Izba pamięci

Weszłam do izby pamięci. Przechadzałam się między półkami i oglądałam puchary. Szczególną uwagę zwracałam na te zdobyte przez mój dom.

Co ja przed chwilą zrobiłam? CO. JA. PRZED. CHWILĄ. ZROBIŁAM. Właśnie złamałam serce Charliemu i sobie. BRAWO, CHRIS, BRAWO. Teraz możesz tylko patrzeć jak odchodzi. Zepsułaś sobie życie, geniuszko. I do tego się rozpadało. Idealna pogoda na to, żeby wyjść na dwór. Wracam na błonia.

/ Po Clary i rozmowie z Vik.
Potrzebowałam jakiegoś cichego, spokojnego miejsca, w którym mogłabym się ogarnąć na spokojnie i nie przejmować ludźmi. Gdzie jeśli nie tutaj? Tak więc weszłam tutaj. Pierwsze co zrobiło na mnie wrażenie to zbroje, inne to były puchary i tym podobne. Zwracała uwagę na te zdobyte przez Gryffindor, nawet je liczyłam.
- I właśnie dlatego nie pasuję do tego domu. Powinnam zdobyć choć jeden, a nie nadaję się do niczego - powiedziałam do siebie cicho, przechodząc wzrokiem do kolejnych pucharów.

Szłam jakimś dziwnym korytarzem, co ja w ogóle tutaj robię? Zgubiłam się, pięknie. Weszłam do jakiegoś pomieszczenia, które pełne było pucharów. Oczywiście szukałam tych zdobytych przez krukonów. Gdy uniosłam wzrok nieco w górę, zauważyłam niewysoką, drobną brunetkę. Próbując być niezauważona cofnęłam się cicho na paluszkach, niestety zahaczyłam o jeden ze złotych pucharów Gryfindoru, a ten spadł z hukiem na podłogę. Zakryłam usta prawą ręką i schowałam się za jakąś szafką. Myślałam, że wcześniej wspomniana dziewczyna to jakaś nauczycielka. Czy mi w ogóle wolno tu być?

Nie usłyszałam kroków, zupełnie niczego, dlatego w błogiej nieświadomości przeglądałam sobie kolejne błyskotki na półkach. Dotarłam może już do dziewiątej, gdy nagle coś z hukiem upadło, a ja odwróciłam się z piskiem, aż się potknęłam o coś i upadłam na podłogę. Zauważyłam tylko jak mignął jakiś różowy kształt. Znów ci, co byli w Hogsmeade? Przyszli po mnie? Kto to był, czego chcieli? W towarzystwie paniki, te myśli wpadły jak huragan do mojej głowy, a do oczu napłynęły mi łzy, zaczęłam się rozglądać też szybko za jakąś ucieczki.

Podskoczyłam w miejscu mojej kryjówki słysząc pisk dziewczyny. Nauczycielka od razu by mnie skarciła albo zaczęła szukać, na pewno nie przestraszyłaby się huku spadającego pucharu. Wyszłam z ukrycia i spojrzałam na brunetkę przepraszającym wzrokiem. Powinnam jej pomóc, prawda? Mam nadzieję, że nie ucieknie gdy podejdę
-Ech..Hej, przepraszam, że cię przestraszyłam- Różdżką postawiłam nagrodę na jej wcześniejsze miejsce i podeszłam do dziewczyny podając rękę.

Zmierzyłam ją swoimi przestraszonymi oczętami, nieco nieufnie, ale złapałam jej dłoń i wstałam przy jej pomocy. Otrzepałam swoją szatę z kurzu, jaki do niej przywarł przez ten upadek.
- N-nie szkodzi - wydukałam w odpowiedzi, siląc się na spokój. Wciąż czułam i słyszałam, jak szybko biło mi serce.

Uśmiechnęłam się gdy dziewczyna złapała moją dłoń i wspomogła się nią przy podnoszeniu się. Nie odwracałam od niej wzroku, chyba ją skądś kojarzyłam. Na pewno widziałam ją parę razy na lekcjach ale nigdy się nie poznałyśmy. Szkoda, wydaje się miła, mam tylko nadzieję, że nie przestraszę dziewczyny swoją pewnością siebie. Postaram się zachowywać nieco spokojniej, żeby jej nie spłoszyć. Ach tak! Zapomniałam się przedstawić, a raczej powinnam to zrobić, prawda? Jestem nierozgarnięta....uch
-Jestem Dajen, Dajen McCourtney-Uśmiechnęłam się miło, bo przy moich rozmyślaniach z uśmiechu nic nie pozostało.

- Sophie, Sophie Neveu - odpowiedziałam cicho, z nieśmiałym uśmiechem. Może była trochę nierozgarnięta, ale w porównaniu ze mną i moim "fazami" to było to nic. Otrzepałam jeszcze raz szatę, jakby dla poprawki. Zdziwiłam się, że nie kojarzyłam jej, raczej takie włosy i ciało było ciężko zapomnieć, łatwo się to rzucało w oczy. Jej pewność siebie była nieco niewygodna, ale cóż, tego powinnam jej zazdrościć. Czegoś, czego ona miała nadmiar, a ja niedobór.

