Dormitorium Dziewcząt

- Nie Ri...- urwałem w momencie, gdy miałem zamiar powiedzieć jej imię. To ona stwierdziła, że mówimy do siebie po nazwisku - Nie Shin nie wyraźnie - mruknąłem.
Kucnąłem i wypuściłem kota na podłogę, a później zamknąłem za sobą drzwi.
- Wiem, że nadal mnie kochasz i tego nie zmienisz, ale coraz mniej zaczynam Cię rozumieć - westchnąłem.

— Kocham?— prychnelam po czym zasmialam sie. Po jego wyjeździe miałam zamiar wykorzystać jedno z zaklęć które pozwoli mi wyłączyć czesc swoich emocji i uczuć. Zero miłości. Zero uczuć. Zero ran. Moich ran.
Wpatrywałam sie w chłopaka gdy kot odnalazł swoj patyczek z piórem i zaczął biegać z nim po pokoju.
— Jesli to wszystko to mozesz wyjsć Tyler. Dzięki za dostarczenie Magnusa. Ale sam by wrócił. Wiesz to.

- Tak kochasz, tak samo jak ja uwielbiam Ciebie, choć teraz przez moje zachowanie wcale tak nie uważasz - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
Wiedziałem, że to już koniec, zdałem sobie z tego sprawę, ale pozostało mi nadal choćby patrzenie na nią.
- Dużo się zmieni jak wrócę? - spytałem.

— Miedzy nami? Nie. — odparlam. — Ja sie zmienię. — dodałam.
— Powinnam ci podziękować. To naprawde pouczająca lekcja. Dziekuje. — powiedziałam pochylając lekko głowę.
— Bez ciebie nadal byłabym ta pusta idiotka.

Oczywiście, ze się zmieni. głupie pytanie. Ona zamierzała się zmienić, więc będzie inaczej.
Słysząc jej kolejne słowa, podszedłem do niej i uklęknąłem opuszczając głowę, tak jak wtedy Rian robiła, gdy się pokłóciliśmy, przez to co zrobił jej Gryfon.
- Przepraszam - mruknąłem cicho - Wiem, że zachowałem się jak dupek, każąc Ci wyjść - dodałem.

Widzac jak klęka przede mna, poczułam jak moje serce zaczyna sie sypać. Boże dlaczego on tak sie zachowuje.
— Wręcz przeciwnie. To była najlepsza rzecz jaka mogłeś zrobic. — odparlam lekko sie spinając.
— Żałuje tylko ze wierzyłam w to co mówiłeś. Naiwna debilka. — szepnelam nie patrzac na niego.
— Chcesz sie ruchac czy wychodzisz?

- Rian, nie jesteś naiwną debilką - mruknąłem, zamykając oczy, jednak nie ruszając się z miejsca.
- Nigdy nią nie byłaś, skarbie - powiedziałem, ponieważ zdałem sobie sprawę z tego ze już jej tak nie nazwę.
Czyli nadal tak to postrzegała, nadal było to dla niej to samo co wcześniej.

— "Skarbie"? — zasmialam sie. Ciezko było mi trzymać taka postawę. Łzy zaczely zbierac mi sie w oczach nad czym nie mogłam juz zapanować.
— No juz nie jestem. I nie bede. Naprawde ci D-ziekuje. — powiedziałam, plując sobie w brodę za to ze głos mi sie załamał.
— Po co tu przyszedłeś?

Zacisnąłem szczękę, słysząc jak ze mnie drwiła. Ale nic nie potrafiłem zrobić, sam tak uczyniłem, sam na to się skazałem.
- Rozumiem - mruknąłem. Naprawdę rozumiałem, że ją zniszczyłem. Dwoma słowami, które w tamtym momencie tak łatwo opuściły moje wargi.
- Żeby przeprosić i żebyś mi wybaczyła - odparłem.

— Dobrze. Wybaczam. — powiedziałam.
— Ale mnie nie przepraszaj Tyler. To słowo w twoich ustach brzmi jak obelga. — dodałam. — Jedz do Brazylii. Załatw co musisz. I wroc. Twoj pies bedzie tu czekał. Jak zawsze.

