Dormitorium Dziewcząt

- No w sumie racja - odparłem i chwyciłem ją pod kolana by zanieść na łóżko.
- No nie wiem czy przy nas to powiedzenie działa - mruknąłem, kładąc się z nią na łóżku.

Wtulilam sie w niego gdy ułożył mnie na lozku.
– Dlaczego tak sadzisz?— zapytałam ciekawa. Ułożyłam dlon na jego torsie i zaczelam robic palcem wskazującym małe kołeczka.

- Bo zazwyczaj nadzieje się spełniają - odparłem.
- Więc nie ssą głupie, ani tym bardziej osoby mające nadzieję, nie są głupie - mruknąłem.

— Tak sadzisz?— zapytałam z uśmiechem.
— Kocham cie. — powiedziałam po chwili.
— Coraz bardziej. Z każda chwila.

- Tak, tak sądzę - odparłem.
- Da się w ogóle? - spytałem z lekkim uśmiechem.
Sam nie wiem czy cieszyła mnie ta informacja, bo wiedziałem, że pewnego dnia zranię ją tak mocno, że nie będzie w stanie szybko się pozbierać.

— Da się. Kiedys, jak bedziesz chciał, pokaże ci swoje uczucia. To znaczy pozwolę ci poczuć jak to... Jak to w ogole wyglada. Bedzie łatwiej skoro masz w sobie moja magię.

- A da się mniej? - spytałem, patrząc na nią.
- Może kiedyś moglibyśmy tego spróbować - mruknąłem.

— Nie da sie mniej. — odparlam. — Nie jesli chodzi o ciebie. — powiedziałam wzdychając.
— To powiesz mi kiedy bedziesz chciał. — dodałam całując go szybko w usta.

- Da się więcej, wiec i mniej się da, tylko że musiałbym zrobić coś, czego sam bym sobie nie wybaczył - odparłem.
- Dobrze, powiem - mruknąłem.

— I tak zrobisz. — powiedziałam uśmiechając sie słabo.
— Jak skończysz szkole to mnie zostawisz. — odparlam, wewnętrznie przekonując sama siebie ze to nic takiego

- Możliwe - odparłem.
- Nie wiem jak to będzie Rian - mruknąłem.

— Ale ja wiem Tyler. — odparlam.
— Ja doskonale wiem jak to bedzie wyglądało niedługo.

- Nie mówię, że tak nie będzie, bo to najbardziej prawdopodobna opcja - odparłem.
- Aczkolwiek, wiele może się zmienić w tym czasie - dodałem.

— To jedyna opcja Tyler. Wiemy o tym oboje. — odparlam.
— Moze sie zmienic tyle ze albo sie potknę i umre w tym czasie albo zostawisz mnie wcześniej. Tak czy siak. Zdechnę sama.

- A skąd wiesz, że nie spotkasz kogoś? - spytałem.
- Przecież taka opcja też istnieje, nie jest to nie możliwe byś sobie kogoś znalazła - mruknąłem.

— Ty nadal nic nie rozumiesz. I przez to my nie możemy sie dogadać. — odparlam odsuwając sie i siadając prosto.
— Wolisz szuflady dolne, górne czy pół na pół z moimi rzeczami?

- Chodzi Ci o to, że jeżeli nie ja to nikt? Że się we mnie zakochałaś i nie jest możliwe to byś pokochała kogoś innego? - spytałem.
- To rozumiem Rian - odparłem - Albo nie inaczej to powiem, bo tak to zaczniemy się kłócić - stwierdziłem.
- Myślisz, że ile kobiet przeżyło swoją pierwszą miłość, a następnie wyszły za inną osobę i były szczęśliwe? Powiem Ci że mnóstwo. A ile kobiet jest ze swoją pierwszą miłością? Może jedna na sto kobiet tak ma - westchnąłem.

Nie odpowiedziałam na jego słowa. Nie chciałam sie odzywać juz na ten temat.
— To które szuflady?— zapytałam podnoszac sie z lozka i podchodząc do komody pod lustrem.
— Nie jestes głodny?

- Rian czy ty mnie w ogóle słuchasz? - westchnąłem cicho, jednak skoro nie chciała odpowiadać to nie zamierzałem jej męczyć.
- Jakiekolwiek mi dasz, będzie dobrze - odparłem w końcu na jej pytanie.
- Nie, nie jestem - stwierdziłem - Ale jak chcesz to idź coś zjeść - mruknąłem

— Tak kochanie, słucham. — odparlam cicho.
— No dobrze. – mruknęłam robiąc mu miejsce w dwoch górnych szufladach.
— Mmm... Nie. Już nie chce.

Widząc, że zaczyna uprzątać rzeczy z półek, wstałem i podszedłem do kufra, wyjmując z niej ubrania.
- Jedna mi starczy - odparłem po chwili.
- Ale chciałaś jeść - stwierdziłem.

— Nie. Nie chciałam.— powiedziałam patrzac na niego przez ramie i uśmiechając sie lekko.
— Nie mowi sie "starczy" tylko "wystarczy".

