Dormitorium Dziewcząt

— Dla ciebie moge byc nawet rozowa...— odparlam z uśmiechem.
Mimowolnie, nie panujac nad tym, zaczerwieniłam sie gdy powiedział ze jestem słodka, niewinna ale i seksowna i zaborcza.
— Tylko? A do mnie to juz nie?— zapytałam rozbawiona.

- Oh no nie wiem - mruknąłem.
- Ty możesz zacząć się zabawiać, więc zostanę przy tym, że jest tylko moje - odparłem z uśmiechem.
- Ale możesz się ubierać jak chcesz i w co chcesz. Naprawdę. I niech się ludzie patrzą, bo mają na co i mają czego mi zazdrościć. Ale tylko to mogą robić - dodałem.

— Nie zabawiam sie ze sobą... Tym bardziej jak mam przy sobie takiego faceta jak ty.— odparlam przygryzajac wargę.
— Naprawde? Moge? Naprawde moge?— zapytałam prostując sie.

- Jak na razie taki facet jak ja nie będzie miał do Ciebie dostępu, więc wolę uprzedzić - mruknąłem.
- Tak możesz - uśmiechnąłem się lekko - Nie jestem nikim kto mógłby Ci to zabraniać - odparłem.

– Jestes jedyna osoba ktorej to wolno. — odparlam.
— Zrozum to w koncu Puchonie. — powiedziałam pokazując mu jezyk.

- Nawet tak nie mów - mruknąłem, popychając ją na podłogę i siadając na niej okrakiem.
- Nie jestem Puchonem - odparłem, przybliżając swoją twarz do jej twarzy.

Zdziwiłam sie nieco gdy popchnął mnie na podloge i usiadł na mnie.
— Jak to nie? Jestes. I zlaz bo jestes ciężki. Miażdzysz moj tłuszczyk...

- Nawet jeśli...to nie nazywaj mnie tak - mruknąłem.
- No przynajmniej szczupła będziesz - dodałem, uśmiechając się złośliwie.

— Ja jestem szczupła... A ty jestes Puchonem. Ale moja Slizgonska panienka. — powiedziałam posyłając mu buziaka.
— Naprawde uważasz ze powinnam schudnąć?— zapytalam po chwili.

- No zdecydowanie nie jesteś szczupła, a ja nie jestem Puchonem, a już z pewnością nie twoją Ślizgońską panienką - mruknąłem.
- Naprawdę zamierzasz nazywać mnie Puchonem? - spytałem, patrząc jej w oczy.

Przygryzlam na moment wargę milcząc przez chwile.
— Nie. Nie zamierzam. — powiedziałam. — Nie bede i robic na złość. Chyba ze bedziesz niegrzeczny.

- To dobrze - mruknąłem, wstając z niej.
- Rian z naszym stylem życia żadne z nas nie będzie grubsze niż teraz - odparłem.
- I nie, nie powinnaś chudnąć, bo inaczej nie będę miał takiej radochy - mruknąłem z uśmiechem.

— Cieszę sie z twojej radości. — odparlam tonem ktory troche zaprzeczał słowom, podnoszac sie do siadu.
— Chyba pojde spac..

- Coś źle powiedziałem? - spytałem, patrząc jak się podnosi.
- No dobrze - mruknąłem, nie odrywając od niej wzroku.

— Nie. Nic. — powiedziałam nie patrzac na niego i podnoszac sie z ziemii.
— Nie jestes głodny świetliku?

Cudownie...znów to samo.
- Nie wiem co źle zrobiłem, ale przepraszam...nie chciałem Cię obrazić - mruknąłem i usiadłem na kanapie, na której od razu się położyłem.
- Dobranoc - odparłem, nawiązując do jej wcześniejszej chęci pójścia spać.

Zacisnelam lekko dłonie na rękawach bluzy, patrzac na niego kiedy polozyl sie na kanapie. Mhm...
No trudno. Podeszłam do mebla i polozylam sie na chłopaku, zwijając sie w kłębek.
— Dobranoc.

- Zejdź ze mnie - warknąłem, czując jak się na mnie kładzie.
- Idź spać do łóżka - mruknąłem, nie otwierając oczu.
Nie wiedziałem co się dzieję, bo dziewczyna zmieniała swoje humory z sekundy na sekundę.

Slyszac jego niemiły ton, podniosłam głowę i szybko z niego zeszłam lekko zraniona.
– Myślałam... Przepraszam. — powiedziałam odwracając sie na pięcie i podbiegając do lozka na którym sie polozylam, zakrywając kołdra po sam czubek głowy. Zabolało troszkę.