- Wcale nie wybaczasz - mruknąłem cicho, jakby sam do siebie.
- Jeżeli tak brzmi to prze...nie ma tak brzmieć - westchnąłem, nie patrząc na nią.
- Ale ja nie mam psa - odparłem - Mój pies czeka na mnie w Brazylii - dodałem nie rozumiejąc - Innego nie mam.

— No widzisz. Jednego psa masz w Brazylii, zaś w Hogwarcie masz suke. — odparlam zastanawiając sie kiedy zrozumie ze mowie o sobie.
— Wstań. Nie robi to na mnie wrażenia. Nie podobało ci sie ze cos do ciebie czułam? Ze wariowalam na twoim punkcie? Żyjemy w świecie magii. Tutaj wyłączenie uczuć to pikus przy mojej mocy. Pozwolę ci poczuć to co ja poczułam.

- Nie mam - odparłem ponownie, nie wiedząc o co chodzi - Mam tylko jednego psa, dokładnie owczarka niemieckiego, Damona - mruknąłem, patrząc na podłogę.
- Nie musi robić - stwierdziłem.
- Nie mówiłem, że mi się nie podobało. Podobało mi się to z jaką delikatnością wszystko robiłaś. Rian nie rób nic, proszę - bałem się co może sobie zrobić, a nie chciałem jej stracić.

Zasmialam sie. Zaczynałam panikować przez co moj głos stał sie piskliwy i wysoki. Chrząknęłam krótko.
— I tak cie to nie obchodzi. Nie oszukujmy sie. Twoje sumienie moze odpocząć. Niw bedziesz musiał ju mnie dobrze traktować. I mowilam żebyś wstał — dodałam.
— Jak wrócisz, moze zamerdam ogonem posłusznie.

- Traktowałem Cię tak jak najlepiej umiałem, choć i tak dałbym wiele by lepiej Cię traktować - mruknąłem.
- Nie znałaś mnie przed tym jak się poznaliśmy, ale to właśnie ty mnie zmieniłaś, na lepsze - mówiłem cicho - Tylko dzięki temu, że pokochałaś takiego debila jak ja, zmieniłem się dla Ciebie. Nadal nie jest tak, jakbym chciał by było, ale się staram - dodałem.
- Rian, cholernie mi na Tobie zależy.

— Przestan pierdolic głupoty. — odparlam.
— Nie kłam. Kłamstwo jest zle a to co mówisz jest okrutne. — dodałam czujac uścisk w gardle.
— Chyba powinieneś isc do siebie. — powiedziałam czujac lekkie zawroty głowy.

- Ale to prawda, najszczersza prawda - mruknąłem, nie podnosząc głowy.
- Jeżeli kłamstwo jet złe to, to co mówię jest dobre - dodałem.
- Skarbie, to jest prawda. Zmieniłaś mnie. Ty tego nie widzisz, ale ja widzę oraz osoby z którymi się zadaję - odparłem.
- Nie, teraz powinienem tu siedzieć - dodałem - I tak zrobię . Zostanę tyle ile będzie mi dane.

— Mam to gdzies Tyler. — powiedziałam zaczynajac drżeć.
— Nie masz po co tu siedzieć. Przeszkadzasz mi Tyler. Chce ci przypomnieć ze nie jestes jedynym w tej szkole ktory chce mnie wyruchac. Wiec zmiataj bo nie mam czasu

Każde jej kolejne słowo raniło mnie coraz bardziej. Ale dało się wytrzymać. Chciałem spędzić z nią resztę dnia, a i tak do wyjazdu zostało jeszcze trochę, więc zamierzałem tu zostać.
- Ri, przepraszam - mruknąłem.
- Poza tym nikt nie może tu przyjść i Ci czegokolwiek zrobić, bo nadal jesteś moja - odparłem

— Przestan przepraszać! To kłamstwo! Rozumiesz?! Ty nie potrafisz przepraszać! To właśnie przez ludzi takich jak ty to słowo traci znaczenie. A nie przez wielokrotne powtarzanie.— powiedziałam wbijając sobie paznokcie w ramiona kiedy łzy zaczely mi spływać po policzkach.
Na jego kolejne słowa ukucnelam przed nim.
— Słucham? Jaka twoja? Twoja Rian została w dormitorium Puchonow. A nie... potem jeszcze wiedziałam w pokoju wspólnym. Wiec tam zostały resztki. Wstawaj i wynos sie stad. Wczoraj kochaliśmy sie jak nigdy przedtem. Dzisiaj miał byc najlepszy nas dzien. I chyba sie udało. Czuje sie Zajebiscie. — warknelam sarkastycznie. — Mam dość latania za toba. Jesli to zniszczy moje uczucia do ciebie to jestem w stanie zniszczyć siebie.

