Pokój spotkań

Gdy się odsunęła, jęknąłem niezadowolony. Wiedziałem, że będzie chciała pogadać, czego ja nienawidziłem.
-Nie rozumiem o co ci chodzi - powiedziałem, choć tak na prawdę nie wiedziałem co mam jej powiedzieć, że tego potrzebowałem? czy że nie mogłem się opanować?

- Nie ważne, chciałam po prostu zapytać. - poczułam się zaatakowana z jego strony... Złapałam się za skroń, która momentalnie zaczęła pulsować, a ból roznosił się po całej długości mojej czaszki...
Otworzyłam oczy, a moje tęczówki przybrały znacznie ciemniejszą barwę, odrywając się od codziennej wizji ich koloru. Spojrzałam w jego oczy, unosząc brew i zarazem jeden kącik ust.
- Powiedz prawdę. - ton głosu był zdecydowanie niższy, chociaż dalej dziewczęcy.

W pierwszej chwili, nie rozumiałem co się z nią dzieje. Nie znałem jej za dobrze, ale było widać, ze wpada w furię. Gdybym tylko wiedział, że to wywoła nasz pocałunek, nie zrobiłbym ani jednego kroku w tę stronę. Złapałem jej rękę i spojrzałem już, nie w turkusowe, a granatowe oczy
- Gdybym to ja sam ja znał - powiedział cicho, ale tak żeby blondynka go usłyszała - Nie znam odpowiedzi na twoje pytanie Sarah - dodałem szybko

- Łżesz. - stwierdziłam z sadystycznym uśmiechem, zaciskając rękę, którą trzymał, byłam w stanie uderzyć go w tą jego mocno zarysowaną żuchwę.
Napięłam się cała, zaciskając zęby. Widziałam w jego oczach już wszystko, każdą emocję, którą wcześniej odkrywałam z trudnością.

Czy ona ma rozdwojenie jaźni? Brawo Noah, kolejna do kolekcji, pewnie będzie chciała cię zabić, a ty będziesz musiał ją unieruchomić. Jednak ja to farciarz jestem - pomyślałem i zaśmiałem się. Zabrałem rękę z jej dłoni i wstałem, by wyjść. Nie zamierzałem użerać się z wariatką, przynajmniej w połowie dostałem to czego chciałem
- Skoro tak uważasz, to nie ma problemu - dodałem, uśmiechając się - Adios! - powiedziałem, kierując się w stronę drzwi.

Parsknęłam wrednym śmiechem. Zwinnym ruchem wyciągnęłam różdżkę, która trzymałam przy boku.
- Colloportus. - mruknęłam zaklęcie, a drzwi zamknęły się na klucz - Accio. - powiedziałam nieco głośniej i różdżka chłopaka trafiła do moich rąk - Ode mnie się kochany nie odchodzi. - obracałam jego różdżkę między palcami, czasami patrząc na niego z uniesioną brwią.

Jezu, i po co ci było umawiać się z dziewczyna z innego domu. Jest tyle ładnych i chętnych Ślizgonek - pomyślałem. Mimo, tego jak ta dziewczyna się zachowywała nie bałem się jej, po prostu wyciągnąłem rękę do Sarah i powiedziałem najspokojniejszym głosem na jaki było mnie stać
- Oddaj mi moją różdżkę - powiedziałem spokojnie, lecz jednak władczo - Nie chcesz chyba, by coś ci się stało - dodałem groźniej

- Mi się coś stało? - zakpiłam z niego, patrząc na chłopaka z politowaniem - Chyba nie wiesz do kogo mówisz. - wstałam i ruszyłam w jego stronę, powoli stąpając i nie odwracając od niego wzroku. Obydwie różdżki schowałam za siebie, trzymając je w jednej ręce, a druga wylądowała na jego torsie. Moja dłoń wędrowała od szyi do samego podbrzusza. Mogłam wyczuć pod nią umięśnione ciało chłopaka, zagryzłam wargę, spoglądając mu w oczy.