-Co tu robisz?-Zapytałam jakby nigdy nic, dalej rozglądałam się po pomieszczeniu. Bardzo mi się tu podobało, wszystko pięknie błyszczało, w niektórych pucharach widziałam nawet swoje odbicie. Nieco zniekształcone więc cicho się zaśmiałam. Po chwili wróciłam wzrokiem do ciemnowłosej.
-Wybacz, mam za dużo energii-zaśmiałam się cicho i zakryłam buzię dłonią. Zdecydowanie mówię za dużo.

- Emmm... Oglądałam sobie puchary, jakie zdobył mój dom - odpowiedziałam niepewnie i splotłam dłonie za plecami, patrząc to na puchary, to na dziewczynę. Mogłam sprawiać wrażenie, że uciekam przed nią wzrokiem, ale cóż, taka byłam. Jej gadatliwość jak najbardziej mi nie przeszkadzała, wręcz nadrabiała tym moją małomówność i skrycie.
- Nie ma problemu, tylko nie strasz mnie tak jak... Wiesz, poprzednio - uśmiechnęłam się słabo.

-Nie ma sprawy, przepraszam za tamto, myślałam, że jesteś nauczycielką. Chyba nie powinno mnie tu być, nie wiem-Zaśmiałam się cicho sama z siebie. Zauważyłam, że jest nieśmiała więc nie będę na nią naciskać, muszę lekko przystopować z tą pewnością siebie albo po prostu spróbować.
-Ja się zgubiłam. Zwiedzałam miejsca, w których jeszcze nie byłam i nie wiem jak mogę wrócić-Podrapałam się po policzku.

- Oh... Że ja... Nauczycielką? - spytałam z lekkim zmieszaniem i niedowierzaniem. Ze swoją filigranową figurą? W ogóle ja? Dla mnie było to zupełnie niedorzeczne, ba, śmieszne. Ale nie w negatywnym sensie dla Dajen, u mnie była to kwestia samooceny.
- Ale nie jest tak ciężko stąd wrócić... Piętro wyżej jest moje dormitorium, a zaledwie jeszcze jedno wyżej jest wasze - powiedziałam po spojrzeniu na naszywkę na jej szacie. - Pokazać ci drogę?

-Dlaczego nie, to, że jesteś niska nie znaczy, że nie możesz wyglądać jak jedna z nauczycielek-Uśmiechnęłam się do dziewczyny, Przyjrzałam się jej ciut uważniej by zaraz potwierdzić słowa, które chodziły mi po głowie.
-Wyglądasz bardzo dojrzale, nie chodzi mi tu o to, ze jakoś staro, ale dojrzale-Mówienie tego chyba nie było najlepszym pomysłem. Później sza propozycja dziewczyny bardzo mi się spodobała, więc przytaknęłam na nią głową.
-Jeśli chcesz, to chętnie.

- Oczywiście, że chcę. Pomogę jeśli mogę pomóc - odparłam z nieco szerszym już uśmiechem. Również w to, że niby wyglądam dojrzale, nie wierzyłam. Wolałam jednak po prostu to tym razem zignorować, niźli znowu zaprzeczać. Jej różowe włosy nieco raziły w oczy, ale wydała mi się sympatyczna.
- To.., Chodźmy może już - uśmiechnęłam się niepewnie i ruszyłam powoli w stronę drzwi.

-Jesteś bardzo miła, jak ty to robisz?-Uniosłam jedną brew z zaciekawieniem. Oczywiście bycie miłym nie było jakoś skomplikowane, ale osobiście nie chciałoby mi się włóczyć z nowopoznaną osobą po Hogwarcie i tłumaczyć jak ma przejść po nieznośnych, ruchomych schodach.
-Okej, jasne możemy iść-Posłałam jej delikatny uśmiech i poszłam za Soph.

- Jak?... - zmarszczyłam brwi, patrząc na dziewczynę i zastanawiając się, co jej odpowiedzieć. Jak to robię? Dla mnie to jak być miłym było oczywiste, choć tu bardziej można było mówić o braku jajników, by być wredną jędzą. Jajniki użyłam jako zamiennika dla słowa "jaja". Po prostu byłam uprzejmą i empatyczną osobą. Takie zachowanie było u mnie naturalne, kwalifikowało się też po części do "unikania robienia sobie wrogów". Jakim cudem ja w ogóle byłam w Gryffindorze? Od kiedy jestem w Hogwarcie się nad tym zastanawiam.
/ zt do wieży ruchomych schodów

Znalazłem się w czyms co oni nazywali tu "Izba Pamięci". Jakby było co upamiętniać. Spacerowałem wzdłuż gablot, czytając nazwiska. Kilka nawet kojarzyłem. W tej szkole było tak nudno ze mozna było się powiesić.

