Dormitorium Dziewcząt

— Dlaczego? Wasza kanapa mimo iż jest brzydka to jest prawie tak samo wygodna jak nasza. — stwierdziłam.
— Wyspalabym sie

- Ślizgonka w pokoju wspólnym Puchonów nie jest mile widziana - odparłem, patrząc na nią.
- No nie wiem czy byś się wyspała - mruknąłem.

— Puchoni w otoczeniu Ślizgonki są jeszcze mniej widziani...— burknelam.
— No chyba nie powiesz ze sie o mnie martwisz.

- Raczej nie sądzę - mruknąłem - zwłaszcza na swoim terytorium - dodałem i przekrzywiłem głowę.
- A niby co innego robię? Bo raczej nie zaciągam Cię do łóżka - odparłem.

— Nie wiem co robisz... ale nie powinieneś siei mnie martwić. I tak nie masz przeciez wpływu na to czy mi sie cos stanie. A nie jestem kims kogo miałbyś chronić całe zycie...

- Przez całe życie będę chronił tylko siebie - mruknąłem.
- Od początku aż do końca - odparłem.
- Więc masz rację nie dam rady - dodałem.

— Tyler.... — westchnęłam wtulajac sie w niego i głaszcząc go kciukiem po boku.
— Jesli chcesz zebym ja sie uwolniła od ciebie to ty musisz zrobic to samo...

- Dobrze wiesz, że ani ty ani ja tego nie zrobimy - mruknąłem, obejmując ją ramieniem.
- Po prostu tak się nie da. No chyba, że o mnie zapomniasz...wtedy jestem w stanie trzymać się z dala od Ciebie - powiedziałem.

— Więc co zrobimy?— zapytałam przytulając policzek do jego klatki piersiowej.
— Nie znam cie długo... Ale nie wyobrażam budzić sie w lozku sama albo... Z innym... I nie moc zaraz poleciec do twojego dormitorium...

- Gdy już będziesz budziła się przy innym to uwierz mi, mnie tu nie będzie - odparłam, gładząc ją po włosach.
- Nie wiem co możemy zrobić Rian, naprawdę nie wiem - mruknąłem.

— Mnie też Tyler...— powiedziałam cicho.
— Nawet nie pozwalają mi dokończyć szkoły...— dodałam.
— Wyglada na to że nic... Klamka już zapadła...

- Poczekaj - mruknąłem.
- To kiedy oni każą Ci wyjść za mąż? - spytałem, nie do końca rozumiejąc jej słowa.

— No... Po tym roku szkolnym. Mowilam ci.... Mowilam?— zapytałam niepewnie.
— W wakacje.

Po jej słowach nie mogłem nic powiedzieć, jedyne co robiłem w tej chwili to patrzyłem jej w oczy licząc, że znajdę w nich to coś, co świadczyło by o tym, że żartuje...jednak nic takiego nie znalazłem.
Doskonale wiedziałem, że ją stracę, ale nie myślałem, że tak szybko to się stanie. Że praktycznie za mniej niż 6 miesięcy nawet nie zobaczę jak się snuje po korytarzach, siedzi w Wielkiej Sali wraz z innymi Ślizgonami czy idzie na dwór wraz z Magnusem.
Tak naprawdę to co na początku tego roku zyskałem, stracę wraz z jego ukończeniem.

— Tyler?— powiedziałam po długiej chwili milczenia z naszych stron.
– Wszystko... Przeciez i tak zamierzales wyjechać po tym roku, zeby byc jak najdalej mnie...— odparlam cicho.
— Skar.... Tyler. Ja nie chce cie stracić... Ale chyba popełniłam gdzies błąd i przez to, tak to sie kończy... Skończy..

- Masz rację zamierzałem wyjechać, ale tylko wtedy, gdybyś zaczęła się z kimś innym spotykać - powiedziałem po chwili milczenia.
- Raczej nie sądzę byś to ty popełniła błąd - odparłem.
- Ale dobrze, że mówisz. Teraz przynajmniej wiem, że muszę się bardziej starać by na Ciebie nie wpadać, nie iść tam gdzie ty jesteś i najlepiej starać się Ciebie unikać - wyjaśniłem.

— Dlaczego?— zapytałam, delikatnie marszcząc czoło.
— Nie rób mi tego....– poprosiłam żałośnie.
— Ostatnie miesiące.... Nie odbieraj mi ich.

- Rian sam nie chcę tego robić, ale wiem, że nie dam Ci spokoju z listami, jeśli nagle znikniesz mi od tak. Wcale bym się nie zdziwił, gdybym nagle znalazł się pod twoimi drzwiami - mruknąłem.
- A jak zaczniemy ograniczać kontakt teraz to chyba będzie nam łatwiej - odparłem.

— Chce listy od ciebie. — powiedziałam wpatrując sie w niego.
— Właśnie. CHYBA. Wcale nie bedzie... Oboje tego nie wytrzymamy... A ty to albo zaczniesz ruchac wszystko co sie rusza albo wybuchniesz.

- I żyć nadzieją, że się spotkamy? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Wolę, żebyś straciła tą nadzieję i wybrała nowy cel - mruknąłem.

— I czekać az sie spotkamy...— poprawiłam go.
— Nie potrafie z ciebie zrezygnować... Nie potrafie. — powiedziałam zsuwając sie z niego na miejsce obok i chowajac twarz w dłoniach.
Tylko nie płacz...Sam mowil że płacz to słabość...Ale dobrze wiedział ze jestem nieco zbyt wrażliwa..

- Ale musisz - mruknąłem, przywracając się na bok i zaczynając gładzić jej policzek.
- Tak już zostało zaplanowane nasze życie - odparłem spokojnie.
- W tym momencie gdy wiem jaką cenę musisz zapłacić za to, że ze mną byłaś, pragnę cofnąć czas i Cię nie spotkać - wyjaśniłem.

