Dormitorium Chłopców 1

1. Mortimer Ivory
2. Jisung Park
3. Valentine Morgenstern

Wszedłem do pokoju i zadowolony zauważyłem, że mój kufer jak zwykle czeka na mnie przy łóżku. Ściągnąłem byty i usiadłem na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Nie byłem zmęczony, zdrzemnąłem się wcześniej w pociągu.

Hogwart to dla mnie nowe miejsce, nowy rozdział życia. Czuję się przez to nieco zagubiona. Od rana potykam się o wszystko, jestem roztrzepana. To nie w moim stylu. Ciągnęłam za sobą dużą, skórzaną walizkę. Siedziała na niej Maszka, która kierowana leniwym instynktem nie zamierzała użyć swoich własnych, kocich łap. Zaraz miałam przekroczyć próg domatorium. Chciałam zrobić jak najlepsze wrażenie na przyszłych koleżankach. Uniosłam podbródek ku górze i zgrabnie kręcąc biodrem weszłam do domatorium, ale jak się okazało, męskiego. Speszyłam się nieco, domyślając się swojego błędu i opuściłam głowę, zerkając na chłopaka w pokoju.
- Wybacz, zagapiłam się - przeprosiłam od razu i zdobyłam się na lekki uśmiech. - Ale to w sumie dobra okazja do zapoznania się z innym Krukonem. - przyznałam i podeszłam bliżej, wyciągając dłoń ku Mortimerowi. - Katiuszka Iermoaleva. Ale nie kłopocz się ani z imieniem, ani z nazwiskiem. Po prostu Kat.

Niezgrabnie wstałem z łóżka by uścisnąć dłoń dziewczyny. Miała naprawdę ciekawą urodę, duże oczy i czerwone usta od razu ściągały na siebie uwagę. Umiała podkreślić swoje walory.
- Mortimer Ivory - przedstawiłem się. - Ale mówią mi też po prostu Mort.
Po chwili zauważyłem jej bagaż i siedzącego na nim kota, na którego łypnąłem nieufnie. Nie wyglądał jakby planował przeorać mi twarz pazurami, ale z kotami nigdy nie wiadomo.
- Jesteś z Rosji, Kat? - zapytałem.

Przez chwilę przyglądałam się chłopakowi, analizując go przez krótką chwilę. Wygląda jak rasowy Szwed lub Duńczyk, zdecydowanie dobry atur, ale nie będę na tyle wścibska, by wypytywać. A może jednak?
- Ano, jeśli bym ci się jeszcze nie przedstawiła, zapytałabym czy to przez akcent celnie trafiłeś w moje pochodzenie. - Pokręciłam głową i westchnęłam cicho. - A jest mocny, prawda? - mruknęłam niezadowolona, a silna rosyjska nuta faktycznie była słyszalna. A dzisiaj jest jeszcze gorzej niż zwykle. - Wybacz mi, jeśli będę niezrozumiała, dzisiaj jestem zestresowana i nawet mylę słowa, ale się staram. - Wyżaliłam się odrobinę i przewróciłam oczyma po chwili ponownie zerkając na Mortimera.
- Oświeć mnie skąd jesteś, proszę, bo nie wiem czy moje podejrzenia są słuszne. - Zaśmiałam się cicho pod nosem. - Wyglądasz mi jak aspirujący skandynawski model.

- Słychać - przyznałem - ale jak dla mnie, to dodaje ci to tylko uroku. - Uśmiechnąłem się na wspomnienie skandynawskiego modela. Aha, pewnie. Po prostu jestem chudy jak szczapa i mam blond włosy. - Osobiście czuję się Brytyjczykiem, urodziłam się w Londynie, jednak mam dużą pulę polskich genów. Nie mówię po Polsku ani nic - dodałem. Rozejrzałem się krótko po pokoju.
- Może przeniesiemy się do pokoju wspólnego? Tam jest gdzie usiąść - zaproponowałem. W tym momencie powinienem się zaoferować, że wezmę jej walizkę, czy coś. Jednak jej kot całkiem skutecznie odciągał mnie od tego pomysłu.

Wszedłem do dormitorium, ciągnąc w ręce torbę, bo moje ramię już nie wyrabiało. Po chwili nagle klapka torby się podniosła, by ukazać głowę czarnego opasłego mopsa, który zaraz z niej wyskoczył.
- Cholera. - mruknąłem.

