Wieża Wielkich Schodów

Te ogromne ruchome schody prowadzą przez całą wieżę. Na jej wewnętrznych ścianach wisi wiele portretów, które mogą swobodnie rozmawiać z przechodzącymi uczniami.

Nie wiem jak, ale po dłuższym czasie dotarłam do tej wieży.
- No, tu bywam bardzo rzadko - mruknęłam - Czas na małą wspinaczkę.
Ruszyłam w górę schodów, przy okazji gawędząc z paroma portretami oraz kilkoma duchami. Dowiedziałam się paru ciekawych rzeczy o historii tego miejsca. W końcu trafiłam na jeden z rzadziej uczęszczanych korytarzy.

NP korytarz (5 piętro)

Nawet nie wiem jak tutaj trafiłem. Po dłuższej wspinaczce usiadłem na jednym z schodów i zacząłem małą pogawędkę o egzystencji z kilkoma obrazami.

- Charlie! Charlie Caufield! - krzyczałam biegnąc w górę schodów, kt9re co chwilę zmieniały tor mojego biegu - Charlie! Ja cię przepraszam! Nie powinnam była ... jestem tępą dzidą, że cię tak skrzywdziłam. Możesz mnie olać, nigdy więcej się nie odezwać. Rób co chcesz. Ale przynajmniej miałam szansę cię przeprosić.
Poraz kokejny zaczęłam płakać. Przez przybyciem do Hogwartu nie płakałam ani razu. Co jest ze mną nie tak? Stałam się dziwnie emocjonalna.

Od rozmów o sensie życia zeszło na temat mojego związku. Chyba nieaktualnego. Słysząc czyiś głos podniosłem się ze schodów-Chris?!-krzyknąłem rozglądając się.

- Nie słyszałeś nic z tego co powiedziałam? - mruknęłam przez łzy - Poważnie nic nie słyszałeś?!

Zauważyłem dziewczynę. Schody, na których stałem przesunęły się i zacząłem biec w stronę Chris. Ukucnąłem obok niej-Przez nic masz na myśli to, że mnie przeprosiłaś i nazwałaś sama siebie tępą dzidą, to tak niczego nie słyszałem-powiedziałem obejmując ją.

- Ja cię na serio przepraszam. Jeszcze nigdy nie czułam się tak źle. Nie mam pojęcia co się wtedu stało. Pewnie mnie teraz za to nienawidzisz, ale chociaż możemy się kumplować. Chociaż znając życie nie będziemy się do siebie odzywać.

-Głupku-mruknąłem obejmując jej twarz dłońmi-Nie nienawidzę cię. Nie chcę cię stracić. Nie możemy się kumplować-powiedziałem i spojrzałem na nią-Nie potrafiłbym-dodałem patrząc jej w oczy uśmiechając się przy tym lekko.

- W takim razie z tej sytuacji niema wyjścia - powiedziałam przez łzy - Nie możemy być razem ani osobno. Co teraz?

Otarłem jej łzy z policzka-Spokojnie. Jeśli nie jesteś gotowa na związek, mogę poczekać-szepnąłem-Nie płacz, proszę

- Ja nie wiem. Gdy znowu powiem nie to tak, jakbym najpierw strzeliła w głowę tobie, a potem sobie - powiedziałam obejmując go wokół szyi - Kocham cię, Charlie.

-Ja ciebie też, Chris-powiedziałem uśmiechając się. Zbliżyłem się do niej i delikatnie musnąłem jej usta.

- No dobra. Teraz muszę zabrać Soo moją różdżkę. Bez niej nie czuję się zbyt bezpiecznie - zaśmiałam się

NP w poszukiwaniu Soo

-Idę, z tobą-powiedziałem podnosząc się-Moją też ma.

