Dormitorium Dziewcząt

– Ja lubie dalmatyńczyki. — odparlam. Odwrocilam sie do niego i ukleknelam na lozku, przysiadając na łydkach.
— Nie chce żebyś cokolwiek zmieniał...

- Nie zmienie, po prostu przekształce - odparłem spokojnie.
- A ja nie chcę mieć myśli, że robię Ci krzywdę, skarbie - powiedziałem

— Większej krzywdy niz on mi nie zrobisz. — powiedziałam nachylając się do niego i podpierając dłońmi o materac.
— Nie chce żebyś cokolwiek zmieniał czy przekształcał. Rozumiesz?

- A ty rozumiesz, że nie chcę Ci żadnej krzywdy robić? Nieważne czy mniejszej czy większej niż Gryfon - odparłem
- I tak jestem taki jak byłem, nic się nie zmieniłem - mruknąłem.

— Ale po co ty sie od razu tak denerwujesz?— zapytałam odsuwajac sie od niego.
— Jesli nie chcesz, to nie musisz mnie dotykać, przeciez to nie jest przymus. — odparlam.
— Po co chciałeś przychodzic do dormitorium?— zapytałam.

- Jedyna osoba, która się tu denerwuje to ty - odparłem spokojnie, zamykając oczy.
- Masz racje nie jest to przymus, ale przyjemność - westchnąłem.
- A po co chcesz bym cały czas przy Tobie był? - spytałem

— A wiesz ze nie odpowiada sie pytaniem na pytanie?— powiedziałam.
— W skrzydle mówiłeś cos innego. Ale dobra. Nieważne. — powiedziałam i usiadłam na boku, na lekko bolącym pośladku. Lepsze to niz biodro. Miałam wrazenie jakby jego palce nadal w nim tkwiły. Jeszcze chwila a naprawde by je zmiażdżył.

- A co mówiłem w skrzydle? - spytałem, przysuwając się do niej.
- Naprawdę za Tobą skarbie nie nadążam - odparłem poważnie

— Juz nic. — powiedziałam zastanawiając sie.
— Tyler... Gdybym tak czysto teoretycznie.. Zapytala czy byś sie zdenerwował gdyby Woo Bin mnie pocałował... ale nie w usta?

- No powiedz o co ci chodziło - poprosiłem.
Słysząc jej pytanie wstałem z łóżka, a nastepnie uklęknąłem przed nią, kładąc dłonie na jej kolana.
- Skarbie, zależy jakie miejsce - odparłem.

— Czyli.... Poziom twojego zdenerwowania... Xalezny jest od miejsca tak? Czysto teoretycznie. — odparlam.
Spojrzałam na niego z góry mrugając kilka razy.

- Tak w sumie to jak teraz o tym myślę to nie...nie zależy - mruknąłem.
- Wiem co czułem, gdy widziałem, gdzie wciskał te swoje łapska i co czułem gdy widziałem jak Cię całuje. Kompletnie inne uczucia, bo po pierwsze tamto było pierwsze, ale...sam nie wiem...jestem o Ciebie zazdrosny, a do tego ten koleś już dawno znalazł się na czarnej liście..., więc nie wiem - wyjaśniłem.
- Może kiedyś mnie zrozumiesz - westchnąłem

— Ja cie rozumiem. — powiedziałam kładąc dłonie na jego policzkach.
— Naprawde. I.. Ja tez jestem zazdrosna. I wiem z jakiego powodu jestem zazdrosna. Ale nie wiem dlaczego ty jestes.. To znaczy... wiem. Powiedzmy ze wiem i juz ustaliliśmy ze moje ciało należy do ciebie..

- Nie chodzi mi tylko o ciało - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Dlaczego ty jesteś zazdrosna o mnie? - spytałem - wiesz że się żadnej się nie dam - dodałem.

— Bo jak sie kogos kocha całym sobą to ciezko znieść mysl ze ktos inny mógłby zając miejsce u boku tego kogo sie kocha..

