Apartament #1

Kiedy zameldowałem sie w recepcji, windą dojechałam na odpowiednie piętro i kartą otworzyłam drzwi odpowiedniego pokoju. Weszłam do srodka i zamknęłam drzwi na klucz. Rozejrzałam sie odrobine. W innej sytuacji, zaczęłabym sie rozglądać aby obejrzeć łazienkę, czesc gdzie była kanapa, fotele oraz stolik... Ale nie miałam na to humoru. Ani siły. Po wejściu, opadłam na kanape i po prostu siedziałam wpatrując sie w przestrzeń.

W takiej pozycji spędziłam resztę dnia. Dosłownie. Siedziałam i gapiłam sie w okno dopoki nie zrobiło sie całkiem ciemno. Około 21 zjadłam kolacje ktora przywiózł ktos ze służby, nawet nie pamietam kto, i stała na wózku jakis czas. Wszystko było juz zimne ale nie przeszkadzało mi to. Jadłam w ciszy. Nie włączyłam ani telewizora ani niczego innego. Jedynie podłączyłam komórkę do ładowarki i włączyłam ja. 
Nie czułam smaku teg co jadłam. Nie miało to znaczenia. Czułam ze moje zycie sie zawaliło. Wszystko sie posypało. Moje zycie juz nawet nie było życiem. Nie miało sensu.

Nawet nie zorientowałam sie kiedy usnęłam.  Zasnelam zwinięta w kłębek na fotelu w pokoju dziennym. Rano byłam cała odrętwiała. Powloklam sie do łazienki by wziąć prysznic. Wyszłam ubrana w czerwony, jedwabny szlafrok sięgający połowy ud. Zamówiłam śniadanie a gdy juz sie zjawiło, wzięłam z wózka filiżankę z kawa i usiadłam przed oknem na fotelu ktory odwrocilam, patrzac na budzący sie Londyn i ludzi spieszących do pracy, szkół itd.

Po śniadaniu zakopałam sie w lozku. Potem wstałam, zjadłam obiad i wróciłam do lozka. Kolacji juz nie ruszyłam. Sprawdzałam tylko telefon czy ktos nie probowal sie ze mna skontaktować. 
I tak spędziłam kolejne dwa dni. Lozko, jedzenie, kąpiel. To wszystko. Jak nie mogłam zasnąc to brałam kilka tabletek nasennych i wtedy szlam spac. Miałam tez straszne migreny wiec ciagle pakowalam w siebie leki przeciwbólowe, przez co trzeciego dnia rano, obudziłam sie lekko odurzona tym wszystkim. Poprzedniego wieczora wypiłam cała butelke wina jeszcze. 
Poszłam do łazienki, wypiłam sok ze śniadania i wróciłam pół przytomna do lozka, zastanawiając sie czy Tyler pomyślał o mnie choć raz przez ten czas i czy w ogole zauważy ze nie ma mnie w szkole.

Spojrzałam na zegarek. W Hogwarcie zaraz skończy sie śniadanie. Zastanawiałam sie czy tyler je normalnej posiłki i nie odwala jakichś numerów. Ciekawa byłam czy hogwardzkie hieny juz sie za niego wzięły... Żałowałam ze nie wzięłam ze sobą Magnusa. Ale bałam sie. Bałam sie ze nie wroce tam tak prędko. Albo wcale... Ze nie bede potrafiła tego zrobic. Podniosłam sie i powloklam do łazienki by wziąć lekki i przyjemny prysznic. W ciagu pobytu w hotelu nie korzystałam za bardzo z ciuchów, nawet z bielizny. Ciagle chodziłam w szlafrokach. 
Nie chciałam wracać do szkoły... Znow sobie wszstko przypomniałam. Jego raniące i dobijające słowa.. Okropne. Znow poczułam uścisk w brzuchu. Stałam przed lustrem w łazience, opierając sie o umywalkę. Moje włosy w koncu sie wyprostowały. Zaczelam sie sobie przyglądać przez długa chwile. W koncu poszłam do sypialni po różdżkę i wróciłam do łazienki, robiąc z wlosami  porządek.

Kiedy skończyłam, były o wiele krótsze, sięgając do ramion, i miały lekko zmieniony kolor. Przełożyłam przedziałek na bok i rozczesalam je. Zrobiłam to zaklęciami zeby moc w każdej chwili wrócić do swoich poprzednich włosów. 
Następnie umalowałam sie, tworząc eyelinerem idealne kreski i podkreślając rzęsy mascara. Usta pomalowałam czerwona, matowa szminka po czym zaczelam zbierac wszystkie swoje rzeczy. 
W hotelu zjadłam jeszcze obiad i wcześniejsza kolacje a do szkoły, zaczelam szykować sie około 20. 
Założyłam obcisła sukienkę W kolorze bezowym oraz szpilki w takim samym kolorze z neonowo rozowa podeszwa. Zarzuciłam płaszcz i wyszłam z pokoju udając sie do recepcji by zapłacić za pobyt. 





Next: Dormitorium Ślizgonek