Restauracja Bellanger

I tak oto Gregory zabrał Samanthę z wieży, tam w dormitorium na szybko się przebrał i zalecił to samo krukonce, nie wyjaśniając nic co planuje,  w ogóle cały dzień zdawał się jakby nie pamiętać o jej urodzinach. A to miała być niespodzianka.
W końcu po podróży, dotarli tutaj na miejsce, pod restaurację.
— A teraz pozwól... — powiedział cicho i założył jej na oczy przepaskę. Niespodzianka, potrafisz to przeliterować? Wziął ją za rękę i powoli, troskliwie ją poprowadził aż do środka, gdzie wszystko było uszykowane tak, jak miało być i jak chciał Gregory. W końcu, za coś płacił, więc wymagał. Dodajmy, że restauracja teraz była na jego wyłączność, zamknięta dla każdego poza nim i Samanthą.
Poprowadził ją do najlepszego, najbardziej ozdobnego stolika w samym centrum, dookoła aż roiło się od świec, zwykłych jak i zapachowych, nadających pomieszczeniu różaną woń. Zastawa ozdobnością pierwsza klasa, drogie francuskie wino na stoliku, kieliszki oraz wspomnijmy o ozdobach. W co najmniej prawie dziesięciu miejscach napisy "wszystkiego najlepszego Samantha!" A w jednym miejscu życzenia własnoręcznie pisane przez Gregorego, zamieszczone na płytce na ścianie z podpisem "Twój na zawsze, Valentine". No i do tego dodajmy jeszcze dość okazały, okrągły tort na środku stolika, kilkanaście świeczek na nim i napis "sto lat dla najukochańszej istoty na świecie".
W końcu chłopak poprawił swoją koszulę, stanął za dziewczyną i zdjął przepaskę z jej oczu.
— Wszystkiego najlepszego w dniu twoich urodzin, kochanie — powiedział cicho i z szerokim uśmiechem.

Ponownie byłam zaskoczona faktem, że chłopak po wchodzeniu i schodzeniu po tych krętych schodach nie był zmęczony. Gdy polecił mi przebranie się, nie wiedziałam, co wybrać, jednak nie chciałam aby chłopak długo na mnie czekał tylko, dlatego, że nie wiedziałam jakie ubranie na siebie nałożyć. Wzięłam prostą białą sukienkę, a na nią granatową marynarkę, odłożyłam różę na biurko. Poprawiłam włosy i wróciłam do chłopaka. Ruszyliśmy gdzieś, jednak gdy próbowałam dowiedzieć się gdzie, nie dostałam odpowiedzi. Najwidoczniej dowiem się w swoim czasie. Potem miałam założoną opaskę na oczy, ale zaufałam chłopakowi i dałam się poprowadzić. Weszliśmy do pomieszczenia, co wywnioskowałam, że było cieplej, a po miejscu roznosił się różany zapach. Gdy zatrzymaliśmy się słyszałam, jak moje serce szybko bije. Po chwili przepaska została zdjęta z moich oczu. Zamrugałam kilkakrotnie, a widok, który ujrzałam odebrał mi mowę. Kompletnie zapomniałam o własnych urodzinach, praktycznie ich nie obchodziłam, a Val... Widok zasłoniły mi łzy. Próbowałam drżącymi rękoma je zetrzeć. Powoli odwróciłam się oglądając całe pomieszczenie, a gdy spojrzałam na uśmiechniętego chłopaka rzuciłam mu się na ramiona. Nie potrafiłam dalej wypowiedzieć słowa, jednak to co zrobił było tak cudowne, że nawet gdyby moja mowa wróciła, ciężko byłoby określić to słowami. Odsunęłam się na chwilę od Krukona, spojrzałam w jego oczy. Stanęłam na palcach i pocałowałam Valentine'a w usta, zaraz potem przesunęłam głowę na jego ramię-Dziękuję-udało mi się powiedzieć cicho.

Gregory nigdy nie czuł z siebie takiej dumy jak w tym momencie, gdy zobaczył łzy przede wszystkim szczęścia w oczach Samanthy. Zależało mu na tym by się ucieszyła, choć bardziej się spodziewał jakiegoś piszczenia z niedowierzania i radości czy po prostu zaskoczenia. A tu łzy!
Oczywiście od razu odwzajemnił uścisk, objął ciepło swoimi ramionami Samanthę. Oczywiście od razu gdy ta się odsunęła, dał nawiązać ze sobą kontakt wzrokowy. A potem odwzajemnił pocałunek.
Cieszył się jej miękkimi ustami, czerpał przyjemność z każdej jego sekundy. Dopóki on się nie skończył. Wtulił jej głowę w swoje ramię, oparł na niej swój podbródek.
— Wszystko dla ciebie, z okazji twoich urodzin — wyszeptał czule, zaś kelnerka gdzieś tam stała i patrzyła do granic wzruszona tym widokiem. — Siadamy? — zapytał cicho.

-Siadamy-odparłam wyswabadzając się z ramion chłopaka. Złapałam go za rękę, która w porównaniu do mojej wydawała się taka ogromna. Szłam w stronę stołu, a mojej uwadze nie umknęły kartki z napisem "Wszystkiego najlepszego Samantha!". Dalej byłam w szoku, że to wszystko tutaj, było dla mnie.
-Ciężko będzie Cię pobić-mruknęłam siadając-Ale masz teraz zagwarantowane, że nie zapomnę tych urodzin do końca mojego życia-powiedziałam przenosząc wzrok na Valentine'a. W jego oczach widoczne były iskierki ekscytacji, a na ustach namalowany tak cudowny i tak szczery uśmiech, że nie potrzebowałabym tortu, przez to jak słodki jest mój chłopak sam w sobie.