- No u mnie jest prawie tak samo - odparłem krótko.
- Rian, więc gdzie pocałował Cię Bin? - spytałem - Raczej nie sądzę, by to pytanie było czysto teoretyczne - mruknąłem.

Popatrzyłam na niego chwile.
— Ale sie nie denerwuj...— poprosiłam i zebrałam włosy na bok, pokazując mu ślad z prawej strony.

Gdy tylko odsloniła wlosy zobaczyłem malinkę na jej szyi, mniej więcej taką samą jak robiłem jej ja. Tyle że moje już zniknęły, za to pojawiła się malinka zrobiona na szyji mojej Rian...
Nie potrafiłem się odezwać. Myślałem, że już najgorsze za mną, ale jak się okazało jednak nie. Zacisnąłem ręce w pięści i patrzyłem na jej szyję, przez cały czas, od czasu do czasu mrugając.

Nie odzywał sie. To niedobrze. Spojrzałam na niego w koncu i powoli opuściłam rękę, zakrywajac z jednej strony malinke a z drugiej policzek.
Polozylam powoli dłonie na jego piesciach i ostrożnie pogłaskałam je kciukami.

- Rian - odezwałem się, gdy zaczęła gładzić moje ręce, jednak mój głos wcale nie brzmiał jak mój. Musiałem się jeszcze uspokoić, ale przy niej nie mogłem, potrzebowałem coś zniszczyć rozbić.
- On Cię naznaczył - powiedziałem cicho.
Wiedziałem, że musiałem coś zniszczyć, bo nie lubię gdy emocje biorą nade mną górę.
- Muszę iść do pokoju - dodałem.

Gdy tylko wypowiedział moje imię tym tonem, zabrałam rece.
— D-dobrze....— powiedziałam cicho, z całych sił powstrzymując płacz.
— Przepraszam..

- Nie przepraszaj mnie za nic skarbie - odparłem wstając.
- Po prostu muszę iść i coś rozwalić, bo nie umiem utrzymywać gniewu w sobie - mruknąłem.
- A nie mogę pobić Gryfona ...niestety - dodałem

— Dobrze..— powiedziałam nie patrzac na niego.
— Fob co chcesz...— dodałam i uniosłam dlon do malinki zaczynajac ja trzeć i drapać.

Widząc, co dziewczyna robi, zabrałem jej dłoń i przykucnąłem przy niej.
- Nie zdrapiesz tego skarbie - mruknąłem cicho

— Założysz sie?— zapytałam podrywając sie x lozka i idąc do łazienki gdzie zamknęłam drzwi na zamek. Podeszłam do umywalki nad ktora wisiało duże lustro i przełożyłam włosy na jedna stronę.
Odkrecilam odrobine wody i zaczelam intensywnie szorować malinke czym sie dało. Kiedy zaczelam czub bol, lekko zwolniłam ale nie przestałam.

Gdy tylko dziewczyna wstała i poszła do łazienki, ruszyłem za nią. Jednak okazało się, że dziewczyna zamknęła się od środka. Zacząłem walić w drzwi, prawie wybijając je z zawiasów. Stwierdziłem, że skoro chciałem się wyżyć to miałem idealną okazję. Zacząłem walić w drzwi najmocniej jak mogłem, przez co już po paru chwilach moje knykcie były zdarte. Gdy już powoli traciłem siłę, a moje ręce były całe zakrwawione, drzwi wystrzeliły z nawiasów i opadły z łaskotem na podłogę.

Starałam sie nie przejmować tym co robił Tyler. Przynajmniej sie wyżyje. Z płaczem juz tarłam malinke zeby tylko sie jej pozbyć. Skóra na szyi była wrażliwa i mimo ze utworzyła sie juz bolącą ranka z ktorej powoli wydostała sie cienka strużka krwi, przestałam dopiero kiedy drzwi łazienki wleciały do niej, uderzajac z hukiem o podloge. Podskoczyłam wypuszczając z dłoni gruba szczoteczkę do rąk.
Przez chwile milczałam, podeszłam do nich i spojrzałam na zdyszanego Tylera. — Lepiej?— zapytałam cicho.

