Dormitorium Dziewcząt

- Wiem, że źle się zachowałem, ale to wszystko przez zazdrość, jak się okazało o twojego brata. Więc może dobrze, że nie zrobiłem tego co chiałem - odparłem z uśmiechem.
- Jesteś pewna? - spytałem, jednak nie dałem jej chwili na odpowiedź, bo wpiłem się w jej usta.

Zmarszczyłam brwi na jego słowa jednak zanim sie namyslilam i odpowiedziałam, poczułam jego usta na swoich. Oddałam powoli pocałunek, jednak musiałam sie dowiedzieć.
Odsunęłam sie od niego, przekrzywiajac lekko głowę.
— Co... Co chciałeś zrobic?

- Nic, już nic - odparłem i zjechałem pocałunkami na jej szyję.
- To już nieważne - dodałem, zasysając jej skórę.

— Nie....Ważne. — powiedziałam na moment kompletnie gubiąc mysli.
— Nie... Tyler... Powiedz. — odsunęłam sie szybko od niego, robiąc krok w tył.

- Ah - westchnąłem niezadowolony.
- Tylko nie bij, to były tylko myśli - mruknąłem.
- Pierwszy sposob to, że jak Cię niósł przez salę, by podejść do was i go popchnąć, łapiąc Ciebie, a drugi to zapłacić kilku Ślizgonkom, by podeszły do Ciebie i spytały czy mogą się o coś Ciebie zapytać, wtedy twój brat by Cię puścił, a ja korzystając z okazji, zabral Cię - zakończyłem patrząc Rian w oczy.

Uniosłam brwi a następnie je zmarszczyłam, dmuchając w kilka loczków które opadły mi na czoło.
Przekrzywilam głowę patrzac na niego.
— Czyli... Tak jakby planowałes mnie porwać...— powiedziałam powoli. — Nie zamierzam cie bić choć nie ukrywam ze przydałby ci sie wpierdol..— burknelam.
— Ale .. Dobrze ze tego nie zrobiłeś... Musiałabym sie tłumaczyć i cie mu przedstawić...

Przewróciłem oczami na jej słowa.
- Ale tego nie zrobiłem, więc mi się żaden "wpierdol" nie należy - odparłem, kreśląc w powietrzu cudzy słów.
- A później będziesz miała pretensje jak inny zrobi to co twój brat , że nic nie zrobiłem - mruknąłem.

— Należy ci sie. Tak czy siak. Nie mowie ze akurat za to. – odparlam.
— Nie Tyler. Nie bede miała pretensji. — powiedziałam poważnie. — Obiecałam sobie ze nie bede miała do ciebie o takie rzeczy pretensji. Bez względu na to kto i co mi zrobi. — odparlam i wyminelam go, podchodząc do szafy by posegregować ubrania.

- Bez przesady - odparłem i poszedłem za nią, łapiąc ją za nadgarstek i obracając w swoją stronę.
- Ale ja będę miał wyrzuty sumienia. Ewentualnie mogłabyś zakładać żelazną bieliznę, do której tylko ja miałbym klucz - powiedziałem, zastanawiając się nad pomysłem.

— Nie. Ja mowie poważnie Tyler. Dałeś mi do myślenia. — powiedziałam. — Niby jesteśmy razem ale jakby ktos pytał No to jestes wolny... Nie jesteśmy razem ale co do czego to wariujemy..— odparlam.
— Nie musisz mieć wyrzutów sumienia. Po tym co zrobił Woo Bin je miałeś? Nie. A zrobił cos co śni mi sie co jakis czas i przez co po przebudzeniu dosłownie wpadam w panikę.. Bo ciagle pamietam twoja reakcje... I ten wzrok...

- Chodzi Ci o pierwszy czy drugi raz? - spytałem
- Bo jeżeli o pierwszy to mam pretensje do Ciebie, ponieważ dzień wcześniej ustalaliśmy coś innego. A gdy przyszedłem do Ciebie on Cię całował...Wjesz naprawdę jestem ciekawy co ty byś zrobiła, a nie czekaj już wiem. Uciekłabyś - mruknąłem.

— O drugi. — powiedziałam.
— Co ustaliliśmy?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Tak... Całował mnie bo przeciez sama tego chciałam. W naturze mam włażenie innym do lozka. — dodałam. — No tak... Przeciez jeszcze uciekam za każdym razem kiedy tylko sie da.. Ups.. Moze warto sie zastanowić dlaczego uciekam co?

