Wielka Sala

Przy moim stole, jak i przy każdym innym, było niewiele osób. Z dwie, góra trzy, więc było mi to obojętne, gdzie usiądziemy.
- Jak chcesz? - spytałem - Mi obojętnie - dodałem. Nadal przyglądałem się tej sali, która z opowiadań brata, nic się nie zmieniła. Podobało mi się tu nawet.

- Stół Slytherinu będzie w porządku, nie będziesz się wstydził siedząc przy moim. - skierowałam się powolnie do wspomnianego stołu, wyprzedzając chłopaka.
Zajęłam sobie miejsce i poklepałam siedzenie by mógł usiąść obok mnie.

Stanąłem za nią i pochyliłem się, zatrzymując przy jej uchu
- Jeżeli chcesz możemy iść do twojego - szepnąłem - Mówiłem, mi jest to obojętne. To ty masz się dobrze czuć, ja się wszędzie przystosowuję - mruknąłem i niby przez przypadek, zahaczyłem swoją wargą o jej ucho.

Uśmiechnęłam się niewinnie, kiedy przeszedł mnie najprzyjemniejszy dreszcz jaki mógł. Zagryzłam wargę, czując jego usta na swoim płatku ucha.
- Noah, wygodnie mi tutaj. - odwróciłam głowę w jego stronę, śledząc go wzrokiem - Siadaj, nie marudź. - poprawiłam włosy, zakładając jeden kosmyk za ucho.

Uśmiechnąłem się do niej i zająłem miejsce obok. Usiadłem tak, ze nasze ramiona się stykały.
- I co teraz? - zapytałem Sarah

- Teraz raczej jemy? - odwróciłam się w jego stronę, marszcząc czoło - Po to tu przyszliśmy. - zaśmiałam się cicho, biorąc sobie tosty z serem, a do kubka nalewając ciepłej herbaty cytrynowej. Byłam okropnie głodna, nie jadłam nic prócz wczorajszego śniadania.

Zaśmiałem się, nadal przyglądając się jej poczynaniom.
- W sumie racja, co innego można w niej robić - uśmiechnąłem się i popatrzyłem na nią jak z apetytem wcina jedzenie. Mnie jakoś nie chciało się jeść, więc tylko patrzyłem na nią z uśmiechem, bo niby co innego mogłem robić.

- Noah? Nie jesteś głodny? - przełknęłam mały kęs ciepłej kanapki - Przecież nic od rana nie jadłeś. - uniosłam pytająco brew.

- Nie, nie jestem - mruknąłem i ręce na stole, a następnie na nich głowę, wciąż wpatrując się w jej lazurowe oczy.
- Ale ty się nie krępuj, widać, że głód cię męczy - mruknąłem i cicho się zaśmiałem.

- Nie męczy mnie bardziej niż to, że tylko ja będę jeść. - wydęłam usta, wyciągając w jego stronę połówkę tosta - Zjedz go, przynajmniej tyle. - spojrzałam na niego maślanymi oczami - Jeszcze mi w jakąś anoreksję popadniesz.

Ugryzłem jej kawałem tosta i wróciłem do poprzedniej pozycji
- Całkiem dobry - stwierdziłem
- Nie przejmuj się, daleko mi do anorektyka - zaśmiałem się - Jedz, chudzinko, bo mi jeszcze zasłabniesz.

- Narobisz się jakiś chorób i będziesz miał. - pokręciłam teatralnie głową - Jeżeli mi zasłabniesz, to już zawsze będę Cię karmić. - wzruszyłam ramionami, kończąc swoją porcję śniadania.

Podniosłem głowę i pocałowałem Sarah w policzek.
- W takim wypadku przyjdę do ciebie przed kolacją i zasłabnę - zaśmiałem się - Poza tym jestem odporny na różnego rodzaju choroby, od pięciu lat nie zachorowałem porządnie - dodałem i oparłem głowę o jej ramię.

- Szczęściarz. - upiłam łyk kojąco ciepłej herbaty - Napij się czegoś przynajmniej i nie żartuj nawet z tym zasłabnięciem. - pacnęłam go w klatkę piersiową, opierając głowę o jego kasztanową czuprynę.

- Nie chcę - mruknąłem, gdy położyła się na mojej głowie
- Jak będę chciał to zjem albo się napije obiecuje - powiedziałem i zaciągnąłem się zapachem jej słodkich perfum

- Nie chcę mieć Cię na sumieniu. - umilkłam na chwilę - Obiecujesz? - wyciągnęłam w jego stronę dłoń z czterema zgiętymi palcami - Na paluszek. - powiedziałam śmiertelnie poważnym głosem.

