Skrzydło szpitalne

- Nie gniewam się - odparłem, przejeżdżając dłonią po jej talii
- Nie mogę Cię winić za to jakie masz odczucia - mruknąłem - może już masz mnie dosyć - dodałem uśmiechając się

Zrobiłam smutna mine. Jak moze tak mowic w ogole...
— Dlaczego mówisz takie rzeczy? Ty chyba naprawde nigdy nie kochałeś...

- Tu się nie mylisz - odparłem - ale widząc ciebie zakochaną we mnie, nie sądzę by zakochanie się było czymś dobrym - mruknąłem - lepiej gdyby dwie osoby czuły do siebie to samo - odparłem
- Nie uważasz że tak byłoby lepiej? - spytałem

— Zakochanie jest dobre... nawet jednostronne... byleby nie na sile. – odparlam.
— Moze i tak.. Ale jal sie nie da... Jestem wdzięczna ze moge cie kochać...

- Wdzięczna - spytałem z kpiną w głosie
- Proszę Cię, nie wygaduj takich głupot - odparłem - Mnie to raczej powinnaś unikać szerokim łukiem, a nie kochać - dodałem - takich osób jak ja Rian się nie kocha - wyjaśniłem

Znowu zabolało. Kpił z moich uczuć.
— Chcesz zebym cie unikała?— zapytałam podnoszac głos.
— Chcesz zebym omijała cie szerokim łukiem?

Zastanawiałem się przez dłuższą chwilę nad odpowiedzią. Oczywiście w pierwszej chwili bym odpowiedział nie, ale z drugiej strony...
- Nie wiem - odparłem - jeżeli to by choć trochę zadziałało, to może - stwierdziłem niepewnie.

— Powiedz mi ze mam odejsc. — powiedziałam patrzac na niego. Wyprostowalam się, kładąc dłonie na jego brzuchu.
— Powiedz. "Rian, odejdź i nie zbliżaj się do mnie"

- Praktycznie nie mogłabyś tego zrobić, bo musisz tu leżeć - odparłem
- Poza tym zrobiłabyś to? - spytałem, próbując utrzymać wzrok na jej oczach, nie zjeżdżając nimi w dół.

— Jesli Ty byś tego chciał. Tak. Dałabym ci spokoj. — powiedziałam.
— Powiedz to. Rozejdziemy sie. Wystarczy słowo

- Ale ja nie chcę - odparłem szybko - poza tym, gdybym teraz to powiedział, nigdy już bym Cię nie zobaczył, bo byś wyjechała - dodałem, patrząc na nią.
- Po prostu caly czas m wrażenie, że ktoś inny może ci dać to czego ja nie mogę - mruknąłem

– A co? Miałabym zostac i umierać kazdego dnia?— prychnelam.
— To zle masz wrazenie. Nie kieruj się nim bo jest xhujowe

- Rian czy ty nadal nie rozumiesz, że im szybciej się uwolnisz ode mnie tym lepiej dla Ciebie - wyjaśniłem
- O mnie zapomnisz, a znajdziesz kogoś kto by ciebie pokochał - odparłem

— Zapytam po raz ostatni. Mam cie zostawic?— zapytałam. — Nie wyjadę. Zostane w szkole. Rozstajemy sie?— zapytałam patrzac mu w oczy.

- Nie masz mnie nie zostawiać - odparłem - wiem, że byś nie została - dodałem - ale to i tak nie ważne, bo chcę Cię mieć przy sobie, cały czas - mruknąłem.

— Wiec dlaczego pierdolisz takie rzeczy?!— krzyknęłam.
— Chcesz zebym przestała cie kochać?! Prosze bardzo.— powiedziałam przywołując swoja różdżkę i podając mu ja.
— Wymaz mi pamięć. A potem znow mnie spotkaj i zaproponuj układ. Wiesz ze się zgodzę.

- Rian nie jestem na tyle głupi, by wymazać Ci pamięć, poza tym, znów byś się zakochała - odparłem, nawet nie patrząc na różdżkę - Jeżeli chcesz to ty mi może wymarzesz pamięć, może będę inny - mruknąłem, patrząc na nią intensywnie.

