Skrzydło szpitalne

"To za dużo!", chciałam powiedzieć głośnym szeptem, ale nie miałam sił. Wiedziałam, że jeśli to zrobię, to coś może we mnie pęknąć, i wtedy już nie opanuję tej dziwnej żądzy, jaka nawiedzała mnie od czasu zdarzeń w pokoju spotkań... nigdy nie czułam czegoś takiego. Jestem lesbijką? Zakochałam się w Letycji? Cokolwiek czułam, wiedziałam, że nie mogę jej odmówić. Nie godzi się; nie teraz, gdy wszystko zaszło już tak daleko. Nie wiem, czemu wybrała akurat mnie, ale zawróciła mi w głowie i uczyniła jeszcze bardziej uległą, niż byłam wcześniej. Kiwnęłam potulnie głową i zsunęłam z siebie majtki ecru (komplet z pleconoszem) z lekko różowymi, dyskretnym koronkami. Emanował ze mnie wstyd, ale i pożądanie...

- Oooooo... - wstałam i podeszłam do niej, przejechałam dłonią między jej nogami, drugą natomiast położyłam na jej piersi. Oblizałam ponownie usta i zamruczała z pożądaniem w oczach, niczym u bestii.

Jej dotyk pomiędzy moimi udami sprawił, że aż zadrżałam z podniecenia. Na pewno poczuła, że tam na dole jestem mokra i lepka. Nie mogłam tego w sobie dłużej tłamsić, więc chwyciłam jej rękę i włożyłam sobie głębiej między uda, a drugą przycisnęłam mocniej do piersi i poszukałam swoimi ustami jej ust. To było strasznie uwłaczające, ale chciałam tego. Pragnęłam jej coraz mocniej.

Zaśmiałam się rozbawiona i zabrałam ręce, zaczęłam się ubierać w szatę jak gdyby nigdy nic, nie zamierzałam zostać na skrzydle szpitalnym. Zastanawiało mnie jeszcze, jak teraz zareaguje na mnie dziewczyna.

Nie mogłam uwierzyć! Zostawia mnie?! Jak to?! Zerwałam się na równe nogi, drżąca i pragnąca więcej... chciałam złapać ją za rękę, ale w porę się opanowałam i dotarło do mnie, co właściwie wyczyniam, toteż zapytałam tylko:
- Um... nie dokończysz? Nie chcę b-być problem, a-a-ale... um... nie z-z-zostawiaj mnie tak.

- A co, już jesteś napalona? - zaśmiałam się, byłam już ubrana. - Jak chcesz to się ubierz i możesz pójść ze mną.

- Na-Napalona? N-Nie, ty-tylko... um... ja... trochę... ja... ja pójdę z tobą! - zdecydowałam i zaczęłam się gorączkowo ubierać. Zastanawiałam się, jak jej powiedzieć, że ostro namąciła mi w baniaku. Nie wiem, co było bardziej zawstydzające: fakt, że straciłam gdzieś poczucie własnej tożsamości płciowej, czy wyobrażenie sobie, jak jej o tym mówię... brrr.

- Winny się tłumaczy - skomentowałam rozbawiona i zatrzymałam się na chwilę przed drzwiami. - Idź do pokoju spotkań, zaraz tam przyjdę - cmoknęłam w powietrzu i wyszłam.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Ravenclaw)

Kiwnęłam głową, w której kotłowało się całe zbiorowisko kosmatych myśli i dobijającej niepewności. Dziwne uczucie. Postanowiłam, że wezmę ze sobą z pokoju trochę akcesoriów... chociaż nie, wezmę tylko jedną rzecz. Jeszcze pomyśli, że jestem zboczona czy coś. Ja przecież nie jestem zboczona, tylko... trochę... zagubiona. Namąciła mi w głowie. Tak. A zatem udałam się do dormitorium, obmyślając po drodze, co jej powiem.
NP: dormitorium dziewcząt Hufflepuffu

