Londyński park

Uśmiechnąłem się na jej gest.
- W sumie Letycja już chyba odpuściła - powiedziałem, przypominając sobie scenę w pokoju wspólnym. - Ale myślę, że bez problemu byś kogoś znalazła.

-Była to bardziej moja prośba, ale mniejsza z tym- powiedziałam i przytuliłam się do chłopaka-Wątpię. Nie jest wiele osób, które zainteresowałby taki kujon jak ja- stwierdziłam uśmiechając się

- Za to bardzo ładny kujon. - Pocałowałem ją w czubek głowy. W tym samym czasie rozpuściłem jej włosy i zabrałem gumkę, burząc fryzurę.

Ponownie poczułam, że się rumienię. Po chwili zauważyłam, że mój warkocz właśnie został rozwalony. Uniosłam głowę i zaczęłam szukać wzrokiem gumki-Hej! Oddaj to- powiedziałam podnosząc się-Moooooort, oddaj- jęknęłam próbując zabrać mu tą gumkę.

Również wstałem i uniosłem rękę z gumką tak, by dziewczyna nie mogła jej sięgnąć. Biorąc pod uwagę różnicę wzrostu, nie było to trudne.
- No nie wiem - zamyśliłem się. - Ta gumka to mój zakładnik, żądam okupu. - Uśmiechnąłem się zadziornie.

Spojrzałam na niego i spróbowałam podskoczyć aby ją sięgnąć. Nic. Chwilę potem zaczęłam szukać po kieszeniach. Znalazłam jedną i pomachałam nią przed twarzą chłopaka. Po chwili usiadłam do niego plecami i założyłam gumkę na nadgarstek, a potem zaczęłam splatać warkocza-Chyba jej nie potrzebuuuuję- powiedziałam uśmiechając się

Cicho do niej podszedłem i nagłym ruchem poderwałem dziewczynę do góry. Przerzuciłem ją sobie przez ramię i z powrotem ruszyłem alejką, którą tu przyszliśmy.
- Wracamy do szkoły, spryciulo.

Pisnęłam czując jak nagle się unoszę-Moort odstaw mnie-powiedziałam patrząc w dół. Widząc, że nie zamierza tego zrobić westchnęłam i zaczęłam krążyć palcem po plecach chłopaka.

- Doceń fakt, że masz okazję patrzeć na świat z innej perspektywy. Kujoni to lubią - powiedziałem.

-Żebym widziała cokolwiek oprócz moich włosów- mruknęłam dalej jeżdżąc palcami po plecach chłopaka. Tak jakoś.

Gdy byliśmy już przy wyjściu z parku zatrzymałem się.
- Dobra. - Odstawiłem dziewczynę na ziemię. - Wypadałoby wracać do szkoły. Proponuję podróż kominkiem, więc albo Dziurawy Kocioł, albo wpadniemy do mnie. Odległość podobna. Masz lepszy pomysł? - zapytałem.

-W sumie to chętnie zobaczyłabym twój dom- odparłam uśmiechając się. Zauważyłam, że rękaw swetra zsunął się ukazując kawałek mojego ramienia. Poprawiłam go i zerknęłam na chłopaka-To chodźmy

Przechadzałam się wąskimi uliczkami, wdychając świeżą woń kwiatów i ledwo co skoszonej trawy. Dochodziła godzina 16, zmrok jeszcze długo przede mną.
Po kilkunastu metrach dotarło do mnie jak bardzo można się wyciszyć przy śpiewie ptaków i widoku rozbawionych psów wraz z właścicielami.
Do czasu... dopóki nie usłyszałam za sobą kroków tak ciężkich, jakby uderzanie stakami cegieł o chodnik. Odwróciłam się w ostatniej chwili odskakując na bok. Mężczyzna spity jak trup rzucił się na mnie z pięścią. Jego twarz spotkała się z kamienną posadzką, kiedy dodatkowo podstawiłam mu nogę. Wstał jeszcze bardziej zezłoszczony, grożąc mi swoim alkoholowym bełkotem.

