Gabinet Dyrektora

-Oj? No to widzę mało przyjemny przypadek, ale chyba wszystko zostało rozwiązane w dobrym kierunku- powiedziała ze spokojem opierając dłoń o nogę. Dojrzała coś dziwnego za posążkiem ale nie chciała pytać za bardzo co to jest

- Cóż, nie obyło się bez ludków z ministerstwa. Akurat teraz o tym nie pamięta, prosiła by usunąć jej pamięć - oparłem się o krzesło wygodniej.

- No tak w tej sytuacji to jedno z lepszych wyjść. Chociaż ja swoich wspomnień chyba bym nikomu nie dała wyczyścić.- powiedziała z lekkim uśmiechem- Czy jest jeszcze coś co powinnam wiedzieć?

- Hmmm... Jest jedna ruda od ślizgonów, Isobel. Jest... Specyficzną z natury osobą, trochę związaną z nekromancją. Denerwowanie jej może przynieść opłakane skutki. I chyba tyle..

- Dobrze ruda ślizgonka nie wkurzać, dobrze to zapamiętam- powiedziała z uśmiechem na twarzy- zawsze tutaj siedzisz kiedy masz wolny czas?- spytała go po chwili

- Nie, zazwyczaj jeszcze w swoim pokoju lub się wybieram na miasto - odparłem i splotłem ręce na brzuchu, przyjrzałem się jej. Ponętna...

Uśmiechnęła się poprawiając swoją sukienkę- no to rzeczywiście sporo miejsc do zwiedzania. Mi od zawsze podobało się to jezioro na błoniach, tam najwięcej spędzałam czasu w latach szkolnych- powiedziała z uśmiechem na twarzy i odwróciła się w jego stronę

- Tak, to jezioro ma w sobie coś - kiwnąłem głową. - Ale chyba wiesz też, co w tych jeziorach żyje, nie? Jedna z uczennic dowiedziała się tego na własnej skórze.

-Tak wiem co tam mieszka i też sama się o tym przekonałam, kiedy stwierdziłam z Syriuszem że zbadamy mieszkańców tego jeziora.- powiedziała z lekkim śmiechem- Nauczyłam się że nie należy zbytnio denerwować trytonów- powiedziała

- Dokładnie. Poprzedni nauczyciel mówił też coś o druzgotkach - zmarszczyłem brwi.

-Trytony, druzgotki i hipokamusy one zajmują dość spory procent naszego jeziora. Są też pomniejsze stworzenia jednak występują w bardzo niewielkiej ilości. No i oczywiście na dnie jeziora mieszka ogromna kałamarnica- powiedziała z lekkim uśmiechem- Jest tego naprawde sporo

- Kałamarnica... Mój patronus - zmarszczyłem brwi z rozbawieniem. - Może chodźmy do mojego pokoju? Tam są lepsze warunki do rozmowy.

-Jasne możemy tam przejść James, chyba ze wolisz mój pokój- spytała go z uśmiechem wstając z burka i patrząc na niego

- Obojętnie mi - odparłem i poprawiłem włosy. - Twoja decyzja, Dakoto.

- To może lepiej do ciebie, ja nie jestem do końca rozpakowana i może być bajzel- powiedziała ze śmiechem krzyżując reke

- Zatem... Proszę za mną - uśmiechnąłem się do niej i wyszedłem z gabinetu.
NP: Pokój Jamesa.

Uśmiechnęła się do niego delikatnie i poszła za nim do jego pokoju
<z/t>

Dotarłam w końcu na miejsce, mimo że już nieco zdyszana i zapukałam do drzwi gabinetu. Czekałam na odpowiedź, w milczeniu patrząc na jasnowłosą puchonkę, przygryzłam wargę.

Racja, trochę oszukiwałam, jeśli chodzi o męczenie się na schodach. Wlatywałam część drogi jako słowik, jednak w pewnym momencie w symbolu pojednania i współpracy przemieniłam się z powrotem w swoją postać i zdyszana dotarłam na górę za dziewczyną. Nie byłam wysportowana. Nie w tej postaci. Spojrzałam niepewnie starając się unormować oddech.

Otworzyłam drzwi i zmierzyłam wzrokiem najpierw pannę z Gryffindoru, zaraz potem puchonkę. Ach, więc to ta po lewej była nowa.
- Sio do siebie - wspomogłam się gestem, wyganiając Neveu. Patrzyłam na jej plecy gdy odchodziła, po czym znów spojrzałam na blondynkę.
- Ty jesteś tą co się przeniosła z indywidualnego. Znam twój problem, to czemu w ogóle takie nauczanie miałaś - wyjaśniłam i zaprosiłam gestem do środka, zamknęłam za nią drzwi gdy weszła.
- I szczerze, spodziewałam się ciebie, Howsen. Siadaj.

Usiadła potulnie nie wiedząc, czego się spodziewać. Nie wydawała się zła. Może nawet miła, może przekona się do niej i będzie miała jakiś punkt, do którego będzie się mogła zwrócić w razie problemów? Patrzyła uważnie czekając na jakiś gest ze strony kobiety.