Głośny stukot obcasów, informujący o szybkim i podenerwowanym kroku, poprzedził moje wejście do skrzydła. Drzwi otworzyły się z hukiem, a w nich stanęłam ja, z lewitującą Emily za sobą.
- Sarah! - zawołałam głośno, nieświadoma że zmienił się personel i ktoś inny zajmuje się skrzydłem szpitalnym. Machnięciem różdżki ułożyłam niebieskowłosą na jednym z łóżek. Czemu to zrobiła? Czy Lykon maczał w tym palce? Cały czas miałam w głowie chaos, ja, prawa ręka Jamesa, musiałam pilnować porządku, być na bieżąco ze wszystkim! A tu była albo próba samobójcza, albo usiłowanie zabójstwa.
- Pospiesz się! - krzyknęłam nagląco po chwili, spojrzałam na nieprzytomną krukonkę. Moja była uległa, uczennica, która rzadko kiedy była smutna. O co tu chodziło? Zacisnęłam usta w wąską linię i czekałam na pielęgniarkę.

Finley w sumie miał spokojny dzień, nic mu nie przeszkadzało żadnych myśli które wołały do niego"pomóż mi pomóż mi" czy inne. Momentami to było męczące, ale pomagało w wielu sytuacjach żeby uratować życie. Niektórzy z nieznanych powodów nie wyjawiali całej prawdy, a to naprawdę mogło pomóc. Właśnie układał zioła i lekarstwa kiedy po skrzydle rozległ się kobiecy głos, który wzywał dawną pielęgniarkę. Chłopak szybko oprzątnął się i wyleciał ze swojego pokoiku idąc do nauczycielki i krukonki.
-Co się stało? Mów wszystko co wiesz- powiedział mimo że głos był ciepły słychać było tą stanowczość. No co musiał pokazać że zależy mu. Zaczął oglądać ciało dziewczyny dokładnie sprawdzając czy nic nie złamała. Był dokładny i delikatny, nie przedstawił się nawet, stwierdził że nie potrzeba.

- Bawiła się w batmana - rozległ się głos, dochodzący zza rozwartych drzwi. Powolnym, niespiesznym krokiem do środka wszedł Lykon, splótł ręce na wysokości piersi i oparł się o ścianę. Przechylił głowę, przypatrując się zarówno Ilarii, jak i chłopakowi.
- Spokojnie, chcesz to załatwię ci strój pielęgniarki - dodał w stronę Finleya i spacerkiem obszedł łóżko, na którym leżała niebieskowłosa. - Nie wyszła jej próba skakania jak jej idol i cóż... Chyba coś jej strzeliło w plecach, leżała na ziemi i leczyła sobie kręgosłup - rozłożył bezradnie ręce, już miał przejechać dłonią po bladym policzku Emily, ale skutecznie mu to uniemożliwiła Ilaria złapaniem za rękę i spiorunowaniem wzrokiem.

- Lykon! - zawołałam wściekła. Dobra, nie czas na kłótnie, na denerwowanie się, Emily potrzebowała pomocy. Zaskoczyła mnie zmiana personelu, ale nie miałam nic przeciwko, póki facet był użyteczny i pomocny. Sam ton jego głosu pomagał się uspokoić, zachować zimną krew.
- Skoczyła z wieży astronomicznej, najprawdopodobniej sama, czuć u niej słaby puls, do tego paroma zaklęciami powstrzymałam krwotoki. Nie mam jednak na tyle rozległej wiedzy medycznej, żeby całkowicie jej pomóc - odpowiedziałam wyrzucając z siebie słowa z prędkością karabinu maszynowego. Oczywiście od razu złapałam Norrisa za nadgarstek, posłałam mu mordercze spojrzenie i pokręciłam powoli głową. Wyciągnęłam też od razu różdżkę i skierowałam na niego w intencji zagrożenia mu. Miało to swój efekt, zrobił krok do tyłu i wymownie uniósł ręce do góry, przez co schowałam ją z powrotem do kieszeni.

Słyszała głosy jak przez mgłę, spośród nich wybijał się jeden, męski, stanowczy, ale delikatny i opiekuńczy. Nie miała siły nawet by otworzyć oczy.