- Nie! Bo widzę co odpierdalasz. Zwariowałaś do reszty?! Zapomniałaś, że masz wrażliwą skórę?! - zacząłem krzyczeć na dziewczynę.
Podszedłem do niej i przełożyłem jej wlosy na bok, patrząc na ranę.
- Jeżeli chciałaś by była bardziej widoczna to Ci się udało - prychnąłem, odsuwając się od dziewczyny.

Otworzyłam usta ze zdziwienia gdy zaczął na mnie krzyczec. Wstrzymałam oddech i spuscilam wzrok kiedy podszedł by spojrzeć na ranę.
Bolała mnie cała szyja od tego tarcia. Po jego kolejnych słowach, opadłam na kolana przed nim, przysiadając na piętach i opierając drżące dłonie na udach.
— Przepraszam...— powiedziałam juz kolejny raz tego dnia. — Idz do siebie...— dodałam. — Ja... Cos z tym... Zrobie...

- Przestań kurwa to powtarzać - odparłem.
- Wiesz chyba naprawdę powinnaś wyczyścić sobie pamięć, przynajmniej byśmy się nie spotkali i moze wtedy nie bałabyś się oddpychać Gryfona - mruknąłem i odwróciłem się.
Wyciągnąłem różdżkę i nakierowałem ją na drzwi.
- Reparo - wypowiedziałem zaklęcie.
Następnie odwróciłem się ponownie do Ślizgonki.
- Naprawdę myślałem, że dasz sobie radę z Jacksonem, ale jak widać za bardzo w Ciebie wierzyłem - powiedziałem.
- Mi umiałaś zabrać moc, go nie potrafiłaś nawet odepchnąć. Chyba jednak Bin miał rację. Jestem słabszy od niego - stwierdziłem.

Nie drgnęłam nawet kiedy zwrócił się do mnie w taki sposób.
Obwiniał mnie o cos co nie było moja wina... Na co nie miałam wpływu.
Bolały mnie jego słowa. Bardziej niz kiedykolwiek.
Godzinę wcześniej wszystko było dobrze... On mnie nie rozumiał i nie chciał tego robic.
Nie podniosłam głowy, patrzac jak łzy skapuja mi z czubka nosa i zlatują na uda, płynąc dalej.
W jednej chwili. W jednej sekundzie, odechciało mi sie zyc. Tak po prostu. Poczułam ze to nie ma sensu. Nie miałam dla kogo.
Wyrzucał mi wszystko w twarz jak nigdy.

- Twoje łzy nic tu nie pomogą - odparłem twardo, nie zamierzając się uginać, choć w głębi serca rziciłbym się i ją przytulił.
- Mam nadzieję, że z racji tego rozumiesz, że nie jedziesz ze mną do Brazylii, bo bie zamierzam być przy Tobie 24h - mruknąłem i wyszedłem z łazienki.
Już miałem wychodzić, ale przypomniałem sobie, że obiecałem jej, że zostanę.
Przywołałem z mojego pokoju bandaże i owinąłem nimi obie dłonie.

Przytaknelam tylko głowa na jego słowa.
Tak myślałam ze tak to sie skończy...
Gdy wyszedł z łazienki, zostałam w tej samej pozycji.
Cała swoja uwage skupiłam na rance ktora piekła niemiłosiernie.
Nie rozumiałam dlaczego Tyler tak się zachował. Dlaczego tak mnie potraktował... Był zły na Woo Bina a wyżywał sie na mnie.. A ten dzien dopiero co sie zaczął.

