Wielka Sala

Wziąłem jej dłoń i pokazałem jej to samo, uniosłem brew.

Zacisnęłam swoje dłonie, zakrywając rany i stanowczo stając na swoim.
- Co to ma być? - powiedziałam cicho, aby echo nie rozniosło się po całej sali.

- Nie martw się tym - odpowiedziałem wymijająco i zakryłem dłonie podobnie jak ona. Mogłem zwyczajnie powiedzieć, że się wyspałem... No nic, trudno.

- Każesz mi się nie martwić? Nie da się. - wzięłam jego rękę, bardzo delikatnie przejeżdżając palcem po wewnętrznej stronie dłoni

- Nie każę Ci się tym nie martwić, nie chcę żebyś się martwiła. Sześć lat temu uniknąłem śmierci to z czymś tak błachym nie dam sobie rady? - zapytałem z uśmiechem.

Uniosłam prawą brew.
- Uniknąłeś śmierci? Mówiłeś mi o tym i nie pamiętam czy nie zdążyłeś wspomieć?

- To drugie - odpowiedziałem krótko i się oparłem wygodniej na krześle.

- Jakiej śmierci? - zapytałam z ciekawością w głosie, patrząc na koszyk owoców.

- To było we Włoszech na Sycylii - zacząłem i się zamyśliłem na chwilę gdy wróciły wspomnienia. - Czarnoksiężnik zaatakował miasto z armią inferiusów. Cudem się wymknąłem tym pierwszym, ale wtedy stanąłem z nim twarzą w twarz. Miałem wtedy w głowie pewne zaklęcie, którego nie znałem za dobrze. Użyłem go. Wtedy pierwszy raz użyłem iluzji. Zmyliło go to i dlatego nie trafił Avadą Kedavrą. Kupiło mi to również kilka sekund podczas kktórych przybyli aurorzy.

Uważnie wsłuchiwałam się w to co opowiadał Azazel. Jego głos sprawiał, że chciało się go słuchać i słuchać. Cudem uchował się od śmierci. To nic w porównaniu z moją przeszłością, ale nie tylko przeszłością sieroty, której nikt nie chciał tylko tej, w której byłam dziewczyną z problemami. Nie ważne. Spojrzałam na niego, nie wiedząc za bardzo co mam powiedzieć.
- Fart i szczęście sprawiło, że jesteś tu dzisiaj. - nie wiem czy było to raczej stwierdzenie czy pytanie.

Weszłam do Wielkiej Sali z nową książką w ręku. Wtedy zobaczyłam, że Az i An jeszcze tu siedzą. Poszłam do stołu puchonów i usiadłam jak najdalej od nich. Nałożyłam sobie na talerz kanapki i zaczęłam czytać.

- Tak. Kwestia szczęścia to była - spojrzałem jak sowa wleciała do sali i leciała w moją stronę. Dotarło na czas, świetnie. Przede mną spadła paczka. Już wiedziałem co w niej jest, w końcu sam to organizowałem. Wziąłem paczkę w kształcie kuli. - Zaraz wracam - powiedziałem do Ann i poszedłem do Chris. Podałem jej prezent - kafel z podpisem kapitana irlandzkiej drużyny quidditcha. Tylko że jeszcze zapakowany.

- Nie musiałeś - zaśmiałam się i wzięłam paczkę. Zaczęłam ją rozpakowywać - Skąd ty ... jak ... dlaczego? To się dzieje? Weź mnie ktoś uszczypnij, bo zaraz umrę na zawał.
Zaczęłam oglądać kafel z każdej strony upewniając się, że na pewno jest prawdziwy.
- Nie zmienia to faktu, że cię nienawidzę - powiedziałam do Aza z szatańskim uśmiechem.

- Mam znajomego, który z nimi jeździ i tam robi trochę za nich. Rezerwuje pokoje w hotelach, organizuje jedzenie itd., świeżo wczoraj ją podpisał. Szybkie są nawet sowy, przed chwilą dotarła. - odpowiedziałem ignorując to co odpowiedziała, patrzyłem na jej reakcję z rozbawieniem.

- Dzięki Wielkie. Chętnie bym cię teraz pocałowała ze szczęścia, ale tam siedzi twoja dziewczyna - zaśmiałam się - Ograniczę się do przytulenia cię - wstałam i lekko go objęłam - Jak na córkę szatana potrafię być delikatna.

- No okej - przytuliłem ją z uśmiechem. - Naprawdę nie ma za co i wszystkiego najlepszego - dodałem i wróciłem obok Ann.

- Dzięki jeszcze raz - uśmiechnęłam się. Usiadłam na miejsce i wróciłam do czytania. Przwróciłam stronę, a na następnej były informacje o Irlandzkiej drużynie. Co za zbieg okoliczności.

Wszedłem do Wielkiej Sali energicznym krokiem. Rozejrzałem się w poszukiwaniu stołu. Zauważyłem Chris, więc podszedłem do niej. Zauważyłem, że coś czyta. Usiadłem obok i nałożyłem naleśniki na talerz.-Cześć Chris-powiedziałem uśmiechając się-Co czytasz?-spytałem od razu nalewając sobie herbaty.

- O, hej - powiedziałam podnosząc wzrok znad książki - czytam "Quidditch teams 101". Świetna książka, na prawdę polecam. Dużo można się z niej dowiedzieć.

