Cieplarnia

Podeszłam do panny Kwon, chcąc udzielić jej odpowiedzi na pytanie.
- Przesadzić - odpowiedziałam do Ślizgonki. - I być milszą. Przecież doskonale widzę, że chcecie się z panną Isobel zabić wzrokiem.

- Odwróć ją w odpowiednią stronę, a później dosyp ziemi do nowej doniczki, aby znalazła się i w miejscach, w których obecnie jej nie ma. Musisz być delikatna i ostrożna. Nie możesz za bardzo stłamsić roślinki, ani tym bardziej jej korzeni!
Spojrzałam na resztę grupy.
- Ci, którzy już skończyli, mogą iść. Jest to na tyle proste zadanie, że chyba nikt nie miał z nim problemów.

- Cóż, to pierwszy raz, jak coś przesadzasz, tak mi się wydaje. Lawenda jest w stanie prawie krytycznym, ale jestem pewna, że z kolejną pójdzie ci o wiele lepiej. - Wyszeptałam kilka słów, po czym kolejny "zestawik" znalazł się przed dziewczyną. - Tylko się postaraj! Ja mam cały dzień i naprawdę dużo lawendy.

- Dokładnie - powiedziałam. - Jeśli nie nauczysz się tak prostej rzeczy, to w przyszłości będziesz miała wielkie problemy z zielarstwem. Chyba tego nie chcemy, prawda? Wolisz tego uniknąć? Więc zrób to teraz porządnie!

- Tak, Isobel? - zapytałam, kierując swój wzrok na twarz rudowłosej. - Mogę ci w czymś pomóc? Wydawało mi się, że z dzisiejszym zadaniem nie miałaś żadnych problemów.

- Panno Kwon... zapraszam w sobotę na lekcje dodatkowe, które dla pani będą obowiązkowymi zajęciami z nauki o przesadzaniu roślin. Teraz może pani już odejść - powiedziałam do uczennicy, patrząc na jej dzieło. Nie wiedziałam nawet, co powiedzieć i jak to skomentować.
Słysząc głos Isobel, ponownie spojrzałam w jej kierunku.
- To nie jest nowy gatunek. To jest już odkryte. Z tym, że nikt o tym nie mówi i nikt nie chce tego opatentować. Wiesz, dlaczego? Ponieważ ta roślina ma wysoki wskaźnik zgonów, jeśli chodzi o osoby, które ją kiedykolwiek spożyły.

Weszłam do sali, aby rozpocząć lekcje. Już wiedziałam, czy chcę się dzisiaj z nimi zająć. Było to całkowicie proste, ale jednocześnie dosyć ciekawe. Miałam nadzieję, że to docenią i tym razem wszystko pójdzie dobrze.

- Dziś zajmiemy się dziurawcem zwyczajnym. Wyciągnijcie zeszyty, aby zrobić notatki - powiedziałam i odczekałam chwilę, dając im czas na to, aby to zrobili. - Dziurawiec zwyczajny zazwyczaj osiąga wysokość 60 centymetrów. Kiedy kwitnie, ma żółte kwiaty. Dziurawiec zwyczajny świetnie działa na układ pokarmowy i na trawienie. Nie jest to jednak jego jedyna zaleta. Działa także uspokajająco, dlatego często stosuje się go w depresjach i przy urazach. Polecany jest także przy migrenie i nocnym moczeniu się - rzuciłam i zauważyłam, że kilku chłopców uśmiechnęło się lekko. Westchnęłam. To, że ich pościel bywa czasami mokra, wcale nie podpada pod kategorię moczenia się w nocy. - Dziś będziecie przygotowywać napar z dziurawca zwyczajnego. To proste. Problemem jest tylko to, że jest on ukryty gdzieś na sali, a sami musicie go odnaleźć. Uważajcie na mięsożerne rośliny!

Uśmiechnęłam się zagadkowo.
- Nie mogę powiedzieć. Zrób napar z 25 gramów tej rośliny i ze szklanki wrzątku. Jeśli zadziała uspokajająco, to dobrze wybrałaś. Jeśli nie... cóż, mam antidotum na każdą truciznę, którą dziś możecie wziąć do ust. Nic się wam nie stanie.

- Wypij - powiedziałam. - To jest jedyny sposób na sprawdzenie tego, czy zrobiłeś to dobrze. Trzymam kciuki, żeby tak było.