Nie chciałem już na nią patrzeć. Miałem dość jej kłamstw. Przywołałem z mojego pokoju swój koc, bo nie chciałem nic od niej pożyczać.
Mimo iż była wczesna pora, położyłem się na kanapie i przykryłem czarnym kocem.

Po chwili dopiero zorientowałam sie ze nie wyszedł z dormitorium. Jednak ja nie miałam na tyle odwagi żeby ruszyć sie z miejsca.
W mojej kulturze, jesli sie przed kims klękalo w taki sposób, był to duży wyraz uznania i szacunku, szczególnie jesli nie było to wymagane ze względu na pozycje czy hierarchie rodzinna.
Jednak skad on mógł to wiedziec...
Nie potrafiłam zrozumiec czemu... Czemu tak mnie potraktował... I on sie pytał czemu czułam die przy nim jak śmieć... zabawne.
Tak czy inaczej, miałam zamiar tak siedzieć, dopoki nie upadnę mimowolnie. Choćby miało to trwać kilka dni.

Wiele razy zastanawiałem się czy to zakończyć, ale teraz wiedziałem, że to odpowiedni moment. Stwierdziłem, że jak tylko się obudze to powiem to wszystko dziewczynie. Lepiej mieć jeden dzień bólu niż przez następne tygodnie to ciągnąć.

Juz po kilku godzinach, rece zaczely mi drżeć. Poruszyłam sie lekko zeby przenieść ciężar na inna czesc ciała.
Przekrzywilam lekko głowę na lewa stronę krzywiąc się z bólu. Wypuscilam powietrze z ust, patrzac na odbicie okna na podłodze ktora oświetlał księżyc, jednocześnie zdajac sobie sprawe z tego ze nastała noc.

Wstałem jakoś w środek nocy, gdyż zegar pokazywał 02:00.
Rozejrzałem się po pokoju, jednak dziewczyny nadal w nim nie było.
Miałem już zamiar pójść do niej i to wszystko zakończyć, ale wiedziałem, że jestem pod wpływem emocji i gdy tylko ochłonę będę żałował tych decyzji.
Jednak jednej rzeczy nie zamierzałem zmieniać, a mianowicie decyzji o wyjeździe do Brazylii. Teraz byłem pewien, że nie da rady Jacksonowi, a ta jej cała popierdolona magia jest do bani.
Już nie dawałem sobie z tym wszystkim rady.
Rian, jest kompletnie nieświadoma tego, jak bardzo podczas 2 lat, się zmieniłem. Jednak to jak mówiła o sobie, że jest tylko do pieprzenia, jedynie moją zabawką, nie potrzebnym śmieciem...to wszystko mnie łamało, jednak dzisiejsza noc zmieniła wszystko.
Błędem było to, że chciałem się zmienić. Gdybym został taki jaki byłem nie byłoby takich sytuacjach i dziewczyna prawdopodobnie, by się nie zakochała.
Skoro i tak czuła się jak inne, nie zamierzałem się starać, bo jak widać było to zbędne.
Gdy tylko zszedłem z kanapy złożyłem koc i wyszedłem z dormitorium dziewczyny.
Obietnicy dotrzymałem zostałem do dzisiaj, więc...