/zt x2

/ Z Izby Pamięci.
Po drodze tłumaczyłam jej co jest mniej więcej charakterystyczne dla tej drogi, żeby wiedziała o wiele lepiej jak dotrzeć do wieży. W końcu dotarłyśmy do tej słynnej Wieży Wielkich Schodów. Co od razu zrobiłam? Z przyzwyczajenia już miałam wejść właśnie wyżej, kiedy nagle schody zaczęły się przesuwać. Byłam o krok od przejścia! O mało bym się nie zabiła! Z piskiem złapałam się barierki i tak stałam, dopóki się nie uspokoiłam. Do tego miałam lęk wysokości, co tylko pogarszało sprawę gdy patrzyłam w dół. Już nie mówiąc, że byłam bliska zawału przez ruszające się schody. Nie był to pierwszy raz jak byłam tutaj, ale nie pierwszy jak miałam sytuację tego typu.

-Okej rozumiem, mam nadzieję, że wszystko zapa...Uważaj!-Krzyknęłam idąc cały czas za dziewczyną. Szybko odciągnęłam ją od krawędzi, która prowadziła prosto na dół. Zapamiętam na pewno, że te schody są niebezpieczne. Raczej to nie wypadnie mi z głowy.
-Wszystko w porządku?-Zapytałam z widoczną troską w głosie. Patrzyłam na przerażoną twarz Soph. Dobrze, że w odpowiednim momencie się cofnęła, na co odetchnęłam z ulgą.

- T-t-tak, wszystko w porządku - wydusiłam z siebie i korzystając z bliskości krukonki, wtuliłam się w nią mocno, dopóki nie ochłonęłam. Gdy tak się już stało i byłam w stanie iść, przełknęłam ślinę i się odsunęłam od niej.
- Wybacz. Te schody są czasem tak zdradzieckie... - westchnęłam i poprawiłam swoją szatę. Mimo wszystko wciąż miałam przyspieszony oddech.
- Myślę, że zapamiętasz drogę. Nie jest aż tak trudna i zawiła.

-To dobrze-Uśmiechnęłam się ciepło i pogłaskałam dziewczynę po głowie, dopiero zauważyłam, że Soph jest całkiem urocza. Spojrzałam na wtuloną we mnie dziewczynę, a buzia nie chciała ukryć uśmiechu.
-Nic się nie stało, w pełni cię rozumiem, ale obiecaj, ze następnym razem będziesz uważać- Pogroziłam jej zabawnie palcem wskazującym i poczochrałam ciemne włosy. Rozejrzałam się dookoła, obrazy się na nas gapiły, to było bardzo dziwne. Odgoniłam ich spojrzenia i od razu wróciły do rozmów między sobą.

Westchnęłam cicho, poczułam się już o niebo bezpieczniej i spokojniej, kiedy tak się mną dziewczyna zajęła. Teraz w końcu dotarłam już do końca schodów, na samym końcu aż mi się zakręciło w głowie, dlatego przysiadłam pod barierką i złapałam się za swoją rudowłosą łepetynę.
- Wybacz, usiądę na chwilę - powiedziałam do krukonki i przygryzłam wargę.

Szłam za dziewczyną i widziałam jak się chwieje. Powinna chwilę odpocząć. Na to co powiedziała tylko skinęłam głową i usiadłam tuz obok Gryfonki. Spojrzałam na nią i lekko się uśmiechnęłam. Wyglądała tak uroczo i niewinnie.
-Tak, zdecydowanie powinnaś odpocząć- Stwierdziłam dalej się jej przyglądając. Dłonie położyłam na kolanach i zaczęłam bawić się palcami. Śledziłam to, jak się poruszają, wyłączyłam się kompletnie.

Podciągnęłam swoje drobne nogi pod brodę i je objęłam oburącz. W milczeniu popatrzyłam przed siebie, nie byłam dobra w kontynuowaniu rozmowy, szukaniu nowych tematów. Zostawiałam to zawsze rozmówcy, a w tym przypadku rozmówczyni.
- Opowiesz mi o sobie? - mimo wszystko, skorzystałam z pierwszej myśli jaka mi się nasunęła, nawet nie potrafiłam utrzymywać długo kontaktu wzrokowego.