- W takim razie nie pamiętam bym coś za drugim razem źle zrobił - odparłem.
- Nie mówię, że tego chciałaś, ale odwróć sobie sytuacjet - mruknąłem.
- Nie za każdym razem, ale wtedy stwierdziłaś, że byś odeszła, w sensie jakbyś zobaczyła to byś wyszła.
Sama tak mówiłaś, gdy się Ciebie o to pytałem - dodałem.

– Nie pamiętasz?— zapytałam czujac jak łzy napływają mi do oczu. No tak. A czego ja sie spodziewałam.
– Dobrze. Niech tak bedzie. — chrząknęłam spuszczając głowę.
– O nie... Nie słuchasz mnie uważnie. Powiedziałam ze bym wyszła... A nie odeszła. To dwie rożne sprawy. Wyszłabym... I udawalabym ze nic nie widziałam. Bo po pierwsze.. Jestes wolny i mozesz robic co i z kim chcesz bo to ja oddałam swoje serce tobie a nie odwrotnie... a po drugie... Tak byłoby mi łatwiej..

- Pamiętam całe zajście, ale nie pamiętam co złego zrobiłem - mruknąłem - Może złe było to, że podszedłem do Ciebie, a ty mnie odepchnęłaś, albo to, że w ogóle tam przyszedłem a może to, że zrobił Ci malinkę, a ja nic mu nie zrobiłem, hmm? - spytałem.
- No więc byś wyszła...Żałuje, że ja tak nie zrobiłem, bo jakby Cię pieprzył to pewnie byłabyś przeszczęśliwa, skoro tak bardzo nie chciałaś bym przychodził - odparłem

Kręciłam głowa podczas gdy mowil.
— Zle było to ze mnie o to obwiniles... Rozumiem ze byłeś zły bo ktos ruszył twoja własność ale nie musiałeś tak mnie potraktować. — powiedziałam spokojnie, wycierając łzy.
Po jego kolejnej wypowiedzi znieruchomialam. Dosłownie zastygłam w miejscu. Jego słowa odbijały sie echem po mojej głowie. Zrobiło mi sie słabo. Cofnęło mnie do tylu dopoki nie wpadłam w szafę. Łapiąc sie czegokolwiek, podniosłam sie powoli, mając wrazenie ze śnie.
— Co... Cos ty powiedział?— zapytałam wpatrując sie w niego.

- To co kurwa słyszałaś - warknąłem.
- Za każdym razem, gdy Ci pomagam tylko się na mnie drzesz i wyzywasz, więc może nie będę interweniował wtedy będziesz przeszczęśliwa i nie będziesz mogła mnie obwiniać. Wiesz, bo ja już nie wiem co mam robić. Dwukrotnie tam byłem i zadziałałem i zawsze jest źle - burknąłem.

— To teraz ci cos wyjaśnię a ty posłuchaj mnie uważnie. — powiedziałam dygocząc na całym ciele.
— Z apierwszym razem wpadłeś do skrzydła i go odciagnales za co byłam ci wdzięczna. Ale w tej samej chwili przestałeś mi wierzyć. Patrzyłeś na mnie jak na scierwo. Jakbym cie zdradziła. Jakbys zobaczył jak ja sie na niego rzucam... A nie odwrotnie..— odparlam starając sie uspokoić głos.
— Za drugim razem kiedy zjawiles sie na wieży, mogłeś byc zły. Byliśmy pokłóceni. Ale nie zauważyłeś jak przerażona byłam. Bo nie chciałeś tego widzieć. Zabrałeś mnie stamtąd. W porządku. A co zrobiłeś potem? Kiedy pokazałam ci malinke? Wpadłeś w szał. Znowu zacząłeś obwiniać mnie. Mnie. Gdyby mnie zgwałcił tez byś powiedział ze to moja wina nie? Na szczescie była tam Kate. Wiesz co masz robic? Masz mnie traktować jak człowieka. Nie musisz traktować mnie jak swojej dziewczyny. Tylko jak człowieka. Zazdrosc tak cie zaślepia ze wyżywasz sie na mnie...

