Dormitorium Dziewcząt

— Przeciez dobrze siedze. — powiedziałam. Przy okazji odkryłam ze moge normalnie oddychać.
— Mam zejść?

- Nie, głuptasku - stwierdziłem z uśmiechem. Przyciągnąłem ją bliżej siebie, a następnie usadziłem okrakiem na swoich udach.
- Taką pozycję zawsze powinnaś zajmować - odparłem - bo przychodzę tu, po to, by być jak najbliżej ciebie

Byłam troche zaskoczona z jaka łatwością posadził mnie na sobie, mimo iż wiedziałam ze ma w sobie troche siły.
Od razu przyjęłam pozycje niemowlaka, czyli pochyliłam sie do przodu i polozylam na jego klatce piersiowej.
— A ja myślałam ze po cos innego...

- A po co takiego? - spytałem, obejmując ją w talii
- Jestem ciekaw, skarbie, twojej teorii - odparłem, przyglądając się jej

— No po to zeby zaruchac. — odpowiedziałam bez wahania.
— Myślałam ze to logiczne

- A teraz odpowiedz sobie na pytanie - powiedziałem i zrobiłem pauzę - czy jak uprawiamy seks nie jesteśmy blisko siebie? - spytałem
- Widzisz, to bardzo logiczne

— Tak. Dokładnie. — powiedziałam bez cienia emocji. No tak...
— Jadłeś śniadanie?

- Ale to nie oznacza, że nie chcę byś była blisko mnie, gdy się nie pieprzymy. Zrozum, że bardziej chcę byś była blisko mnie, niż żebyś się ze mną ruchała - mruknąłem
- Nie, nie jadłem śniadania, najpierw przyszedłem sprawdzić, co u mojej chorowitej, ale i tak seksownej Ślizgonki

Mruknelam tylko na jego słowa. Ja wiedziałam swoje. Jego slow i miny kiedy przyznałam sie do tego ze go kocham... "Nigdy się w Tobie nie zakocham, rozumiesz? NIGDY" zabolało bardziej niz zdrada ukochanego i najlepszej przyjaciółki. Sto razy bardziej.
— Nic ciekawego... Po staremu...

- Opuścił cię coś dobry humor - powiedziałem, patrząc na nią
- O co chodzi? - spytałem - Rian, martwię się o ciebie

— Nie opuścił. — zaprzeczyłam, podnoszac głowę.
– O nic. Przeciez wszystko gra. – uśmiechnelam się lekko.

- Nie widać - mruknąłem, patrząc jej w oczy
- Ale niech będzie, więcej nie pytam - westchnąłem zrezygnowany
- Chyba powinnaś zdjąć ręcznik, żeby ci włosy wyschły - wyjaśniłem

– Nie. Woda z włosów wsiąknie najpierw w ręcznik. — odparlam.
– Nie jest ci za ciezko?– zapytałam patrzac mu w oczy.

- Z tobą? Nigdy, jesteś lekka jak piórko - mruknąłem
- A co niewygodnie ci? - spytałem

– Wygodnie. — odparlam powoli.
— Bardzo wygodnie. — dodałam.
— Dobrze mi się wczoraj zasypialo.

- A spało już źle? - spytałem rozbawiony
- Wiesz mi się podobało to co robiliśmy przed snem - puściłem jej oczko

— Troche gorzej... Bo juz wyszedłeś...— powiedziałam szczerze.
— A co robiliśmy przed snem?

- Obiecuję, że dzisiejsza noc przebiegnie inaczej - odparłem z uśmiechem
- Oj dobrze pamiętasz. Gdy zrobiłaś się mokra, a potem swoimi jękami zaczęłaś mnie podniecać, Pamiętasz to? - zapytałem

— Nie. Nie jeczalam wczoraj. — odparlam.
— Dzisiejsza noc bedzie taka jak wczorajsza. Ja zasnę a ty po cichu wyjdziesz... Tyle.

- Nie, w ogóle skarbie, zachowywałaś się cichutko - powiedziałem z sarkazmem
- Dzisiaj zostanę, od chwili zaśnięcia, aż do twojej pobudki będę przy tobie - mruknąłem

– Zawsze jestem cichutko... To ty zawsze jęczysz bezwstydnie...— mruknelam.
– Ta jasne... Juz przywykłam do spania w samotności... w ciężkiej chorobie... śmiertelnej zreszta...— westchnęłam teatralnie.

- To może powtórzymy scenę z wczoraj i zobaczymy kto ma racje? - spytałem
- Taaa, ta twoja choroba z pewnością jest śmiertelna, dlatego zostanę, bo co jeśli nie przeżyjesz tej nocy - dodałem z sarkazmem, obserwując jej oczy

— Jaka scenę... Znowu cos wymyślasz...— powiedziałam.
— Jak umre to na pewno się ucieszysz... Ty i ta urocza Puchonka ktora wczoraj próbowała rzuciłam mnie zaklęcie w wielkiej sali...

- Oj no, skarbie, skoro nie pamiętasz to chyba ci przypomnę - odparłem i zacząłem jeździć po jej udzie coraz wyżej.
- Jaka Puchonka? - spytałem zdezorientowany - Zresztą nie wiem czy wiesz, ale podobają mi się Ślizgonki, które są o mnie zazdrosne

— Puchonka ktora siedziała obok ciebie i z radością zamawiałeś ja rozmowa...— mruknelam.
— Nie jestem i nie bede o ciebie zazdrosna. Miloby było gdyby koleżanka jednak nie próbowała rzucić na mnie Drętwoty. Bo gdybym nie umiała jej blokować to zle by się to skończyło

- O ile dobrze pamiętam, może raz odpowiedziałem jednej dziewczynie, tak to gadałem z facetami - mruknąłem - Mam ciebie od rozmów
- Przepraszam, skarbie - zaśmiałem się - Widzisz chyba lepiej, gdy będziemy wchodzili osobno do Wielkiej Sali

– Tak... Pewnie. Od razu znajdźmy sobie kogos do pieprzenia. — powiedziałam zirytowana.
To kolejna oznaka ze jednak byłam troche chora. Ale tylko troche. Warknelam i opuściłam głowę, opierając policzek o jego piers.

