Wielka Sala

W pierwszym odruchu chciałam odwrocić wzrok gdy ten znow na mnie spojrzał, jednak sie rozmyśliłam.
Nachylilam sie nad stołem, opierając przedramiona o blat. Uniosłam nieco brew zaczepnie.
Zastanawiałam sie czemu sie tak gapi. To znaczy w taki sposób. Bo to ze sie gapi nie czyni z niego wyjątku.

Naprawdę byłem ciekawy co się dzieje i przy pierwszej lepszej okazji zamierzałem ją o to spytać, ale nie przy wszystkich, bo znowu by pojawiły się problemy.
Nie zamierzałem odwracać wzroku, gdy nasze spojrzenia się spotkały. Mimo tego co się zdarzyło przed jej wyjazdem, nie umiałem o niej zapomnieć, więc widząc ją ponownie nie umiałem się nie uśmiechnąć.

Widząc jego uśmiech, moje serce bez powodu zaczęło mocniej bić. Zaczerwieniłam się ostro i speszona spuściłam wzrok.
Miałam wrazenie jakbym już widziała jego usmiech. Usmiech ktory sprawił że przeszedł mnie przyjemny dreszcz. Ze zalała mnie fala gorąca.

Nawet z tej odległości widziałem jak się zaczerwieniła.
Stwierdziłem, że poczekam na moment aż wyjdzie i wtedy dowiem się wszystkiego. Nie potrzebowałem do tego świadków, których było aż za dużo w tej sali.
Chwyciłem za kawę i nalałem jej trochę do pucharu.
W sumie nie umiałem odstawić kawy, jedynie na kolacji jej nie piłem, bo wtedy byłem nadpobudliwy.
Oczywiście przy moim stole zaczęły się rozmowy na temat Świat i Sylwestra, przez co też trochę włączyłem się do rozmowy, jednak nie całkowicie, bo od czasu do czasu patrzyłem na stół Ślizgoów.

Za każdym razem gdy podnosilam wzrok na stol Puchonow, napotykałam spojrzenie chłopaka.
Gdy powtórzyło sie to po raz kolejny, postanowiłam ze lepiej to przerwać nim zacznę sie ślinić. Trzasnęłam ksiazka odrobine zbyt mocno gdy ja zamykałam, za co przeprosiłam towarzyszy i wstałam, wychodząc z WS, kołysząc biodrami.

Next: Korytarz na parterze.

Słysząc trzepnięcie książki, ponownie spojrzałem w stronę stołu Ślizgonów.
Widząc, że dziewczyna wychodzi z sali, kołysząc biodrami, uśmiechnąłem się sam do siebie i chwilę po tym jak zamknęły się za nią drzwi, ruszyłem do wyjścia.

Next > Korytarz na parterze

Wszedłem do Sali i od razu zająłem miejsce praktycznie najbliżej drzwi.
Zacząłem się rozglądać za czymś do jedzenia, bo to co leżało przede mną na apetyczne nie wyglądało.

Weszłam powoli do sali i zajęłam miejsce na samym brzegu, najbliżej wyjścia, gdzie nikogo praktycznie nie było. Nie miałam ochoty na towarzystwo kogokolwiek. A tym bardziej Slizgonow.

Podniosłem na chwilę głowę znad talerzy pełnych jedzenia i gdy zauważyłem pewną osobę siedzącą przy stole Ślizgonów od razu uśmiechnąłem się pod nosem. Jakoś dzisiaj mi nie przeszkadzało, że raczej na pewno mnie nie pamięta, po prostu cieszyłem się że normalnie ją widuję.

Jakbym to wyczuła po prostu. Podniosłam głowę i zobaczyłam lekki usmiech Tylera. Zastanowiłam sie chwile po czym zabrałam swoj talerz pełen frytek i kurczaka po czym ruszyłam do jego stołu, siadając na przeciwko niego.
— Cześć Puchonski karaluchu.

Widząc, że siada naprzeciwko mnie mój uśmiech się poszerzył, a chwilę potem zaśmiałem się słysząc jak mnie nazywa.
- Serio? Karaluchu? - spytałem, gdy już się uspokoiłem - Nic lepszego się nie dało?

— Nie. Nie dało. — warknelam. — Z czego się tak cieszysz? Zaruchałeś wczoraj czy jak?— zapytałam zabierając sie za jedzenie.

- A ty co w takim podłym nastroju słońce? - spytałem.
- Czy po prostu jesteś sfrustrowana seksualnie? - uniosłem brew, przypatrując się jej twarzy.

— A kto dał ci pozwolenie na nazywanie mnie "słońcem"?— zapytałam unoszac brew.
— Ja? Nie. Dla twojej wiadomości jestem po rozkosznej nocy. W przeciwieństwie chyba do ciebie.

- Nikt nie musi mi dawać na nic przyzwolenia - odparłem, wpatrując się w nią.
- No cóż moja noc była dość męcząca - mruknąłem, poruszając sugestywnie brwiami - ale cieszę się, że miałaś niezłą noc, choć tego nie widać stwierdziłem.

— Dlaczego taka męcząca?— zapytałam. — Nie mogłeś dojść? — dodałam zaczepnie. — Trzeba było sobie Playboya pooglądać.

- Wolę Playboya na żywo - odparłem, kręcąc głową.
- A pamiętasz z kim chociaż spałaś? - spytałem, odpowiadając na jej zaczepkę.