Miałam szukać składzika na miotły, co pewnie znajdowałoby się gdzieś na parterze, ale coś ciągnęło mnie w górę. Jakoś odechciało mi się latać na ten moment.
Trafiłam do pomieszczenia pełnego witryn z pucharami, medalami i odznaczeniami, zakończonego korytarzem pełnym zbroi.
Rozejrzałam się w poszukiwaniu kogoś mi znanego między tymi wszystkimi nazwiskami, ale nie znalazłam.
- Ciekawie - mruknęłam ziewając. Dopiero potem zauważyłam, że nie byłam tu sama.

— Widze ze bardzo..— odparłem patrzac na dziewczynę stojąca kilka kroków dalej i powtórzyłem jej gest.
— Nie uśnij bo powiedzą ze cie uśpiłem i zamierzam wykorzystać.

- Zawsze możesz uciec i nikt ci nie powie, że ty mi to zrobiłeś - powiedziałam nadal gapiąc się na półkę z pucharami - W sumie nigdy nie wiadomo kiedy zasnę, więc uważaj, bo mogę to zrobić za chwilę.

— oo... To brzmi jak plan. — przesunąłem się blizej.
— Spij. — powiedziałem lekko rozbawiony.
— Złapie cie na pewno. — wyszczerzylem się do niej.

- Nie musisz - powiedziałam również się do niego szczerząc - Tyle razy dostałam tłuczkiem w głowę, że jakby uderzyła w podłogę, to przeżyję i będę miała się świetnie.
- Tak poza tym, jestem Mad - dodałam.

— Zle mnie zrozumiałaś koleżanko... Złapie cie a potem zaciągnę do schowka i użyje...— powiedziałem nadal się szczerząc.
— Woo Bin. Moze byc Bin. — odparłem.
— Co cie tu przywialo?

- Śmieszna sprawa - zaśmiałam się patrząc na podłogę - Bo właśnie szukałam schowka. A dokładniej składziku na miotły. Ale jakimś cudem coś mnie tu przyciągnęło.
- A jak ty się tu znalazłeś? Po twojej minie stwierdzam, że nie interesuje cię za bardzo kim była - spojrzałam na puchary - Bertha Bagshot.

— Mmm...— zastanowiłem się nad odpowiedzą.
— Szukałem jakiejs laseczki ktora z kolei zajęłaby się moja laseczka... A tu widzisz. Pucharki. — powiedziałem wzdychając.
— I co ja mam biedny zrobić, Mad?

- No cóż - mruknęłam - Technicznie rzecz biorąc, jeżeli nie możesz sobie nikogo znaleźć, to mógłbyś wyruchać pucharki. Jest ich tyle, że nie będziesz się nudził - puściłam mu oko - A jak ci się skończą, to są jeszcze zbroje.

— Rucharki... Pucharki nie sa zbyt wygodne do ruchania. — powiedziałem wzruszając ramieniem.
— Wole... Cos bardziej żywego. Cos w stylu kobiety... a nie dzieciaka bez cycków

- To trafiłeś na złą osobę - zaśmiałam się - Płaska, niska i z chujowym poczuciem humoru.
Nie ma to jak wrzucenie dad joke'a w swoją wypowiedź. Ojciec byłby ze mnie dumny.

— Nie miałem na mysli ciebie... Chociaz...— odrzuciłem ją wzrokiem.
— Dlaczego by nie...— mruknąłem. Nie była brzydka. Całkiem ładna panna.

- O nie nie nie - zaśmiałam się - Nie patrz tak na mnie, bo zacznę uciekać z krzykiem.

— Krzyżyk na mnie nie dziala. — powiedziałem z rozbawieniem.
— Kapie sie w wodzie święconej.

- Jak krzyk nie pomoże, to ucieknę w ciszy - prychnęłam - Czasem szybki bieg jest rozwiązaniem wszystkich problemów.

— Chcesz ode mnie uciekac? Po co?— zapytałem wkładając dłonie do kieszeni.
— Nie lubisz mnie?

- Well, nie mogę powiedzieć czy cię lubię, czy nie, bo znamy się tak z 10 minut - zaśmiałam się - Ale wydajesz się być spoko ryżem.

— 8. —poprawiłem ją. — Znamy się 8 minut. — dodałem.
Na jej słowa wyciągnąłem rękę i trzepnalem ją jak najlżej w tył głowy.
— Dzięki paskudo...

- Paskudo? - prychnęłam - Chyba cię przeceniłam. Już nie jesteś fajnym ryżem.
Delikatnie uderzyłam go pięścią w ramię.

— Ej No! Mad plisss..— użyłem wysokiego tonu, podchodzący pod sztuczny damski.
— Nie bij mnie... Teraz bede smutnym ryżem...

- Bardzo dobrze - prychnęłam - Należy ci się.
Spojrzałam na Woo Bina, po czym ruszyłam powoli wzdłuż korytarza ze zbrojami po obu stronach.

— Niby za co?— zapytałem i oparłem się o jedna z gablotkę gdy dziewczyna zaczela wędrówkę. Przy okazji obejrzałem ja sobie z tylu. 7/10. W ubraniu.

Przeszłam się kawałek patrząc na zbroje i puchary, po czym gwałtownie odwróciłam się do chłopaka.
- Co się tak gapisz? - zapytałam.