Jej słowa, były wypowiadane z taką łatwością i jednocześnie jadem. Nigdy nie słyszałem od niej tyle obelg ile ona mi w tym czasie powiedziała. Jednak jej słowa "Ty nie potrafisz przepraszać! To właśnie przez ludzi takich jak ty to słowo traci znaczenie" odbijały się w mojej głowie niczym echo.
Widziałem, że przy mnie ukucnęła, ale nie miałem siły podnieść głowy.
- Rian, ty nigdy za mną nie latałaś, to ja zawsze to robiłem - mruknąłem cicho.
- Nie niszcz siebie. Usunę się w cień, nawet nie zobaczysz, że żyje, ale nie niszcz siebie, przeze mnie. Nie warto - dodałem.

— Nigdy nie latałam... No tak. Bo to przeciez ja zawsze chciałam cie zostawiać a ty błagałes na kolanach zebym została. Zapomniałam. — prychnelam.
— Usuń. Usuń sie w cien. Usuń sie ze świata Tyler. Skrzywdz mnie jeszcze bardziej. Wbij nóż. Smialo. Podać ci jakis? — zapytałam wycierając dłońmi łzy.
— Nie chciałam od ciebie gwiazd z nieba. Chciałam tylko żebyś szanował moje uczucia. I żebyś nie rozgniótł mojego serca jak ciastko. Ale żadnej z tych rzeczy nie chciałeś mi dać. Nie ze nie mogłeś. Nie chciałeś. Wmawiales mi tyle rzeczy... A ja w nie wierzyłam... Od samego początku. Oczarowałes mnie od pierwszego spotkania. A potem to wykorzystywałeś. — sapnelam. — Zawsze winiłam siebie. Za wszystko. Ale ja nie zrobiłam niczego złego. Ja... Choćbym nie mogła na ciebie patrzeć a wiedziałabym ze cos do mnie czujesz, nie odprawilabym cie z kwitkiem. Nawet nie przeczytałeś mojej wiadomości. Nawet tego nie chciałeś dla mnie zrobic.

Słuchałem jej słów w ciszy, by jak najwięcej zrozumieć co do mnie mówiła. Nie zamierzałem jej przerywać, bo wiedziałem, że to może tylko pogorszyć sytuację.
- Skoro twierdzisz, że mnie nie kochasz i że nie jesteś już moją, to po co ja Ci jestem? - spytałem.
- Chcesz się zmienić, odrzucić Rian, którą tak dobrze znałem i uwielbiałem, w takim razie powinnaś wszystko zmienić - mruknąłem - by nikt Ci nie stał ma nowej drodze - stwierdziłem.
- Szanuję twoje uczucia, ale nie wiem jak z nimi postępować. Nie stanę się nagle osobą współpracująca i kochającą - dodałem.
- Masz rację nie chciałem czytać twojej wiadomości, bo liczyłem na to, że przyjdziesz pogadać, a nie wyślesz Magnusa - odparłem.

Nie odpowiedziałam na jego pytanie. Bo nie mogłam. Gdybym teraz powiedziała zgodnie z prawda ze go kocham, zepsułabym wszystko. Juz i tak psulam swoim płaczem.
– Czekaj... co?!— zapytałam wpatrując sie w niego. Uniosłam jego twarz ku sobie, układając dwa palce na jego podbródku.
— A ty byś przyszedł gdybym kazała ci wyjsć z dormitorium? Wrocilbys? A co gdyby to była ostatnia wiadomośc do ciebie? Przed tym jak rzuciłabym sie z wieży? Co? Co gdybym napisała tam ze ide to zrobic i jesli ci na mnie zalezy to chce żebyś mnie powstrzymał. Hm?