Popatrzyłem na nią i obiecałem "na paluszek".
- Sarah, nie martw się o mnie, zadbaj o siebie - powiedziałem i objąłem ją ramieniem w talii
- Jestem dużym chłopcem i umiem o siebie zadbać - westchnąłem, przeczesujac jej włosy.

Uśmiechnęłam się mimowolnie, dopijając herbatę do samego końca.
- To że jesteś naprawdę dużym chłopcem nie znaczy, że potrafisz o siebie zadbać. - pogłaskałam go po włosach, wplatając je sobie między palce.

Dziwnym trafem Sarah zawsze wiedziała co robić, by było mi przyjemnie. Gdy wplątała palece w moje włosy zamruczałem. Lubiłem, gdy ona to zrobiła, wielu dziewczynom, nie pozwalała na to. Ale Sarah robiła to tak umiejetnie, mimo że prosto

- Uznam to milczenie jako przyznanie mi racji. - uniosłam dumnie głowę, gładząc go po włosach, czułam, że to lubi.

- Nie - podniosłem się z jej ramienia jak opatrzony - Umiem o siebie zadbać, naprawdę - powiedziałem i pocałowałem ja przelotnie w usta.
- Do tego będę musiał dbać i o twoje bezpieczeństwo - powiedziałem i znowu się na niej położyłem, tym razem na jej kolanach. Wziąłem w swoją dłoń jej i położyłem na swoich włosach, wiedziałem, że znowu zacznie mnie po nich głaskać.

- O moje? - zmarszczyłam czoło w zdziwieniu - Dlaczego moje? Jestem naprawdę dorosłą dziewczynką. - zaczęłam ponownie masaż jego czuprynki, zakręcając kosmyk włosów na palec.

- Bo jesteś słodką, niewinną duża dziewczyną, który taki olbrzym jak ja musi musi chronić - powiedziałem i jęknąłem, gdy pociągnęła za moje włosy.
- Gdyby teraz widzieli mnie moi współlokatorzy, zabili by mnie chyba - zaśmiałem się

- Zabiliby? - zdziwiłam się, odgarniając mu lekkie loczki z czoła - Z jakiego powodu? - nie zareagowałam w ogóle na wcześniejsze jego słowa, na które tylko lekko się zarumieniłam.

- Nie tolerują połączeń domów, chyba że do przelotnego seksu - mruknąłem - ale wtedy starają się wykorzystać Gryffonki - zaśmiałem się lekko. Odwróciłem się tak, ze patrzyłem na jej twarz, ale nie musisz się bać - powiedziałem i pogłaskałem jej policzek.

- Nie muszę się bać? Czego? - patrzyłam na niego zdezorientowana, nie słyszałam jeszcze o czymś takim, że ludzie z tego samego domu mogą być źli o takie realacje.

- Nieważne - mruknąłem w odpowiedzi.
Położyłem się na jej nogach wyciągając notatnik i sprawdzając, co odpusała mi Lexy i momentalnie się zsśmiałem, odpisując jej tylko "Wypieprzyć też ją możesz, młoda". Zamknalem go, znów chowając do spodni. Popatrzyłem na Sarah, która też na mnie w tym momencie patrzyła
- Co zamierzasz jeszcze zjeść? - zapytałem.

- Nic już w siebie nie wepchnę. - mruknęłam szczerze, patrząc w jego blade oczy, niemal zatracając się w nich.
Położyłam dłoń na jego policzek, delikatnie przejeżdżając po nim opuszkami palców. Wpatrywałam się jak jego skóra reaguje na mój dotyk.

Wziąłem jej dłoń w ręce i ucalowałem jej wierzch, cały czas patrząc jej w oczy. Była śliczna i mogła być moja. Podniosłem się z jej kolan i usiadłem normalnie, jednak cały czas na nią patrząc.

- Uważaj, bo się zakochasz. - zaśmiałam się w duchu, patrząc na niego z lekkim uśmiechem.
Z tego co pamiętam, powiedziałam to chyba jak pierwszy raz spotkaliśmy się przy jeziorze lub mylą mi się fakty, sama nie wiem.

- Ja? - zapytałem się jej niedowierzając - Nie wiem czy pasuje do mnie to określenie - mruknąłem ciszej.
- Robimy coś jeszcze czy odprowadzić cie do pokoju? - spytałem

- Oszalałeś? - spojrzałam na niego zdziwiona - Do wieczora nie zamierzam wracać do pokoju, mam cały dzień na zwiedzanie.