Dlon w ktorej trzymałam różdżkę drżała. Zaciskałam na niej rękę az zbielała.
— Nie bedziesz... Zdecyduj się. Chcesz mnie czy jie

- Tego nie wiesz - odparłem pewnie - ja już zdecydowałem, że chcę ciebie, ale widzę, że ty się wahasz - stwierdziłem - a nie powinnaś...
- Może Ci pomogę - powiedziałem przyciągając jej nadgarstek do siebie, tak że różdżka oparła się o moją skroń - teraz wystarczy tylko zaklęcie...

— S-słucham?! Ja się waham?!– zapytałam niedowierzając.
— Ja!?— krzyknęłam.
Gdy siła przyłożył moja różdżkę do swojej skroni, zacisnelam zeby.
— Nienawidzę cie teraz...

- To uroczo - odparłem i złapałem za jej uda, przenosząc na środek łóżka. Zszedłem z łóżka i ubrałem wszystko na siebie i zbierając inne rzeczy z podłogi.
- Cieszę się niezmiernie - mruknąłem z sarkazmem

Nie. Nie ma mowy zebym się rozpłakała. Przygryzlam wargę najmocniej jak tylko mogłam i wstałam by tez sie ubrać. Nie było to łatwe bo cała się trzęsłam ale nie wypowiedziałam juz ani słowa. Weszłam pod kołdrę i usiadłam na lozku. Czułam jak śniadanie podchodzi mi go gardła.

- Jak twoja nienawiść do mnie minie, przyjdę - odparłem, kierując się do drzwi. Gdy miałem już wyjść odwróciłem się do niej.
- Odblokuj Rudej drzwi - dodałem i złapałem za swoją różdżkę, którą odblokowałem drzwi. Wychodząc ze skrzydła szpitalnego, zamknąłem za sobą drzwi, jednocześnie myśląc, że zamknięte drzwi odetną mnie od sytuacji, która miała miejsce za drzwiami.

Next > ...

Gdy wyszedł, odczekałam chwile, myśląc ze juz na pewno jest daleko, i dopiero wtedy wybuchnelam płaczem. To jest tak cholernie toksyczne. Najgorsze jest to ze zamiast naprawde go nienawidzić, kocham go jeszcze bardziej bo wiem ze go stracę. Polozylam się, tyłem do drzwi i skuliłam na lozku. Przytuliłam się do wolnej czesci kołdry i schowałam w niej twarz. Mogłam go nie powstrzymywać gdy chciał to skończyć... Chyba naprawde powinnam stad wyjechać... moja moc nie jest standardowa. Na zajęciach dla wszystkich i tak jej nie rozwinę..Muszę stad wyjechać.

Tak się właśnie kończy seks na szpitalnym lozku...
Nie podsłuchiwałam... Po prostu z zdjęłam zaklęcie gdy tylko domyśliłam sie ze cos rzuciła. Mimo ze to byli tylko uczniowie i w dodatku zbyt dobrze ich nie znałam... Serce mi się krajało gdy usłyszałam to wszystko... I to jak chłopak wyszedł a ona się rozpłakała... Przez chwile siedziałam w ciszy i bezruchu. Dłuższa chwile... Jakies 10 minut. Ale w tym czasie Slizgonka nie przestała płakać. Szkoda mi ich było. Zdążyłam tez zorientować sie co miedzy nimi jest i jak to jest... W koncu wstałam i biorac eliksir słodkiego snu i poszłam na sale.
Ukucnelam przy lozku i uniosłam buteleczkę.
— To eliksir słodkiego snu... Zjadłaś. Teraz mozesz pospać. — powiedziałam na co dziewczyna złapała buteleczkę i wypiła chętnie jej zawartość nawet niw patrzac na mnie. Tez wiedziała ze ja wiem. Uniosłam się i wyprostowalam. Poprawiłam jej kołdrę i...Pogłaskałam ja lekko po włosach nie mowiac nic. Ja tez byłam taka głupia kiedys...
DIewxzyna bardzo szybko zasnęła. Gdy to zrobiła dopiero wtedy poszłam do siebie.