-Chris-zacząłem poważnym tonem patrząc jej w oczy-Wyjaśnij mi na czym polega Quidditch-powiedziałem po czym uśmiechnąłem się.

- Na prawdę nie wiesz? Zgaduję, że mugolak - zaśmiałam się - Quidditch to taki nasz sport. W jednej drużynie jest siedmiu graczy. Trzej ścigający, podają sobie kafel i starają się przerzucić go przez jedną z trzech obręczy przeciwnika. Dwaj pałkarze, odbijają tłuczki i starają się uderzyć zawodników przeciwnej drużyny. Jeden obrońca, broni obręczy. No i jeden szukający, szuka Złotego Znicza, który lata wokół boiska. Złapanie znicza znaczy koniec gry. Po więcej informacji musisz wypożyczyć książki z biblioteki, bo tłumaczenie punktacji, modeli mioteł, taktyk i wszystkich siedmuset fauli zajęłoby mi trochę czasu.

-Nie wiem czy jest jakiś podobny do tego sport-zaśmiałem się i upiłem łyk herbaty-Ale brzmi ciekawie.-powiedziałem i zacząłem jeść naleśnik. Jaki pyszny...

- A umiesz chociaż latać na miotle? - zapytałam śmiejąc się - Bo jak nie, to mogę cię nauczyć po zniesieniu zakazu wychodzenia poza zamek.

-No, emhh niezbyt-powiedziałem również się śmiejąc-Jaki zakaz? Co się stało?-zapytałem patrząc na nią.

- Nie mam pojęcia - powiedziałam - Ale na tablicy ogłoszeń jest napisane, że jest zakaz wychodzenia z zamku. Ciekawe, czy pozwolą nam iść jutro na stadion, bo są zajęcia dodatkowe z Quidditcha.

Kiedy nie było przy stole Azazela, mogłam coś pożywnego zjeść. Nałożyłam na talerz jednego tosta i zjadłam go zanim chłopak powrócił na swoje miejsce. Oblizałam usta by usunąć jakiekolwiek "dowody zbrodni". Wygodniej rozsiadłam się na krześle, strzelając kostkami u rąk.

-Chętnie bym to zobaczył-powiedziałem i upiłem łyk herbaty.

Otworzyłam książkę na stronie z pokazanymi mistrzostwami świata w 1994.
- Spójrz tutaj - wskazałam palcem na jedno ze zdjęć. Jak to w świecie magicznym, poruszało się. Zawodnicy drużyny Irlandzkiej i Bułgarskiej latali wokół rozświetlonego stadionu wypełnionego po brzegi kibicami.

Przyszedłem do Wielkiej Sali i rozejrzałem się. Zauważyłem Chris i jakiegoś chłopaka. Nie będę im przeszkadzać. Skierowałem się w stronę stołu Gryfonów i zacząłem szukać wzrokiem Soo. Gdzie ona się podziała?

Byłem zaskoczony i wpatrywałem się w zdjęcie. Ono naprawdę się rusza? -Wooow, nieźle- powiedziałem patrząc na zdjęcie. Naprawdę robiło wrażenie.

- Pierwszy raz widzisz zdjęcie w magicznym świecie? - zaśmiałam się - Znam to uczucie. Jak zobaczyłam je po raz pierwszy to myślałam, że dostanę zawału. Poczekaj, aż jakiś obraz do ciebie zagada. Wtedy weekend w Mungu masz gwarantowany.

- Czemu chcesz dowiedzieć przede mną ukryć, że jadłaś tosta? - zmarszczyłem zdziwiony brwi.

-Myślę, że obrazy są świetnymi rozmówcami- stwierdziłem śmiejąc się

- Ja ukryć? - udawałam zdziwioną. - Po prostu byłam głodna i zjadłam go szybciej niż myślałam. - tłumaczyłam się, bawiąc się palcami u rąk.

- Rozmawiałeś już z jakimś obrazem? - zapytałam - Najciekawsze są te na piątym piętrze i przy ruchomych schodach.

-Nie miałem okazji- powiedziałem i napiłem się herbaty.

- Żałuj - zaśmiałam się - Wiele można się od nich dowiedzieć.

Przy stole Krukonów siedziała tylko grupka z ostatniej klasy. Usiadłem niedaleko nich i przysluchiwalem się jak narzekają na test z transmutacji.

-Jeszcze spróbuję!-powiedziałem śmiejąc się.

- Mam wielką ochotę złamać regulamin i wyjść na dwór - powiedziałam spoglądając na sztuczne niebo pod sufitem - Dawno nie latałam.

-Nie wiem czy to dobry pomysł Chris- pokręciłem głową patrząc na poruszające się zdjęcie.

Podniosła głowę z blatu stołu po bardzo długim czasie. Miała wrażenie jakby jej się przysnęło. Rozejrzała się niepewnie wokół. Po chwili wyciągnęła szkicownik. Wpatrywała się tak w okładkę. Wyglądałaby jakby była w dwóch miejscach naraz.

Zobaczyłam Rinę na drugim końcu stołu.
- Hej, Rina! - zawołałam - Chodź do nas!

Spojrzała na Chris i wstała. Wzięła szkicownik i miotłę i usiadła bliżej Puchonów.
- Yo...-Powiedziała cicho, krążąc w myślach.

-Cześć- rzuciłem w stronę Puchonki- Charlie- powiedziałem i wyciągnąłem w jej stronę dłoń uśmiechając się.