- Dobrze, będę Cię traktował jak tylko chcesz, ale najpierw naucz się używać mocy w ekstremalnych sytuacjach - mruknąłem.
- I nie mów, że byłaś mi wdzięczna, bo nie byłaś - odparłem krótko.
- Masz rację nie mogę się na Tobie wyżywać.
- Powiem Ci jedno. Choćby mnie sama dyrektorka do Ciebie wzywała nie przyjdę, bo jak widać wszystko co robię robie źle - dodałem.
- Teraz zamierzam robić to co ty chcesz nic ponadto, zobaczymy kiedy ponownie wybuchniesz - westchnąłem, siadając na łóżku.

Powoli podeszłam do niego, czujac jakbym miała nogi z ołowiu. Tym razem to ja muszę ustąpić.
— Tyler. — powiedziałam klękając przed nim i siadając na piętach. Polozylam dłonie na jego kolanach.
— Nie bede używać swojej mocy. — odparlam. — Po to żebyś zawsze sie przy mnie zjawiał. — powiedziałam cicho.
— I myślisz sie. Byłam ci wdzięczna. Ty sie nad tym nie zastanawiałeś ale ja owszem. Miałam nad czym. Gdybys sie nie zjawiał zawsze kiedy... On był przy mnie, teraz byśmy tu nie siedzieli razem. — spojrzałam mu w oczy mowiac to.
— Nic nie robisz zle. Po prostu czasami wybuchasz na niewłaściwe osoby. Ja rozumiem ze jak sie jest złym to trzeba sie wyładować. A ja po prostu jestem pod ręką. Nie wybucham na ciebie. Po prostu cholernie boli mnie to jak mnie traktujesz. — popatrzyłam na niego chwile.
— To naprawde boli. Inni mogą mowic o mnie ze jestem dziwka, szmata, ze puszczam sie za pieniadze, bo cos takiego tez usłyszałam, ze jestem smieciem itd. Od kazdego to przyjmę. Ale nie od ciebie. Od ciebie nie przyjmuje takiego traktowania... Nie przyjmuje takich mysli... Chce żebyś traktował mnie tak jakbym naprawde była twoja. Bo póki co to rzucasz słowa na wiatr. Chyba ze... Nie chodzi ci o sama mnie... Tylko seks ze mna. Wtedy zrozumiem. Ale chce to usłyszeć. Chce mieć jasność Tyler.

Patrzyłem na nią, jak przy mnie klękała. A gdy zaczęła mówić, słuchałem jej uważnie, by nic mi nie umknęło.
- Ale zrozum musisz używać swojej mocy - odparłem - Przy mnie i przy innych. Zrozum, że musisz się obronić, bo co jeśli bym pewnego dnia nie zdążył? Musisz zacząć jej używać, nawet na mnie - wyjaśniłem,chwytając ją za rękę i kładąc przy swoim sercu.
- Dlaczego uważasz, że byśmy nie siedzieli tu razem? - spytałem, przechylając głowę.
- Właśnie to robię źle, wubucham na Ciebie choć nie powinienem - mruknąłem.
Na jej ostatnie słowa aż się zapowietrzyłem, nie umiałem wydusić słowa. Dopiero po kilku głębszych oddechach mogłem coś powiedzieć.
- Chodzi mi o sam seks...- mruknąłem cicho -...Naprawdę myślisz, że tylko o to mi chodzi? - spytałem.

— Na tobie? Chyba zartujesz w tym momencie. — powiedziałam. Spojrzałam na nasze dłonie kiedy przycisnął moja do swojego serca. Poczułam jego mocne bicie. Musiałam zacząć głębiej oddychać.
— Ja... Nie chce mowic..— powiedziałam spuszczając wzrok.
— Nie nie.. Tyler.. Zle mnie zrozumiałeś. Chodziło mi o to ze.. To ze należę do ciebie w sensie łóżkowym... Wtedy twoje zachowanie byłoby zrozumiałe. O to mi chodziło. Ze jestem twoja w sypialni ale poza nia... No to jestes dla mnie jaki jestes...— odparlam cicho.
— Kocham Cie Tyler i ciezko znieść mi to wszystko...

- Nie żartuje Rian, jeżeli dzięki temu miałabyś się obronić to ja jestem w stanie zaryzykować - odparłem, patrząc jej cały czas w oczy.
- Masz rację...w takim razie już nie będziesz moja -mruknąłem.