Nie zareagował na słowa profesora który pojawił się przed chwilą. Cięty język i ta bezczelność, przypominał trochę Doriana tylko że jego brat był bardziej stonowany i miał przy tym więcej klasy. Swoimi niebieskimi oczami spojrzał na Lykona, spenetrować mu myśli czy może....nie skoda na to siły, na kogoś takiego. Wrócił do badania dziewczyny
-Chyba podziękuję, jeszcze zaczną mi się tutaj uczniowie w za dużej ilości zwalać.- powiedział ze spokojem i już od tego momentu ignorował mężczyznę wypuszczając uchem to co mówił. Jak może w taki sposób żartować z takiego niewszczęcia, no cóż może niektórzy po prostu byli spaczeni.
Słuchał uważnie co mówiła kobieta i notował to wszystko w swojej głowie próbując ustalić dokładnie co mogło się stać dziewczynie. No dobra chyba mamy plan działania, po chwili wyciągnął swoją różdżkę i zaczął rzucać wszelkiej maści zaklęcia uzdrawiające. Głównie na regenerację, i zmniejszenie krwotoków kości niestety będzie trzeba uleczyć w bardziej tradycyjny sposób.
-Jak chcecie się pojedynkować to proszę wyjść- powiedział spokojnym głosem nie patrząc nanich, był za bardzo skupiony leczeniem.

Syknela cicho, to jedyne na co miala sily. -B...boli... -wyszeptala slabo. -J...ja zyje... prawda? -zapytala smutno, jakby z zawodem.

- Nie będę się pojedynkować, mam litość dla panny Salerno - odparł z pogardą, patrząc to na brunetkę, to na pomoc medyczną. Już miał posłać ostatnie spojrzenie pacjentce i skierować się do wyjścia, kiedy ta dała oznakę życia. Zatrzymał się i podszedł do niej.
- Nie, śpiąca królewno, nie umarłaś, tak jak twój Joker. Musisz lepiej się postarać, może skakać dalej, albo poćwiczyć! O, właśnie. Wieża pana dyrektora chyba też się nada, co?
Zaśmiał się, poklepał Finnleya po policzku i wyszedł ze skrzydła.
/zt

-Skurwiel... -mruknela raczej do siebie -Mozesz mi pomoc sie zabic skoro zywisz taka nienawisc... -warknela, po czym dostala napadu kaszlu. Plula krwia, barwiac posciel w szkarlatny kolor

- Po prostu wyjdź zanim cię zamorduję - odezwałam się do niego poważnie, patrząc na niego wręcz nienawistnie. Odprowadziłam mężczyznę wzrokiem, aż do wyjścia. Kiedy jednak niebieskowłosa się obudziła, gwałtownie przeniosłam wzrok na nią.
- Nie słuchaj go, Emily, spokojnie - odezwałam się od razu. A było zostać psychologiem, tak jak chciałam w dzieciństwie, przydałabym się i to mocno. No ale, wybrałam inną drogę i też byłam teraz potrzebna, miałam też nadzieję, że się przydam z takim wykształceniem.
- Najlepiej nic nie mów i leż spokojnie - dodałam szybko, widząc jak Black zaczyna kasłać, spojrzałam nagląco na Finnleya, licząc że szybko się rzuci do pomocy dla uczennicy.

Wbiegł z dziewczyną do skrzydła szpitalnego.

Weszliśmy do skrzydła. Nie bardzo wiedziałam po co mam tu przyjść. Nadal byłam zszokowana tym co stało sie pod Trzema Miotłami. Usiadłam na jednym z łóżek na samym koncu sali. Nogi zwisały mi nad podłoga. Zdjęłam kurtke bo robiło mi sie gorąco. Rzuciłam ją na bok i pochyliłam sie opierając łokcie o uda i chowając twarz w dłoniach.

Usiadłem obok Mii i chwyciłem jej dłon.-Będzie dobrze.

Wbiegł do skrzydła, nie miał co dziwne zadyszki, był szybszy niż zwykle, teraz fakty zaczęły się łączyć w całość. Na jednym z łóżek zobaczył Emily, momentalnie do niej podbiegł. -Emily...

