Składzik z eliksirami

— Ale byc moze jestes osoba ktora porzuca kiedy ktos jest zbyt zazdrosny? — zapytałam pół żartem.
— Wiec jak ci sie... Dyrektoruje? Chyba nawet takiego słowa nie ma...— zaczelam mowić do siebie.
— No nieważne... Wyspalas sie?

- Zazdrość jest dobra - odpowiedziałam z powagą i objęłam ją bardziej, wciąż patrzyłam na twarz młodej kobiety z lekkim uśmiechem.
- Jak dla mnie jest to... Oznaka że ci zależy, że nie masz mnie gdzieś. Gdyby ci nie zależało, machnęłabyś na to ręką. Nie jestem osobą która ot tak porzuca osobę, która coś do niej czuje - dodała ze stoickim spokojem i uchwyciłam kosmyk jasnych włosów, by zacząć się nim bawić.
- Z byciem dyrektorką nie ma problemów, coraz lepiej mi idzie z papierami i tym wszystkim, od razu też lepsza płaca. Wyspana... Tak. Śniłaś mi się - zaśmiałam się lekko i dałam jej buziaka w policzek.

— Jestes wyspana po takich koszmarach? — zaśmiałam się.
— Czyli... Ze ja teraz jestem pod Twoja władzą? — zapytałam. — Skandal....— pokręciłam głowa.
— Jakieś plany na wieczór? — poruszyłam brwiami.

- Koszmarach? To był istny raj gdy byłaś tam ty - odparłam ze śmiechem. Chwilę później wyraz mojej twarzy zdradzał oburzenie zamiast rozbawienia.
- Jak to skandal? Aż tak ci nie pasuję? - spytałam z lekkim rozbawieniem i przechyliłam głowę.
- Proponuję randkę w Hogsmeade lub w Londynie - powiedziałam z łobuzerskim uśmiechem i oparłam swoją głowę na jej ramieniu.

- No skandal skandal... Daj spokój. JA pod TWOJA władzą? Ojojoj... Mam nadzieję że dobrze to wykorzystasz.. - powiedziałam uśmiechając się lekko.
- Ooo... Randka? A z kim? Bo nie wiem jak się ubrać. - powiedziałam udając poważną. Pogłaskałam ją po włosach. Była dla mnie wszystkim. Nigdy w życiu nie spodziewałabym się że mogę poczuć coś do kogoś innego niż Darius, a tym bardziej do kobiety. Zamyśliłam się na chwilę, zastanawiając się, jak długo to potrwa jeszcze. I jak to się potoczy. Mimo iż wiedziałam że Ilaria kocha mnie mocno, tak samo jak i ja ją, ale... Strach pozostał. Strach przed tym że ktoś znów mnie zrani. I będzie bolało.

- Wykorzystam to na wiele dobrych sposobów, o to się nie masz co martwić - odparłam i puściłam jej oczko z uśmiechem. Na randkę już miałam pewien zamysł, ale wciąż można było go podrasować, udoskonalić, sprawić by ukochana nie zapomniała tego wieczoru na całe życie.
- Jak to z kim? - przewróciłam teatralnie oczami i pacnęłam ją w nos z rozbawieniem.
- Ze mną oczywiście. A co do ubioru... Spokojnie - dałam jej buziaka w usta i przechyliłam głowę, przypatrując się twarzy Anastasii. Mało który dotyk był tak przyjemny i dający poczucie, że jestem kochana, jak ten należący do ukochanej.
- Na pewno coś wymyślisz, nie masz co się martwić kochanie.

— Z toba?— jeknelam udając rozczarowana.
— Ja myślałam ze to bedzie ktos fajny...No to co... Nie zostaje mi nic innego... Jak założyć...nic. — powiedziałam kiwając głowa.
— Powiedzmy ze jesteśmy umówione. — zasmialam sie. — Uczennica Ci wykitowała. Prawie. Kiedy ta randka?

- Jeśli nie chcesz to nie musi być tej randki - mruknęłam średnio łapiąc jej żart i wzruszyłam ramionami.
- No i też możesz sobie znaleźć kogoś fajniejszego, kto bardziej będzie odpowiadał twojemu gustowi - dodałam udając obrażoną.
- Pff, teraz to sobie możesz, nie ma już randki - odparłam i zadarłam dumnie głowę do góry, choć oczywiście na żarty. - Wiem, ale wiedziałam, że dobrze się tym zajmiesz i ją uratujesz.

