Wielka Sala

Zacisnąłem usta w wąską linię odwracając wzrok, w końcu lekko się zaśmiałem i promiennie uśmiechnąłem do Annabelle. - Wiesz, dwa razy mnie ze szkoły wyrzucono, raz ledwo przeżyłem, nie przez takie rzeczy się przechodziło, naprawdę - odpowiedziałem jej i mocniej ją objąłem, kątem oka zauważyłem zaciekawione spojrzenie Nelly.

Widziałam, jak do Wielkiej Sali weszła jakaś dziewczyna. Przyjrzałam się jego zachowaniu, to musiała być ona. Ta z którą zdradził Dianę. No, Isobel, czas się dowiedzieć co ma takiego w sobie, że zrobił to dla niej. Oparłam się rękami o stół. - Więc... Ty jesteś Annabelle? - zapytałam z uśmiechem i wyciągnęłam do niej rękę. - Isobel Tokisaki, miło poznać.

- Annabelle de Violine. - podałam również rękę, którą delikatnie ścisnęłam jej, uważając by nie połamać jej kości w dłoni - Również miło poznać. - uśmiechnęłam się.

- Czekaj... jak? - musiałam się przesłyszeć.

Z zadowoleniem spojrzałem na przyjazny gest Isobel. Cieszyłem się, że nie skreśliła jej od razu, chciała dać Annabelle szansę. Chwilę potem reakcja Nelly mnie wprawiła w lekkie zaskoczenie, ale w sumie zrozumiałe. Teraz się dopiero zaczyna. Przyglądałem się obu de Violine.

Uścisnęłam jej rękę i dolałam sobie soku dyniowego, zerknęłam lekko zaskoczona na reakcję Nelly, z lekkim zmartwieniem również. Czekałam na odpowiedź od Ann, strasznie ciekawa.

- Annebelle de Violine. - powtórzyłam z dumą - Coś nie tak? - patrzyłam na dziewczynę o śnieżnych włosach, która wydawała się bardziej zaskoczona niż ja na widok Azazela, a to ledwo możliwe. - A Ty jak się nazywasz? - zapytałam z czystą uprzejmością.

- Nelly de Violine. - powiedziałam oschle, wbijając wzrok w jej mało przekonywujący uśmiech

Usiadłem wygodniej i przyglądałem się uważniej, gdyż atmosfera robiła się napięta. Zagryzłem wargę.

Objęłam jedną ręką Nelly, jakby chcąc powiedzieć: spokojnie, jestem przy Tobie. Atmosfera powoli robiła się ciężka, przełknęłam ślinę.

Spojrzałam na rękę, którą przed chwilą ściskałam. Isobel objęła moją nową znajomą w taki sposób w jaki zrobił to Azazel. Tfuu! Starałam się całkowicie to zignorować.
- Ile masz lat? - próbowałam unosić swoje kąciki ust, mimo że nie był to najlepszy moment.

- 17. - syknęłam przez zęby, nie lubiłam nowych - Po co Ci ta informacja?

Teraz miałem przed sobą Nelly, której nie znałem, którą widziałem pierwszy raz na eliksirach. Nie wróżyło to dobrze, zagryzłem znów wargę. Widziałem również, jak Ann stara się być spokojna mimo chłodu od ślizgonki.

Nie mając lepszego pomysłu co zrobić wbiłam wzrok w stół i się przysłuchiwałam. Spojrzałam na Azazela prosząc o pomoc, jakieś zareagowanie, wsparcie dla dziewczyn.

Przełknęłam tak głośno ślinę, że mógł usłyszeć to chłopak przy mnie.
- Nie wiem jak Ci to wytłumaczyć. - zaczęłam powoli i składnie łącząc słowa.

- Zbieżność nazwisk. - udałam nie poruszoną, przerywając nijakiej Annabelle

- Właśnie, może to po prostu zbieżność nazwisk, Ann - powiedziałem do niej uspokajająco mocniej ją obejmując. Lepiej zgasić iskry, zanim spowodują pożar.

