Skrzydło szpitalne

Weszliśmy do skrzydła w momencie kiedy Anastasia wychodziła ze swojego kantorka. Gdy Tyler posadził mnie na lozku powiedziałam jej szybko i zwięzle o co chodzi, od razu uprzedzając ze nie potrzebuje jej pierdolenia. Gdy kazała, podwinęłam rekaw bluzki i polozylam sie na lozku, nie patrzac na Tylera.

Wiedziałem, że ma mi za złe to, że się tu zmalazła, ale choć trudno mi było to przyznać, martwiłem się o nią, bardziej niż o siebie. Usiadłem w nogach łóżka i patrzyłem na dziewczynę, nie mogąc oderwać od niej wzroku.

Kiedy zobaczyłam w skrzydle moja ulubiona parke, jeknelam wewnętrznie. Patrzyłam sie na dziewczynę ktora od razu zaczela mowic. Wow. Nawet nie trzeba z niej wyciągać. Jest postęp.
— Nie bedzie pierdolenia. — warknelam kazać jej sie położyć i podwinac rekaw. Sięgnęłam po ciśnieniomierz i podeszłam do niej by jen go zmierzyć. Założyłam jej rekaw na przedramię i włączyłam urządzenie. Przeraziłam się lekko widzac jak ma niskie ciśnienie. Dla pewności powtorzylam pomiar ktory był jeszcze niższy.
— Nie jest ci słabo?— zapytałam zerkając na dziewczynę ktora wbijała wzrok w przestrzeń. — Rian?— zapytałam i rzuciłam okiem na Tylera. — Jadlas cos? Nie kręci ci sie troszkę w głowie? — zapytałam znow patrzac na dziewczynę.

Czekałem niecierpliwie na odpowiedź Rian, kątem oka widząc co wskazuje ciśnieniomierz. Widząc tak niskie ciśnienie, mi aż zrobiło się nie dobrze. Bałem się, że to może przeze mnie ciśnienie jej się podwyższyło, więc na razie milaczałem.

— Troche. Nie. Tak. — odpowiedziałam po chwili na wszystkie pytania. — To wszystko?— zapytałam na co Anastasia zaprzeczyła głowa po czym zdjęła mi rękawek z ręki i powiedziała ze pobierze mi krew. Nic przyjemnego. Gdy zamknęła fiolkę, przyłożyła dlon do mojego czoła.

— Masz bardzo niskie ciśnienie. Dobrze ze chodzisz jeszcze o własnych siłach. — powiedziałam przyglądając jej sie i przykładając na chwile dlon do jej czoła i bladych policzków.
— Masz. — dodałam podając jej kilka chusteczek gdy z nosa zaczela powoli cieknąć jej krew. — Szybko to zbadam i zaraz do was wracam. Postaraj sie nie zemdleć. — poprosiłam i szybko zniknęłam za drugimi drzwiami gdzie było mini laboratorium. Chociaz nie wiem czy mini to dobre słowo.

Widząc jak Anastasia pobiera jej krew, położyłem dłoń na jej nodze i zacząłem ją delikatnie gładzić.
Nigdy nie lubiłem pobierania krwi, ogólnie nienawidziłem jej widoku, dlatego też odwróciłem głowę.
Gdy Anastasia zniknęła w pomieszczeniu, przysinąłem się do dziewczyny.
- Rian - powiedziałem cicho, mając nadzieję, że na mnie spojrzy.

Kiedy Anastasia sobie poszła, podniosłam wzrok na Tylera.
— Nie musisz tu siedzieć. Opowiem ci wszystko jak wyjdę.

- Ale ja chcę tu z Tobą siedzieć - odparłem.
- Poza tym wolę twoje towarzystwo niż 500 dziewczyn siedzących w Wielkiej Sali - dodałem z lekim uśmiechem.
- Mam nadzieję, że Ci nie będę przeszkadzał siedząc tu.