— A. To luzik. I tak w sumie juz umówiłam sie ze starym znajomym. — powiedziałam udając niewzruszona.
— Oczywiscie ze sie nia zajme... Zastanawiam sie tylko czy nie zrobic ankiety wsród uczniów. "Ratować czy dobić". O. To niebiescy zły pomysł. Tylko obawiam sie ze wtedy Mung bedzie musiał przyjąć innego ucznia na udział psychiatryczny.

— Marudzisz, kochanie. Wystarczę ci tylko i wyłącznie ja - odpowiedziałam spokojnie i pacnęłam ją palcem w nos z rozbawieniem. Myślała, że mnie poruszy tym? Wiedziałam że mnie kocha i nic więcej nie musiałam wiedzieć na ten temat. Czułam, widziałam, nie trzeba mi było niczego wiecej.
— Już wolę pomysł wyskoczenia do Hogsmeade na jakąś romantyczną kolację, pff - dodałam na koniec i oparłam głowę na ręce.

– Powiedziałaś ze nie ma juz randki.. Zdecyduj sie kobieto!— fuknelam.
– Jak tak mozna...— westchnęłam pod nosem.
— Robisz ze mnie wariatkę...— pomacalam się po nosie. — Większa niz jestem.. Hej. A moze ty byś chciała zebym to ja wylądowała w Mungu? Hm? Cwaniara... Nie ma tak łatwo. Zostane w tej szkole do usranej śmierci. Żebyś musiała mnie oglądać o!

— Randka jest i koniec - odparłam zadowolona z siebie, nawet rozbawiona jej narzekaniem.
— Robię z ciebie wariatkę? Ana, spójrzmy na to poważnie. To by było jak namaślanie masła - porównałam, mając nadzieję, że nie dostanę za to zbyt mocno. No ale, takie drażnenie się bawiło jak nic innego.

- Co... Coś ty powiedziała? - zapytałam oburzona.
- Jesteś dla mnie okropna!- fuknełam. Spojrzałam na nią po czym złapałam ją za włosy i cmoknęłam ją w usta.
- Za kare więcej nie dostaniesz. - powiedziałam zadowolona puszczając ją.

Wyszczerzyłam się, zadowolona z siebie, kiedy tak zareagowała. Już miałam coś powiedzieć, ale nie dała mi szansy. Skorzystałam jednak z okazji, by wtedy się do niej przykleić i pocałować ją namiętnie, zamiast zwyczajnie cmoknąć.
— Wiem, że jestem okropna, ale i tak mnie kochasz - odparłam ledwo się powstrzymując od śmiechu. Urocza.

No chyba nie. Spojrzałam na nią po czym uniosłam ręke i wytarłam usta rękawem.
-Na Merlina fuuj.. Kobieta mnie całuje... O mamciu fuuuuuj...- zaczęłam przeżywać teatralnie.

— O jeju, to straszne, zaraz pewnie na coś zachorujesz, będzie pandemia i w ogóle! - przedrzeźniłam ją z rozbawieniem i objęłam mocniej, cieplej. Spojrzałam jej w oczy, ze swoimi wesołymi ognikami w ciemnych oczach.

- Dziewczęce zaraaaaazki!-jęknęłam. Gdy objęła mnie mocniej, popatrzyłam na nia.
-Jesteś jak ośmionica...Jak juz owinie te swoje macki to się nie uwolnisz...

- Lepiej, moja wiewióreczko, żebym naprawdę nie miała wszędobylskich - tu aż to podkreśliłam to słowo - macek. I nie zdażysz do Munga nawet. Przecież romans kobiety z kobietą powoduje raka, boreliozę, schizodrenię katatoniczną i w ogóle! - zaśmiałam się rozbawiona i pokręciłam głową.

— Nazwij mnie jeszcze raz wiewióreczka a bedziesz musiała zadowolić się wibratorem...— mruknelam.
– Jak to kobiety z kobieta? Ja byłam pewna ze to zoofilia jest...— udawałam zaskoczona i zszokowana.
— A bolerioza to ty masz na drugie...

- Zoofilia? Może leciuchno. Uznajmy... Hm, skoro był batman i spiderman... Będziesz squirrelwoman! - zaśmiałam się rozbawiona i objęłam ją mocniej, szczerząc zęby w uśmiechu.
- Romans Doktorki Borelioza ze Squirrelwoman. Cholerka, to troszkę jak Joker z Batmanem.