Popatrzyłem na nią z politowaniem, miałem już dosyć tej jej gierki. Nudziła mnie, a jej ręka sunąca po moim torsie teraz jakoś mnie nie ruszała. Miałem to wszystko gdzieś. Chciałem stąd wyjść, aby położyć się do łóżka i zasnąć.
- Czego ode mnie chcesz, Sarah? - spytałem dziewczyny. Nie wiedziałem co się z nią dzieje, raz niewinna i słodka, a za chwile wariatka, która uciekła z psychiatryka.

- Kocha... - wnet poczułam znowu ten upiorny ból, przy którym skrzywiłam się, przypadkiem opierając sie czołem o obojczyk chłopaka. Kiedy znowu na niego spojrzałam, odsunęłam się na krok, wyciągając przed siebie... różdżki?
- Noah? - szepnęłam, nie wiedząc co robię w tym miejscu, chciał już wyjść? Patrzyłam na swoje ręce, które chyba zaczęły się trząść.

Gdy położyła głowę na moim obojczyku, byłem trochę zdezorientowany, ale szybko odzyskałem rezon i wyrwałem jej swoją różdżkę, którą skierowałem na drzwi
- Alohomora! - wymówiłem zaklęcie, a następnie skierowałem różdżkę w stronę dziewczyny, która teraz wydawała się zdezorientowana - Jeszcze raz odwalisz coś takiego, a nie będzie już tak miło - mówiąc to mój głos był niższy, a oczy zwęziły się do minimum - Chyba naprawdę nie zdajesz sobie sprawy z kim zadzierasz, mała - gdy wymówiłem te słowa, skierowałem się w stronę drzwi

- Prze-prze... - głos zaczął mi się jąkać, a ja położyłam swoją małą dłoń na jego barku, gdy skierował się do drzwi - P-przepraszam... - nie wiedziałam dlaczego mówię te słowa, nie mam pojęcia co takiego się wydarzyło, że to on zmienił swoje mniemanie o mnie o sto osiemdziesiąt stopni. Moje oczy były jakby stonowane, lazurowy kolor zbladł. Nie potrafiłam już normalnie unieść wzroku by spojrzeć mu w oczy.

Gdy położyła swoją dłoń na moim ciele, nie wiedziałem czego mam się po niej spodziewać. Ta dziewczyna była nieobliczana, wiec mogła za 5 sekund chcieć mnie zabić. Strząsnąłem jej rękę i odwróciłem się do niej - Do widzenia, Sarah, mam nadzieję, że więcej się nie spotkamy - powiedziałem to najbardziej lodowatym głosem, na jaki było mnie stać. A następnie odwróciłem się i pociągnąłem za klamkę wychodząc, zostawiając w pokoju zdezorientowaną dziewczynę.

Next> Dormitorium Chłopców - SLYTHERIN

Kiedy wypowiedział te słowa, czułam jak lodowaty piorun przerywa moje serce na wprost. Odwrócił się i odeszedł, jak wszyscy. Mrugnęłam szybko, by pozbyć się łez, które napłynęły do oczu.
- Czemu ja muszę wszystko psuć, właśnie tego się obawiałam! - wzięłam poduszkę i cisnęłam ją na drugą stronę pokoju, a drugą przyłożyłam do twarzy. Wykrzyczałam w nią chyba wszystkie moje problemy, przekleństwa... Położyłam się na kanapie, gdzie jeszcze niedawno leżał chłopak. Poczułam zapach jego perfum, opierając się o brzeg sofy. Zwinęłam się w kulkę, zamykając zapłakane oczy.

Biegałam po korytarzach Hogwartu w poszukiwaniu składziku na miotły. Kiedyś tam trafię, nawet jeśli miałabym przy tym zginąć. Otworzyłam drzwi do kolejnego pomieszczenia. Kilka kanap, półki na książki, stoliki ... i zapłakana dziewczyna.
Hufflepuff mode on.
- Coś się stało? - zapytałam podchodząc do dziewczyny.