— Wiesz... Nie sądze. — powiedziałam.
— To nie był człowiek Max. Ale nie bede nic mówiła dopoki to nie bedzie pewne.

Nie biegłam, szłam spokojnie. Ból ustał, a ja nie miałam ochoty bawić się w lekarza, poszłam jednak za chłopakiem. Stanęłam na środku sali, nigdy tu nie byłą, nie jestem niezdarą i nie robię sobie krzywdy na każdym kroku. Parsknęłam cicho na widok tych ofiar losu.

-Wiem, widziałem... -odparlem zaniepokojony i mocniej scisnalem dlon dziewczyny

-Jej tam nie bylo... -szepnolem do siebie i spojrzalem na jej cialo. -Cos Ty sobie zrobila..m -poscil jej dlon i podszedl do rozowowlosej, -usiadzmy

— Wiesz. Wiec wiesz co to znaczy. — zaśmiałam sie zabierając rękę. Wyprostowalam sie.
— Jesli nic ci nie jest nie musisz tu siedzieć. Zajmij sie swoimi sprawami bo pewnie masz czym sie zając.

-Nie mam, jestem nowy, nie znam nikogo oprocz slicznotki, z ktora wlasnie siedze. Zostaje

— Ta ślicznotka podczas pełni moze chcieć cie zabić. Wiem co sie działo z moim wujkiem dobra. To nic przyjemnego. — powiedziałam. Starałam sie trzymać normalny rób głosu jednak ten co chwila sie załamywał.

-Trudno, dam rade, zabity przez Ciebie moge umrzec, nasze przeznaczenie Julio. -zasmial sie sztucznie starajac sie rozluznic atmosfere

-Przyjaciółka?-uśmiechnęła się do chłopaka idącego w jej stronę.
-Może usiądziemy tam?-wskazała dwa krzesła w rogu.-tak w ogóle, co my tu robimy?

-Kuzynka -westchnalem. -trzeba Cie opatrzyc. -otarl dlonia szyje, zobaczyl krew. -no i musze to umyc. -zasmialem sie slabo

-Chyba nie mnie trzeba opatrzyć-powiedziała szybko widząc krew na dłoni i szyi chłopaka
-chodź tutaj-wzięła go na jakieś łóżko, nie było tu nikogo kto mógł zwrócić jej uwagę, że nie jest pielęgniarką więc śmiało robiła wszystko czego wymagała rana Alesandra

— Nie mow tak. To wcale nie pomaga. — powiedziałam opierając głowę na jego ramieniu.
— Pozwól mi tak siedzieć przez chwile.

-dziekuje, zaraz Ciebie opatrze

-O mnie sie nie martw, sama dam sobie rade-kontynuowała czyszczenie rady z nadzieją, że nie spotka żadnej pielęgniarki, a co gorsza pielęgniarza.

-i co teraz, Ty bedziesz wilkiem, ja wampirem, nasza milosc poszla w pizdu. -zasmial sie glosno

-Nasze co ?-Zaśmiała się-to sie na pewno da jakoś odkręcić...-mruknęła cicho bandażując szyję chłopaka.

-spokojnie, siedz tak ile chcesz Julio. -pogladzil ja uspokajajaco po wlosach

-watpie w to... -westchnal. -mozna miec nadzieje

— Max. Ja mam nadzieje że to nie jest żadna aluzja. Pamiętasz jak skończyła Julia? Prawda?— zapytałam cicho.

-Dopilnuje, zeby nic Ci sie nie stalo, przy mnie mozesz czuc sie bezpieczna

-Może jakiś eliksir? Albo silne zaklęcie?-skonczyla bandażować-nie mam pojęcia...Zapytam jakiegoś nauczyciela

— Ale Ty przy mnie juz nie. — podniosłam głowę.
— Lubie cie. Fajnie mi sie z Toba rozmawia. Ale jesli nadejdzie czas... Nie będziesz sie do mnie zbliżał w porządku?