Dormitorium Dziewcząt

- Niby tak...ale gdy będziesz już ubrana w białą suknię to jednak doda efektu - mruknąłem.
- Gdy będziesz tęsknić myśl o najgorszych spędzonych ze mną chwilach - odparłem.

— Najgorszych?— parsknelam.
— To przypomnij mi chociaz jedna. — odparlam przysuwajac sie do niego blizej.
— Teraz każda wydaje się najlepszą.

- Słońce no nie rozśmieszaj mnie - mruknąłem.
- Było wiele takich sytuacji, które łamały Ci serce, przez które płakałaś i ciepiałaś - odparłem.
- Nie możesz jakoś z tego wybranąć? - spytałem patrząc na nią - To nie jest tradycja. Obiecasz im coś innego...

— Ja juz nie mam serca. Juz nie pamietam co je łamało. — powiedziałam głaszcząc go po policzku.
— Po co?— zapytałam. — Przeciez i tak nie czeka mnie nic lepszego w zyciu.

- Nie prawda. Masz serce, masz uczucia i doskonale pamiętasz te sytuacje - odparłem.
- Czeka...Rian jak mam Cię przekonać, że życie tak naprawdę zaczyna się po zakończeniu tej szkoły? - spytałem.

— Nie. Nie pamietam. Nie ma niczego złego co jest związane z toba. — powiedziałam pozostając przy swoim.
— Nie przekonasz... Po zakończeniu szkoły... W jej trakcie... Nigdy nie bedziesz moj. Wiec... Moje zycie jest juz własnością innej kobiety... I nic na to nie poradze.

- Za chwilę szlag mnie trafi - mruknąłem i przekręciłem się tak bym siedział na niej okrakiem.
- Oboje wiemy, że są...I to niw była jednorazowa sytuacja - odparłem.
- Dlaczego tak bardzo tego chcesz? Dlaczego tak bardzo chcesz wiązać ze mną życie? Dlaczego nie możesz obrać innego celu? - spytałem.

Popatrzyłam na niego lekko zaskoczona.
— Ty to tak widzisz. Bo próbujesz mnie do siebie zrazić. Gdyby to było możliwe, byłabym za to wdzięczna. Ale porzuć starania bo są bezefektywne. — odparlam spokojnie.
— Dobrze wiesz dlaczego. Chcesz znow to usłyszeć? Nie lubisz tego. Nie chcesz tego..

- Myślę, że może kiedyś uda mi się to osiągnąć i nie będziesz chciała mnie znać - odparłem.
- Bo mnie kochasz? Taka jest odpowiedź? Przecież sama mówiłaś, że bez uczuć nie ma związku - mruknąłem.

— Bez wzajemnych uczuć...— poprawiłam go.
— Ale jaki problem? Przeciez nie jesteśmy razem...

- Dobra bez wzajemnych uczuć - poprawiłem się.
- Właśnie tu jest problem Rian, ale ty tego nie widzisz i może dobrze - odparłem schodząc z niej.
- Zresztą to już i tak sensu nie ma - dodałem.

— Jaki problem?– zapytałam.
— Przeciez ty i tak nie chciałeś ze mna byc..— powiedziałam marszcząc brew.
— Role sie odwróciły. To zawsze wszyscy chcieli mnie ale ja nikogo. Teraz wiem jak to jest

Już nie wiedziałem co mam jej powiedzieć i chyba już nic nie chciałem mówić, obawiałem się, że będąc zmęczonym mogę o jedno słowo za dużo powiedzieć.
Wstałem z łóżka i nachyliłem się nad nią, by pocałować ją w czoło.
- Do zobaczenia jutro - mruknąłem, odsuwając się.

— Idziesz?— zapytałam łapiąc go w ostatniej chwili za krawedz koszulki.
— A... No tak...— mruknelam i puściłam go szybko.

- Tak Rian - mruknąłem.
- Kiedyś muszę iść spać, a teraz już naprawdę odpadam - odparłem, gładząc ją po policzku.

– To zrozumiałe. — powiedziałam uśmiechając sie słabo.
— Mmm... Spij dobrze...— chrząknęłam cicho.

- Dobranoc Rian - odparłem.
- Może jutro też pogadamy - mruknąłem, idąc w stronę drzwi.

— Tak myślisz?— zapytałam podążając za nim wzrokiem.
– A jesli nie?

- A niby dlaczego miałoby być inaczej? - spytałem, stając w miejscu i odwracając się w jej stronę.
- Myślę, że pogadamy - odparłem.

— Nie wiem... — odparlam.
— Nic nigdy niewiadomo. Nigdy bym nie pomyślała że zakocham sie w kims takim jak ty. Ze bede błagać o czyjeś uczucia. Wszystko jest zmienne.

- Nie mówię, że nie - odparłem.
- Ale mogę być pewny chociaż o dzisiejszy poranek - mruknąłem - Poza tym masz rację wszystko jest zmienne...uczucia też - dodałem.

— Nie twoje. — powiedziałam cicho.
— Wyśpij sie... Nigdy nie wiadomo kiedy bedzie na to kolejna okazja..

- Myślę, że codziennie będę się wysypiał - zaśmiałem się, chwytając za klamkę.
- Wszystko jest zmienne Rian...dotyczy to zarówno moich jak i twoich uczuć - mruknąłem, wychodzą z pokoju Ślizgonki.

Next > Dormitorium Puchonów

Patrzyłam na niego gdy wychodził i zostawiał mnie sama.
– Tyle że ja nadal Cię kocham.— powiedziałam w powietrze gdy juz opuścił moje dormitorium.
Nie minela chwila gdy zasnelam w ciszy, zmeczona tym wszystkim.

Następnego dnia obudziłam sie... Najspokojniej na świecie. Pomijając ból głowy.
Przywołałam eliksir z kufra i po wypiciu go, przestałam sie ruszać. Leżałam przez chwile bez ruchu po czym w koncu podniosłam sie z lozka i zaczelam szykować na nowy "cudowny" dzien.

Godzinę pozniej, w pełni gotowa, tuz przed wyjściem założyłam jeszcze buty na cienkiej szpilce i wyszłam z dormitorium kierując sie na obiad do WS.