— A ja nie. Nie mam zamiaru ryzykować utratą ciebie. — powiedziałam lekko zaciskajac dlon na jego koszulce, ktora nadal trzymałam czujac jego odrobine szybsze bicie serca.
— Co? Ale... Nie chcesz mnie juz?— zapytałam rozchylając usta. — Dlaczego? Co ja ci takiego zrobiłam? Powiedz to to naprawie... Wiem ze jestem upierdliwa, głośna i czasem masz mnie dość ale.. ale jestem grzeczna.. staram sie. Dlaczego juz mnie nie chcesz..

- Nie mówię, że Cię nie chcę, po prostu rezygnuje z tego, że byłaś tylko moja. Sama powiedziałaś, że tak się zachowuje, więc lepiej jak nie będę się wtrącał w to co robisz - mruknąłem.

— Czyli tak jakbys mnie nie chciał Tyler. — powiedziałam. Przejechałam dłonią po twarzy po czym podparłam policzek, przyglądając sie chłopakowi.
— Dobrze. Nie. Masz racje. Przepraszam. — powiedziałam wstając i odsuwając sie od niego. Odwrocilam sie tyłem, trzepocząc powiekami zeby sie nie rozpłakać. Nie chce zeby pomyślał ze biorę go na litość.
— Am.. To... — chrząknęłam, nerwowo zakładając włosy za ucho.
— Chcesz cos... Cos słodkiego?— zapytałam maskując pociągnięcie nosem, kaszlnięcie. Zanurkowałam do szafy, szukając w niej pudła ze słodyczami. Kłuło mnie w sercu. Dosłownie. To juz nie był mentalny, uczuciowy bol. Ale fizyczny. Za bardzo z nim wpadłam. Dlaczego ja sie kurwa zakochałam.

- Nie dziękuję - odparłem, wstając z łóżka.
Podszedłem do drzwi i zanim za nimi zniknąłem odwróciłem się do dziewczyny.
- Przepraszam, ale jak sama stwierdziłaś, nie mogę Ci dać tego czego chcesz - mruknąłem.
- Spotkamy się pewnie za jakieś dwa dni. Do zobaczenia - powiedziałem i zamknąłem za sobą drzwi.

Next > Pokój wspólny Puchonów

Odwrocilam sie slyszac ze wstał z lozka.
— Nie, Tyler Prosze...— powiedziałam ruszając w jego stronę ale zamknął mi drzwi przed nosem.
Wgapialam sie w nie jak zaklęta, nie ruszając sie nawet o milimetr.
— Ja cie kurwa kocham...— warknelam uderzając w drzwi. Po chwili zaczelam sie na nich wyżywać robiąc krzywdę bardziej sobie niz im.

Po kilku minutach osunęłam sie po nich na podloge, dmuchając na krwawiące dłonie.
Chce do domu... Chce byc jak najdalej stad... Podniosłam sie i na drżących nogach poszłam do łazienki by sie ogarnąć. Umyłam dłonie po czym opatrzylam je po czym wróciłam do dormitorium i zaczelam pakować walizkę ktora jeszcze niedawno rozpakowałam.

Kiedy skończyłam pakować potrzebne rzeczy, zawołałam do siebie Magnusa. 
— Kochanie. Muszę na razie stad wyjechać. Ale musisz tu zostac skarbie. Inaczej boje sie ze ja nie wroce...— powiedziałam tulac kociaka. — Masz tu... O..— powiedziałam przypinając kotu do obroży, mała plakietkę z napisem "Zaopiekuj sie mna dopoki moja Pani nie wroci. W razie kłopotów dzwonić". Z tylu dopisałam numer telefonu ktory w świecie mugoli juz działał. Jesli ktos nie bedzie wiedział co to jest to wysle sowę. Podpisałam sie na koncu.  — Na wszelki wypadek. Jak bedziesz głodny to idz do kuchni. Nie Chodz do innych. Jak cos ci sie stanie to wtedy mozesz isc. Nie zbliżaj sie do Gryfonow i Slizgonow. To kurwy. I nie zbliżaj sie do Tylera. Nie Chodz tam. Wiem ze go lubisz ale nie rób tego. — odparlam odsuwając od siebie zwierzaka. 
— Bardzo cie kocham. — powiedziałam i podniosłam sie z kucek, chwytając walizkę. Wcześniej założyłam buty oraz czarny płaszczyk z dużym kapturem. Wzięłam tez parasolkę. W Londynie pewnie tez pada. 
Pożegnałam sie jeszcze raz z Magnusem i wyszłam z dormitorium, zostawiajac uchylone drzwi. 