— Juz mowilam ze mi nie przeszkadzasz. — powiedziałam zwijając chusteczkę by znow przyłożyć ja do nosa.
— Mowilam ze jak tu przyjdziemy to bedzie wymyślać... Wiedźma...

Zaśmiałam się na jej komentarz.
- Ja tam widzę same plusy - odparłem, kładąc się brzuchem na jej nogach - zostawiła nas samych...
- Wolę wiedzieć co jest nie tak, moja Ślizgonko - odparłem z uśmiechem.

— O tak.. super plusy. W dormitorium tez byliśmy sami. — burknelam. Chusteczka ktora trzymałam zaczela przemakac wiec sięgnęłam po pudełko z chusteczkami i dobrałam kilka.

- Oj skarbie - mruknąłem i usiadłem na jej udach.
Zabrałem z jej rąk chusteczki i sam przytrzymałem przy jej nosie.
- Głowa w dół, kochanie - odparłem.

Posłusznie pochyliłam głowę, trzymajac chłopaka za nadgarstek.
— Jestes ciężki mamucie...

Słyszałam ta "wiedźmę"... Znałam kartę Rian i to było raczej niemożliwe ale cóż... Wypadki chodzą po ludziach. Wyszłam na sale z uśmiechem i spojrzałam na nich.
— Gratulacje!

- Z jakiego powodu? - spytałem, patrząc na Anastasie. Zszedłem z Rian i usiadłem obok niej, dalej trzymając jej chustkę przy nosie.

Skrzywiłam sie patrzac na Ruda.
Jak sie tak cieszy z mojej śmierci to kopne ją w dupe i powyrywam te rude kudły...

— Jak to z jakiego? Nie powiedziała ci? — zapytałam nadal szczerząc sie jak głupia.
— Zostaniecie rodzicami!

- O czy...- nie dokończyłem słysząc wypowiedź Rudej.
- Żartujesz tak? - spytałem z przerażeniem w oczach.. Przez cały czas żyłem w przekonaniu...To dlatego wczoraj się pytała czy chcę chłopca czy dziewczynkę...Boże jaki ja tępy jestem.

Slyszac słowa Rudej zesztywniałam. Wgapialam sie w nia niedowierzając. Dostałam czkawki z wrażenia i... Strachu. Bałam sie spojrzeć na Tylera. Niby jak miałam mu powiedziec jak nie wiedziałam?!

— Nie. Dlaczego miałabym?— zapytałam niewinnie, podchodząc do Rian z buteleczkami które zgarnęlam z laboratorium.
— Nie cieszycie sie?

- Rian - mruknąłem, patrząc w jej stronę.
- To dlatego pytałaś o płeć? - spytałem, patrząc na nią.
Sam nie wiem co teraz czułem, jednocześnie było we mnie tyle emocji, a jednocześnie pustka.

— Co?— zapytałam czkając ponownie, nie patrzac na niego. Nie mogłam na niego spojrzeć.
Boże. Co ja narobiłam. "Spokojnie Tyler, nie musimy sie zabezpieczać. ".

— Nie wiedzieliście?— zapytałam. Jestem okropna. Wiem. Straszna baba. Ale to taka mała nauczka.
— Oj..

Nic nie powiedziałem, patrzyłem to na jedną ro na drugą, nie wiedząc jak się zachować.
- Odezwij się do mnie Rian - odparłem, patrząc na nią. To ona miała gorzej nie ja. To ona miała w sobie część potwora, którym ja byłem.

Pokręciłam głowa. Rozchylilam usta ale zaraz je zamknęłam. Chciałam przeprosić. Ale co by to dało? Nic. Nic by to nie dało. Nic.

- Rian - szturchnąłem ją ramieniem. Na nic nie reagowała, na nic. Nie wiem dlaczego nie byłem wkurzony, bo powinienem. Zapewniała mnie, że mnie muszę, a jednak musiałem.