Z wdzięcznością spojrzałam na brata, ale nic się nie odezwałam. Bo co mogłabym powiedzieć lepszego? Nie byłam moim bratem i nie byłam tak śmiała jak on.

- Nie, to nie może być zbieżność nazwisk. - spojrzałam powoli na twarz Azazela, Isobel i na koniec mojej... siostry - Urodziłaś się rok po mnie. Pochodzisz z Irlandii, dokładniej z Dublina. Prawdopodobnie usłyszałaś coś o zaginionym rodzeństwie... - skończyłam cichym wydechem powietrza mój monolog

- To wszystko prawda. - mówiłam tak samo oschłym tonem jak na początku rozmowy - I co w związku z tym, przeczytałaś o mnie jakąś encyklopedie?

Spojrzałem na Ann, to na Nelly. To co mówiła brunetko-szatynka miało sens. Jaki ten świat mały... I taki zbieg okoliczności na dodatek. Uważnie patrzyłem na Ann, była to w końcu ciężka rozmowa, dziewczyna mojej siostry nie była również specjalnie miła.

Zszokowana słuchałam ich rozmowy. Czy mogła to być prawda? Czy właśnie przede mną siedziała zaginiona siostra mojej ukochanej? Zamarłam w bezruchu zbierając myśli.

- Jestem Twoją siostrą, tym Twoim pieprzonym, zaginionym rodzeństwem. - poczułam jak serce zabiło mi mocniej, ale te słowa wyrzuciłam z siebie w maksymalnym spokoju.

Nie odezwałam się. Patrzyłam na nią ze stoickim spokojem, chcąc jednak wybuchnąć agresją, złością i wszystkim co się we mnie gromadziło. Po prostu nie wiedziałam co powiedzieć, a wszyscy byli w nas wpatrzeni.

Zamurowało mnie na chwilę, po czym odzyskałem szybko kontrolę na sobą. - Dziewczyny, spokojnie... Na pewno da się jakoś to wyjaśnić czy coś... Z tego co mówi Ann, to jest to bardzo prawdopodobne - odezwałem się do Nelly. Wierzyłem, że obecność Isobel będzie dla ślizgonki uspokajająca. W przeciwnym razie czułem, że skoczą sobie do gardeł.

Zauważyłam, jak ciało Nelly robi się napięte. Dużo już przebywałam z nią, wiele zdążyłam zaobserwować. Wtuliłam się w nią. - Nelly... Spokojnie, proszę - odezwałam się cicho.

Ughh, tylko nie to. Zacisnęłam swoje dłonie, na tyle mocno by paznokcie wbiły mi się do ręki. Gorzko westchnęłam, ale jak zwykle... Uśmiechnęłam się by upozorować cokolwiek, chowając dłonie pod swoją bluzę.
- Też w to nie wierzę. - wyrzuciłam z siebie słowa tak wolnym i melodyjnym głosem by nieco uspokoić sytuację.

Kątem oka zauważyłem jej dłonie. Jak mógłbym nie zauważyć siedząc przy niej? Ująłem jej dłonie, mimo że były pod bluzą i delikatnie zacząłem masować palcami, by trochę dziewczynę rozluźnić. Miała w sobie to coś, sam się zastanawiałem, czy nie poczułem czegoś do niej. Przysunąłem ją do siebie by była całkiem w moich objęciach. Musiało to wyglądać komicznie, ja tak wysoki umięśniony goliat obejmujący sporo niższą od siebie dziewczynę. Wdychałem zapach jej zadbanych włosów.

Skarciłam się w myślach... Jak mogłam doprowadzić do tego by to zobaczył?
- Kiedy dorosłam, chciałam Cię poznać. I szukałam Cię i kiedy wpadłam na jakikolwiek trop, Twoi... znaczy nasi rodzice utrudniali mi to w każdy możliwy sposób. - nie wspomniałam nic o swojej przeszłości, nikt nie musiał o niej wiedzieć.