Usłyszałam jak drzwi się otwierają. Stukot obcasów wypełnił sale.
Kobietę widziałam jak przez mgle. Uniosłam się na łokciu i zabrałam eliksir na ślepo, wypijając go. Oddałam jej butelke i się polozylam z każda chwila się uspokajając. Zaczelam zasypiać czujac jak kobieta głaszcze mnie po włosach. Juz nie usłyszałam jak odchodzi. Zasnelam.

Głupia dziewucha. Miałam juz dość jej zachowania i głupoty. Czyery dni. Cztery cholerne dni próbowania wyleczenia. Ile mozna leżeć w lozku i się użalać. Ja rozumiem ze mozna za kims tęsknić... Odkąd chłopak wyszedł tamtego dnia, ani on ani nikt inny nie pojawił sie by odwiedzić dziewczyny. Moze to dlatego ze była tak uparta. Po raz kolejny odesłałam obiad do kuchni. Nie Jadła nawet małego okruszka od tamtego dnia. Wypiła jedynie szklanke wody. Nie pozwalała się leczyć. Gdy za żadne skarby nie chciała pic eliksirów założyłam jej kroplówkę. Siedem razy. I za każdym razem się jej pozbywała. Teraz gdy w koncu przyjęła eliksir nasenny, bo to był jedyny ktory chciała, przyjrzałam jej się. Wygladała jak mała fasolka ktora troche uschnela. I usycha dalej. Jej cera zaczynała nabierać niezdrowego koloru, usta robiły sie blade a sama dziewczyna ogółem wygladała jakby... Była na wykończeniu. Gdy spała wstrzykiwałam jej małe porcje czegoś na wzmocnienie. Na szczescie now chciała uciekac mi a sali. Chyba sie poddała. Jedyne co robiła to rano i wieczorem szła sie kapać i przebrać w nowa piżamę. To wszystko.
Zostawiłam ja by spała spokojnie i poszłam do siebie.

Nie obchodziło mnie jej zdanie. To ze wie wszystko. Naprawde miałam to gdzies. Myślałam ze Tyler wroci. Do mnie... Ze wroci do mnie. Ale nie stało się tak naatepnego dnia. Ani następnego... ani innego... Juz nie wroci. Powiedziałam ze go nienawidzę ze względu na jego słowa... a nie ze nienawidzę go ot tak.. Chyna znowu zle mnie zrozumiał i o... mam za swoje. I dobrze ci tak kretynko. Z racji tego ze czułam ze nie mam dla kogo się starać, odpuściłam. Kompletnie. Jedzenie jest potrzebne do zycia. Ale z kolei ja nie potrzebuje zycia. Juz nie. Nie robiły na mnie wrażenia groźby Rudej. Nic. Wiedziałam ze zle się zachowuje ale nie mogłam pozwolić na to zeby mnie wyleczyła. Nie i juz. Wolałam się poddać. Całe dnie albo spałam albo gapiłam się w sciane głaszcząc kota ktory nie odstępował mnie nawet na krok. I dobrze. Potrzebowałam go. Moze on wiedział. Wiedział Ze Tyler mnie rzuci i dlatego tak sie zachowywał. Ponoć zwierzęta wyczuwają takie rzeczy... Nie wiem.
Dostałam eliksir od Rudej bym zasnęła. Juz przywykłam do jego smaku. Skulilam się na boku, tyłem do drzwi, a kot ułożył sie na moich zebrać, zwijając w kłębek i jak zwykle obserwował otoczenie. Na Ruda nie zwracałam nawet uwagi. Ciagle sie kręciła. Chwile pozniej juz zasnelam znow.

Po kilku dniach, gdy nie widziałem Rian na korytarzu czy w Wielkiej Sali, postanowiłem tu wrócić. Wiedziałem że mnie nienawidzi, ale może to i lepiej dla niej, by była jak najdalej ode mnie, jednak chciałem wiedzieć dlaczego jeszcze nie opuściła skrzydła szpitalnego. Byłem wręcz pewny że za 2 dni, od dnia w którym stąd wyszedłem, wróci do normalnego życia w Hogwarcie i kiedyś się zderzymy, ze sobą na korytarzu, ale tak się nie stało, dlatego tu wróciłem. Jednak gdy zobaczyłem ją przypiętą do kroplówki, chciałem podejść do niej i ją przytulić, jednak jej ostatnie słowa cały czas brzęczały mi w głowie, dlatego nie podszedłem, zresztą Rian spała, więc lepiej było bym jej nie budził. Przeszedłem po cichu do drzwi Rudej i zapukałem cicho, mając nadzieję, że będzie w środku.