Zaśmiałem się na jej słowa
- To gdzie tetaz, pani przewodnik? - spytałem i wstałem, podając jej dłoń. Byłem ciekawy dlaczego tyle chce zwiedzać, mi wystarczyło czwarte piętro, ale zastanawiało mnie, gdzie ona może chcieć iść.

Zastanowiłam się, stykając się ramię w ramię z chłopakiem.
- Co powiesz na zwiedzenie wierzy astronomicznej? - spojrzałam na niego - Ponoć jeszcze lepsze widoki niż na czwartym piętrze. - uśmiechnęłam się dość łobuzersko, to coś nowego dla mnie.

- Jak dla mnie super, spedze z tobą więcej czasu - mruknąłem. Szedłem pierwszy, obracając się czy za mną idzie, gdy jednak widziałem ze to robi, szlem dalej

Next> Wieża astronomiczna

W końcu musiało się to stać. Lykon Norris pierwszy raz pojawił się w wielkiej sali. Odnalazł stół nauczycieli i udał się ku niemu, by sobie usiąść i nalać sobie kawy do kubka. Nie chciał być w pokoju. Liczył, że Nelly tam pójdzie i się wnerwi, gdy go nie zastanie.

Weszłam do wielkiej sali pewnym siebie krokiem, nie zwracałam nawet uwagi na twarze innych. Długie szpilki dodawały mi seksapilu, a rozkloszowana sukienka do połowy ud pięknie komponowała się z kabaretkami. Te połączenie było moim ulubionym. Czerń zdecydowanie przeważała w mojej kreacji, jedynie usta były pomalowane krwiopijczym kolorem szminki. Włosy miałam jak zawsze lekko pofalowane i opuszczone na ramiona. Uniosłam dumnie swoją głowę, kierując się do stołu Slytherinu, tam gdzie zawsze było moje miejsce.

Lykon, jak to Lykon, najpierw zamierzał udawać, że nie widzi Nelly i nie zwraca na nią uwagi. Po tym jednak uznał, że co będzie żałował sobie widoków. Zmienił taktykę. Zresztą, nie oszukujmy się, miał do niej swego rodzaju słabość. Utkwił w niej przenikliwy wzrok, nie spuszczał go z niej ani na sekundę.

Doskonale wiedziałam, kto czycha na mnie w tym pomieszczeniu. Wyczułam jego perfum na kilometr, jakby od ostatniego czasu znacznie polepszyły mi się niektóre zmysły. Kulturalnie wlałam sobie parzonej kawy do małego, czarnego kubka, słodząc tylko pół łyżeczki. Wzięłam do ręki słomkę, wrzucając ją niedbale do napoju. Kiedy tylko zaczęłam sączyć gorącą kawę, spojrzałam na Lykona, bezwiednie przejeżdżając językiem po swoich ustach.

— No zobaczymy zobaczymy...— powiedziałem. — O ile bedziesz grzeczna...

- Grzeczna? - wymruczałam mu do ucha, przegryzając jego płatek.

Wzrok Lykona z Nelly powędrował na chwilę ku Annabelle. Nie tak, by białowłosa nie mogła tego zauważyć. Facet wiedział, że to jest jego siostra. I naszły go nowe pomysły do wnerwienia Nelly. Posłał Nelly niecny uśmieszek jedynie, choć dość sugestywnie. I co teraz zrobi, jeśli w stawkę wchodziła rodzina?

Uniosłam tylko brew, spoglądając w miejsce gdzie zapodział swoje spojrzenie. Siedziała tam moja rodzona siostra wraz z postawny, młodym mężczyzną. Zdziwiło mnie jednak, że nie był to Azazel, a ktoś inny... Nie znałam go, choć wiedziałam, że on nie pozwoli jej skrzywdzić. Odwróciłam swoją głowę ponownie w stronę nauczycielskiego stołu, posyłając mu kpiące spojrzenie. Parsknęłam śmiechem, wypijając na raz połowę kubka kawy.

— Mhm...— powiedziałem i zacisnąłem zęby. Spojrzałem na nia gniewnie po tym jak ugryzła mnie w ucho.
— Kobieto. Błagam. Jesteśmy w Wielkiej sali... Nie rób tak...

Poczułam na sobie obce spojrzenia, przez co siadłam bliżej Jasona, wtulając się w jego ramię jak wystraszona mysz.
- Teraz jesteśmy w wielkiej sali, ale zaraz możemy w niej nie być. - wzruszyłam rozbawiona ramionami, ledwo powstrzymując uśmiech.