- Nie znam ich. To nie oni mnie wychowywali. O Tobie dowiedziałam się przypadkiem podczas ich kłótni. - westchnęłam, przybierając łagodniejszą mimikę twarzy.

Poczułam ulgę widząc, jak się uspokajają, pomimo tego, że Nelly nie zwracała na mnie uwagi.

Spojrzałem na dyrektorkę, która właśnie weszła. Niepokojące wieści? Kpina. Czułem jakbym był dotknięty jakimś pechem. - Za mną - powiedziałem cicho do towarzystwa i wyszedłem bez słowa do dyrektorki.

Przysłuchiwałam się całej sytuacji z ciekawością. Siedziałam tak cicho, że nikt nie zauważył mojej obecności. Gdy przyszła dyrektorka i kazała nam wyjść, posłusznie wstałam i poszłam do dormitorium bez słowa pożegnania.

Wstałem z miejsca i postanowiłem się przejść. Nie mam i tak co robić.

Wszedłem do Wielkiej Sali na śniadanie. Nie spałem dobrze, męczony poczuciem winy. Przy stole siedziały wciąż Nelly i Isobel, które jak widać nie przejęły się zbytnio dyrektorką, przywitałem się i usiadłem z nimi. Nałożyłem sobie śniadanie i zacząłem konsumpcję.

Weszłam do Wielkiej Sali. Szłam bardzo powoli, gdyż przed oczami trzymałam książkę. Byłam nią tak pochłonięta, że nie oderwałam od niej wzroku. Nałożyłam sobie na talerz to, co na swojej drodze spotkała moja dłoń, a moje oczy nadal skierowane były w lekturę. Ugryzłam kawałek chleba i przewróciłam stronę.

Zauważyłem, że Chris weszła, totalnie pochłonięta książką. Ziewnąłem, w końcu byłem niewyspany. Nalałem sobie kawy.

Oderwałam się na chwilę od książki, żeby się napić. Wtedy zauważyłam Aza, Is i Nelly, więc do nich podeszłam.
- Hejka - powiedziałam siadając obok Aza - Wiecie o co chodziło dyrektorce?

- Doszły ją jakieś niepokojące słuchy, tyle mi tylko wiadomo - westchnąłem. - W każdym bądź razie, mam wrażenie, że ciąży nade mną klątwa - zaśmiałem się. Zauważyłem jej książkę. - O, o quidditchu.

- Tak. Quidditch jest świetny. W sumie, wszystko z tej książki już wiem, ale uwielbiam czytać. Mają tu pełno informacji o drużynach z całego świata, o taktykach i miotłach. Kiedyś pójdę do Essów i Floresów i ją sobie kupię.

- Oczywiste, że świetny. W Japonii się kiedyś grało - powiedziałem z sentymentalnym zamyśleniem. - I pamiętam jak raz własną twarzą zdobyłem punkt, niczym Scott Sterling. Było to na mistrzostwach prefektury.

- Jestem mega zła, że tutaj nie ma drużyn. Niby mają być jakieś zajęcia dodatkowe, ale to nie to samo. Na jakiej pozycji grałeś?

- Najpierw jako ścigający, potem kiedyś na treningu zdecydowałem się wziąć pałkę od kolegi, który był pałkarzem, by tłuczkiem trafić jednego irytującego typka. Strzał był tak celny, że zdecydowano się przenieść mnie na inną pozycję - odpowiedziałem i ziewnąłem znów.

- Grałam na każdej pozycji, ale najlepiej czuję się jako ścigająca. Uwielbiam ten wiatr we włosach w czasie szybkiego lotu.
Popatrzyłam rozmarzonymi oczami na sufit, a potem na zdjęcie Irlandzkiej drużyny Quidditcha. Ci gracze byli całkiem przystojni. Wiele bym dała, żeby ich spotkać.