- To miłe. - odpowiedziałam, chyba nawet znowu lekko się uśmiechnęłam. Przeciągnęłam się lekko i ściągnęłam Maszkę z walizki, biorąc zwierzę pod pachę. Zerknęłam znowu na chłopaka. - O, matka mojej mamy była Polką,
ale niestety nigdy nie udało mi się odwiedzić tego kraju. - Potrząsnęłam lekko głową, myśląc jak mogłaby wyglądać ta kobieta, której nigdy nie mogłam poznać. - Dobry pomysł - odparłam, kierując się w stronę drzwi, przy okazji mijając innego Krukona, który akurat zawitał do pomieszczenia.

Wziąłem jej walizkę i zeszliśmy do pokoju wspólnego. Po drodze skinąłem głową w stronę Felixa, który akurat wchodził do dormitorium. Nie porozmawialiśmy długo zanim rozeszliśmy się do swoich pokoi. W końcu trzeba się rozpakować i odpocząć. Niedługo później poszedłem spać.

Rano udało mi się zaspać na śniadanie. No super, pierwszego dnia, lepiej być nie może. Szybko się ogarnąłem, spojrzałem na plan i ruszyłem w dół schodów.

Następny w wielkiej sali.

Całkiem przyjemnie udało mi się spędzić czas z chłopakiem, zostałam mile zaskoczona. Ta chwila socjalizacji dobrze na mnie wpłynęła.
Tego dnia zasnęłam szybciutko, zdecydowanie zbyt wiele emocji jak na jeden dzień.

Następny post, bodajże w cieplarni.

Wszedłem do dormitorium po tym jak ledwie co dyrektorka zmyła mi głowę. Podszedłem do jedynego wolnego łóżka i otworzyłem swój kufer podróżny, zacząłęm sie wypakowywać, zdjąłem płaszcz i wrzuciłem go do kufra, zastępując go szatą godną domu Ravenclaw.

Następny Post: Pokój Wspólny

Uchyliłem sklejone powieki i nakryłem głowę kołdrą, gdy do moich oczu dotarło nieprzyjemnie intensywne światło. Zamrugałen parę razy i powoli wynurzyłem się spod ciepłej pierzyny. Wczoraj czułem się wystarczająco kiepsko by ominąć lekcję zaklęć, co nie było do mnie podobne. Dziś było już lepiej, więc z westchnieniem wstałem z łóżka. Będę się musiał dowiedzieć co było na lekcji. Poszedłem wziąć szybki prysznic i ubrałem się - na razie nie w mundurek. Wciąż trochę zaspany wyszedłem z dormitorium, a potem z pokoju wspólnego. Marsz pl schodach pewnie mnie rozbudzi...
*następny w WS*

Dostałem tę samą zagadkę co wcześniej, ale tym razem dostałem jakiegoś olśnienia i odpowiedziałem prawidłowo. Z ulgą wszedłem do pomieszczenia. Moje powieki były ciężkie, rzeczywiście po tym eliksirze odczuwałem senność. Doczłapałem się do dormitorium i położyłem się na brzuchu na swoim łóżku. Nie potrzebowałem dużo czasu by zasnąć.

Gdy się obudziłem moje włosy znów miały swój naturalny kolor i, co ważniejsze, wciąż były na swoim miejscu. Przejechałem dłonią po twarzy i odkryłem, że poduszka zostawiła ślad na moim policzku. Musiałem głęboko spać. W drodze do łazienki starannie ominąłem plaskatego psa Felixa. Szybki prysznic, mundurek i mogłem zaczynać dzień. Co dziś mamy? Transmutację?
Zszedłem do pokoju wspólnego wycierając jeszcze włosy.
*następny w PW Krukonów*