Po chwili z zamyślenia wyrwały mnie kolejne słowa dziewczyny. Opowiedzieć o sobie? Nigdy tego nie robię, ale może powinnam zacząć, po wszystkim będę mogła zapytać Soph ot o, żeby opowiedziała mi coś o sobie, a to było niezmiernie kuszące.
-Co dokładnie chcesz wiedzieć?- Zapytałam z miłym uśmiechem i spojrzałam na dziewczynę, cicho się zaśmiałam gdy zobaczyłam jak unika kontaktu wzrokowego. Niezwykle urocza duszyczka.

Ale oczywiście nie przewidziałam klasycznej odpowiedzi, mianowicie - co chcę wiedzieć. W jednej chwili miałam pustkę w głowie, otworzyłam usta i tak siedziałam nie wiedząc co powiedzieć. Co zrobić teraz? Pobłądziłam wzrokiem zanim się zebrałam na głupią odpowiedź.
- N-n-nie wiem - odparłam z zająknięciem i uciekłam wzrokiem w bok.

-Okej, to może opowiem cokolwiek, co mi przyjdzie na myśl- Uśmiechnęłam się miło, żeby nie spłoszyć dziewczyny i na chwilę się zamyśliłam. Co powinnam opowiedzieć? Kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy.
-Nie potrafię opowiadać, ale się postaram. No więc...Jestem zwykłą dziewczyną z Nowego Jorku, zawsze uwielbiałam pomagać ludziom i zwierzętom. Kiedyś w wakacje pracowałam w mugolskiej klinice weterynarii. Od tamtej pory adoptowaliśmy z rodzicami kilka psów, a jak przyjeżdżam to oddaje im całą swoją miłość. Pod moją nieobecność opiekuje się nimi mój najstarszy brat. To chyba tyle.- Uśmiechnęłam się, może było to trochę chaotyczne, ale się starałam.

- Rozumiem - odpowiedziałam, zadowolona, że nie spełniła się moja obawa w kwestii "a Ty?". Albo litość, albo zwyczajnie o tym zapomniała, a ja odetchnęłam z ulgą. Co jednak nie znaczyło, że w tym drugim wypadku zaraz jej to nie przyjdzie do głowy! Rozejrzałam się znów szybko, szukając czegoś by skierować rozmowę na inny tor. Nie widziałam też jej uśmiechu, bo unikałam jej wzrokiem, co dla mnie było dość typowe.
- Co sądzisz o tej barierce? - mentalny facepalm. Genialnie Sophie, naprawdę.

-Cóż jest bardzo ..hmmm ładna?- Zaśmiałam się cicho spoglądając w stronę "tej" barierki. Była dosyć zwyczajna, ale może tylko z zewnątrz. Zawsze mogła skrywać jakieś kosztowne drewno w sobie, albo może była specjalnie zdobiona na zamówienie? To tak jak z człowiekiem. Potwierdza się przysłowie "Nie oceniaj książki po okładce". Ktoś wygląda na dosyć miłego, albo nawet na uroczego, a tak na prawdę w środku jest pusty lub zupełnie zepsuty. Na szczęście nie często spotykam takich ludzi, pierwszym przykładem może być właśnie Soph.

- Tak... - odparłam cicho, speszona swoim głupim pomysłem i oparłam podbródek na kolanach. W głowi e chodziło mi dużo myśli, szalały w niej, to zaraz przypominała mi się Marceline, to zaraz spotkanie z Clary i to do czego doszło. Aż się zarumieniłam na wspomnienie tego, specjalnie potrząsnęłam głową, by włosy opadły mi na policzki i zakryły zaróżowioną skórę. Nie wiedziałam co teraz powiedzieć, nie chciałam też ryzykować, że znów wymyślę coś głupiego. W moim zwyczaju też nie było palnięcie czegoś rodem Diablicy z Ravenclaw, typu "mówi się pomarańcz czy pomarańcza?" albo "myślisz, że chomik gra na ukulele bo sarna kaszalot?". Letycję z pewnością wielu ludzi zapamięta w Hogwarcie.

