Dormitorium Chłopców 1

- Sama mi to mówiłaś - odparłem.
- A myślałem, ze chodzi Ci o dystans - mruknąłem z uśmiechem czując na sobie jej ciężar.

— Tak wiem... Ale... Ale w tym przypadku nie o to chodzi. — wyjaśniłam.
— Nie. Dystans nie istnieje. Juz nie. — powiedziałam.
— Nie odwale sie do konca zycia od ciebie.

- A o co chodzi? - spytałem, wpatrzony w nią.
- Oj nie skarbie, nadal będziemy się poznawać tak jak to było wtedy - odparłem.
- W to nie wątpię -mruknąłem.

— Muszę mowic?— zapytałam całując go w szyje.
— No ej... Ja nie chce... Możemy sie poznawać ale nadal byc blisko.— jeknelam.

- Nie, nie musisz - odparłem.
- Dobrze wiesz, że to nie wypali, jeśli będziemy blisko - mruknąłem, gładząc ją po plecach.

— Ojej No...— jeknelam.
— Znowu mamy sie nie dotykać?— zapytałam prostując sie.
— To tez nie wypali..

- Nie, nie - mruknąłem - Tu chyba oboje nie wytrzymamy - stwierdziłem.
- Bardziej miałem na myśli pocałunki, obmacywanie i seks - odparłem.

— Mmm...— jeknelam jak rozpieszczone dziecko.
— Nie chcesz mnie całować?— zapytałam robiąc dziubek z ust.

- Dobrze wiesz, że chcę, tak jak pozostałe czyczynności, które wymieniłem - odparłem.
- Ale u mnie jedno wynika z drugiego - dodałem.
- A wtedy raczej byśmy się nie poznali - odparłem.

— Jak nie jak tak...— jeknelam i delikatnie musnelam jego usta swoimi.
— Ale nadal bedziesz mnie przytulał?— zapytałam prostując sie.

- Nie podpuszczaj - zaśmiałem się delikatnie.
- Jeśli będziesz tego chciała to tak, aczkolwiek nie będę zostawał na noc - dodałem, by nie było niewyjaśnionych kwestii.

— Nawet jak bedzie mi źle i będę Cię potrzebować?— zapytałam smutno.
— Albo jak bede miała koszmary... A ciebie bie bedzie. I co wtedy..?

- Wtedy przyjdę, ale nie będę spał z Tobą w łóżku - mruknąłem.
- Poza tym myślę, że sobie na spokojnie poradzisz - odparłem.

— A skad bedziesz wiedział kiedy przyjąć?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— A co jak ktos bedzie chciał mnie udusić? Albo otruć? Albo cos innego?

- Powiadomisz mnie - odparłem.
- Radziłaś sobie skarbie do tej pory bardzo dobrze, niby dlaczego ma to się zmienić - mruknąłem.
- A co jeśli do Ciebie przyjdę i będę chciał się z Tobą kochać? - spytałem.

— Nie powiadomię. — odparlam.
— To będziemy sie kochać a potem pojdziemy spac, przytuleni do siebie. — powiedziałam.
— I tyle.

- A co z wzajemnym poznawaniem się? - spytałem dziewczynę, przekrzywiając głowę.
- Nie wiem czy wtedy to wszystko wypali - odparłem.

— Seks nie spowoduje ze wszystko zostanie zapomniane. Nie panikuj. — odparlam pokazując mu koniuszek języka.
— Przestan sie juz tak tym martwić...— jeknelam i cmoknelam go w usta krótko.

- Ale przestanie być mniej ważne - odparłem.
- Nie martwię ...- mruknąłem jej w usta, gdy mnie pocałowała.
Jednak ja nie zamierzałem tak po prostu dać jej się odsunąć i mocniej wpiłem się w jej wargi i gdy chciała się odsunąć.

Uśmiechnęłam sie w jego usta zadowolona gdy przedłużył pocałunek. Przejechałam dłońmi po jego ramionach i klatce piersiowej. Przysunelam sie do niego blizej i naparlam na jego usta.

- Kiedyś mnie odepchniesz? - spytałem, odsuwając się na mala odległość z wielkim uśmiechem.
- Uwielbiam Cię kochanie - odparłem, śmiejąc się

— A kiedys bedziesz chcial zebym to zrobiła?— zapytałam retorycznie.
— Ja Ciebie też.— odparlam zadowolona. — Bardzo. Najbardziej na świecie. — zamruczalam.

- No w sumie racja - mruknąłem.
- Liczę, że taka odpowiedź będzie przez długi czas - odparłem.

— Bez względu na wszystko. — odparlam przejeżdżając nosem po jego policzku.
— Bez względu na przeszłość. I to co było zle.

Westchnąłem na jej słowa.
- Co ty na to byś to teraz ty decydowała , o tym kiedy uprawiamy seks? - spytałem.
- Bo w sumie to nie taki zły pomysł by przenieść się do twojego pokoju - dodałem.