- To nie myśl, bo coś Ci nie wychodzi - mruknąłem.
- Albo jak coś myślisz to to powiedz, a nie się nie odzywasz - odparłem, odwracając się do niej plecami.

— Dlaczego znowu taki dla mnie jestes?— zapytałam spod kołdry.
— Jesli masz dla mnie taki byc to chyba wole znieść samotność niz znowu przepłakać pół nocy. Nic ci nie zrobiłam a ty plujesz na mnie jadem. — dodałam cicho.

- Bo mam dosyć Ciebie i twoich humorków - odparłem.
- Przykro mi, ale takie numery to z innym, nie ze mną - mruknąłem.
- Chyba nie wisz co oznacza pluć jadem - stwierdziłem

— Nie mam humorków. Na razie to ty jestes tym ktory ma okres. — powiedziałam nie wychylając sie spod kołdry.
— Obrażasz mnie i dogryzasz. Fajnie. Czasami jest zabawnie... I owszem wiem co znaczy pluć jadem bo coraz cześciej to robisz. Idz do siebie i wroc jak dorośniesz Tyler. Ja zaczekam.

Słysząc jej słowa zatkało mnie na chwilę, ale podniosłem się z kanapy jak oparzony.
- No tak ty wcale mnie nie obrażasz i mi nie dogryzasz - odparłem, zakładając buty, nawet nie wiążąc sznurowadeł.
- Pluję na Ciebie jadem? Wiesz, to nie ja jestem z domu Salazara - dodałem.
- Uważasz, że to ja powinienem dorosnąć, ale to nie ja się obraziłem nie wiadomo za co - mruknąłem.
- I bardzo m-miło, że najpierw mówisz bym został, a po-otem wypierdalasz na pysk - westchnąłem, co jakiś czas się zacinając.
Chwyciłem za klamkę i gdy już miałem wyjść - odwróciłem się w jej stronę.
- Dobranoc Rian. Jak jednak zdecydujesz się, że chcesz mnie zobaczyć to wiesz gdzie jestem - pożegnałem się i wyszedłem z pokoju, zamykając za sobą cicho drzwi.

Next > Dormitorium Puchonów

Bolały mnie jego słowa. Bolało mnie tez serce kiedy słyszałam jak sie zacina.
Chcialam wstać i do niego podejść ale zmusiłam sie do tego zeby nawet nie drgnąć.
Nie ma mowy. Nie pojde do niego choćbym miała uschnąć tu z tęsknoty.
Gdy wyszedł, usiadłam na lozku i gwałtownie przywołałam kawałek pergaminu i cos do pisania.
" Chcesz wiedziec co mi jest? Jest mi to że mówisz mi rzeczy które mnie bola. Wiesz ze mam wiele zastrzeżeń co do swojego wyglądu a krytyka nawet żartobliwa pochodząca od ciebie jest tysiąc razy gorsza niz od kogokolwiek. Potem kiedy chce byc jak najbliżej ciebie ty warczysz na mnie gorzej niz na psa, bo do swojego psa mówisz z uczuciem. Ranisz mnie takim zachowaniem i uprzedzam ze naprawde duzo potrafie wytrzymać. Ale kiedy jest tego za duzo, po prostu pękam o rezygnuje z zycia. Raz mnie uratowałeś. Nie rób tego po raz drugi.
Nie przyjdę. Ty tez nie musisz. Moze przerwa dobrze ci zrobi. Tylko następnym razem Prosze nie karm mnie fałszywymi zapewnieniami o tym ze ci na mnie zalezy. Bo ja w to wierze. A potem sie rozczarowuje. Dobranoc Tyler. "
Napisałam lekko drżąca ręka i podrzuciłam pergamin ktory zapłonął i zniknal by po chwili pojawić sie u Tylera.

Złapałam kartkę gdy tylko sie pojawiła i przeczytałam ja denerwując sie. I chyba właściwie. No i masz wpierdol Tyler.
Zsunelam sie z lozka i wybiegłam z dormitorium, nie zakładając nawet butów.

Next: Dorm Puchonow

Po wejściu do pokoju, podeszłam do szafy i otworzyłam ja szeroko.
— Jak masz cos do powieszenia to tu... A ja zaraz zrobie ci miejsce w komodzie. A... No... Chyba ze nie chcesz trzymać swoich rzeczy przy moich...