– Gdybym mogła cofnac czas... Zrobiłabym to samo raz jeszcze. Nic bym nie zmieniła. — powiedziałam odsłaniając oczy i patrzac na niego.
— Nie chce żebyś zniknal z mojego zycia

- I miała zmarnowane resztę życia? Rian pomyśl nad tym, wtedy nie byłoby w Tobie żadnych uczuć, nie była byś co chwilę smutna - mruknąłem.
- No i za niecałe pół roku nie wychodziłabyś za mąż -dodałem.

— No właśnie. Nie byłoby we mnie żadnych uczuć...— powiedziałam.
— Trudno... To juz moj problem. No i jego w sumie... Współczuje mu zony.

- Tym lepiej Rian - mruknąłem.
- Oj uwierz mi z Tobą bedzie miał dobrze - odparłem - o to nie powinnaś się martwić - dodałem.

— Wolałbyś zebym była taka jak kilka godzin temu?— zapytałam.
— No. Chyba ze zrobie mu piekło.

- Szczerze? - spytałem.
- Jeżeli była byś tak szczęśliwa jaką Cię widziałem to owszem, wolałbym. Jeśli miałabyś skończyć szkołę i nie mieć obowiązku wyjścia za kogoś to także - mruknąłem.
- Nie zrobisz - odparłem.

— No cóż... Bywa. — westchnęłam.
— Nie zrobie? Dlaczego? Od zawsze marzyłam zeby urządzić niezła jazdę swojemu przyszłemu.

- Rian może i do dobrych osób nie należysz, alw zła na pewno nie jesteś - odparłem.
- Dlatego wiem, że tego nie zrobisz - dodałem, gładząc jej policzek.

— Nie wiesz do czego jestem zdolna gdy cierpię...— powiedziałam.
– A ty mówisz tak jakby moj przyszły miał byc aniołem. Jesli tak bedzie, to sie z nim dogadam... I bardzo intensywnie zajme sie praca.

- Masz rację nie wiem - mruknąłem.
- W sumie jeżeli jest z tych "wyrafinowanych" rodzin to jestem pewny, że nim nie będzie - odparłam.
- Na twoje nieszczęście - dodałem.

— No wiec właśnie...— odparlam i spojrzałam na niego.
— Jak juz wymienić obrączki ze złem, to tylko z jego władcą nie?— westchnęłam dotykając wierzchem dłoni jego policzka.
— Bede musiała to przeżyć jakos... Albo i nie..

- Będziesz musiała to przeżyć innej opcji nie chcę słyszeć - mruknąłem.
- Wiesz gdybyś wymianiała je z władcą zła to byś to robiła za mną - zaśmiałem się.

– Słyszeć nie bedziesz... Przynajmniej nie od razu. – powiedziałam.
Zasmialam sie na jego słowa.
– A ty myślisz ze o kim mowilam?— zapytałam. — Cos nie łapiesz aluzji ostatnio... No ale cóż. Lepszy jakis tam dupek niz nic nie..? Prawda? Chuja prawda..

- No nie moja wina skarbie, że jestem bardzo zmęczony - odparłem.
- Nie, nie prawda Rian - mruknąłem - Lepiej gdybyś mogła chociaż szkołę skończyć - dodałem.
- Tak w ogóle, kiedy to się dokładnie stanie? W sensie znasz konkretną datę? - spytałem.

Przytaknęłam głową, przygryzajac koniuszek kciuka. — Pozwolili mi wybrać. 13 sierpnia. — powiedziałam.
— Bedzie impreza wyjebana w kosmos... Jestes zaproszony

- Dlaczego wybrałaś tą datę? - spytałem.
- Rian dobrze wiesz, że tam nie przyjdę - mruknąłem, nawijając kosmyk jej włosów na palec.

— Bo... Trzynasty to pech... A sierpień... Bo września nie mogłam. — odparlam. Popatrzyłam na niego po czym powiedziałam:
— A właściwie... Czemu nie?— zapytałam. — Przyjdź. Chociaz przed. Zebym cie zobaczyła. Tylko dla mnie... Nikt cie nawet nie zauważy. Na pięć minut..

- Rian wytłumacz mi, po co tam Ci ja? - spytałem.
- Już chyba wystarczająco wszystko popsułem, a nie chcę byś płaciła za to, że się tam zjawiłem - odparłem.

— Juz i tak zapłacę. — powiedziałam patrzac mu w oczy na tyle dokładnie na ile mogłam.
— Prosze... Ostatni raz. Juz wiecej o nic nie poproszę.. Chce cie zobaczyc zanim bede musiała wyjsć i podać rękę... Temu komuś..

- Dobrze, o ile do tego czasu mnie nie znienawidzisz - dodałem.
- Ale nie chcę Cię widzieć w sukni ślubnej - mruknąłem - Więc przyjdę wcześniej - odparłem.

— Nie chcesz? Moze byc całkiem ładna... – burknelam.
– Nawet jak bedzie brzydka to dzięki mojej twarzy bedzie boska. — zażartowalam.

- Tu nie chodzi o to, że możesz wyglądać źle w ślubnej kreacji, bo na pewno będziesz wyglądać wspaniale - odparłem.
- Po prostu wolę Cię pamiętać jako singielkę niż mężatkę - mruknąłem.

— Nawet jesli zobaczysz mnie w sukni ślubnej... To i tak to bedzie zanim zamkna mnie w klatce... To znaczy zostane szczęśliwa żona. — powiedziałam przesłodzonym głosem.
— Bede za toba tęsknić.