— Chcesz sie przenieść do mnie?— zapytałam prostując sie gwałtownie i patrzac na niego z błyszczącymi oczami.
— Do mojego dormitorium?

- No tak - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- I tak latamy od jednego do drugiego pokoju, robimy praktycznie wszystko razem, a ja zawsze chciałem mieć zielony pokój - dodałem.

Nie mogłam powstrzymac szerokiego usmiechu ktory pojawił sie na mojej twarzy.
— Kocham cie!— krzyknęłam rzucając mu sie na szyje z takim impetem ze wylądowaliśmy na podłodze.
Zaczelam obcałowywać go po twarzy i szyi śmiejąc sie .

- Rian - zaśmiałem się, lądując na posadzce.
- Cieszysz się jak mój pies, który nie widział mnie kilka miesięcy - dodałem, nie mogąc przestać się śmiać.
- A ja tylko zaproponowałem to, że przeniosę do Ciebie parę rzeczy - mruknąłem.

Wyprostowałam sie lekko, siedząc na nim.
— Nie porównuj mnie do swojego psa... Grubasie. — powiedziałam żartobliwie.
— Propozycja przyjęta. — dodałam nadal sie uśmiechając.

- Nie porównuje Ciebie do nieho tylko twoją radość - zaśmiałem się.
- To kiedy mogę odebrać kluczyki? - spytałem, patrząc jej w oczy.

— Po co ci kluczyki? Masz jeden i ten otwiera wszystkie wrota. — odparlam całując go w nos.
— Naprawde sie cieszę.

- Widać skarbie, widać - zaśmiałem się.
- Ale wiesz, że w takim razie Damon też tam będzie przychodził, a to nie spodoba się Magnusowi - odparłem, uśmiechając się chytrze.

Wyprostowalam sie i zmrużyłam oczy.
— No tak... Cóż...— westchnęłam.
— W takim razie przeniosę Magnusa...— odparlam po chwili.
— Trudno.

- Gdzie go niby przeniesiesz? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Weź tak nawet nie mów bo zaczynam się Ciebie poważnie bać - dodałem.

— Nie wiem... Odeśle go do domu. Albo zamieszka w twoim dormitorium. — powiedziałam zastanawiając sie.
— Dlaczego? Co takiego powiedziałam?— zapytałam nieco zdziwiona.

- Bo nie kazałem Ci wybierać, a ty chcesz wyrzucać swojego kota, który jak sama twierdzisz jest twoim "dzieckiem" - mruknąłem przekrzywiając głowę.
- Czy jakbym Ci kazał wskoczyć w ogień to byś wskoczyła? - spytałem całkiem poważnie.

— Nie chce go wyrzucać... Tylko nie chce żeby sie denerwował i bal Damona. — odparlam kładąc sie na chłopaku.
— To zależy...

- Dobra nie ważne propozycji nie było - mruknąłem.
- Nie powinnaś pod żadnym pozorem - dodałem.

— Co?— spojrzałam na niego i podniosłam sie.
— Dlaczego? Co ja takiego zrobiłam?— zapytałam załamana.
— No przeciez nic takiego nie zrobiłam. Dlaczego ty taki zawsze jestes...— jeknelam. — O co ci znowu chodzi co?

- Chodziło o Damona, dziecino - westchnąłem.
- Coś ty taka nerwowa? - spytałem zdziwiony.
Jednak na nowo przetworzyłem jej słowa i zmarszczyłem brwi.
- Jaki jestem?

— No a dziwisz sie...— mruknelam. — Myslama ze odwołujesz przeniesienie sie do mnie.— burknelam.
– No taki. Myślałam ze znowu nagroda a zaraz kara...— powiedziałam cicho.
— Przez ciebie osiwieje albo włosy mi całkiem wypadną...Zobacz jak mi serce bije. — chwyciłam jego dlon i ułożyłam na swojej piersi. — Widzisz? Jeszcze zawału jakiegoś dostane.

- Nie odwołuje tego że się do Ciebie przeniosę - odparłem, patrząc jej w oczy
- A do zawału Ci daleko - mruknąłem, wyczuwając pod materiałem bluzy, lekkie, ale szybkie bicie serca.
- Zdajesz sobie sprawę, że nic nie czuję przez materiał bluzy - stwierdziłem z cwanym uśmiechem.

— O Jezu bo ty to masz łapy jak niedźwiedź..— mruknelam i wcisnęłam jego dlon pod bluzę, kładąc ja na swojej piersi.
Po chwil dotarło.
— Aha...

- No cóż - mruknąłem i uśmiechnąłem się, gdy tylko położyła dłoń na swoich piersiach.
- No nie mów, że nie spodziewałaś się tego - odparłem z uśmiechem.