- Zatem masz problem ze swoją formą, zgadza się? - spytałam i przeszłam za biurko szybkim krokiem. Zajęłam miejsce na fotelu i założyłam nogę na nogę, spojrzenie utkwiłam w dziewczynie naprzeciwko.
- Wila, nawet nad tym nie panujesz, górę nad tobą biorą emocje. Nie mylę się?

-T... Tak... Jest lepiej niż kiedyś, staram się nad tym panować, ale krew czarownicy psuje moją stabilizację postaci. - powiedziała cicho, jakby zawiodła kobietę. - Ale ja się postaram poprawić, ja nad tym zapanuję! - dodała szybko.

- Oczywiście, że się postarasz - zmierzyłam ją groźnym spojrzeniem. Ktoś się wyspał, ktoś się wypoczął, więc wraca wredna Ilaria.
- Nie masz innej opcji, jeśli nie chcesz wylecieć wcześniej niż tutaj przybyłaś - prychnęłam i wbiłam w nią swój wzrok. Wiedziałam jak jej pomóc i miałam plan w głowie, ale chciałam się dowiedzieć więcej.
- Jak do tej pory uczyłaś się z tym radzić?

-Zajęcia odstresowujące, innym razem znajdowanie się celowe w lekko stresujących sytuacjach i staranie się utrzymania formy, nauka o wilach...
Powiedziała o wiele już ostrożniej. Zauważyła groźną stronę kobiety i lekko się kuliła na krześle przestraszona jej postawą.

- Rozumiem. A gdyby cię rzucić... - podniosłam się z krzesła i podeszłam do niej powolnym krokiem, by nagle opaść na biurko rękami przed nią.
- Na głęboką wodę? Mówi ci coś terapia wstrząsowa? - spytałam i przechyliłam lekko głowę, utkwiłam w niej swoje spojrzenie. I tak w planach u mnie było podawanie jej stopniowo eliksiru, ale chciałam też czegoś od życia dla siebie.

- Terapia... Nie... Ale nie brzmi przekonująco... - powiedziała patrząc podejrzliwie na kobietę. Jej paznokcie lekko zniekształciły się w pazurki które wbijały się teraz delikatnie w jej spodnie.

- I nawet nie miała tak brzmieć - rzuciłam w odpowiedzi i się wyprostowałam, by przejść się do szafki na tyłach gabinetu. Chwilę mi zajęło przeglądanie eliksirów i ich etykiet, na których znajdowały się nazwy. W końcu wybrałam jeden, wraz z nim kilka innych fiolek z tym samym eliksirem i postawiłam przed nią.
- To powinno ci pomóc. Po połowie rano i wieczorem dopóki się nie skończą, powinien odseparować twoją część ludzką od tej... Dzikszej, organizm się przyzwyczai, a ty się nauczysz panować nad sobą.

- Rozumiem... - odpowiedziała niepewnie. - Ale... To bezpieczne, prawda? - spojrzała nieufnie najpierw na fiolki potem na kobietę.

- Oczywiście, że tak. Nie chcę stracić pozycji dyrektora tylko przez to, że zginął uczeń z mojej winy - prychnęłam w odpowiedzi i usiadłam znów za stolikiem, swoje spojrzenie utkwiłam w blondynce, jakby przewiercając nim na wylot. W tym czasie przy okazji bawiłam się kosmykiem włosów. Zresztą, czy martwiłabym się czy przeżyje czy nie? Na pewno nie dałabym tego po sobie poznać. Wiedziałam co robię, nie było opcji, by zginęła. Po prostu nie.

- Racja, mogłaby pani na tym wiele utracić. Nie pomyślałam mówiąc to. - odparła. Była lekko zła na siebie, powiedziała przecież tak oczywistą głupotę... Już teraz dyrektorka ma ją za idiotkę, nie mówiąc już o tym, co będzie na zajęciach...

Spojrzałam na dziewczyną z wyrazem twarzy mówiącym "no co ty nie powiesz?". Przeszłam po swoim gabinecie do biurka i rozejrzałam się za czymś po szufladkach.
- Dawno tu przybyłaś? Przypomnij mi gdzie przebywałaś wcześniej - odezwałam się z pewną dozą chłodu.

- Na miejscu jestem od kilkunastu minut. Wcześniej przebywałam w jednym ze wschodnich lasów, tam byłam wychowywana i uczona prywatnie, w domu. - odparłam obawiając się odpowiedzi kobiety. Mogłam mieć gorsze wykształcenie niż wymagała, pewnie miała mnie za choć trochę bardziej ułożoną.

— Zatem w takim wypadku nic mi nie przychodzi do głowy jak przyjąć cię i dorzucić do tego zajęcia indywidualne, Howsen - odparłam i splotłam ręce na wysokości piersi. Utkwiłam swój wzrok w blondynce.
— Nie widzę innej opcji, jeśli chcesz się tu uczyć.