Popatrzyłem na jej twarz, która wcale nie wyglądała tak nieskazitelnie jak wcześniej. Widać było po jej napuchniętych oczach i strugach łez.
- Ja bym nie wyszedł. Zresztą sama przed chwilą próbowałaś mnie wywalić, a mimo to nadal tu jestem - odparłem.
- Ale nie była i dobrze o tym wiedziałem. Była jedna króciutka linijeczka. Co byś mogła w niej innego napisać, tak krótko? "Idę się zabić, pa"? Raczej nie. Wtedy o wiele więcej miejsca by Ci to zajęło - mruknąłem.

— No tak. Miałam zostac na sile kiedy ktos mnie wyrzuca. Oczywiscie. " Rian jest zawsze nachalna wiec pobawię sie jej kosztem i wypierdole ja z dormitorium zeby znow zaczela płakać i błagać bym jej nie wyrzucał i nie zostawiał, co bardzo podbuduje moje ego. "— powiedziałam zniżając ton głosu.
— Jedna linijka... Tym sie usprawiedliwiasz? Jestem w stanie pisac tak drobnym i wyraźnym pismem ze zamieściłabym jednostronicowe wypracowanie w czterech centymetrach tekstu. — powiedziałam.
— Nic o mnie nie wiesz. Nigdy nie wiedziales. I nigdy nie bedziesz wiedział. Wiesz czemu? Bo masz to w dupie. Uwierz mi. Kazdy jest w stanie mowic mi te bzdury które ty wygadywales byleby dobrać sie do moich majtek. Tobie sie udało. Brawo Tyler. Jestem z ciebie dumna. Cieszę sie tez za taka nauczkę. Przez całe zycie nie nauczyłbym sie tego co przy tobie.

Mogłem coś powiedzieć, ale nie było sensu, cały czas dawała te same argumenty co jakieś 30 min temu. Ja też miałem ponownie tłumaczyć? Już naprawdę nie miałem sił na kłócenie się z nią. Teraz rozumiałem, że mogę wrócić, ale tylko po to by móc nadal na nią patrzeć.
Dalej postrzegła naszą relację jako sam seks tyle, że ja jej do niczego nie zmuszałem, ona też tego chciała, ale oczywiście i tak to była moja wina. Cokolwiek by się nie działo było moją winą, bo to ja zmusiłem ją do tego by przeżyła ze mną swój pierwszy raz. Od tego wszystko się zaczęło, od zwykłego spotkania. I mogło by tak zostać, że na spotkaniu by się skończyło, ale nie, bo to ja jej zapragnąłem.
No więc tak, niech będzie to moja wina.

Patrzyłam na niego czekajac az cos powie.
Jednak na próżno. Łzy znow zebrały sie w moich oczach a po chwili w dormitorium rozglegl sie głośny plask kiedy dałam mu w twarz.
— Nie chce cie juz kochać. Nie chce juz nikogo kochać. — powiedziałam zaciskajac zeby.

Kiedy dała mi w twarz wcale się nie zdziwiłem, bo zasługiwałem, ale wolałbym dostać 100 razy mocnej, ale odzyskać ją, choć wtedy prawdopodobnie bym nie żył, bo to jak teraz mi przywliła cholernie piekło. Jedyne co mogłem zrobić to przyłożyć rękę do zaczerwienionego miejsca i opuścić głowę z powrotem.

— Słyszysz?— zapytałam rozplakujac sie. — Powoedz cos. Słyszałeś co powiedziałam?! Nawet na mnie nie patrzysz...— powiedziałam wycierając twarz.
— Wiem co robilam zle a co dobrze. I wiem ze mnie nie chcesz. Wiec po co tu jestes?

- Słyszę - odparłem, podnosząc twarz i patrząc jej w oczy - nie patrzę na Ciebie, bo już na to nie zasługuję - wyjaśniłem.
- Skoro nie chcesz mnie kochać, to nie rób tego - mruknąłem.
- Ale nie płacz, naprawdę nie warto - stwierdziłem, podnosząc powoli rękę do jej twarzy i wycierając jej spływające łzy.
- Myślisz, że gdybym Cię nie chciał, klęczał bym przed Tobą? - spytałem.