Gdy usłyszałam pukanie od razu pomyslałam o Slizgoce. A przeciez to mógł byc ktokolwiek. W koncu to skrzydło szpitalne.
Otworzyłam drzwi i spojrzałam zaskoczona na ucznia. Wychyliłam sie i spojrzałam na lozko dziewczyny stojące w koncu dużego pomieszczenia. Spi. Nadal.
Stanęłam prosto i popatrzyłam pytająco na Puchona.
— Cos Ci dolega?

Widziałem jej zaskoczenie na twarzy i zastanawiałem się z czego to wynikało
- Mi nic - odparłem - Przyszedłem, żeby zapytać co jej jest - dodałem i wskazałem głową na jedyną osobę w tej sali.
- Dlaczego jeszcze nie wyszła? - spytałem, cały czas obserwując rudowłosą.

Zmrużyłam oczy na ucznia. "Moze przez ciebie nieczuły denilu". Przypomniałam sobie ze mimo wszystko ja jestem nauczycielka a on uczniem i powinnam byc miła przynajmniej...
— Bo ona nie chce stad wyjsć. Takie mam wrazenie. Jeszcze troche tu posiedzi bo jej nie wypuszczę w takim stanie

Widząc jej wzrok wiedziałem, że wiedziała chyba o wszystkim, więc cofnąłem się i wyprostowałem
- I myśli Pani, że to wszytko przeze mnie - dodałem do jej wypowiedzi. Mówiłem, że niekiedy czytanie z oczu było ciekawym doświadczeniem, tylko jednej osoby nie miałem do końca zrozumieć.
- Jeszcze trochę to znaczy ile tak mniej więcej? - spytałem

— Tak. Po czesci tak.— powiedziałam. Oparłam się o futryne ramieniem. — Jak zacznie jeść to jeszxze z cztery dni. — odparlam i znow wyjrzałam patrzac na śpiąca.
— To nie moja sprawa... Ale jak ty tak mozesz?

- Ma Pani rację ,to nie Pani sprawa - mruknąłem - ale nawet nie wiem o co Pani chodzi z tym pytaniem - odparłem po krótce. Widać, ze nie ważne czy gadasz z dziewczyna czy z kobietą i tak jednej i drugiej nie zrozumiesz, choć bardzo byś chciał.

— Tak ją traktować. — powiedziałam ignorując wcześniejsze słowa. — Ja rozumiem układy i tak dalej... Ale chyba nie musisz traktować jej jak wycieraczki. Badz dla niej człowiekiem. Nie widzisz jak ona panicznie cie potrzebuje?— zapytałam po czym westchnęłam.
— Jak nadal nie bedzie jeść to bede zmuszona wezwać jej rodziców i przenieść ja do Świetego Munga. Tam zajmą sie nia odpowiedni specjaliści. Ale nadal mam nadzieje ze weźmie sie w garść. Jesli to wszystko co chciałeś wiedziec i nic ci nie jest to wyjdź. Powiem jej ze byłeś.

- Nie traktuje jej jak wycieraczki - powiedziałem lekko wkurzony słowami pielęgniarki - Raczej nie potrzebuje - odparłem
Popatrzyłem przez ramię na dziewczynę, która dalej spała
- Tak to wszystko. Niech Pani jej nie mówi, że tu byłem - odparłem - wystarczy jej zmartwień - dodałem, kierując się do wyjścia

— Raczej nie potrzebuje? I ty mówisz ze nie traktujesz jej jak wycieraczki? Wybacz ale to przykre. Naprawde przykre. — powiedziałam.
— Nie mowic? Jestes pewien? Wolisz zeby myslala ze ją zostawiłeś? Wow.. Ty nie masz serca. — prychnelam.

