jakby zobaczył celebrytkę bez makijażu. Grunt, że wierzba nie rzuciła nim. Latający kot...-Co chcesz za powiedzenie o tym, z jakiego powodu jest ci przykro?

— Ja tez wiele rzeczy chce wiedzieć. — powiedziałam. Spojrzałam na swoje palce na ktorych widniała odrobina krwi. Fuj. Zaczelam szukac po kieszeniach chusteczki. Znalazłam jedna i przyłożyłam do zadrapania. Fuj fuk bleee.
— Nic nie chce. Bo ci nie powiem. Tak szybko. Za bardzo ci zależy

-W sumie racja, co mnie interesuje opinia jakiejś tam Mayi- powiedziałem wzruszając ramionami. Poprawiłem czapkę i spojrzałem w niebo tracąc jakiekolwiek zainteresowanie w rozmowie z dziewczyną.

— Na. Imię. Mam. MIA. M - I - A! Mia!— krzyknęłam.
— Mam wrazenie ze jestes troszkę arogancki.. Albo raczej... Głupi.

Na języku miałem "złość piękności szkodzi, a nie poczekaj, tobie nic nie zrobi" jednak w ostatniej chwili się powstrzymałem-Jestem głupi, bo?- spytałem od niechcenia. Znalazła się. Dziewczyna, która ma ochotę Cię zabić za pomylenie jej imienia, a do tego po jednej rozmowie, pochopnie ocenia. Niezłe mam towarzystwo do rozmowy. Jej zirytowanie było bardzo zabawne. Chociaż to.

— Bo nie widzisz ze ktos próbuje byc dla ciebie miły, wyglądasz na nowego w szkole. A na Twojej twarzy widać strach i zdezorientowanie. Dlatego. — wyjaśniłam.
— Nadal będziesz sie tak zachowywał? Wiec rozumiem ze mam sobie isc?

-Nikt cię o to nie prosił- powiedziałem ponownie na nią patrząc.-Twierdzenie, że na twarzy mam strach i zdezorientowanie. Serio? Niby dlaczego? Trafiam do jakiejś szkoły dla wariatów, bo podobno jestem jak oni. To nie jest jednak jakieś tragicznie straszne. Na przykład uważam to drzewko za bardzo urocze. Nikt cię tutaj nie trzyma. Też jeśli odejdziesz, nie będę biec błagając abyś wróciła. Jest wiele rzeczy, których nauczyłem się w ciągu lat- powiedziałem podnosząc się z trawy-Najlepiej jest polegać tylko na sobie- ostatnie zdanie wypowiedziałem patrząc dziewczynie w oczy, wyminąłem ją i zacząłem iść przed siebie.

— To nie jest twierdzenie. — powiedziałam odwracając sie do niego.
— To jest fakt. Kazdy głupi to zobaczy. Nie jestes wstanie nawet tego ukryć. — dodałam spokojnie. Nie zamierzałam go obrazić. Chciałam mu tylko uświadomić co sie dzieje.
— Mam nadzieje ze w pewnym momencie będziesz miał sie do kogo zwrócić, kiedy nawet na sobie sie zawiedziesz. — wzruszyłam ramieniem i zarzuciłam kaptur kurtki na głowę, mijając go i zmierzając w stronę jeziora. — Trzymaj sie. — dodałam kiedy szlam obok niego.

-Dzięki więc za ową informację-powiedziałem. Mia przestawiła swoją wersję. Jednak to było całkiem normalne w moim przypadku. Ten niby strach i zdezorientowanie, cytując ją "taką mam twarz". Z jednej strony poszedłbym, dalej, zaszyłbym się w bezpiecznym kącie, bo takie jest najwygodniejsze rozwiązanie. Eh, że mnie wzięło na coś takiego. Włożyłem ręce do kieszeni kurtki. Miał do kogo się zwrócić. Już pędzę.-Trzymaj się-odpowiedziałem idąc w kierunku zamku.

Uśmiechnęłam sie pod nosem. Naprawdę zal mi było takich ludzi. Juz nawet nie chodzi o to ze było mi ich szkoda dlatego ze byli sami. Ale dlatego ze byli załośni. Jednak nie powiedziałam tego głośno. Spojrzałam ostatni raz na chłopaka po czym parsknelam śmiechem i pokręciłam głowa.
Ehh szkoda ze nie kazdy potrafi sie dogadać z innymi. No ale trudno. Drugi raz nie bede próbowała. Poszłam nad jezioro.

Np: Jezioro

Przyleciałam tu w jednym celu - żeby urozmaicić sobie latanie na miotle. Zbliżyłam się do wierzby i gdy tylko próbowała mnie zaatakować przemknęłam między jej gałęziami. Przy użyciu Accio podniosłam duży kamień z ziemii, którym następnie rzuciłam prosto w drzewo.
- I co teraz, szmato? - wrzasnęłam - Trzeba było mnie wtedy nie atakować!
Rzuciłam kolejnym kamieniem, który trafił prosto w korzeń.
- Wiesz, ile ja czasu spędziłam na wyciąganiu twoich liści z włosów? Odpłacisz mi za to!
Po jakimś czasie znudziło mi się krzywdzenie tego drzewa. Puchoni chyba nie zawsze są spokojni i kochają naturę. Albo ... tiara się pomyliła.
Stwierdziłam, że polecę na wieżę astronomiczną sprawdzić, czy drzwi nadal są rozwalone. Taka nagła myśl.
/np wieża astronomiczna