Kiedy usłyszałam gwałtowne szarpnięcie za klamkę, podniosłam się szybko, patrząc w stronę dziewczyny. Dłonią przejechałam po swoich policzkach, wycierając mokre smugi.
- N-nic mi nie jest. - miałam zająkany głos przez płacz, lecz udało mi się posłać w jej stronę wyuczony uśmiech.

- No ślepa nie jestem - powiedziałam siadając na podłodze - Jestem Mad, Hufflepuff. A tak serio, to możesz mi powiedzieć. Nikt więcej się o tym nie dowie.

- Jestem Sarah. - uspokoiłam swój głos, a swój wzrok kierując na swoje dłonie - Po raz kolejny ktoś mnie zranił. - wzruszyłam ramionami - Przywykłam już do tego.

- Co to za debil? Chciałabym skopać mu tyłek - powiedziałam z demonicznym uśmiechem - Nikt nie będzie krzywdził braci puchonów! Nie na mojej warcie!

Na moją twarz mimowolnie wkradł się uśmiech.
- Nie ważne, nie zasługuje nawet na Twoją uwagę. - spojrzałam na nią.

- Jak najbardziej zasługuje na moją uwagę, szczególnie w momencie, gdy będę go ćwiartować, pakować w plastikową torbę i zakopywać gdzieś w zakazanym lesie - powiedziałam to z wielkim uśmiechem.

- Psychopatka. - zaśmiałam się, kiedy wpatrywałam się w jej wielki uśmiech - To brzmi... fascynująco. - powiedziałam z lekksza sarkastycznie.

- Bo to jest bardzo fascynujące - zaśmiałam się - Nawet nie wiesz ile przyjemności sprawia obmyślanie zemsty na ludziach, którzy na to zasługują.
Zemsta, cudowna rzecz. Jakim cudem nie jestem przez to w Slytherinie?

- Ty na pewno jesteś puchonką? - zmarszczyłam czoło, a uśmiech nie schodził mi z twarzy.

- Na to wygląda - zaśmiałam się - Nie do końca mi to pasuje, ale z czasem coraz bardziej się przyzwyczajam. Toooooo ... jak długo tu jesteś? Znaczy w Hogwarcie.

- Jeden dzień. - spojrzałam na zegar, który wisiał krzywo na ścianie, dochodziła dwudziesta pierwsza - Jeden niecały dzień. - uśmiechnęłam się, chociaż dalej czułam pewien lód w sercu, który zostawił po sobie chłopak. - A Ty?

- Nawet nie wiem - mruknęłam starając się liczyć dni na palcach - Kilka dni? Może z tydzień?

- To też jesteś taka... świeża? - nie potrafiłam w tym momencie znaleźć odpowiedniego stwierdzenia.

- Nie wiem czy można to tak nazwać - mruknęłam - Wcześniej chodziłam do Ilvermorny w USA.
Tęsknię za starą szkołą i przyjaciółmi, tymi popołudniowymi meczami Quidditcha i biegania po nie zakazanym lesie.

- Nie słyszałam o tej szkole... - zamyśliłam się - To dziwne, bo mieszkałam w Kanadzie. - podrapałam swój podbródek, patrząc na nią w skupieniu.

- Jakim cudem - zaśmiałam się - Przecież to jedyna szkoła magii w Ameryce Północnej. Spędziłam tam 3 cudowne lata, aż postanowili mnie wyrzucić i przenieść tutaj.

Poczułam się głupia i jakaś taka niedouczona...
- Czemu Cię wyrzucili? - uniosłam pytająco brwi, marszcząc czoło.

- No ten - mruknęłam - Za zemstę. Zaczęło się od tego, że przed szkolnymi zawodami w Quidditcha jedna dziewczyna z przeciwnej drużyny rozwaliła mi miotłę ... a później jej się zniknęło. Tak przez przypadek. A właściwie to zamieniłam ją w żuka i trzymałam w słoiku przez kilka tygodni. Ktoś ją znalazł i zostałam wyrzucona.