- Dlaczego jesteś na mnie zła? - spytałem - I nie mów, że nie jesteś, bo widzę, że jesteś - odparłem smutny
- Jak chcesz to możesz znaleźć - odparłem i zacząłem nierównomiernie oddychać
- Skoro mówisz, że takie coś się przydarzyło, to oznacza, że powinnaś trzymać się z daleka ode mnie, ponieważ nie chcę by stała ci się krzywda, przez moją obecność

— Nie jestem. Nie jestem zła na ciebie. — odparlam.
— A teraz to jestes dupek..— mruknelam gdy dostałam "przyzwolenie" na innego.
— Chodzbym dostawała Avada na każdym kroku to mam to w dupie. Najwyżej za którymś razem nie zablokuje zaklęcia...

- No właśnie o to Rian mi chodzi, nie zamierzam przekładać twojego bezpieczeństwa, nad to byśmy wchodzili razem do Wielkiej Sali. Wybij to sobie z głowy - odparłem
- Mogę przestać jeść, aby nikt nie rzucił na ciebie żadnego zaklęcia - westchnąłem zrezygnowany

— Jestes debil. — powiedziałam i podniosłam głowę by ucałować go gwałtownie i namiętnie.
— Bedziesz jeść. Będziemy wchodzić do WS razem. A ta szmata zajme się sama. — obiecałam. – Co będziemy robic wieczorem...? Albo teraz...

- A co jak znowu będzie próbowała czegoś? - spytałem poważnie
- Wieczorem co tylko będziesz chciała - poruszyłem brwiami - a teraz nauczymy cię gramatyki skarbie - odparłem uśmiechając się lekko
- Jak już mnie obrażasz to chociaż zadbaj o gramatykę, kochanie...Nie mówimy "jesteś debil" tylko "jesteś debilem" albo "debil z ciebie" - mruknąłem

Zgromiłam go wzrokiem.
— Jak chcesz to moge do konca zycia mowic do ciebie po chińsku bo i tak tego nie zrozumiesz. Wtedy dopiero bedzie wesoło. — powiedziałam właśnie po chińsku, bo zapamiętałam ze japoński i koreański właśnie zna..
No i czasem cos pomyliłam w angielskim... No i co...

- Ej - odparłem - Dobrze, wiesz, że cię nie rozumiem - westchnąłem - A to doprowadza mnie do frustracji - powiedziałem niezadowolony - Bo zacznę mówić po włosku, albo hiszpańsku - mruknąłem zły
- Okropna jesteś - odparłem, zakładając ręce na klatkę piersiową

— Ha! Znam hiszpański!— krzyknęłam zadowolona.
— Oj No juz... Zesraj się..– mruknelam i pocałowałam go w szyje.
— Pogłaszcz mnie po plecach... No wez... Potrzebują opieki.. Potrzebuje Twojej opieki....

- Ale włoskiego już nie - zaśmiałem się
- Wiesz, że jesteś nie miła, dla swojego Puchona? - spytałem
- A będę coś z tego miał? - zapytałem z uśmiechem

— Moj Puchon... Tez jest niemiły...— mruknelam.
Zastanowiłam się chwile.
— Nie. – odparlam cmokajac go w usta i schodząc z niego. Polozylam się na brzuchu, obok chłopaka.

- Ja jestem bardzo miły - odparłem
- Aha - mruknąłem - skoro tak pogrywasz - stwierdziłem i zacząłem gładzić ją po plecach, a następnie wstałem z łóżka.

— Nie jestes. Najpierw mówisz a potem myślisz. O ile w ogole. — mruknelam.
– Gdzie idziesz?— zapytałam szybko.

- Z dala od ciebie, bo wiesz ja nie myślę - odparłem z sarkazmem i podszedłem do kanapy, siadając na niej, oparłem głowę o zagłówek mebla.

— Wiesz co... Dzisiaj to nawet mógłbyś dać mi w twarz a nawet bym ni zareagowała... Chcesz ro się obrażaj. — mruknelam i wslizgnelam się pod kołdrę, zdejmując pod nia szlafrok i rzucając go na krzesło kawałek dalej. To samo zrobiłam z ręcznikiem zdjętym z włosów.
Owinelam się kołderka i polozylam na boku, tyłem do Tylera.

- Okej, to jak już sobie pośpisz, to przyjdę - odparłem - Idę potrenować trochę - westchnąłem i podszedłem do łóżka dziewczyny, by wziąć swoje buty. Ponownie wróciłem do sofy, gdzie założyłem buty i poprawiłem na sobie ubranie, które zdążyło się pognieść

— w ogole nie musisz do mnie przychodzić. — warknelam.
— To w koncu ja jestem na twoje zawołanie a nie ty na moje. — dodałam.

- Dlaczego tak trudno ci zrozumieć, że nie jesteś moją zabawką - odparłem cicho, odwracając się w jej stronę
- Naprawdę jest to dla ciebie takie trudne? - spytałem - Dlaczego uważasz że ta relacja jest jednostronna?

— Tak. To dla mnie bardzo trudne. — mruknelam i zakryłam się kołdra po sam czubek głowy.
– Idz juz trenować...– powiedziałam.