Skrzydło szpitalne

- Zupełnie nic. Potym jak mnie przydusił, to nawet lepiej mi się oddycha - zaśmiałam się.

-To chyba możemy już iść, co nie?-spytałem patrząc na nią

- Chyba tak - powiedziałam patrząc przez okno - Chyba powinieneś odpocząć i w sumie ja też. Tak, pójdę spać.

-To chodźmy- powiedziałem podnosząc się z łóżka i złapałem za dłoń Chris.

- No dobra - mruknęłam i powlokłam się w stronę dormitorium.

NP dorm

Wszedłem do skrzydła szpitalnego i od razu położyłem Letycję na jednym z łóżek. - No to miałaś pecha - mruknąłem i usiadłem obok niej. Czekałem na Sarah.

Weszłam z gryfonką do skrzydła szpitalnego i od razu opadłam na łóżko. Było mi trochę niedobrze, ale nie tak, bym miała za chwilę wymiotować.

Po zabladzeniu w  męskiej toalecie, w końcu dotarłysmy do SS.
-Okej siadaj... Albo nie! Połóż się!  -kiedy Sophie usiadła na łóżku do którego podeszłysmy natychmiast popchnelam ja na plecy.  Trochę zbyt gwałtownie.
-Ojej.. wybacz. Nie chciałam. -powiedziałam głaszcząc ja lekko po dłoni. -Żyjesz prawda?

Weszłam z Susan do skrzydła i posadziłam ją na łóżku. Szybko wzięłam latarkę, eliksiry, strzykawkę i jeszcze kilka innych rzeczy. Pobiegłam do Letycji i podniosłam powiekę dziewczyny. Zaświeciłam światłem do jej oka, po czym przyłożyłam rękę do jej piersi, badając bicie jej serca. Na szczęście było w normalnym rytmie. Mimo to miałam wrażenie, że jej ręka leży w trochę nienaturalnym kształcie, tak jak i jej prawa noga. Wlałam eliksir do jej ust i rozebrałam ją do bielizny, żeby teraz zrobić jeszcze inną rzecz. Z zaskoczeniem zauważyłam, że ma na sobie koronkową bieliznę. Drugi eliksir zaczęłam wcierać w jej skórę w różnych miejscach.

- Spok... Aaa! - opadłam na łóżko z jękiem i spojrzałam na nią, uśmiechnęłam się słabo. - Tak, żyję jakoś... Jak masz w ogóle na imię?

-Kto? -zamrugałam. Ty debilko. -A! Ja! -powiedziałam patrząc na dziewczynę wyczekujaco. Strzeliłam sobie otwarta dłonią w czoło. -Kath... Na imię mam Kath.
-potarłam obolałe miejsce.

- Ładne imię - odpowiedziałam z lekkim uśmiechem i poczułam, że muszę usiąść. Tak też zrobiłam i zerknęłam na krukonkę. - Coś kiepsko z nią... - westchnęłam.

-Dziękuję. Twoje tez niczego sobie, Sophie. -uśmiechnęłam się po czym podążyłam za jej wzrokiem.
-Ale wyjdzie z tego. Prawda?

- Raczej tak... Pielęgniarka wygląda, jakby wiedziała co robi - przygryzłam wargę. - I dziękuję.

"Ale wyjdzie z tego. Prawda?", kołatało mi po głowie. "Ale wyjdzie z tego. Prawda? Prawda??? PRAWDA???" Nie mogłam się poruszyć, bardziej ze strachu, niż z bólu. To przeze mnie to wszystko się stało... leżałam bez ruchu i czekałam na swoją kolej. Starałam się "nie być", jak to mam w zwyczaju; może powinnam się w końcu nauczyć zaklęcia niewidzialności? Bałam się, że ktoś zaraz spojrzy na mnie z pogardą albo zapyta się o coś. Co ja najlepszego narobiłam...

Skończyłam wcierać eliksir w skórę Krukonki i delikatnie przesunęłam dłonią najpierw po jej ręce, potem po nodze i jeszcze żebrach. Złamana w dwóch miejscach, w jednym, oraz pięć żeber złamanych. Wzięłam różdżkę i rzuciłam kilka zaklęć, dzięki którym miały się one zrosnąć. Jednak były osłabione, więc musiała trochę poleżeć i dać im naturalnie się zregenerować. Przykryłam ją kołdrą i podeszłam do puchonki w okularach. - Powiedz mi teraz co Cię boli.

