Nieużywana klasa

- Już się uzależniłam. - powiedziałam ledwo słyszalnym głosem i opierając się ponownie o niego, spojrzałam w sufit.

- Czyli jestem Twoją kokainą? - uniosłem brew, czułem ciepło jej ciała. Idealnego ciała wręcz. - Swoją drogą, czemu ja tak od razu? Co Cię we mnie tak skusiło?

- Kokainą i nie tylko, moim takim prywatnym haszyszem. - przewróciłam oczami - Co mnie tak do Ciebie skusiło? - zastanowiłam się chwilę - Ty. Cały.

- Mogę być czymkolwiek zechcesz - zaśmiałem się i krótko ją pocałowałem. Oparłem głowę o ścianę również zerkając w sufit.

- Co z Twoją dziewczyną, dowie się? - zamknęłam oczy, wdychając jego mocne feromony.

- Już nad jeziorem się dowiedziała - westchnąłem, czując, że mogę jej to powiedzieć. Zresztą, był to dział który zamykałem za sobą.

- Chwila... Pani Diana? - zapytałam spokojnie z lekkim niedowierzaniem.

- Tak, właśnie Diana. Dlatego mam o wiele bardziej przerąbane. Ale myślę, że dogadam się z nią - odpowiedziałem bawiąc się jej włosami. - Pierwszego dnia mojego pobytu w Hogwarcie mnie, jakby to powiedzieć, upolowała.

Zatkało mnie. On. Ma. Jeszcze bardziej. Przerąbane...
- Przepraszam za te problemy, lepiej by było gdybym jednak Cię wtedy nie sprowokowała i... myślała przede wszystkim.

Położyłem palec na jej ustach, uciszając ją tak, jak ona mnie nad jeziorem. - Nie obwiniaj się, to ja miałem wybór, to ja go dokonałem, to ja narobiłem tego bałaganu i ja go posprzątam, ani słowa sprzeciwu, zrozumiano? - ostatnie słowa wymruczałem do niej. Ton mojego głosu był spokojny, starałem się by był uspokajający. - Nie jesteś niczemu winna, naprawdę.

- Jestem, to ja nie posłuchałam kiedy mówiłeś o dziewczynie. - mój głos minimalnie się uniósł i pomimo jego perfekcyjnego, męskiego tonu... - Nie powinnam tego robić.

Westchnąłem i przesadziłem ją trochę, by okrakiem siedziała przede mną, nie mając wyjścia jak patrząc mi w oczy. - To ja mogłem wtedy się oprzeć, wstać i odejść, sprzeciwić się, a tego nie zrobiłem, więc tylko siebie mogę obwiniać. Stało się, nie ma co o tym dalej rozmyślać, zrozumiano, Ann? - zapytałem patrząc w jej oczy.

Niechętnie przytaknęłam, tylko dlatego, że przenikał mnie tymi swoimi obłędnymi oczami. Chwyciłam jego policzki w dłonie i delikatnie się unosząc ucałowałam jego czoło, uśmiechając się przy tym jak małe dziecko.

Odwzajemniłem zadowolony, że przestała się obwiniać. Objąłem ją w plecach przysuwając bardziej do siebie.

- Lubię Cię. - szepnęłam mu do ucha - Naprawdę Cię lubię.

- Z wzajemnością - odpowiedziałem jej. Ziewnąłem i spojrzałem na nią - Co do dyrektorki, spodziewam się, że coś może być na rzeczy. Isobel czuła, że coś się dzieje, a ja instynktowi siostry ufam. Do tej pory nie zawiódł. Widzimy się rano na śniadaniu? - zapytałem unosząc brew.

Oparłam się o jego ramię, słuchając jego przyjemnego głosu, który mógł by mnie usypiać co noc i budzić rankiem. Nie odezwałam się, w sumie nie wiem dlaczego. Albo nie miałam siły, a może ja już po prostu spałam a jego głos był w moim śnie?

Westchnąłem, Annabelle już spała, nawet jeśli nie do końca. Wziąłem ją na ręce i zdecydowałem się wejść, chociażby na chwilę tylko, do ich dormitorium. Nie mogłem jej zostawić tak po prostu. Wstałem i wyszedłem z nią na rękach.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Gryffindor)

Zaciągnąłem Gryfonkę do pustej klasy i zamknąłem drzwi.
- Co się znowu dzieje?- westchnąłem patrząc na dziewczynę.

Szybko znalazłam się w obecności osoby, przy której czułam się zdecydowanie bezpieczniej. Cóż, nie przypominam sobie czy aby kiedykolwiek mi się przedstawiał...
- Co się znowu dzieje? - spojrzałam na niego ledwo przytomnym wzrokiem, w blasku księżyca jego ostra szczęka była idealnie zarysowana a jego oczy skierowane prosto na mnie - Po raz kolejny czuję, że wszystko w moim życiu runęło. Że po raz kolejny jestem skazana na cierpienie, na ból, na samotność. Nie chce mi się już żyć... - wpatrywałam się w niego swoim zimnym, biednym spojrzeniem.