Dotarłem na miejsce z rękami w kieszeniach, rozejrzałem się za białowłosą i widząc co się dzieje, podbiegłem jak najszybciej do niego i złapałem go za włosy, by podnieść głowę do góry. - Nie z moją uczennicą skurwielu - warknąłem czując rosnący gniew i zacząłem nią nawalać o ziemię mrużąc gniewnie oczy. Około 7 razy tak uderzyłem, po czym rzuciłem go na drzewo. Zauważając niedaleko jezioro, podniosłem go znów i wrzuciłem go do wody. - Może to Ci pomoże wytrzeźwieć, pieprzony raku - wycedziłem i zerknąłem na białowłosą. - Cała i zdrowa?

Wszystkiemu przyglądałam się z rozwartą buzią i szeroko otwartymi oczami. Nie potrafiłam wydusić z siebie słowa. Śledziłam każdy ruch mężczyzny, który mi pomógł. W ostatniej chwili zorientowałam się, że do dyrektor. Ciekawe jak bardzo mam przejebane...
- C-cała i zdrowa. - powoli skierowałam wzrok w właśnie jego stronę.

- To dobrze. Oto jeden z powodów, dla których my wyznaczamy wycieczki - podszedłem powoli do niej i położyłem jej rękę na ramieniu. - Nie masz chyba jakichś specjalnych powodów by być tu, prawda?

Uniosłam swój wzrok wyżej niż się spodziewałam, patrząc na niego swoimi wręcz śnieżnymi oczami.
- Nie mogłam być tutaj w wyznaczonym terminie. - mrugnęłam szybko - Chodzi o to, że ja... że ja chciałam pobyć sama, wyjaśnić ze sobą parę spraw. - miałam na twarzy lekki grymas.

- Jakich spraw? - zmarszczyłem brwi. - Może usiądźmy - skinąłem głową w stronę ławki.

Ewidentny grymas nie opuszczał mojej twarzy. Bałam się jak bardzo mogę za to oberwać. Co jeżeli wylecę ze szkoły?
- Głównie sprawy osobiste. - rzuciłam niechętnie, kiedy usiadłam przy dyrektorze.

- Cóż, zareagowałem w porę. Nie poniesiesz żadnych konsekwencji, myślę, że już je w pewnym stopniu poniosłaś - odezwałem się po chwili milczenia, mając na myśli faceta.

Odwróciłam się w stronę jeziora, widząc jak mężczyzna czołga się po brzegu.
- Dałabym sobie z nim radę, jestem dość sprytną osobą. - przemyślałam swoje słowa - Zatraciłam się po prostu, jest tu tak pięknie. - zmieniłam swój ton głosu na bardziej rozmarzony.

- Zawsze mogą być jakieś zdarzenia losowe. Potknięcie się, poślizgnięcie - wzruszyłem ramionami. - Więc nigdy nie możesz być tego całkowicie pewna. A że pięknie... Zgadzam się - kiwnąłem głową.

- Tak właściwie to... śledził mnie pan? - zapytałam z ostrożnością w głosie.

- Od momentu Twojego wyjścia z terenu szkoły wiedziałem, że gdzieś się wybierasz. W klubie już widziałem, że coś było nie tak, więc wtedy nie miałem innego wyjścia, jak śledzić - odpowiedziałem beznamiętnie.

Westchnęłam głośno.
- Nie chciałam narobić problemów. Na następny raz muszę bardziej uważać jak gdzieś będę się wymykać. - zaśmiałam się krótko.

- Na następny raz - westchnąłem - masz się w ogóle nie wymykać albo porozmawiać ze mną, bym dał Ci zgodę - z rozbawieniem poczochrałem ją po włosach.

- Ale ja jestem naprawdę odpowiedzialną dziewczynką. - przybrałam minę zbitego psa, poprawiając włosy za ucho - Zaraz będę pełnoletnia... i w ogóle. - uśmiechnęłam się szeroko.

