Wielka Sala

- Dlaczego mi nie pozwalasz jeść kanapek? - spytałem, patrząc na nią z wyrzutem.
Zabrałem swój talerz od niej, a czysty oddałem dziewczynie.
- Wezmę do tego coś ciepłego - mruknąłem, patrząc jej w oczy.

— Moze dlatego ze ciagle je jesz?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Kanapki to nie jedzenie. — warknelam. — Zjedz normalnie.

- Skarbie - mruknąłem, odwracając się do niej.
- Kanapki to też jedzenie i nie trzeba jeść ich dużo by się najeść - dodałem, nakładając na talerz skrzydło kurczaka.

— Ale sa chujowe. — powiedziałam. — Myśl troche. Jak bedziesz sie tak odżywiał to padniesz. — odparlam. Spojrzałam na skrzydełko które nałożył na talerz.
— Jaja sobie ze mnie robisz?— zapytałam unoszac brew.

- Mogę też nic nie jeść - odparłem, patrząc przed siebie.
- Nie, nie robię - mruknąłem.
- Co tym razem źle zrobiłem? - spytałem, patrząc na swój talerz.

— To skrzydełko jest mniejsze niz moja pieść...— mruknelam. — A zreszta. Rób sobie co chcesz. — powiedziałam nie chcac sie kłócić. Zaraz sie zbuntuje i naprawde przestanie jeść. A wtedy bede musiała go zabic.

- Przecież nie tylko to zjem - odparłem.
- To nie jest poracja, którą jem - usprawiedliwiłem się - nazwałbym to pewnego rodzaju przystawką - mruknąłem.

— Przeciez juz nic nie mowie.— odparlam rozglądając sie po stole w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi zasmakować. No i niespodzianka. Znow trafiło na frytki.

- Mhm - mruknąłem, zaczynając jeść to co nałożyłem na talerz.
Kątem oka patrzyłem co dziewczyna nakłada na talerz, a widząc że padło na frytki, przewróciłem oczami.
No tak...frytki są bardzo pożywne

Skupiłam sie na swoim jedzeniu, jednak juz po kilku frytkach stwierdziłam ze nie jestem głodna.
Odsunęłam od siebie talerz i znow chwyciłam kubek z kawa.

- Nie wkurzaj mnie skarbie - odparłem widząc katem oka jak odsuwa od siebie talerz pełny frytek.
Nie no to chyba jakiś żart, narzekała na to, że moje jedzenie nie jest pożywne, a swojego praktycznie nie tknęła.

Spojrzałam na niego zdziwiona.
– Ale że co?— zapytałam upijając łyk z kubka. M— Nie miałam na nie ochoty. Chyba nie byłam głodna. Nie wiem. To wasze żarcie mi nie podchodzi juz..

Słysząc jej ostatnie słowa uśmiechnąłem się lekko. Jednak to nie zmieniało faktu, że się martwiłem. Od dawna już nic nie jadła, a przynajmniej żadnych porządnych porcji.
Napiłem się kawy, a potem odwróciłem się w jej stronę by wpić się w jej wargi, a następnie szybko odsunąć.
- Wyjedź - odparłem.
- Wyjedź do siebie choć na tydzień. Zjedz coś porządnego, najedz się, weź stamtąd kilka potraw i wróć - mruknąłem

Zaskoczył mnie nieco tym szybkim pocałunkiem.
Jeszcze bardziej zaskoczyły mnie jego słowa.
— Co?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Mam wyjechać...?

- Mówisz, że nasze jedzenie Ci już nie smakuje...A od kilku dni nie zjadłaś normalniej porcji Rian - mruknąłem.
- Niedługo znowu schudniesz, nie będziesz miała siły na wiele rzeczy - stwierdziłem.
- Jeżeli u siebie byś coś zjadła, to jestem chyba w stanie Cię wypuścić na kilka dni - dodałem, patrząc jej w oczy.

— Co ty wygadujesz? Jadłam. Po prostu nie jestem głodna. — odparlam.
— Bede miała sile bo jem normalnie. Regularnie. — dodałam. — No... Chyba ze chciałbys mieć tydzień wolnego.