Z uśmiechem wszedłem do pustego dormitorium. Na plecach miałem spory plecak podróżny, a w ręku bluzę. Nie było mnie kilka ładnych tygodni - ojciec załatwił mi wyjazd na wykopaliska, o tyle ciekawe, że pracowali nad nimi mugole i czarodzieje. Oczywiście ci pierwsi nie mieli pojęcia o zdolnościach tych drugich. Niełatwo było uzyskać zgodę, jednak znajomości rodziców pozwoliły mi na podróż i pomoc przy badaniach. Mimo trudnych warunków w upale byłem naładowany pozytywną energią i nauczyłem się naprawdę wiele. Nawet to, że będę miał mnóstwo materiału do nadrobienia na razie mnie nie przerażało.
Rzuciłem torbę na łóżko i poszedłem do łazienki trochę się odświeżyć. Opaliłem się, wyglądałem trochę jakbym pojechał na tropikalne wakacje w ciągu roku szkolnego. Na szczęście dyrektorka zgodziła się na mój wyjazd, mimo że wszystko było załatwiane bardzo spontanicznie.
Wróciłem z powrotem do pokoju i usiadłem na łóżku. Ciekawe co się działo podczas mojej nieobecności? Parsknąłem cicho - pewnie nawet nikt nie zauważył, że mnie nie ma. W gruncie rzeczy stęskniłem się trochę za Sam, nawet nie zdążyłem jej powiedzieć, że wyjeżdżam. Postanowiłem jej poszukać. Mruknąłem pod nosem zaklęcie namierzające i już po chwili wiedziałem, gdzie ją znajdę.

*NP Dziedziniec przy wieży zegarowej*

(Tak, zdecydowałam się wrócić i potrzebowałam jakiejś wymówki. Załóżmy, że to jest ok)

Naciągnąłem szatę i zająłem się wiązaniem krawatu. Wyjąłem tez książki z kufra i położyłem je na wieku. Miałem jeszcze trochę czasu, więc postanowiłem rozpakować chociaż część rzeczy.

Rozpakowałem się dość sprawnie, ale na dnie plecaka znalazłem książkę, którą dostałem od jednego z czarodziejów pracujących na wykopaliskach: taka pamiątka. Usiadłem z nią na łóżku i tak zatonąłem w lekturze, że godziny minęły niepostrzeżenie. Przeciągnąłem się i, zdziwiony tym, jak szybko minął czas, zszedłem do pokoju wspólnego.

*następny w PW*

Nim dobrze wszedłem do pokoju zrzuciłem mokrą szatę i koszulkę. Powiesiłem ubrania na oparciu krzesła, wziąłem rzeczy na przebranie i poszedłem do łazienki.

Gdy już się ogarnąłem dość długo nie mogłem zasnąć. Ciekawe jak potoczy się sprawa Sam i Letycji? W końcu odpłynąłem w objęcia Morfeusza.
*
Rano obudziłem się w bardzo dobrym humorze. Szybko się ubrałem i poszedłem do wielkiej sali.
*next -> WS*

Dziś obudziłem się dość późno - większość poprzedniej nocy spędziłem w bibliotece. Przetarłem oczy i przeciągnąłem się. Poszedłem wziąć szybki prysznic i ubrałem nieformalne ciuchy, w końcu dziś wolne. Skierowałem się do pokoju wspólnego.
*next w PW*

Wszedłem do dormitorium, ledwo dając radę utrzymać równowagę przy potknięciu się o próg... oczywiście, takie to moje szczęście. Nie tyle przeszkadzał mi wypchany kufer (bynajmniej nie pełen ciuchów) a mój kot, który leniwie wyskoczył ze swojego koszyka i zaczął ocierać mi się o nogi. Mam nadzieję, że nie będzie przeszkadzał mojemu współlokatorowi... Na szczęście trafił mi się zwierzak, który nie domaga się nachalnie ludzkiej uwagi i jeśli tylko nikt tu nie ma alergii na kocią sierść, łatwo dojdziemy do porozumienia.
Otworzyłem kufer i wyjąłem tylko ciuchy na przebranie. Resztę zawartości, oprócz kilku innych ubrań, stanowiły same książki i wepchnięty obok nich teleskop.
Szybko przebrałem się w łazience i wziąłem prysznic. Teoretycznie powinienem teraz zobaczyć, czy mogę kogoś spotkać w Pokoju Wspólnym... ale coś nie pozwoliło mi na wyjście z dormitorium. Zamiast tego usiadłem na łóżku razem z kotem i zabrałem się za czytanie jednej z wyjętych z kufra książek.

Wszedłem do dormitorium i na jednym z wolnych łóżek zauważyłem chłopaka, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Czytał książkę (co było dobrym pierwszym wrażeniem) i drapał kota (co już dužo mniej mi się spodobało). Chyba mnie nie zauważył, więc chrząknąłem.
- Witaj w Ravenclaw, czy coś - powiedziałem, opierając się o ścianę. - Jestem Mortimer.

