Dormitorium Dziewcząt

Po chwili zauwazylam Tylera leżącego na kanapie z zamkniętymi oczami. Z trudem podniosłam sie do siadu, orientując sie ze mam na sobie jego bluzę i oprócz tego jedynie dolna czesc bielizny. Odgarnelam z twarzy włosy i bezszelestnie zsunelam sie z lozka, na boso wędrując do stolika na którym zauwazylam słoik z masłem orzechowym. Gdy juz go zdobyłam, wróciłam szybko do lozka i zaczelam wyjadac jego zawartość, ignorując to ze sie ubrudziłam gdziekolwiek.

- Rian - mruknąłem, słysząc że dziewczyna wstaje.
- Jak się czujesz? - spytałem, nie ruszając się z miejsca.

Podskoczyłam wypuszczając łyżkę z dłoni kiedy nagle sie odezwał. Myślałam ze śpi.
Podniosłam łyżeczkę i oczyscilam posciel. Jak sie czuje? Nie wiem. Chujowo.
— Okej.— powiedziałam na głos i wróciłam do wyjadania słodkiego kremu.

- To dobrze - mruknąłem.
- Chyba - dodałem cicho.
Wolałem nic więcej nie mówić, bo jak zauważyłem im więcej gadam, tym jest gorzej.

— Nadal cie kocham wiesz?— powiedziałam pod nosem, bardziej do siebie niz do niego. Ale musiałam to powiedziec na głos.

Gdy wypowiedziała te słowa, coś złapało mnie za serce i nie pozwalało mi na głębszy oddech.
- A nie powinnaś. Nie po tym wszystkim - mruknąłem cicho.

- Czemu?- zapytałam zerkając na niego ukradkiem. Przygryzłam wargę zastanawiając się czy mogę się jeszcze odezwać.
- Zrobiłam coś źle?

- Ty nie - mruknąłem - chodzi o mnie - dodałem.
- Nie powinnaś mi wybaczać - odparłem.
Wszystko mówiłem cicho jakby obawiając się, że wyższy ton, może jej zaszkodzić.

— Co wybaczać?— zapytałam nie rozumiejąc o czym mowi.
Zsunelam sie znow z lozka i nie wypuszczając słoika nawet na moment, cicho podeszłam do kanapy i usiadłam przed nia na podłodze po turecku, wlepiając wzrok w Puchona.

- Rian, dobrze wiesz o co mi chodzi - mruknąłem, otwierając oczy i patrząc uważnie na dziewczynę, która usiadła przy kanapie.
- Moje zachowanie - dodałem po chwili.

— Skoro ty za każdym razem wybaczasz mi moje to czemu ja nie moge wybaczyć twojego?– zapytałam prawie szeptem.

- Bo ja nie mam czego Ci wybaczać - odparłem, przewracając się na bok.
- Chyba musimy trochę czasu spędzić bez siebie. Noe to żeby wyjeżdzać czu coś, ale żeby się codziennie nie spotykać - mruknąłem.

Wpatrywałam sie w niego przez chwile, w koncu opuszczając głowę i przytakujac lekko. Znowu to samo. No ale nie bede juz walczyć.

- Bo to nam nie służy - mruknąłem, wstając z kanapy i kierując się do drzwi.
Choć raz chciałem mieć pewność, że jej nie zranię przez 24h.

— Idziesz?— zapytałam wędrując za nim wzrokiem. Odechciało mi jeść wiec zostawiłam łyżkę w słoiku.
Nie sądziłam ze juz mnie zostawi...

- Chyba będzie lepiej teraz póki jesteś na mnie zła - mruknąłem - później będzie tylko gorzej - dodałem, odwracając się do niej.

— Nie jestem na ciebie zła. — powiedziałam nieznacznie marszcząc czoło.
— A... To... przyjdź jak bedziesz chciał..

Podszedłem do niej i kucnąłem tak by złapać za jej podbródek i podnieść w górę.
- Dlaczego tak często się kłócimy? - spytałem, patrząc jej w oczy.

Popatrzyłam chwile w jego oczy, na krotki moment sie w nich zapadając.
— Bo za bardzo cie kocham i nie daje Ci przez to zyc? A ty nic do mnie nie czujesz i przez to jest ci zle?— zapytałam wpatrując sie w niego.

- Nie to raczej nie to - mruknąłem, powoli gładząc kciukiem jej policzek.
- A może za bardzo zależy nam na sobie i chcemy dla siebie jak najlepiej, co nam za bardzo nie wychodzi? - spytałem.

— Możliwe. — przyznałam.
— Ale tez dlatego że nie potrafimy zrozumiec ze należymy do siebie bez względu na wszystko.

- I boimy się stracić siebie nawzajem - dodałem, siadając przed nią po turecku.
- Musisz coś zjeść, bo jesteś teraz osłabiona - mruknąłem, spuszczając dłonie na jej kolana.

— Juz jadłam. — powiedziałam odkladajac słoik na bok.
— Boisz sie mnie stracić?— zapytałam po chwili.