- Jesz za małe porcje - odparłem.
- Nie mówię, że nie jesz regularnie, bo o ile Cię przypilnuje to jesz - mruknąłem.
- Nie chcę mieć żadnego wolnego tygodnia - stwierdziłem.

— Mowie poważnie. Jesli chcesz to powiedz...— odparlam ciszej.
— Pojadę do Londynu. Zrobie zakupy. I tak dalej..

- Jezu Rian - mruknąłem i chwyciłem jej podbródek w dwa palce, a następnie skierowałem w swoją stronę.
- Nie chcę. Nie chcę byś gdziekolwiek wyjeżdżała - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- I jeżeli dziś Ci się nie chce jeść to okej, ale będę Cię obserwował - dodałem i wróciłem do swojego posiłku.

— Mm?— mruknelam patrzac na niego.
— Przeciez nic takiego nie robię...— powiedziałam i zaczelam jeść frytki z talerza.

- Nie robisz - zaśmiałem się cicho.
- Nie jedz już ich - dodałem, widząc że sięga po frytki.
Gdy natychmiast zjadłem swoją porcję, nałożyłem sobie na cały talerz makaron, który był w misce przede mną, a widząc, że nie mam nic do picia, nalałem sobie soku pomarańczowego.

— Są okej. — powiedziałam wzruszając ramieniem i rozglądając sie po sali. Złapałam jedno czy dwa spojrzenia skierowane na moja osobę ale zamiast płuc jadem, wyszczerzylam sie i pomachalam lekko palcami co niektórych speszyło tak jak chciałam a niektórych wręcz przeciwnie przez co przestałam sie gapić na ludzi.

Patrzyłem jak przelatuje wzrokiem po sali, a następnie robi coś co mnie chyba najbardziej zaskoczyło i lekko zmyliło.
Jednak szybko ponownie zacząłem wpatrywać się tępo w talerz i nawijać na widelec makaron, który później pakowałem do ust, by nic nie powiedzieć na temat tego wydarzenia.

— Tyler...— powiedziałam po chwili, nie mogąc wytrzymać. Odwrocilam głowę w jego stronę, tym samym tworząc kurtynę z włosów ktora mnie zasłoniła.
— Dziewczyna w czarnym podkoszulku. Rozpuszczone włosy z pasemkami. Przy stole Krukonow. — chrząknęłam.
— Powiedz ze to nie jedna z Twoich byłych...

- A dlaczego pytasz? - spytałem, patrząc na Rian.
- Co jeśli to jedna z moich byłych? - dopytałem, nie obdarzając opisywanej dziewczyny ani jednym spojrzeniem. Chciałem się z nią choć przez chwilę podroczyć.

— Bo od kilku minut utrzymuje wokół nas barierę ochronną przez to ze rzuca na mnie zaklęcia. — powiedziałam cicho, wpatrując się w Tylera.

Odwróciłem swoją twarz , w stronę stołu Krukonów i wyszukałem dziewczynę wzrokiem.
Gdy tylko nasze spojrzenia się skrżyżowały, uśmiechnąłem się do dziewczyny delikatnie i puściłem jej oczko.
- Nadal? - spytałem Rian, mając na myśli czy dziewczyna jeszcze jest w stanie myśleć po dostaniu ode mnie chwili uwagi.

Rozchylilam usta widzac co zrobił.
Na jego pytanie, mocno sie skupiłam.
— Tak. — wycedziłam przez zęby. — To twoja była?

Co za suka...
Odwróciłem się już tym razem do Rian.
- Na szczęście nie - mruknąłem.
- A coś byś zrobiła jeśli by nią była? - spytałem.

— Gdyby nią była to nic. Ale że nią nie jest...— powiedziałam i odwrocilam sie w stronę "koleżanki" odwracając zaklęcia i wymierzając je w jej stronę.
W jednej chwili z jej nosa i oczu trysnęła krew i dziewczyna zaczela wie dusic. Nie miałam pojęcia czym we mnie ciska. Szybko cofnęłam zaklęcia i odwróciłam głowę, lekko blada. Naprawde mnie tu nie lubią.