Gdy wszedłem do pokoju, od razu położyłem kufer przy szafie. Widząc jak dziewczyna gubi się w swoich wyjaśnieniach, podszedłem do niej od tyłu i złapałem ją w talii.
- Wiesz, że nie musisz się tak denerwować - szepnąłem przy jej uchu - To tylko ja - dodałem.
- A moje ciuchy mogą zostać nawet w kufrze - stwierdziłem.

—Ty mówisz "tylko", ja mowie "az".— odpadłam kładąc dłonie na jego rękach które owinely sie wokół mojej talii.
— No mogą ale sie pogniotą... Poza tym masz tu mieszkac a nie byc przelotem..

- No bo tylko - zaśmiałem się.
- Już dawno powinnaś się przyzwyczaić do mojego towarzystwa skarbie - mruknąłem, zaczynając całować jej szyję.
- Zdążę się rozpakować - stwierdziłem.

— Przecież jestem przyzwyczajona. — odpowiedziałam, lekko przekrzywiajac głowę na bok gdy zaczął całować mnie po szyi.
— Tylko mowie...

- Ale przed chwilą byłaś spięta i zdenerwowana - odparłem z uśmiechem, gdy tylko dała mi większy dostęp.
- A ja stwierdzam - mruknąłem.

— Nieprawda. Nie byłam. Tylko rozważałam różne możliwości. — powiedziałam opierając sie o niego plecami, lekko przenosząc swoj ciężar ciała na niego.

- Dobrze niech tak będzie - mruknąłem, nie mogąc oderwać ust od jej delikatnej skóry.
Swoje dłonie włożyłem pod bluzę i zacząłem jeździć dłońmi po jej ciele.

— No naprawdeeee...— jeknelam.
Czujac jak jego ciepłe dłonie wsuwają sie pod bluzę, wodzac nimi po moim ciele, uniosłam rękę by lekko ja odchylić do tylu i ułożyć dlon na karku chłopaka po ktorym zaczelam go delikatnie gładzić, przymykając oczy.

Uśmiechnąłem się lekko, zdając sobie sprawę, że nie ma nic przeciwko.
Zacząłem lekko zasysać jej skórę, wiedząc, że nie wiele potrzeba, by zostawić na niej szkarłatbe ślady.
Swoje dłonie ułożyłem na jej piersiach i zacząłem ugniatać, od czasu do czasu ciągnąc za sutki.

Zacisnęłam usta by nie wydawać z siebie żadnych dźwięków gdy zassal skore na mojej szyi.
Za każdym razem kiedy dotykał sutków, musiałam mocno sie powstrzymywać zeby nie zacząć stękać.
Całkowicie oparłam sie o chłopaka, polegając na nim w pełni.

Dmuchnąłem powietrzem na czerwone miejsce na jej szyi, a następnie przez chwilę zajmowałem się samymi piersiami dziewczyny.
Później jednak przestałem i wyjąłem ręce spod bluzy, by ułożyć je z powrotem na jej biodrach.

Jeknelam cicho czujac delikatne powietrze na szyi przez które dostałam gęsiej skorki.
Warknelam na niego niezadowolona gdy zabrał dłonie z moich piersi.
— Niedobry jestes..

- Dlaczego? - spytałem, niewinnie, kładąc głowę na jej ramieniu.
- Przecież nic nie zrobiłem - odparłem.
- Jestem grzeczny i potulny - dodałem.

— Grzeczny i potulny? TY?! Chyba śnisz...— mruknelam i opuściłam powoli rękę.
— Jestes przeciwieństwem tego

- No tak ja - mruknąłem z szerokim uśmiechem, słysząc jej słowa.
- Milusi i grzeczniutki jestem - odparłem.
- Dla Ciebie mogę być i przeciwieństwem tego - szepnąłem przy jej uchu.

— No ja mam taka nadzieje..— powiedziałam dopiero po chwili ze względu na to ze zaschło mi w ustach po tym jak szepnął mi do ucha. Tylko szepnął a zadziałało.

- Jeżeli się odsunę, to upadniesz, wiesz? - spytałem, czując, że nadal przylega do mojego ciała.
- A nadzieję miej, tylko nie na dziś - dodałem.

— A wiesz ze sie nie odsuniesz bo wtedy upadnę na podloge i obije sobie tyłek?— odpowiedziałam pytaniem na pytanie.
— Nadzieja matka głupich ponoć.