— I ty się jeszcze dziwisz na moje pytanie?— prychnalem.
— Co za..— zacząłem jednak powstrzymałem się.
— Opowiesz? Od początku?— zapytałem prowadząc ja do ławki. Posadziłem ja na krześle, siadając na przeciwko, okrakiem na krześle.

Westchnęłam ciężko na jego słowa, nie byłam pewna czy mówi tak z litości, czy poważnie go interesuję...
- Więc od początku. - wypuściłam powoli powietrze przez usta, szukając w ciemności jego wzroku - Jestem... znaczy byłam osobą bardzo towarzyską, cały czas musiałam mieć przy sobie kogoś, by nie zwariować. Odnalazłam swoją siostrę po 18 latach, był to dla mnie cios, gdyż to ona wychowywała się przy rodzicach i przy opiekunce, w dobrych warunkach, ja dorastałam w domu dziecka... Wtedy znalazła się dla mnie nadzieja, mianowicie ta szkoła. Poznałam w niej Azazela, chłopaka, którego zdążyłeś poznać w skrzydle szpitalnym. - splotłam swoje ręce nerwowo - Odwrócił mój świat o 180 stopni, moja pierwsza poważna miłość... potem przerodziło się to w małżeństwo... - w moich oczach zebrały się łzy - Musiałam wyjechać, podbić państwa skandynawskie. - lekko prychnęłam śmiechem - Wtedy moje życie się zmieniło diametralnie, ponownie... Stałam się chłodna, zimna, bezduszna, nerwowa, agresywna. Moi najbliżsi o mnie zapomnieli, siostra, mąż czy przyjaciele. - przegryzłam swoją wargę - Wtedy zaczęłam ćpać. To sprawiało, że na jakiś czas byłam w swoim świecie, w świecie gdzie nie było problemów. - spuściłam głowę, tym razem unikając jego wzroku, było mi głupio.

Słuchałem jej w ciszy. Czasami lepiej jest milczeć żeby dać komuś troche swobody.
Gdy skończyła wziąłem oddech.
— Moj punkt widzenia jest taki... Skoro przyjaciele o tobie zappmnieli to nie sa to Twoi przyjaciele. Radzę znaleźć nowych. Rodzina... No cóż. To juz jest ich wybór. — powiedziałem wolno.
— Co do Azazela... W pierwszej kolejności musisz się zastanowić czy chcesz z nim byc. Jesli on cie kocha i ty jego, to nic nie powinno stać na przeszkodzie. Powinien cie zrozumiec i pomoc przebrnąć przez to bagno. Rzucić całe to gowno i powoli wrócić do zycia. Bo sama sobie nie poradzisz

- Właśnie widziałam jak rzuca całe to gówno i wychodzi. Zostawił mnie z tym wszystkim. - podniosłam głowę, mocno zaciskając zęby - Po tym wszystkim... po prostu wyszedł. - wbiłam swoje paznokcie w skórę, aby znowu beznadziejnie się nie rozpłakać. - Nigdy więcej nie chcę go przy sobie widzieć. - uniosłam głos, a echo rozniosło się po całej sali.
Byłam roztrzęsiona w tej sytuacji, chciałam już przynajmniej udawać przy nim normalną, ale nie potrafiłam... Emocje targały mną jak chciały.

Widząc co robi, wcisnąłem swoja dlon pod jej, aby wbijała paznokcie w jej wierz zamiast w siebie.
Srebrne światło księżyca wpadało do srodka, oświetlając jedynie dziewczynę oraz rzeczy wokół niej. Poczułem jak jej paznokcie zatapiają się powoli w mojej dłoni ale nie przeszkadzało mi to.
— Skoro zamknęłas juz jeden rozdział, bo tak wnioskuje. To otwórz nowy. Potrzebujesz ludzi wokół siebie. Przyjaciół. Jesli starzy zawiedli, znajdź nowych. Szkola jest ogromna.

- Skąd mam pewność, że nowi nie zawiodą mnie tak samo? - kiedy nie czułam bólu, przestałam wbijać paznokcie.
Nieśmiało i powoli splotłam moją dłoń z jego, by dodać sobie jakiejkolwiek otuchy.
- Nie potrzebuję innych ludzi... Nie chcę być po raz kolejny "duszą towarzystwa". Wtedy nie wyszło mi to na dobre, dlaczego teraz miałoby się coś zmienić. - szukałam jego spojrzenia w ciemności.

— Nigdy nie masz pewności. — odparłem. — Ale warto zaryzykować zeby potem nie żałować. Bo czasu nie cofniesz. — dodałem. Scisnalem lekko jej dlon.
— Kazdy potrzebuje ludzi. Ci co mowia ze jest inaczej potrzebują ich najbardziej. Nie skreślajmy od razu swojej szansy. A bycie towarzyskim jest fajne. Zawsze masz kogos przy sobie.

- Ja już żałuję. - poczułam uścisk na swojej dłoni - Są wyjątki. Czuję, że ja naprawdę nie potrzebuję ludzi do szczęścia. Mimo to jesteś tutaj, słuchasz mnie, trzymasz moją rękę. - znalazłam w ciemności jego spojrzenie, które mimo wszystko powodowało mój lekki uśmiech - To wszystko jest ponad moje siły.