-Wracając do tematu, opowiesz mi teraz coś o sobie?- Nie chciałam już komentować myśli, na które się zarumieniła i od razu schowała różowe policzki pod włosami. Mogłaby się totalnie speszyć, nie każdy chce mówić o takich rzeczach. Oczywiście mi nie byłoby trudno o niczym powiedzieć, ale ona jest inna. Jest niezwykła, nie wiem co to może znaczyć, ale mnie zainteresowała i tyle. Spojrzałam na nią z zachęcającym uśmiechem.

No i masz, jednak sobie mimo wszystko przypomniała. Ponownie pustka w głowie, brak pomysłu, sama nie wiedziałam nawet jak zacząć, bo straciłam pewność do swojego angielskiego. Co było o mnie ciekawego do opowiedzenia? Chwilowo milczałam, dopóki nagle nie naszedł mnie pewien pomysł na dywersję.
- Chris?! - zawołałam z udawanym zaskoczeniem, licząc, że chociaż trochę wiarygodnie to brzmi i podbiegłam do barierki, by spojrzeć na schody na dole.
- Jest tam faktycznie ta biała kulka czy mi się wydaje? - spytałam Dajen, choć wiedziałam, że jej nie było. Od wysokości zakręciło mi się w głowie, zachwiałam się i się osunęłam na ziemię. Cóż, po prostu fobia.

Nagle dziewczyna wstała i zaczęła krzyczeć. Co się właśnie stało?! Wstałam i podeszłam do niej kładąc jej dłoń na ramieniu.
-Soph, wszystko okej? Tam nikogo nie ma.- Zaniepokoiłam się, ale po przemyśleniu tego wszystkiego zrozumiałam o co chodzi. Ta urocza niewiasta po prostu nie lubi mówić o sobie. Zanim upadła na ziemię złapałam ją tak, żeby nic ją nie zabolało i delikatnie posadziłam na podłodze. Była niesamowicie lekka, bałam się, że zwykłym dotykiem mogę jej coś zrobić. Usiadłam na przeciwko dziewczyny i się uśmiechnęłam.
-Słonko, mogłaś powiedzieć, że nie chcesz o tym mówić.- Nazwałam ją tak, bo gdzieś wyczytałam, że to uspakaja osoby, z którymi rozmawiamy. Ciekawe czy zadziała.

- Ale... Ja myślałam po prostu, że to mój królik - powiedziałam, chcąc się jakoś wytłumaczyć, widząc że źle zrozumiała moją "obawę". Usiadłam na podłodze przy jej pomocy, za co oczywiście jej podziękowałam. Poczułam się jednak mocno niezręcznie, gdy powiedziała już to drugie. Miałam dość swojej nieśmiałości, ale z drugiej strony nie potrafiłam nic z tym zrobić.
- To... Nie tak... - no oczywiście przecież się nie przyznam. Spuściłam wzrok na swoje palce i zaczęłam się nimi bawić. Aż miałam ochotę ją przeprosić za to co wyprawiam.

-Już okej, zmieniamy temat, jest coś jeszcze, o co chciałabyś zapytać?- Zainteresowałam się i oparłam o jakąś barierkę. Nie patrzyłam na nią, jak już mówiłam nie chcę jej peszyć, a patrzenie w "dal" nie wygląda jakoś zniechęcająco, prawda? Mam nadzieję, że nie pomyśli sobie, ze po prostu nie chcę na nią patrzeć. Bo to nie prawda, kto nie chciałby na nią patrzeć. Jest całkiem urocza, więc to jeszcze bardziej umila rozmowę z nią.

- Chyba nie... - odpowiedziałam po chwili zastanowienia, podczas której nerwowo bawiłam się włosami. Niby moje samopoczucie i zestresowanie nie powinno mnie dziwić, bo dopiero co dziś ją poznałam, ale jakby spojrzeć na moje życie... Nie licząc rodziny, tylko przy dwóch osobach czułam się spokojnie, przy Raven i Marceline. Te czasy jednak nie wrócą, niby była Clary, ale... Jaką miałam gwarancję jak to się potoczy? To wszystko działo się naprawdę za szybko.
- Przepraszam, wiem, że kiepsko się ze mną rozmawia - dodałam cicho.