Otworzyłam szeroko oczy patrzac na dziewczynę.
— Squi... Przepraszam? Bo co?! Bo jestem ruda?!— krzyknęłam ale oczywiscie nie byłam zła.
— I wcale nie jestem żadnym doktorkiem... Tylko niedobra... romansującą.... babą...— warknelam pokazując jej jęzor.

Roześmiałam się rozbawiona na jej reakcję, na szeroko otwarte oczy, na jej krzyk i pretensjonalne pytanie się o pochodzenie tej ksywy. Aż pokręciłam głową, nie mogąc z niej. A jeszcze bardziej na nie bycie doktorkiem i kolejne urocze nazwy i określenia.
— Ale tak czy owak mnie kochasz — zamruczałam podnosząc na nią wzrok i się przysunęłam głową, by ją pocałować w usta. I to też zrobiłam z udanym skutkiem.

- Nieprawda..-powiedziałam mrużąc oczy. Gdy mnie ucałowała, oddałam pocałunek, kładąc dłonie na jej policzkach. Lubiłam smakować jej pełne usta. Były zupełnie inne niż moje. Było co całować.

Mogła się kłócić, odrzucać moje uczucia, czułe pełne miłości słówka, ale zawsze wychodziło na to samo, gdy przechodziłam do rzeczy. Odwzajemniała pocałunek z miłością równą mojej. Położyłam dłonie na jej biodrach, zamknęłam oczy, skupiając się tylko na jej ukochanych ustach.

Przenioslam dłonie na jej kark, kciukami głaszcząc linie jej idealnej szczęki. Kochałam tę okropna babę ktora nazywała mnie jakimś wiewiórczym przezwiskiem... Odezwala się chodząca borelioza...
Nie sądziłam ze kiedykolwiek obiektem moich uczuć stanie się kobieta. Kobieta ktora bedzie leczyć i sklejać moje serce po tym jak mezyczyzna zgniótł je na proch.

Westchnęłam zadowolona w jej usta, czując jej dłonie, głaskanie kciuków, całą jej tą bliskość składającą się na tak świetne samopoczucie. Trzymając wciąż zamknięte oczy, pogłębiłam pocałunek.
Mimo swojej rodziny, wiedziałam, że prawdopodobne jest, że w przyszłości będę z kobietą, więc nie byłam zaskoczona związkiem z Anastasią.

Kontynuowałam pocałunek dopoki cos nie przyszło mi do głowy. Odsunęłam się od niej z cichym cmoknieciem.
— Salerno. Czy ty zrobiłaś to znowu tylko po to zebym się zamknęła?

I w końcu dobre się skończyło... Kiedy odsunęła swoje usta od moich, spojrzałam jej głęboko w oczy z niekwestionowanym uczuciem.
— Właściwie to z trzech powodów to zrobiłam. Pierwszy, najważniejszy, bo cię kocham. Drugi, tak, po to byś przestała dopuszczać się hipokryzji. A trzeci... — wskazałam na jej rękę. Podczas jej odwróconej uwagi, markerem napisałam jej "Squirrelwoman". Wyszczerzyłam ząbki w łobuzerskim uśmieszku.

Spojrzałam na swoja rękę z rozchylonymi ustami.
— Ta ręka... Mogła cie zadowolić za dwie minuty... Ale teraz musi ci wystarczyć twoja. — mruknelam udając obrażona.
– Rozwód. — dodałam.

— O cholera... — wymsknęło mi się. No ej, to nie tak miało być! No a teraz... Ugh. Odchrząknęłam, chcąc choć trochę odzyskać twarz.
— Dobra, dobra nooooo! — zawołałam i jednym machnięciem różdżki z inkantacją, sprawiłam, że napis zniknął.

— To ze zniknal nie znaczy ze mi przeszło...— powiedziałam "z fochem".
— Przefarbuję się na czarno i tyle...

— Oj przejdzie, szybko, przecież mi się nie oprzesz... — zamruczałam przekornie i przechyliłam delikatnie głowę. Kiedy usłyszałam o przefarbowaniu się, aż mi się wymsknęło coś.
— Będziesz ciemna. Pfu, nic nie mówiłam! — aż ją odruchowo przytrzymałam mocniej w objęciach, by nie chciała mi zwiać.

Uniosłam brew i zrobiłam niezadowolony dziubek z ust.
— Odezwała się. Blondyneczka. — mruknelam.
— Jeszcze mocniej mnie ściśnij. Moze mi nerki wejdą w cycki...— zażartowalam ale nie uśmiechnelam się nawet.