- Powiedziałaś, że już nie chcesz, czyli chciałaś - mruknąłem.
- W takim razie...Jedna szuflada w twojej szafie mi wystarczy, by pomieścić swoje ciuchy. Lepiej? - spytałem z uśmiechem.

— Moze byc. — odparlam zadowolona.
— Cieszę sie ze bede cie miała przy sobie w nocy. — powiedziałam po chwili.

- Przecież nic takiego nie mówiłem - stwierdziłem nadal z uśmiechem.
Gdy już wyciągnąłem swoje rzeczy z kufra, położyłem je w najwyższej szufladzie, a następnie odwróciłem się do dziewczyny.
- Jesteś pewna,że tego chcesz? - spytałem, patrząc jej w oczy.

— A... ale ze jak?— zapytałam lekko zmartwiona, obserwując jego ruchy. Zaczelam strzelać sobie gumka do włosów ktora miałam na nadgarstku.
— Tak. — odparlam bez wahania, wpatrując sie w niego.

- Przestań tak robić - mruknąłem i gdy ponownie gumka miała strzelić w jej skórę, podłożyłem dwa palce.
- Nie wiem czy będę w stanie spać z Tobą w jednym łóżku - odparłem.

Przestałam strzelać gumką by go nie zranić.
— A... No to bede spała na kanapie. — powiedziałam szybko.
— Albo na podłodze. — dodałam.

- W tym momencie chyba żartujesz - odparłem, wyciągając palce spod jej gumki.
- Ty śpisz w łóżku - powiedziałem głosem, nie znoszącym sprzeciwu - Nie pozwolę Ci na to - mruknąłem.

— No ale skoro ty nie chcesz ze mna spac no to... Nie moge z toba spac. Wiec bede spała blisko. — odparlam łagodnie.
— Chce byc troche blizej...

- Nie to, że nie chcę - mruknąłem.
- Ale nie pozwolę Ci spać na kanapie, a tym bardziej podłodze - stwierdziłem.
- Rozdzielimy łóżko na pół. To chtba najlepsze rozwiązanie - odparłem.

— Nie... Ale ta kanapa jest wygodna. — odparlam po przekonaniem.
— Naprawde. Bedzie mi sie na niej dobrze spało

- Nie będzie - mruknąłem - Wiem coś o tym - odparłem, zamykając szafę.
- Dziś możemy spać razem, zobaczę jak wszystko wyjdzie, a jutro będziemy myśleć - stwierdziłem i ominąłem dziewczynę, by następnie paść na łóżko i się nie ruszać.

— Nie znasz sie. – rzuciłam i odwrocilam sie za nim.
— Nie chce żebyś jeszcze bardziej sie męczył. Jedna nic prześpie sie na kanapie a jak bedzie bardzo zle to wtedy pomyślimy.

- Nie, ja już zdecydowałem - mruknąłem.
- Dziś śpimy razem - odparłem, mówiąc w poduszkę, bo nie miałem siły by odwrócić głowę.

— A co ja? Twoja niewolnica żebyś mi rozkazywał czy jak?— mruknelam podchodząc do lozka i rzucając sie na plecy chłopaka na ktorych sie ułożyłam bezwładnie, przyciskając policzek do jego łopatki.

- Nie - mruknąłem - Jesteś moją dziewczyną, więc ja decyduję o tym gdzie i z kim śpisz - odparłem.
- Ciężka jesteś - jęknąłem.

— Nadal jestem twoja dziewczyną?— zapytałam powoli.
— Naprawde jestem ciężka? — dodałam cicho. — Tal mi sie wydawało... Nie powiedziałeś mi ze przytyłam...

W końcu przekręciłem głowę, by mieć jakikolwiek dostęp do powiatrza.
- A coś się zmieniło? Zrezygnowałaś z tego by nią być? - spytałem.
Jednak przypominając sobie wcześniejsze wydarzenia zrozumiałem dlaczego padło to pytanie.
- Już rozumiem - mruknąłem - Przepraszam będę bardziej uważał na słowa - odparłem.

— Nie... Nie zrezygnowałam...— odparlam ciszej.
— Wiesz ze nie musisz. Mozesz mowic co chcesz. — dodałam głaszcząc go po ramieniu.

- Rian jeżeli nie chcesz to po prostu mi powiedz - mruknąłem, głęboko oddychając.
- Nie, nie mogę bo to rani Ciebie - stwierdziłem po chwili.

— Naprawdę myślisz ze tyle wycierpiałam żebyś w koncu chociaz troche wpuścił mnie za ten twoj mur zeby teraz nie chcieć czegoś?— prychnelam.
— Przywykłam.

- U nas wszystko aż za szybko się zmienia, więc chyba nawet bym się nie zdziwił - mruknąłem.
- Nie da sie przywyknąć do takich rzeczy - stwierdziłem.

— Ale nie w ten sposób. Jak ci pokaże to zrozumiesz...— odparlam.
— Uwierz mi. Da sie. Jesli trzeba to da sie

- Nie do takich rzeczy Rian - stwierdziłem.
- A jak nawet już się przyzwyczaiłaś to nie powinnaś - mruknąłem.