- Coś normalnego i ciepłego, a nie zapychającego żołądek - mruknąłem.
- Tak - odpowiedziałem bez jakiegokolwiek zastanowienia.

— Kiedykolwiek poczułeś ze to sie moze stać? Ze mozesz mnie stracić?— zapytałam nie mrugając nawet.
— Czułeś to?

- Tak - westchnąłem - ale to już dawno - mruknąłem.
- A od czasu gdy jesteś moją dziewczyną to nie - odparłem po chwili namysłu.

— Wiec dlaczego mi nie ufasz?— zapytałam.
— Znasz moje uczucia do ciebie. I moje nastawienie na ten związek. Wiec dlaczego mi nie ufasz? Zrobiłam cos co zawiodło twoje zaufanie? Co ciebie zawiodło?

- A ile razy mam Ci jeszcze powtórzyć, że Ci ufam? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie.
- Ile będziesz o to pytała? Aż przestanę Ci ufać? I odpowiem Ci, że jednak Ci nie ufam?

— Nie nie... Dobrze. Przepraszam. Wybacz mi. Juz nie bede. — powiedziałam szybko, łapiąc go za dlon i pochylając sie do przodu by przyłożyć do niej policzek.

- Rian, nie masz za co przepraszać - mruknąłem, gładząc ją po policzku.
- A ja nie mam Ci czego wybaczać - odparłem, patrząc na nią smutno.
- Nie chodzi mi o to byś przestała się do mnie odzywać, tylko naprawdę chcę Cię poznać i zrozumieć - mruknąłem.
- Dlaczego tak często mnie przepraszasz? Boisz się, że przez nieodpowiednio dobrane słowa, mogę Cię zostawić? - spytałem.

Milczałam przez długa chwile nim sie odezwałam.
— Boje sie ze bedziesz na mnie zły. A nie lubie jak jestes na mnie zły bo bardzo mnie to boli...

- Rian, nie mogę być na Ciebie zły - odparłem, uśmiechając się lekko do dziewczyny, jednak nie przestałem gładzić powolnymi ruchami jej policzka.
- Zazwyczaj jestem zły sam na siebie - dodałem.

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego.
— Kocham Cie Tyler. I chce żebyś był szczęśliwy. Tak jak kiedys. Kiedys na pewno byłeś szczęśliwy.

- Nie wiesz tego - mruknąłem, przyciągając ją do siebie.
- Teraz jestem szczęśliwy - odparłem, muskając delikatnie jej usta.

— Wiec mi powiedz. — poprosiłam. — Powiedz mi co cie cieszy a co cie smuci...— powiedziałam wslizgujac sie na jego kolana gdy mnie przyciągnął. Skuliłam sie na nim i zadarłam głowę do góry, wzdychając lekko gdy poczułam jak muska moje usta.

- Szczęśliwy jestem z wielu powodów, głównie związanych z Tobą - odparłem, odrywając się od niej.
- A jedyne co mnie smuci to nasze kłótnie, rozstania czy nawet drobne nieporozumienia. A najbardziej to gdy cierpisz przeze mnie - mruknąłem.

— Nie chce cie juz smucić. — odparlam.
— Postaram sie juz tego nie robic... Obiecuje. — powiedziałam chowajac dłonie w rękawy bluzy.

- Mówię Ci kochanie, że to nie tylko twoja wina - mruknąłem.
- Przecież nie tylko przez Ciebie jest kłótnia - odparłem, przyjmując oczy.

— Ale w dużej mierze. — odparlam.
— Moge cie o cos... Albo już nic. — powiedziałam odgarniając włosy rękawem.
— Bedzie dobrze...

- Rian proszę powiedz mi - mruknąłem.
- Nie bój się mnie o coś pytać, czegoś mi mówić, bo to całe poznawanie nam nie wyjdzie - odparłem, patrząc jej w oczy.

— Mógłbyś mnie dzisiaj nie zostawiać? Rano mozesz isc ale zostań na noc...— poprosiłam po chwili.
— Chyba ze nie chcesz...

- To o to chodziło? - spytałem, nie mogąc uwierzyć, że bała mi się zadać to pytanie.
- Z chęcią zostanę - mruknąłem i pocałowałem ją ponownie w usta, które były tak delikatne, jak cała skóra dziewczyny.

Przytaknelam krótko głowa, unoszac na niego wzrok.
Du nasze usta znow sie zetknęły, oddałam pocałunek powoli i delikatnie jakby kazdy gwałtowniejszy gest miał go skrzywdzić.

Mocniej przycisnąłem swoje usta do jej i zacząłem zachłannie ją całować, jakby bojąc się że za chwilę, ktoś mi ją odbierze.
Miałem do tej dziewczyny cholerną słabość, ale nie przeszkadzało mi to.

Polozylam dłonie ukryte w rękawach na policzkach chłopaka, odchylając sie lekko do tylu gdy mocniej naparl na moje usta.
Powoli i niepewnie wysunęłam jezyk, prosząc o głębszy dostęp do niego.