Next: Hotel w Londynie.

Zapukałem do drzwi jednak nie słysząc odpowiedzi, otworzyłem drzwi.
Pokój był całkowicie pusty nie widziałem ani dziewczyny ani jej kocurka. Pokój był taki sam jak go zostawiłem. Rian zawsze miała posprzątane, więc nie było to dziwne, że pokój aż lśni.
Podszedłem do biurka i zostawiłem na nim jedzenie w razie gdyby naszła ją ochota by coś zjeść.
Gdy już zostawiłem talerz na stole, ruszyłem szybko do drzwi i zamknąłem go cicho.

Next > Dormitorium Puchonów

Wszedłem do jej pokoju i postawiłem jedzenie na biurku, a następnie usadowiłem się na jej łóżku czekając aż przyjdzie.
Wystarczyłoby mi, że bym ją zobaczył.
Naprawdę...ale jak widać nie było mi to dane.

Gdy drzwi się otworzyły po kilku godzinach, myślałem że to Rian, więc uniosłem się lekko, jednak szybko opadłem widząc, że to Magnus, a za nim wszedł Damon.
- Co tam staruszku? - spytałem, podchodząc do Magnusa i drapiąc go za uchem.
Podszedłem do jej biurka, gdzie zostawiłem kanapki i trochę mięsa dla Damona i jak widać Magnusa.
Szybko zjadłem dwie kanapki i ponownie położyłem się do łóżka zasypiając na nim ze zmęczenia, spowodowanym gapieniem się nieustannie w drzwi.

Gdy obudziłem się przed 20, zobaczyłem, że Damon śpi obok mnie, a Magnus nade mną.
Wstałem powoli nie chcąc budzić zwierzaków, ale jednocześnie chcąc je wziąć na kolacje o ile Magnus przyzna, że nie zobaczę dziś Rian.
Usiadłem na krześle i patrzylem na nie, dopóki Damon się nie obudził i nie zaczął smyrać noskiem Magnusa.

Gdy wróciłam do szkoły, poszłam prosto do mojego dormitorium. Weszłam do srodka spodziewając sie co najwyżej kota, jednak to co zobaczyłam, zdziwiło mnie. I to mocno. Powoli ugięłam lekko kolana i postawiłam walizkę na ziemi, ze wszystkich sił starając sie nie rozpłakać. Gdy Magnus mnie zauwazyl, zaczął serenadę mialczenia.

Dopiero, gdy Magnus zaczął miałczeć zorientowałem się kto wszedł do pokoju.
Gwałtownie wstałem z krzesła i zabrałem talerz kanapkami i wyminąłem dziewczynę.
- Chodź Damon - mruknąłem, patrząc groźnie na psa, by w końcu się ruszył.

Złapałam Tylera za nadgarstek kiedy mnie mijał. Dopiero po chwili odwrocilam głowę i spojrzałam na niego. 
— Gdzie idziesz?— zapytałam wpatrując sie w niego.

Popatrzyłem najpierw na jej rękę na mojej, a następnie w jej oczy.
- Do swojego pokoju - odparłem, patrząc po chwili na psa, który cały czas trącał Magnusa.
- Damon idziemy - mruknąłem, patrząc na niego.

— Dlaczego?— zapytałam patrzac na niego bez mrugania. 

— Dlaczego wychodzisz kiedy ja przychodzę? Nie czekałeś na mnie?— zapytałam z lekkim bólem w głosie.

- Bo wtedy Cię nie ranię - odparłem.
- Czekałem, żeby Cię zobaczyć, ale już to zrobiłem, a teraz nie chcę Ci przeszkadzać - odparłem.

— Najbardziej ranisz mnie, zachowując się właśnie tak. — odparlam.
— Nie przeszkadzasz mi. — powiedziałam. — Nie teskniles za mna?— zapytałam przekrzywiajac lekko głowę i marszcząc brwi.