Kiedy nagle usłyszałem nad sobą ludzki głos, zaskoczony oderwałem się od lektury i zerwałem z łóżka. Muszę naprawdę zacząć zwracać większą uwagę na otoczenie... Kot na szczęście nie przejawił zbytnich emocji, odepchnięty wszedł pod moje łóżko, niezainteresowany przybyszem.
- Uhm, cześć. Dzięki...? - nieco zdezorientowany postąpiłem krok do przodu i wyciągnąłem rękę do chłopaka, starając się uśmiechnąć - Atticus.

Uścisnąłem krótko jego dłoń.
- Wybacz, że przerwałem ci lekturę. Co czytałeś?
Sam bardzo dobrze rozumiałem stan oderwania od rzeczywistości w trakcie czytania ciekawej książki.

- Nie szkodzi, właściwie to dobrze, bez tego pewnie zapomniałabym dzisiaj wyjść z pokoju - parsknąłem z ironią, wziąłem odrzuconą książkę do ręki - czytam Heroje Północy. Autorem jest mugol, ale ciekawie pisze o mitologii ludów skandynawskich... - zawahałem się - dobra, więcej nie mówię, bo się rozgadam i zanudzę Cię już po minucie znajomości. A to byłby nawet mój osobisty rekord.

- Akurat mitologią ciężko mnie zanudzić. Akurat tej książki nie znam, ale chętnie bym przeczytał, jeśli polecasz - powiedziałem. - A jeśli chodzi o wychodzenie z pokoju, to uczniowie mają dziś przepustkę na wycieczkę w Hogsmeade.

Byłem zaskoczony odpowiedzią chłopaka, ale było to miłe zaskoczenie.
- Jeśli chcesz, bardzo polecam - uśmiechnąłem się ponownie. - Nie słyszałem nic o wyjściu, jeszcze nawet nie obejrzałem całego zamku... mógłbyś mi pokazać drogę?

- Myślę, że ogarnięcie zamku da ci więcej niż poznanie drogi do wioski. - przyznałem. - Ta szkoła to istny labirynt - mruknąłem, przypominając sobie pierwsze dni tutaj.

- Pewnie tak... z moim szczęściem nie trafię na połowę lekcji - wzruszyłem ramionami - ale nie będę narzekał. Lepiej tu, niż u mnie w domu, przynajmniej do pierwszych sprawdzianów - zaśmiałem się.

- W razie czego możesz pytać - zaoferowałem się. - Teraz idę na śniadanie, Wielka Sala jest na parterze, tam ciężko nie trafić. - Mówiąc to wstałem z łóżka, poprawiłem krawat i poszedłem w stronę drzwi dormitorium. - Do zobaczenia - rzuciłem jeszcze.

*NP Wielka Sala*

W pokoju wspólnym nie zastałem nikogo, więc wszedłem do dormitorium. Poszedłem się umyć i ułożyłem się w łóżku ze świeżo zrobionymi notatkami. Przeczytałem je kilkakrotnie, starając się zapamiętać jak najwięcej zaklęć. Po jakimś czasie zaczęły mi się zamykać oczy, więc poszedłem spać.

Wziąłem zimny prysznic i przebrałem się w świeże ubranie. Gdy wychodziłem z łazienki rzuciłem okiem na łóżko.
"Chociaż chwilkę" pomyślałem. Szybko rzuciłem zaklęcie, które miało mnie obudzić tak, bym zdążył na lekcje. Zasnąłem w ułamku sekundy.

Gdy zaklęcie mnie obudziło miałem wrażenie, że przespałem tylko kilka minut. Z jękiem niezadowolenia opuściłem ciepłe łóżko i wyszedłem z dormitorium zgarniając rzeczy. Po drodze starałem się obudzić Sam śpiącą na kanapie, jednak bez skutku.

*NP sala eliksirów*

Wszedłem do dormitorium i zdjąłem szaty, pozostając w bordowym T-shircie i jeansach. Pokręciłem się trochę po pokoju, usiadłem na łóżku i wyjąłem swoje notatki z zaklęciami. Musiałem się czymś zająć, żeby nie zasnąć. Oby to mnie nie uśpiło jeszcze bardziej.