- Cholera. - mruknęłam pod nosem - Boję się z Tobą zadrzeć... - spojrzałam na nią już nieco bardziej przerażona.
Nie wiedziałam, że Tiara potrafi przydzielić kogoś do niewłaściwego domu. Chociaż czułam, że jestem jeszcze bezpieczna i nie mam zamiaru pakować się w kłopoty, mimo że wpakowałam się w nie po uszy. Westchnęłam głośno, przegryzając wargę.
- Lubię Cię. - powiedziałam ni z tego ni z owego, poczułam wyraźną potrzebę powiedzenia tego.

- A dziękuję - powiedziałam z uśmiechem - Też jesteś całkiem spoko.
Nie spodziewałam się, że kiedyś powiem to komuś innemu niż moim przyjaciołom z Ilvermorny. Jak widać, ludzie się zmieniają.

Na moją uradowaną twarz wkradł się uśmiech, uwielbiałam poznawać nowych ludzi - tym bardziej takich, którzy są wobec mnie dość mili.
- Dziękuję bardzo! - zwróciłam się do niej - Masz jakieś plany na dzisiejszą noc? Ja chyba jeszcze pójdę pozwiedzać co nie co.

- Właściwie trafiłam tu tylko dlatego, że szukałam składziku na miotły - zaśmiałam się - Więc pewnie będę kontynuować. A jak już znajdę moją miotłę, to wyjdę na błonia i pewnie będę latać.

- Powodzenia. - uśmiechnęłam się w jej stronę i odwróciłam wzrok na okna, czekając aż usłyszę dźwięk zamykających się drzwi. Zresztą już sama robiłam się śpiąca, powieki same mi się zamykały.
- Ja chyba idę już do dormitorium. - spojrzałam na nią, podchodząc do drzwi - Do zobaczenia. - uśmiechnęłam się pogodnie i wyszłam, delikatnie zamykając za sobą drzwi.

Next: Dormitorium Dziewcząt (Hufflepuff)

- No, tak ... eeee dobranoc - mruknęłam z uśmiechem.
Sama jeszcze nie wyszłam, ale rozejrzałam się między książkami, a było ich na prawdę dużo. Ciekawe czy biblioteka wygląda tak samo.
Poczytałam trochę książek o wszystkim i o niczym, a potem ruszyłam na dalsze poszukiwania.
//np. izba pamięci

Weszłam do pokoju spotkań i od razu ułożyłam się bokiem na dużym fotelu. Zaczekałam na Tylera az do mnie dołączy. Chciałam go o cos zapytać, chociażby tak wiedzialam ze nie powie mi prawdy. A jednak ptaszki troche ćwierkały.

Zająłem fotel naprzeciwko dziewczyny, wpatrując się przed siebie. Całkowicie odleciałem z rzeczywistego świata, analizując kilka rzeczy.

Przez długa chwile w pomieszczeniu panowało milczenie.
W koncu się odezwałam.
— Moge Cię o cos zapytać? Tylko... Wolałabym żebyś powiedział mi prawdę.

Gdy usłyszałem, że coś do mnie mówi, ocknąłem się wyłapując kluczowe słowa
- Właśnie zadałaś - odparłem - ale pytaj - dodałem
- Zazwyczaj mówię tylko prawdę - stwierdziłem - nie to co niektórzy - dokończyłem, wpatrując się w nią

— O co Ci chodzi?— zapytałam patrzac na niego.
— Sądzisz że cię okłamuje? Niby kiedy?— powiedziałam odkladajac na chwile swoje pytania.

- Hmm, parę razy ci się zdarzyło - stwierdziłem - nie wiem, czy przypominasz sobie nasze spotkanie w zakazanym lesie - dodałem
- To jakie było to pytanie? - spytałem - Chyba, ze właśnie je zadałaś - westchnąłem