- WOW - mruknąłem, widząc co dzieje się z dziewczyną.
- Chyba zacznę siadać przy swoim stole - odparłem, patrząc na Rian ze smutkiem.
Jedynie położyłem dłoń na jej udzie.

— Więc bede siadać tam z toba. — odparlam przykrywając jego dlon swoja.
Podniosłam wzrok na chłopaka.
— Póki co, przez pięć najbliższych lat, nic nie powstrzyma mnie od bycia z toba. Chyba ze ty juz nie bedziesz mnie chciał.

- Nie chcę by przy mnie stała Ci się krzywda - odparłem, gładząc jej policzek.
- Choćby najmniejsza - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Może się do Ciebie kleić milion facetów i to zniosę, ale nie gdy ktoś robi Ci krzywdę - stwierdziłem.

— A ja zniosę te krzywdę byleby byc przy tobie dopoki moge. Rozumiesz?— zapytałam patrzac mu w oczy. Pocałowałam go delikatnie w usta.
— Gdybys był na moim miejscu choć przez jeden dzien, zrozumiałbyś wszystko.

- To jest zbyt duża cena, tylko po to by ze mną być - odparłem.
- Nie możesz tak ryzykować - mruknąłem, gładząc jej policzek.

— Jestem w stanie poświecić o wiele wiecej dla ciebie. — wyznałam zaciskajac dlon na tej jego.
— Zaryzykuje wszystkim i wszystkimi tylko zeby z toba byc.

- Właśnie widzę - odparłem.
- Nawet bym powiedział, że jesteś w stanie zbyt wiele poświęcić dla mnie - mruknąłem i nawinąłem nakaron na widelec, a następnie przystawiłem go do ust dziewczyny.

— Jesli chodzi o ciebie, nic nie jest "zbyt". — powiedziałam.
Spojrzałam na widelec ktory podsunął mi pod nos. Podniosłam wzrok na chłopaka i zjadłam makaron ze sztućca.

- Sprzeczałbym się - mruknąłem, patrząc na nią.
Gdy tylko zjadła makaron, który jej podsunąłem, posłałem jej uśmiech.
Ponownie nawinąłem na widelec makaron jednak teraz to ja go zjadłem.
- Naprawdę mam Cię karmić? - spytałem.

Zaprzeczyłam głowa jednak po chwili przytaknelam, uśmiechając sie.
— Z twojej ręki zjadłabym nawet owsiankę

- Owsiankę dałbym tylko wrogowi, no i w sumie polecił każdej dziewczynie która chce się odchudzać - odparłem, nabierając ponownie porcję mojego posiłku i przystawiając pod usta Rian.

— A widzisz...— odparlam i znow sie wyszczerzylam po czym zjadłam makaron.
— Powiedz mi cos.— poprosiłam. — Zamierzales mi powiedziec o tym wszystkim gdyby nie wyszło przypadkiem?

- Nie Rian, nie powiedziałbym Ci o tym - odparłem.
- Już wcześniej wiedziałem, że to Cię bardzo zrani - mruknąłem, odkładając widelec na talerz.
- Więc nie, nie powiedziałbym - dodałem, wpatrując się w talerz.

— Dlaczego?— zapytałam gdy Przełknęlam makaron. Pocałowałam chłopaka w ramie, oplatajac je takimi i przytulając.
— Teraz bedzie łatwiej. Tak, myślałabym ze mnie nie chcesz. A tak to wiem ze nie masz wyjścia. Pozniej bedzie gorzej. Ale przy rozstaniu bedzie mniej bolało.

- Bo gdy mi to powiedzili, nie przejąłem się najpierw swoim losem tylko twoim bólem, który zadałbym Ci mówiąc to wszystko - odparłem, kładąc delikatnie dłoń na jej udzie, jednka cały czas patrząc się w talerz.
- Naprawdę będzie Cię mniej bolało przy rozstaniu? - spytałem z lekkim niedowierzaniem.