Odetchnęłam, zareagowała lepiej, niż się spodziewałam.
—Ja blondynką? — zmarszczyłam brwi i poluźniłam nieco ucisk rąk.
— Jeśli jeszcze bardziej wejdą, to się uduszę tej nocy — westchnęłam i popatrzyłam na nią. — Idziemy do mnie?

— To był sarkazm księżniczko. — odparlam.
— Bardzo zabawne..— mruknelam.
— Możemy isc... Co będziemy robic? — zapytałam zeskakując z jej kolan i poprawiając długie włosy.

— Hmmm... Nie wiem co chce mi się tam w sumie robić, ale będzie więcej możliwości niż tutaj — stwierdziłam i wstałam z krzesła, przejechałam delikatnie, czule po jej policzku swoją dłonią.

Uniosłam brew i zaśmiałam się lekko.
- Coś czuje że jak coś wymyślisz to ja skończe bez ubrań.- powiedziałam wzdychając. - Ja się nie dziwie że uczniowie tacy skoro ich nauczycielka wiecznie myśli o seksie...

— Oooo ja sobie wypraszam, nimfomanki ze mnie nie rób — zaśmiałam się lekko. Gotowa zrealizować swój plan, stanęłam do niej plecami, wyciągnęłam coś z kieszeni i otworzyłam. Po czym nagle się odwróciłam do ukochanej rudowłosej, uklękłam, wyciągając rękę z pudełeczkiem, w którym był pierścionek, dość imponujący.
— Anastasio Lankford, czy zostaniesz moją żoną? — zapytałam z szerokim uśmiechem.

— Mowilam o sobie...— chrząknęłam udając niewiniątko.
Westchnęłam i poprawiłam włosy gdy pani dyrektor odwróciła sie ode mnie, cos tam majstrując.
— Jak chcesz sobie zrobic dobrz...— urwałam i zapowietrzylam sie, cofając do tylu gdy zobaczyłam co robi.
— O w dupe...— wyrwało mi sie. Patrzyłam to na pierścionek to na Ilarie.
— W-wiesz ze da sie mnie zaciągnąć do lozka normalnie...? — powiedziałam gapiąc sie na nia wielkimi jak galeony oczyma.

I patrzyłam na nią, czekając z niecierpliwością na odpowiedź, pełna obaw że powie "nie". Samo to co jej się wyrwało już spowodowało u mnie rozbawienie, ale to co powiedziała później... Musiałam jedną ręką zakryć sobie usta by nie wybuchnąć zarówno śmiechem jak i płaczem. To drugie chyba byłoby z ogromu niedowierzania, że dowaliła takim tekstem w takiej chwili.
— Ana... Nie chodzi tylko o to — powiedziałam, gdy już udało mi się dołożyć wszelkie starania by mój głos był poważny. — Chcę byś została moją żoną, spędziła ze mną całe życie, wzięła ślub, zawiązała węzeł małżeński, bym mogła z tobą zawsze być na dobre i na złe. Zgadzasz się?

A ta z czego rży? Patrzyłam na nia bez mrugania. Miałam wrazenie ze gałki oczne mi wyschły.
— Dlaczego? Mało masz problemów?!– mruknelam zestresowana jak nigdy w zyciu.
— Przemyśl to moze co? Tak pożądnie... Nie chce przechodzić przez to samo drugi raz... Upewnij się najpierw bo... Nie chce cie stracić

Westchnęłam ciężko. No tak, to Anastasia. Nie wiem czy wstanę z tych kolan do zmroku.
— Przemyślałam to kilka razy każdego wieczoru i poranka. Wiem czego chcę i jestem tego pewna, Ana. Nie jesteś dla mnie problemem i nigdy nie byłaś, nie stracisz mnie. Pytanie czy ty tego chcesz? — spojrzałam jej w oczy.

— No...No chce...— powiedziałam. — Chyba chce... Ale zaskoczyłaś mnie tym. — dodałam.
— Po prostu sie nie spodziewałam... i dlaczego on jest taki duży... A jak go zgubie? Albo popsuje?

Uśmiechnęłam się szeroko, cała moja twarz się rozpromieniła. Założyłam pierścionek na jej palca, po czym wstałam.
— Właśnie dlatego duży, żebyś go nie zgubiła — powiedziałam, po czy objęłam ją w talii i pocałowałam namiętnie.

Patrzyłam jak drży mi dlon gdy zdobiła ja pierścionkiem.
— On musiał kosztować krocie. Nie chce takieg..— Ilaria nie pozwoliła mi dokończyć bo juz zaczela mnie całować. Objęłam ja za szyje i oddałam pocałunek z przyjemnością.