Obróciłem się, podchodząc do kobiety i patrząc na nią z góry
- Może i nie mam serca - odparłem - ale nie sądzę by chciała Pani wiedzieć, że osoba, którą Pani nienawidzi, była blisko Pani - dodałem
- I nie traktuje Rian jak wycieraczki - powiedziałem, powoli oddychając - Radzi sobie świetnie sama, więc dobrze Pani słyszała, Rian mnie nie potrzebuje - mruknąłem - chyba Pani powinna to najlepszej zrozumieć - wyjaśniłem.

— Naprawde myślisz ze cie nienawidzi? Nie znam was dobrze... Nie jestem tez od was o wiele starsza... Ale slyszac jak ta dziewczyna płacze.. I zapewne płakałabym gdybym nie dała jej eliksiru, po twoim wyjściu...Nawet ty nie chciałbys tego słyszeć. Nie bede ci mowic co masz robic bo nie mam do tego prawa...Ale zastanów sie troche. Popukaj w główkę. — powiedziałam.
— No właśnie ja tego nie rozumiem

Obudziłam się cicho. Jak zawsze odkąd tu jestem. Po prostu otworzyłam oczy wpatrując się w jeden punkt. Usłyszałam głos... Jego głos... I głos Rudej. Wycieraczka? Co to za porównanie? Patrzyłam na nich z drugiego konca sali spod wpół przymknietych powiek. Miałam wrazenie ze moja buzia jest odrobine napuchnięta. Nie odrywałam od niego wzroku. Przyszedł. Przyszedł!
Ale po co? I nie chce zebym wiedziała? Ale dlaczego...
Ruda ma racje! Nie nienawidzę cie... Boże tak bardzo chciałabym się do niego przytulić. Poczuć jego ciepło. Szybko zamknęłam oczy nim zdążyli się zorientować ze nie śpie i słuchałam dalej.

Cały czas słuchałem słów rudowłosej pielęgniarki i nie byłem pewny co do swoich racji. I niby co miałem zrobić? Sam już nie wiedziałem.
- Ma Pani rację, nie chciałbym słyszeć jej płaczu - mruknąłem - ale jak widać, cały czas ją do niego doprowadzam, dlatego myślę iż lepiej by było iż by nie wiedziała, że przyszedłem - dodałem
Odwróciłem się i ruszyszłem do wyjścia. Nie uszedłem trzech kroków, a siłę odwróciłem.
- Ale i tak dziękuję - odparłem, siląc się na uśmiech.

— Dobrze. Jesli nie chcesz to jej nie powiem. — odprlam krzyżując rece na piersi.
— Nie ma za co...— powiedziałam gdy podziękował. — Mam wrazenie ze bawi cie to... Ze czerpiesz jakas satysfakcję z tego ze sie w tobie zakochała a ty traktujesz ja jak śmiecia... Moze to moje odczucie ale to co robisz jest potworne. Nawet nie mas pojęcia co jest dla niej dobre a co nie... Po prostu tchorzysz. To moze chociaz powiedz jej... napisz.. ze to koniec. Nie bedzie czekać.

znow otworzyłam oczy slyszac jak jej dziekuje. Czyli to naprawde koniec. Zostawia mnie. Jeszcze nigdy nie żałowałam czegoś tak bardzo... Ze przyjechałam do tej szkoły..
Miałam wrazenie ze Ruda wie co czuje... Przynajmniej po czesci. Nawet jak mi powie ze to koniec... I tak bede czekać... Zawsze bede czekać. Na cokolwiek. Wpatrywałam sie w jego plecy czujac jak mnie mdli i starając się nas tym zapanować.

W tym memencie nie wytrzymałem.
- Rian nie jest śmieciem - wydarłem się na pielęgniarkę, w tym momencie miałem gdzieś, że jest nauczycielką - I nie traktuje jej tak - mruknąłem już gdy się uspokoiłem
- Ale skoro Pani widzi, że niby tak ją traktuję to tak zrobię - już nie wspominałem, że kiedyś i Rian mówiła o tym, że tak się czuje. Dlatego też postanowiłem to zakończyć.
- Teraz mogę jej powiedzieć? - spytałem Rudej.