Next > Pokój Wspólny Puchonów

Wyszedł. Naprawde wyszedł. Bez słowa. Czyli to koniec. Zostawił mnie. Czyli po raz kolejny mnie okłamał. Mowil ze tego nie zrobi a ja wierzyłam. Wierzyłam jak głupia. Zaufałam mu i chlonelam każde jego fałszywe słowo. Powoli podniosłam sie z kolan, po chwili znow lądujac na podłodze. Przełknęlam pod nosem i tym razem zaczelam podnosić sie stopniowo. Gdy mi sie to udało, ruszyłam do dormitorium. Juz od dawna było puste ale... Świadomość ze on juz tu nie wroci... Opustoszyla je jeszcze bardziej. Podeszłam do lozka na którym nadal unosił sie jego zapach. Najpiękniejszy zapach na świecie. Opadłam na lozko, bezwiednie przesuwając dłonią po pościeli. Chciałabym mieć teraz przy sobie jedna jego rzecz. Jedna jedyna rzecz. Koszula, bluza... Cokolwiek...
Czułam ze nie potrafie... I nawet nie chce bez niego zyc.
Moze to głupie uzależnienie ale nie chciałam zyc przez niego choć jednego kolejnego dnia.
Zostawił mnie. Porzucił jak śmiecia. Miał mnie dość. Dość tego ze jestem do niczego. Nie poradziłam sobie z Gryfonem... Nie wiem dlaczego nie zareagowałam od razu. Boże co ze mnie za idiotka.

Wróciłam do dormitorium w podłym nastroju. No raczej nie miałam z czego sie cieszyć. Zbyt suza ilośc osob widziała mnie w tej koszuli... Ale nie przejęłam sie tym. Nie zareagowałam tez gdy jeden ze Slizgonow klepnął mnie w pośladek. Syknelam jedynie bo wczorajsze klapsy Tylera dały o sobie znać...
Zamknęłam drzwi na wszystkie zamki po czym powloklam sie do łazienki.

Wszystko zajęło mi jakas godzinę. Kąpiel, makijaż zakrywający zmęczenie i napuchnięte oczy, oraz przebranie sie w cos odpowiedniego. Do sukienki założyłam kremowe szpilki i spięłam wysoko włosy by odsłonić szyje ktora ozdobiona była, oprócz malinek pozostawionych przez Tylera, lekkim łańcuszkiem do ktorego załączona była perełka.
Tak ubrana wyszłam z dormitorium kierując sie do WS.

Nim wróciłam do dormitorium, zrobiłam sobie spacer po akwedukcie. Cholernie zmarzłam. Gdy weszłam do dormitorium, zastałam mojego kota leżącego na lozku z... bokserkami w pysku.
— Mag....?— mruknelam podchodząc do niego. Zabrałam mu bielizne dobrze wiedząc do kogo należy.
– DIeki...— powiedziałam głaszcząc kota za uchem. Schowałam bielizne pod poduszke, wygładzając ja lekko. Usiadłam na podłodze pod łóżkiem, otulajac sie kocem ktory lezal złożony w kostkę na krawędzi lozka. Magnus zeskoczył z lozka i wybiegł przez uchylone drzwi.

Otworzyłem drzwi od pokoju dziewczyny nie bawiąc się w pukanie.
- Co oznacza "teraz już nie musi bić"? Co zamierzasz zrobić? - spytałem, patrząc wprost na dziewczynę.
Zacząłem powoli głaskać kota na swoich rękach.

Spojrzałam na drzwi gdy te nagle sie otworzyły.
Podniosłam sie na nogi, obciagajac w dół obcisła sukienkę.
— Nie wiesz ze należy pukać do czyjegoś dormitorium?— zapytałam opierając sie ramieniem o belke lozka i krzyżując rece na piersiach.
— Pomoc ci w czyms Rhodes?

Aha, czyli teraz skończyła się miła atmosfera. Mówimy sobie po nazwisku. Świetnie.
- Nigdy nie musiałem, teraz też nie czuję potrzeby - mruknąłem
Popatrzyłem na nią od góry do dołu. No, no jednak jej nic nie jest, kompletnie nic.
- Tak Shin, w zrozumieniu twojego ostatniego liściku - odparłem.

— To co było kiedys, zostało na podłodze twojefo dormitorium. Wraz z moja duma i honorem. — powiedziałam bez wyrazu na twarzy chociaz wewnętrznie cała sie trzęsłam. Zacisnelam dłonie na ramionach by ukryc ich drżenie. Chlonelam wzrokiem obraz Tylera by jak najwiecej zapamietać.
– No a czego nie rozumiesz? Nie jasno pisze?