Wieża zegarowa

— Teraz to juz na pewno nie zasnę...— mruknelam i polozylam sie na boku, podpierając sie na łokciu.
— Alaaaaaaric... Wiesz ze ja cie kocham prawda?

- Powiedz to tak za 2h wtedy usłyszy, albo inaczej będzie chciał usłyszeć - zaśmiałem się, widząc że kotek opuszcza uszka.

— W sensie ze sie obraził?— zapytałam znow siadając.
— No nie obrażaj się... Juz nie bede ci kichać w pyszczuś...

- Nie - zaśmiałem się - on chyba nawet nie wie, że może to zrobić - mruknąłem
- Po prostu nie mógł spać w nocy i odsypia w dzień - dodałem, dla jasności

— O..— powiedziałam i sciszylam głos.
— Dlaczego nie mogł spac?— zapytałam ciekawa.

- Nie wiem, nie powiedział mi - odparłem sarkastycznie.
- Dasom czy twój zwierzak mówi Ci dlaczego czasami nie może zasnąć? - spytałem

— A czy ty musisz byc taki popierdolony?— zapytałam.
— Myślałam ze cos cie działo ze kociak nie mógł spac. — przewróciłam oczami.
— I tak. Moj zwierzak mi mowi takie rzeczy.

- Ciekawe jak Ci to mówi - odparłem, zamykając oczy
- Wiem tylko że wypatrywał czegoś za oknem, więc siedział od 22 do 9 przy oknie, jedynie o 2 zszedł by coś zjeść - mruknąłem

— Normalnie. — odparlam.
— Ciekawe skad ty to wiesz...— mruknelam wzdychając i patrzac na kretyna.

- Normalnie - powtórzyłem po niej - też nie spałem - dodałem.
Dziwne w tym wszystkim było to, że niczego tam nie widziałem, ale ile razy próbowałem uspokoić Alarica, tyle razy ten mnie ignorował, patrząc w dal.

— Aha. — odpowiedziałam i zamilklam patrzac na kota.
— Moze znalazł sobie tam jakas super kocice

- Problem w tym, że nikogo, ani niczego tam nie było - odparłem.
Uchyliłem oko i popatrzyłem na kotka. Przynajmniej jedno z nas jest zawsze najedzone.

— Moze było. Ale ty tego nie widziałeś. — powiedziałam wzruszając ramieniem. Usiadłam po turecku i przeciągnęłam sie z mruknięciem.

- Nie było - odparłem - chyba lepiej wiem skoro wyszedłem na dwór - dodałem.

— Jezu ale ty jestes głupi i ograniczony. — prychnelam unoszac brew.
— No ale to juz twoj problem. Na szczescie.

- Jedynym ograniczonym człowiekiem tutaj jesteś tu - odparłem.
- Masz rację, na szczęście mój kot i mój problem - westchnąłem.

— No nie. To ty jestes ograniczony bo nawet nir rozumiesz co sie do ciebie mowi bezmózgi pajacu. — powiedziałam.
— Taaaa... Współczuje mu

- Widzę lepiej niż Alaric, więc chyba nie ja jestem tym ograniczonym - odparłem.
- Jak widzisz nie narzeka - mruknąłem i popatrzyłem na puszystą kuleczkę, która się budziła.

— Nie sądze. — powiedziałam. On naprawde nie rozumiał o czym mowilam.
— Bo jest jeszcze mały i nie wie ze jego właściciel to impotent bez czesci mózgu

- Twój zwierzak pewnie i tak nie może Cię znieść, więc wyżywasz na mnie - mruknąłem.
Uśmiechnąłem się do kotka, który już zaczął się przeciągać.

— Tak. Zapewnię teraz wiesza sie w zakazanym lesie...— odparlam.
Pisnelam cicho, widzac jak Alaric sie przeciąga. Uroczy zwierzaczek.

- Biedaczysko - mruknąłem cicho.
Gdy maluszek przestał się przyciągać, rozejrzał się dookoła, a następnie znów położył, tym razem wpatrując się w dziewczynę.

— Taak... Tez mi jej zal. — odparlam.
Uśmiechnelam sie do kociaka patrzac w jego ciemne ślepia. To chyba najgorszy rodzaj alergii. Gdy cos bardzo lubisz ale ci tego nie wolno...

- Masz psa czy sowę? - spytałem, widząc, że Alaric się podnosi i chce iść do dziewczyny, pokręciłem tylko głową. Kotek od razu zrozumiał o co mi chodzi i tym razem usiadł przy mnie, nadal przypatrując się dziewczynie.

— Psa. — odpowiedziałam i uśmiechnelam sie do kota gdy zaczął isc w moja stronę. Jednak po geście chłopaka, zwierzątko cofnęło sie z powrotem. Spojrzałam na niego ze smutkiem.

- Psy są fajnymi zwierzakami - mruknąłem, ale widząc spojrzenie Alarica roześmiałem się - ale kotki lepsze - dodałem, drapiąc go za uchem.

— Sa bardzo wierne. I nie wiem jak inne ale moja jest strasznie kapryśna. — odparlam. Zazdrościłam mu kociaka. Zawsze chciałam mieć kota ale... Ale kochałam swoja psinę całym serduszkiem.

- No właśnie widzisz psy są wiernymi zwierzętami, nie to co niektóre - odparłem patrząc na kotka, który od razu się podniósł i zaczął powoli iść do Dasom.
- Dlaczego nie ma jej z Tobą? - spytałem, patrząc caly czas na kotka, który był coraz bliżej dziewczyny.
- Maluchu nie sądzę - powiedziałem do kota. Dopiero gdy dziewczyna kichnęła, ponownie podszedł do mnie, jednak obrucił się tyłem, zarówno do mnie jak i brunetki.