— Próbuje. Uwierz mi ze próbuje z całych sił..— powiedziałam.
— Tak. Mysle ze tak Tyler. — dodałam. — Bo taki jestes. Robisz to zeby wzbudzić we mnie poczucie winy...

- Przykro mi, że masz o mnie takie zdanie - odparłem, zabierając dłoń z jej policzka.
- Nie chcę wzbudzać w Tobie poczucia winy - mruknąłem.

— No to ci to nie wychodzi. — powiedziałam.
— Na pewno nie mam o tobie gorszego zdania niz ty o mnie. — dodałam.
— Idz juz Tyler. Jak wrócisz to zobaczymy co z tym zrobimy.

- A myślisz, że jakie mam o Tobie zdanie? - spytałem, kładąc dłoń na jej udzie.
- Wtedy już będzie za późno - mruknąłem, patrząc jej w oczy, a nastepnie na zegarek na lewym nadgarstku - Mam jeszcze czas i dopóki mi się nie skończy to tu zostanę, choćby nie wiem co - odparłem.

– To nie wiesz? To tez trzeba ci powiedziec?— zapytałam.
— Po co? Powiedz mi po co? Kazałeś mi wyjsć ze swojego dormitorium. Wiec nie chciałeś juz mnie oglądać. To teraz wyjdź. Po prostu wyjdź.

- Wydaje mi się, że myślisz iż mam inne zdanie niż tak naprawdę mam - mruknąłem
- Słucham? - spytałem, patrząc jej w oczy i nie spuszczając z niej wzroku. Wiedziałem, że za oknem robi się już ciemno, co oznaczało, że coraz bliżej jest godzina mojego wyjazdu.

— Głuchy jestes? Ja juz zrozumiałam. Nie chcesz mnie. Dotarło Tyler. — powiedziałam przełykając ciezko ślinę.
— Mógłbyś chociaz powiedziec mi wprost ze masz mnie dość.

- Jak widać właśnie nie dotarło - mruknąłem.
- Chcę Cię i zawsze tak zostanie - dodałem, gładząc jej udo.
- Powiem Ci jedno. Nie jesteś ani grama egoistką, ani trochę - odparłem - a mówiłaś mi że jesteś - stwierdziłem.

— Nie jestem?— prychnelam.
— Myślałam ze ja jestem najgorsza. — dodałam.
— Idz juz Tyler. Niedługo jedziesz. Idz. Spakuj sie. Zajmij sie czyms.

- Nie masz w sobie ani grama egoisty - mruknąłem - Wiesz egoista robi to co chce, nie słucha się innych - dodałem.
- Najgorsza? Czy ty poznałaś poza mną jakąś osobę? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Jak na razie jestem zajęty Tobą - odparłem.

— Przeciez robię to co chce. Nie słucham sie innych. — powiedziałam.
— Tak. Spotkałam. Nie jedna. — dodałam.
— To Przestan sie mna zajmować. Nasza relacja bedzie czysto taka jaka ma byc. Od razu mowie. Seks bez zobowiązań. I wierności.

- Słuchasz się mnie - odparłem.
- W takim razie powinnaś wiedzieć, że nie jesteś najgorsza a najlepsza - mruknąłem.
- Czyli będę musiał liczyć się z tym, że nie będziesz miała niekiedy dla mnie czasu? - spytałem.

— Jestes ostatnia osoba na ziemi ktorej sie słucham. — powiedziałam biorac mimowolny głęboki oddech.
— Tak. W koncu juz nie jestem twoja. I chyba nigdy nie byłam. Inaczej nie skończyłoby sie to tak

- Tak? To dlaczego wyszłaś, gdy powiedziałem byś to zrobiła? - spytałem.
- Byłaś moja i nadal uważam, że jesteś moja - mruknąłem, przejeżdżając dłonią po jej policzku.
- Nie wiem Rian, wszystko zależy od Ciebie - powiedziałem.
- Mówiłaś, że nie chcesz innych - dodałem.