Och nie! Och nie! Och nie! Nauczycielka do mnie podeszła i zapytała, czy dobrze się czuję...
- Tylko tu. W głowie. - pokazałam prawą ręką na głowę zupełnie zapominając, że kończyna jest złamana. Fala bólu zalała mnie tak, że na chwilę pociemniało mi przed oczyma, ale zanim odpłynęłam, dodałam jeszcze: - ...ręka to nic, ja bym... um... psycholożkę...

-Niezły początek roku. ..-mruknęłam do siebie. Az dziw ze to nie ja.

Wzięłam jej rękę i rzuciłam to samo zaklęcie, które użyłam na ręce dziewczyny. - Co do panny Nyxesse, nie martw się nią, to nic poważnego - powiedziałam chcąc jakoś ją uspokoić. Zaraz potem poświeciłam latarką do jej oczu sprawdzając reakcję oczu. - Nie masz co się obwiniać i nie nadwyrężaj ręki. Najlepiej jak zostaniesz dwa dni na obserwacji, zaraz dam Ci koszulę jakąś - dodałam i podeszłam do drugiej puchonki. - Jak się czujesz? Dolega Ci coś konretnie jeszcze?

- Jakiś musiał być, prędzej czy później - westchnęłam i podniosłam wzrok na pielęgniarkę. - Trochę mi się kręci w głowie, jest mi niedobrze i boli mnie głowa. Poza tym czuję dziwne kłucie w żebrze i... Chyba tyle.

- Hmmm... - zajrzałam do jej oczu, po czym przyjrzałam się jej żebrom. Zaklęciem złączyłam złamane kawałki kości żeber i podałam jej eliksir. - Masz lekkie wstrząśnienie mózgu, pij do dna.

-Widzisz? Lekkie wstrzasnienie... Nie martw się! Ja bym się cieszyła na twoim miejscu. Przynajmniej masz pewność że masz mózg. -zazartowalam. Chyba powinnam stąd iść. ..

Ból... Pustka... Otworzyłam z trudem oczy i od razu je zmrużyłam od światła, które wpadło do oczu. - Co się tu odjaniepawla do kurwy nędzy? - warknęłam czując ból promieniujący ból głowy. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, mój wzrok zatrzymał się na puchonce, która we mnie wleciała.

- Nie... Zostań - odpowiedziałam bojąc się zostać sama. Przeklinałam brak Raven, potrzebowałam jej tu. Miałam nadzieję, że nie zostanę sama. - Długo tu muszę zostać?

- Możesz już iść, ale pamiętaj, nie możesz się przemęczać - odpowiedziałam Francuzce i spojrzałam na Krukonkę. - Ładniejsze słownictwo proszę. Jesteś na skrzydle szpitalnym i uleczyłam Twoje złamania - usiadłam obok niej i widząc, że zaraz będzie wymiotować, podsunęłam szybko torebkę pod jej usta. Ewidentnie porządne wstrząśnienie mózgu.

- No ok... - odpowiedź przerwał mi nagle odruch wymiotny i na szczęście cała zawartość trafiła do torebki. Coś czego cholernie nienawidziłam, wymioty... Po chwili znów zwymiotowałam, czułam się okropnie. Na dodatek nabawiłam się złamań...

- Okej... - podniosłam się i poprawiłam włosy. Czułam się prawie tak jak wcześniej. - Idziesz ze mną? - zapytałam niepewnie.

Po prostu wyszedłem.
NP: Dormitorium Chłopców (Ravenclaw)

Położyłam nieprzytomną już Susan i przebrałam ją w koszulę szpitalną, przykryłam kołdrą i identyczną rzuciłam Letycji. - Ubierz ją i mi się tutaj nie zabijajcie - rzuciłam i poszłam do kantorku.

Ocknęłam się, krótka, przymusowa drzemka zadziałała kojąco na moją psyche. Spojrzałam w lewo, Krukonka, w którą... um... w każdym razie też się ocknęła. Przełknęłam ślinę, musiałam coś z tym zrobić.
- Prze... przepraszam... to... um... t-to był wypadek... n-n-ni-nic ci nie jest? - wydukałam przepraszająco. - J-J-Ja-jak się w ogóle na-nazywasz?

-No idę. . Jesteś pewna że nie chcesz tu zostać? -zapytałam Sophie.

- Jest mi tyle rzeczy, ile nawet po trzech wiadrach wódki nie miałam gdy się budziłam na następny dzień - mruknęłam i zamknęłam oczy. - Letycja Nyxesse.

- Tak, jestem pewna - odpowiedziałam spokojnie i się uśmiechnęłam.

-No okej... a gdzie chcesz iść? -zapytałam podchodząc do Sophie.