— No dobr...— zaczelam ale wtedy drzwi skrzydła otworzyły sie z rozmachem i pojawiła sie w nich profesor od eliksirów, czyli pani dyrektor i moja (juz) narzeczona, mówiąca ze natychmiast mnie potrzebuje.
— Zaraz bede. — rzuciłam i wybiegłam do ukochanej.

Patrzyłem cały czas na dziewczynę, nadal w ciszy, bo i tak co bym nie powiedział, to mi nie odpowiadała. Nawet nie wiedziałem czy chce być sama czy nie. Nic nie wiedziałem i to mnie wkurzało.

Znow pokręciłam glowa, zaciskajac powieki. Co mam mu teraz powiedziec?
Znow potrzasnelam głowa, odwracając głowę w druga stronę i pozwalając by krew z nosa powoli spływała

- Mam wyjść? - spytałem, schodząc z łóżka. Sam nie wiem co chciałem usłyszeć, może po prostu jej krzyk, albo zirytowanie. Nie wiem, ale cokolwiek.

— Przepraszam. — powiedziałam wycierając krew rękawem.
— N... Przepraszam Tyler... Przysięgam ze to naprawie...

- Rian - westchnąłem - nic już nie zrobisz. Tule że byłem pewny, że nie możesz mieć dzieci, ale to nie ważne już - mruknąłem.
- Dowiedziałaś się teraz czy wcześniej już wiedziałaś? - spytałem.

— Ja... Ja tez...— powiedziałam w koncu podnoszac na niego wzrok kiedy zeszłam z lozka po drugiej stronie.
— Przepraszam. — zaskomlałam składając przed sobą rece i splatajac palce ze sobą. — Nie wiedziałam. Przysięgam Tyler... Rozumiem ze to koniec naszej relacji ale uwierz mi to nie było specjalnie..

- Wierzę Ci, ale to chyba za dużo - mruknąłem, drapiąc się po karku.
- Mam nadzieję, że w niczym nie będzie przypomniał mnie - odparłem, chodząc w jedną i w drugą stronę.

— Byłabym najszczęśliwsza na świecie jesli bedzie przypominał ciebie...— powiedziałam dopiero po chwili zdając sobie sprawe z tego co mowie.
— Nie denerwuj sie...— poprosiłam myśląc gorączkowo. Podniosłam głowę i obeszlam lozko, podchodząc do niego i biorac jego twarz w dłonie.
— Kocham Cie. Kocham cie nad zycie. — powiedziałam patrzac mu przez chwile w oczy. Cmoknelam go jeszcze raz w usta po czym wybiegłam ze skrzydła.


Next: Dormitorium Slizgonek.

Wracałam juz do skrzydła kiedy w korytarzu, turze przede mna mignęła mi Rian. Zmarszczyłam brwi po czym wpadłam do sali.
— A ona gdzie?!

Pocałowała mnie, a ja nic nie zrobiłem. Uciekła a ja usiadłem na łóżku, nie wiedział co robić. To było moje dziecko...Nasze dziecko - poprawiłem się w myślach.
- Nie wiem - odparłem, patrząc w przestrzeń.

— Jak to nie wiesz... Muszę jej dać eliksiry... — jeknelam.
— Ja żartowałam z ta ciąża! Przeciez... Nie wiem czy wiesz ale ona nie ma szans na własne dziecko...

- Kurwa serio - warknąłem, słysząc tą wiadomość.
- Wiesz co ona może sobie przez ciebie zrobić? - bruknąłem cały czerwony od gniewu.
- Chcę przypomnieć, że jesteśmy w świecie magii i wszystko jest możliwe - mruknąłem i wyszedłem ze skrzydła, trzaskając drziwami.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Brawo. Anastasia geniuszu. No i po co mnie wzięło na takie idiotyczne żarty... Wez sie w garść kobieto. Jestes profesorka a nie jakas... ich koleżanka. Idiotka.