— Nie wiem. — odparlam. — Pewnie nie ma ochoty ze mna siedzieć...— powiedziałam i uśmiechnelam sie szeroko gdy Alaric ruszył do mnie. Gdy był blisko, kichnęłam nagle mimo iż staram się tego nie robić.
— chyba się obraził.

- Ale nie na ciebie - odparłem
- Raczej strzelił focha - mruknąłem cicho i usiadłem, by móc pogłaskać pupila. Gdy tylko poczuł, że go głaszczę, od razu się odwrócił, a następnie wcisnął łepek pod moją dłoń.
- Widzisz mówiłem - dodałem

Patrzyłam na kota jak oczarowana.
Był taki potulny i przytulaśny.
— Ile ma lat?— zapytałam ciekawa, szukając po kieszeniach materiałowej maseczki na usta.

- Niecały rok - odparłem, spoglądając na dziewczynę.
Nie wiem co bym zrobił bez tego kota. Niekiedy zachowuje się jak pies i mimo iż wie, że zawsze dam sobie radę z drugim osobnikiem i tak mnie ostrzeże.

W koncu wydobylam pastelowo różowa maseczkę z grubego materiału i założyłam ja zasłaniając zarówno nos jak i usta.
— Hej Alaric. Chcesz sie poprzytulać?— zapytałam poruszając brwiami. Dopoki nie wdycham tej sierści jest okej. Chyba.

Na słowa dziewczyny puchata kulka nawet nie drgnęła. Uroczo gdy ktoś się Ciebie słucha. Cały czas głaszcząc malucha, popatrzyłem na dziewczynę.
- Jesteś pewna? - spytałem widząc ja z maską na twarzy o mało nie wybuchnąłem śmiechem.

Troche mi mina zrzedla gdy kot mnie olał. Smutno.
— No tak. — powiedziałam. — No juz. Zaśmiej sie. No. Zesraj sie.

Popatrzyłem wraz z Alariciem ma dziewczynę.
- Jak zacznie kichać, wracasz - mruknąłem na co kot się zgodził i nim się obejrzałem już wtulał się w dziewczynę.

Zapiszczałam cicho, prawie jak rozbawiony goluśki niemowlak.
Wzięłam kota na rece i przytuliłam go mocno ale tak zeby nie uszkodzić. Troche mnie zakręciło w nosie ale z całych sił nad sobą panowałam bo kotek musiałby sobie isc.
Kocisko mruczało zadowolone a ja razem z nim.

Gdy tylko Alaric podszedł do dziewczyny, ta zaczęła piszczeć jak nienormalna. Ja rozumie, że on jest malutki, słodki ale żeby aż tak?
Dziwne było słyszeć jak oboje mruczą, no u kotka to normalne, ale u dorosłej dziewczyny raczej nie.
Z nudów skupiłem się na pogodzie, kontrolując ją. Na niebie pojawiły się ciemne chmury, które wyglądały, jakby zaraz miało z nich padać. Na razie zaczęło jedynie grzmieć, więc było przyjemnie, ale chwila nieuwagi i mógłby lunąć niezły deszcz.

Gdy tylko usłyszałam grzmot, zamilklam i spięłam sie w sobie. Spojrzałam ponad kotem na niebo po czym podniosłam sie lekko i na kuckach przesunęłam się pod gruby drewniany pal i oparłam się o niego plecami i podciagnelam kolana by ułożyć kota miedzy klatka piersiowa a udami.

- Boisz się burzy czy ulewy? - spytałem, trzymając dłoń w połowie uniesioną.
Widziałem jak dziewczyna się cofa do tyłu wraz z lekko zdezorientowanym kociakiem.

— Kto powiedział ze sie czegoś boje?— zapytałam drapiąc kota po brzuszku.
Ten zaczął sie rozkosznie przeciągając i rozciągając pokazując mały, różowy języczek.

Skoro twierdziła, że się niczego nie boi, opuściłem gwałtownie rękę i rozpętałem burzę na niebie. Tylko osoba oddalona od Hogwartu o kilkadziesiąt kilometrów, mogła zobaczyć, że burza obejmuje jedynie Hogwart i pobliskie jego części.

Krzyknęłam, kulac sie z kotem w ramionach, gdy niebo zaczęło rzucać błyskawicami.
Rozpłakałam sie w ciszy, trzęsąc się jak osika. Kot probowal... W sumie to nie wiem co... Ale ciagle trącał mnie pyszczkiem od dołu w brodę.

- Mówiłaś, że się nie boisz - odparłem zrezygnowany, patrząc na dziewczynę.
Popatrzyłem na niebo i jeszcze przez chwilę wsłuchiwałem się w burzę, a następnie, machnąłem ręką i odpędziłem chmury. Najlepsze było to, że to Alaric starał się uspokoić dziewczynę, a nie ona go. Taki mały a się nie boi, nie dobrze, nie ma czym go straszyć.
Widziałem cały czas jak puchata kulka swoim pyskiem ocierała się o podbródek dziewczyny.

Zignorowałam słowa chłopaka. I tak bedzie się naśmiewał i tak. Wiec nie mam po co sie odzywać. Burza szalała przez jakas chwile. Nie mogłam sie opanować. Gdy w koncu zapanowała cisza, nie drgnelam nawet. Jakby burza miała wrócić jesli to zrobie. Poluznilam jedynie uścisk przez co kot wsadził głowę w dekolt bluzy i na moment znieruchomiał.
Najwyraźniej wyczuł tam ciepło bo juz sekundę pozniej wpychał sie tam cały. Gdy sie zablokował z tyłkiem na wierzchu, lekko go pchnelam by wpadł do srodka. Obrócił sie i wychylił łeb rozglądając się jakby z triumfem.