- Może chodźmy coś zjeść, co Ty na to? - zaproponowałam będąc już przy drzwiach.

-Luuzik! -podeszłam do dziewczyny i po chwili wyszłyśmy.
Zawróciłam jeszcze i krzyknęłam "Do widzenia " po czym już naprawdę wyszlam.
Next: Ws

Wyszłam za Kath.
NP: Wielka Sala

Zostałyśmy same. To dobry moment, żeby okazać skruchę i przeprosić... mhmm... Letycję.
- U-Um... ja n-na-naprawdę b-bardzo prz-przepraszam za ten wypadek. Ja... ja nie chciałam. Tego... to n-nie tak miało wyjść... um... jeśli jest coś, co mogę zrobić, by, mhmm... by wynagrodzić ci uszkodzenia... na ciele, i na duszy... um... to powiedz.
Zamknęłam oczy, bo bałam się jej reakcji. Domyślałam się, czego zażąda, i byłam gotowa zapłacić tę cenę. Raz.

- Hmmm... - uśmiechnęłam się lubieżnie i zamyśliłam chwilę. - Zrób dla mnie striptiz - zamruczałam.

Właśnie czegoś takiego się spodziewałam, ale wiedziałam, że muszę to zrobić. Zawiniłam i muszę ponieść konsekwencje swoich czynów. Pokiwałam zatem głową.
- Skoro w-właśnie to cię u-u-uszczęśliwi...
Ostrożnie siadłam na łóżku (tyłem do Letycji), ręka już praktycznie nie bolała, ale i tak uważałam, żeby nie pogruchotać kości od nowa. Ostrożnie zaczęłam kołysać się w takt nieistniejącej melodii, po czym lewą ręką zsunęłam piżamkę z prawego ramienia. Okazało się, że zdjęto mi całe ubranie oprócz stanika i majtek. Obejrzałam się nieśmiało, a gdy napotkałam spojrzenie Letycji, natychmiast odwróciłam głowę i zaczerwieniłam się. To było... upokarzające... może na swój sposób przyjemne, ale bardzo upokarzające... ale musiałam to zrobić. Manewrując lewą ręką i unikając poruszania prawą rozpięłam wszystkie guziki i pozwoliłam całej koszuli opaść, ukazując Letycji swoje plecy.
- Czy... czy tyle... um... wy-wystarczy? - zapytałam z nadzieją.

- Prawdziwą striptizerkę wywalono by za takie pytanie na zbity pysk - prychnęłam rozbawiona jej reakcją. Mijający ból głowy pozwolił mi usiąść i przyglądać się puchonce. Oparłam brodę na dłoniach i obserwowałam jej ruchy. Miałam aż ochotę dotknąć jej pleców.

Skuliłam się w sobie na dźwięk jej ostrego tonu. Chyba nie byłabym dobrą striptizerką... kto by zresztą chciał patrzyć na taką zmokłą kurę jak ja. Westchnęłam cicho i zmusiłam się, by dokończyć ten... pokaz. Zrobię to i będzie po wszystkim, Letycja da mi spokój. Na zawsze. Taaak...
- Przepraszam... je-jestem za brzydka na striptizerkę... - mruknęłam nieśmiało i drżącymi rękoma (w sumie to jedną ręką, lewą) rozpięłam stanik za drugą próbą. Pozwoliłam, by koronkowy materiał w kolorze ecru opadł na łóżko, ukazując małą brązowawą wstążeczkę pomiędzy miseczkami. Poprawiłam włosy i odwróciłam się do Letycji przodem, starając się ukryć moje... um... moje piersi (niech będzie, że b - przyp. zboczucha autora) pod szarymi włosami. Uśmiechnęłam się krzywo-przepraszająco i wzięłam się pod boki, wypinając niezbyt imponujący widok przesłoniony szarą burzą ku Letycji.

- Hmmmm... - nachyliłam się lekko do przodu i przyjrzałam. - Odsuń włosy i pokaż mi jeszcze więcej - dodałam z okrutnym uśmiechem, pragnąc ją całą zobaczyć. Byłam nienasycona po sytuacji w pokoju spotkań.

Spuściłam oczy, ale posłusznie odgarnęłam włosy i wypięłam się do przodu. Musiałam to zrobić, nie mogłam jej odmówić. Po tym, ile zła wyrządziłam... musiałam ponieść karę. Musiałam odpokutować. Moje piersi stały otworem dla Letycji.

Westchnęłam zauroczona i oblizałam usta niczym tygrys widzący padlinę. - Chcę jeszcze coś niżej zobaczyć... - zamruczałam powoli.