— A moze jest wręcz przeciwnie? Moze samotność cie przytłacza. Tylko nigdy tak naprawde nie miałaś nikogo przy sobie. To ze ktos stoi obok nie znaczy ze jest przy tobie. Mam nadzieje ze rozumiesz o czym mowie.

- Miałam przy sobie ludzi... Azazel, przyjaciele, siostra, cała szkoła, ludzie z domu dziecka... Cały czas ich miałam. - wyślizgnęłam rękę ze splotu naszych dłoni - Aż mi ich zabrano, jakikolwiek kontakt z najbliższymi.

— Zabrano?— spojrzałem na nia gdy zabrała rękę. Oparłem przedramiona na krześle.
— Czy sama ich nieświadomie odepchnelas?

- Wyjechałam na wakacje... Zawsze chciałam zwiedzić tę krainę, mroźną i nieznaną dla mnie. - chciałam aby mój wzrok utknął gdzieś w oddali - Prosiłam ich aby pisali do mnie, dzwonili... A kiedy ja próbowałam się dodzwonić nigdy nie odbierali, zawsze odrzucali moje połączenie. - znalazłam "ciekawy" punkt za chłopakiem i wpatrywałam się w niego pusto.

— Wiec jest tak jak ci powiedziałem. To nie sa Twoi przyjaciele. Prosić zeby ktos pisał i dzwonił? Chyba nie na tym polega przyjaźń. — prychnalem.
— Co zamierzasz?

- Nie wiem co zamierzam. - przeszły mnie zimne dreszcze, po czym spuściłam wzrok na moje ręce, które nerwowo się trzęsły - Boję się zrobić cokolwiek, bo gdy upadnę, nikt mnie nie podniesie i nie pomoże...

— Dlatego potrzebujesz ludzi. — chwyciłem jej dłonie w swoje. Były takie drobne.
— Nowych przyjaciół. Takich dla ktorych warto zrobic wszystko..

- Myślałam, że Azazel jest osobą, za którą mogłabym umrzeć. - spojrzałam w jego oczy - Siostra... to samo. - zacisnęłam zęby na wardze - Chcę mieć przy sobie taką osobę, która nie wyrzuca swoich słów na wiatr, która uważa co mówi i obiecuje...

— Ale jesli bedziesz wszystkich odrzucała to nigdy takiej nie znajdziesz... Naprawde. — odparlam przyglądając jej się.
— Musisz sama kopnąć się w tyłek. Zeby się podniesc. Nad rozlanym mlekiem nie ma co płakać. Nigdy. Co innego alkohol...

- Jeżeli będę odrzucała wszystkich, to... zostaną przy mnie osoby dla których jestem ważna. - w moim głosie pojawiła się nutka zwątpienia - Mój tok rozumowania jest dziwny i skomplikowany. - pokręciłam powolnie głową, swój wzrok zagłębiając w oczy chłopaka.

— Nie. Jesli bedziesz odrzucała wszystkich to nawet ci dla ktorych jestes ważna odejdą. Bo się wystraszą. Ja bym tak zrobił. — odparłem.
— Nie mozna ranić innych bo samemu jest sie zranionym.

- Odszedłbyś? - zmarszczyłam brwi - Chcę byś został. - szybko zakryłam usta, powiedziałam to czego nie chciałam mówić, a bardziej to czego bałam się mówić komukolwiek.
Czy ja boję się kolejnej straty? Kolejnego pozostawienia mnie samej ze sobą?
- Przepraszam, paplam głupoty. - wytłumaczyłam się, by nie czuł na sobie "ciężaru" mojej osoby.

Uniosłem brew po czym się zaśmiałem. Nie z niej. Lecz z jej reakcji.
— Widzisz? To nie jest takie trudne. — powiedziałem.
— Ogólnie to tak. Same bzdury. Ale nie tym razem.

- Wymsknęło mi się... jakbym miała to powiedzieć pełni świadoma, to byłoby to dla mnie trudne. - oczy zaiskrzyły mi - Może za trudne. - wbiłam swój wzrok w usta, a następnie w oczy chłopaka.
Wydawał się inny a jednocześnie do wszystkich podobny, jego spojrzenie koiło moje nerwy wzburzone niczym morskie fale. Mówił mądrze i powoli zaczynałam w jego słowa wierzyć. Ale czy słusznie?

— Musisz się wziąć w garść bo wylądujesz na odziale psychiatrycznym. — powiedziałem.
— Trudne. Ale nie niemożliwe prawda?

- Oddziale psychiatrycznym? - ręką ogrzewałam swoje nagie ramię - Aż tak ze mną źle? - spojrzałam na niego, całkowicie drętwiejąc na jego słowa.

— Jeszcze nie. Ale za chwile bedzie. Uwierz mi. — powiedziałem wstając.
— Chodz. Zjesz cos. — dodalem wyciągając do niej dlon.
— No juz..