- Nie znam Cię za dobrze, więc nie mogę stwierdzić. A że pełnoletnia, to dopiero zaraz, a nie teraz - pokręciłem głową z rezygnacją.

- To racja... jeszcze mnie pan dobrze nie zna. - uśmiechnęłam się dość łobuzersko - Ale czuję się jak pełnoletnia prze pana.

- Ale wydajesz się dosyć ciekawą osobą - odpowiedziałem. - Poczujesz się pełnoletnia, gdy pełnoletnia będziesz i koniec.

- Jestem naprawdę tajemniczą osobą. Nie da się mnie znać. Można mnie poznać, ale są pewne sprawy w życiu, które po prostu nie powinny ujrzeć światła dziennego. Mam w sobie taki mur, który co by się nie działo zawsze jest i będzie. - odetchnęłam z ulgą - Niepotrzebne i zbędne informacje na mój temat. - uśmiechnęłam się ponuro.

- Cóż, mur można albo rozwalić albo przejść - wzruszyłem ramionami. - Zależy też, kto go zbudował i z czego - spojrzałem w jej oczy. - Jak dla mnie to przydatne informacje.

- Jak mówiłam. Co by się nie działo lub... kto by się nie dział to on jest. Nawet jeżeli ktoś postara się go rozwalić, przejść, zniszczyć, wyburzyć... to i tak jakaś jego cząstka będzie. - przekonałam się, że dyrektor wcale nie jest zarozumiałym gburem jak wszyscy dyrektorzy.

- Myślę, że długi długi czas by dał radę. Można by dzięki niemu całkowicie przebyć mur, nie uważasz? Ludzie też się zmieniają. Jeśli tak charakteryzujesz swoją psychikę, tak zbudowaną, kto mówi, że nie można zrobić remontu lub jakoś zmienić budynku?

- Isobel, znaczy teraz pani profesor Isobel prawie przez niego przeszła... właściwie to pokonała go jako druga osoba w moim życiu. - mówiłam stłumionym głosem.

- Słyszałem o waszym związku. Cóż, gdy proponowałem jej posadę nauczycielki, nie zabraniałem jej kontynuowania waszej miłości, byleby nie była zbyt... Publiczna - oparłem się wygodniej.

- Nie, nie, nie. Pan źle mnie zrozumiał. - gestykulowałam rękami - Jej hierarchia nie była przyczyną rozpadu tej relacji. - spojrzałam w jego oczy - Po prostu zbyt się przeliczyłam i wmawiałam sobie, że gustuję w dziewczynach... Rozumie pan?

- Więc byłaś lesbijką na siłę? Albo biseksualna? - zerknąłem na nią lekko zaciekawiony.

- Nie na siłę. - westchnęłam trochę ciężej niż miałam w zamiarze - Kochałam ją naprawdę, nie na siłę czy na pokaz. Była dla mnie najważniejsza i w sumie to jest dalej. Jako przyjaciółka, nawet siostra. - spojrzałam na palce, którymi się bawiłam nerwowo - Chciałam być zawsze kimś takim delikatnym, przy kim będę mogła być taką małą dziewczynką... - machnęłam ręką - Nie ważne zresztą. - uśmiechnęłam się szeroko.

- Zatem teraz tylko mężczyznę byłabyś skłonna pokochać, tak? - odwzajemniłem uśmiech, zadowolony, że wykazała chęci do rozmowy ze mną.

- Mężczyznę. - podkreśliłam swoją wypowiedź - Nie żadnego lalusia z większym ego niż moje nogi. - wyciągnęłam nogi przed siebie. - 176cm robi swoje. - uśmiechnęłam się.

- Płeć męska mnie w tych czasach załamuje. Ostatnio piosenkarka się zrobiła tomboyem, gdy ją zobaczyłem, myślałem, że to syn mojego znajomego - przewróciłem oczami.