— A bo ja wiem... Kto by to liczył...— wzruszyłam ramieniem.
— A co? Ty spałeś sam? Czy z pieskiem?

- Hmm...większość - odparłem na jej pytanie - No ale cóż ty nie - stwierdziłem.
- Ani sam, ani z pieskiem - mruknąłem i chwyciłem za miskę makaronu.

— Więc z kim?— zapytałam unoszac wysoko brew. — No nie wstydź sie. Chętnie posłucham ktora idiotka spędziła z toba noc.

- Z uczennicą Hogwartu - mruknąłem, na odczepne.
- Mam Ci przypomnieć, że chciałaś być tą "idiotką? - spytałem, kreśląc w powietrzu cudzysłów.

— Ja? — powtorzyłam. — Chciałam? — prychnelam i zaśmiałam się kręcąc głową.
— Dzieciaku...

- Czyli nie chciałaś...okej - mruknąłem.
- To nie wiem dlaczego się do mnie dobierałaś - odparłem.
- Tak na marginesie jakbyś nie wiedziała jestem starszy - mruknąłem.

— Wiem dzieciaku. — odparłam. — Pyskaty też jesteś. — warknelam.
— To jak? Kiedy poznam tę twoją "uczennice Hogwartu"?

- To, że jestem "pyskaty" jak to ujełaś, jak widać jeszcze bardziej Cię nakręca - odparłem z uśmiechem.
- Chyba nie ma takiej potrzeby co nie? - spytałem - Po co niby? Laska na jedną noc i tyle - mruknąłem.

— Nie wydajesz sie zadowolony z tej jednej nocy. — powiedziałam marszcząc brew.
— Nie masz humoru. Cos sie stało?

- Naprawdę Cię to obchodzi? - spytałem, przechylając głowę w bok.
- Bo raczej mi się nie wydaje - dodałem.

— Dlaczego mówisz takie rzeczy?— zapytałam. — Obchodzi mnie. — powiedziałam. — Jesli mnie nie obchodzi to nie pytam. Proste.

- Bo nie wydaje mi się by ktokolwiek Cię obchodził - mruknąłem - W sumie nawet nie wiem jak mam niekiedy interpretować twoje zachwanie - odparłem, wkładając do ust makaron nawinięty na widelec.

— Niektórzy obchodzą. — oznajmiłam. — Jakie zachowanie?— zapytałam. — Nie podobało Ci się moje wczorajsze zachowanie czy ogólnie?

- Które wczorajsze? - spytałem, nie wiedząc czego tak naprawdę mogę oczekiwać po dziewczynie, która raz pamiętała raz nie.

— No jak to które?— zapytałam marszcząc brwi. — A co? Nie widzieliśmy się wczoraj?— zapytałam. – Cos z pamięcią masz?

- Widzieliśmy - mruknąłem jakby niepewnie.
- Chodzi Ci o to jak siedzieliśmy na schodach tak? - spytałem, by się upewnić.

— Nie. O to jak leżeliśmy w moim lozku. — odparlam sięgając po dzban z sokiem i nalewając go do pucharu. — Chcesz soczku?

Słysząc jej słowa, prawie upuściłem widelec, a następnie szybko na nią spojrzałem.
- Pamietasz? - spytałem zdziwiony.

— Pamiętam. — powiedziałam starając się nie uśmiechnąć na jego reakcje. — No to chcesz tego soku czy nie?

- Jakim cudem? - spytałem, nie odrywając od niej wzroku.
- Nie, nie chcę - odparłem na jej pytanie

— Okej. — powiedziałam odstawiając dzbanek.
— Co jakim cudem? Nie wiem. — odparlam. — Ale chyba nie wydajesz sie zadowolony z tego powodu... Nie dziwie sie w sumie.

- To nie o to Rian chodzi - mruknąłem.
- Po prostu ta sytuacja robi się coraz bardziej dziena i niezrozumiała dla mnie - odparłem.
- Dlaczego się nie dziwisz? - spytałem, nierozumiejąc.

— Rozumiem. —powiedziałam tylko.
— No wiesz... Po tym wszystkim co sie stało. — westchnęłam. — Nie musisz sie tym przejmować. Nie bede ci wchodzić w drogę.

- Po czym Rian? - spytałem.
- Powiedz mi co do tej pory pamiętasz. Pamiętasz mnie sprzed przerwy świątecznej? - spytałem.

Nie patrzyłam na niego. Bałam się zobaczyc w jego oczach rozczarowanie.
— Częściowo. Nie wiem. — powiedziałam grzebiąc w talerzu.

- To chyba dobrze, prawda? - mruknąłem, nie spuszczając z niej wzroku, mimo, że ona to zrobiła.
- Powiesz mi co pamiętasz? - spytałem z nadzieją.

— Tyler... Dlaczego chcesz to wiedziec? — zapytałam podnoszac na niego wzrok.
— Czy pamietam ze popełniłam błąd ze z toba zerwalam? Tak. Czy żałuje tego bardziej niz swoich narodzin? Tak. Czy pamietam jak się wiecznie kłóciliśmy? Tak. Czy pamietam jak nam było razem dobrze i jak sie przy tobie czułam? Tak. — powiedziałam wpatrując sie w niego.

- Nie wiem Rian czy to co teraz mówisz nie jest podyktowana tęsknotą, ale oboje wiemy, że nie czułaś się przy mnie dobrze - odparłem po chwili.
- Chcę wiedzieć kto Ci zabrał wspomnienia...twoi rodzice? - spytałem - Czy moi? - dodałem.