Piwnice podziemi

- Spróbowałbyś mnie zabić. - odwzajemnilam mu wściekłe spojrzenie - Twoje odciski będą na moich ubraniach i ciele, czego Ty oczekujesz? Czarnym charakterom zazwyczaj nic nie wychodzi. - prychnęłam, warcząc w jego stronę.
Chamstwo, nieposzanowanie, brak jakiegokolwiek szacunku. Za kogo on się właściwie uważał? Pieprzony sadysta.

- Ubrania i ciała nie musi być. Można spalić, potem urządzić taki wiatr, by zbieranie jakichkolwiek materiałów zajmowało lata... Metod jest naprawdę mnóstwo, kochanie - zaśmiał się i wsunął swoje ręce pod jej sweter, zawędrował nimi powoli pod stanik i złapał mocno jej dwa skarby, by po chwili zacząć je intensywnie ugniatać.
- Wyjątek stanowi regułę, a nim jestem ja.

- Accio! - krzyknęłam a różdżka wleciała prosto do moich rąk, szybko uwolniłam się z niewygodnych łańcuchów.
Odepchnęłam go na bok, dostając się prosto do drzwi piwnic.
- Nie zadzieraj ze mną. Rozumiesz. - warknęłam w jego stronę ponownie, patrząc bez siły na jego reakcję. Trzymałam kurczowo różdżkę, nie było nawet możliwości zabrania jej z mojej dłoni.
- Nie spodziewałeś się tego, stary psycholu.

- Zawsze tak samo... Zawsze myślicie, że wam się wszystko uda, że jesteście lepsze, ponad - pokręcił głowę bez pośpiechu idąc za białowłosą, nic sobie nie robił ze zwiększającego się dystansu. Może nie było możliwości zabrania, ale były inne sposoby na to.
- Nazywasz mnie psycholem, mimo że to ty się zachowujesz jak nierozumne zwierzę. Co za hipokryzja - zakpił z dumnym uśmiechem, wyciągając różdżkę. Prostym, niewerbalnym expeliarmus wytrącił różdżkę z jej ręki, by zaraz później użyć levicorpus. Zabrał różdżkę de Violine, ponownie, ale tym razem umieścił ją w skrzyni i zamknął na kłódkę. Wrócił do wiszącej w powietrzu białogłowy, kolejnym zaklęciem skrępował jej nadgarstki za plecami. Innym z kolei, uwolnił Nelly i znów łapiąc za włosy, zaprowadził do innej komory. W niej akurat było łóżko, jakieś stare, pewnie zastąpione przez nowe łoża w dormitoriach. Pchnął ją na nie, a potem przycisnął swoim ciałem i zaczął rozbierać.

- Robisz tak z każdą uczennicą?! - wykrzyczałam mu te słowa prosto w twarz, nie zwracając uwagi na jakiekolwiek konsekwencje - Czerpiesz z tego jakąś pieprzoną satysfakcję?! - szarapałam się, balansowała swoim ciałem, starając się go zrzucić z siebie.

- Nie z każdą. Nie wszystkie mają takiego pecha - odparł beztrosko, jak gdyby nigdy nic i zaczął się bawić teraz jej nagimi, jędrnymi piersiami. To po prostu obmacywał, to zaraz je lizał, ssał sutki, różnie. Czerpał przyjemność zarówno seksualną, jak i wynikającą z samej władzy i dominacji.

- No napatrz się, napatrz. - powiedziałam kiedy bawił się moimi piersiami - Nie każda ma tak seksowne ciało, czyż nie? Nie każda jest tak "uległa" jak ja. - sarkastycznie zniżyłam ton głosu, mając ochotę rozszarpać go nawet zębami. Kręciłam nogami, starając się trafić w jego punkt. Uderzałam go w łydki, uda lub gdziekolwiek gdzie sięgały moje nogi.
- Ty jebany sukinsynu, puść mnie! - wierciłam się znowu, całym ciałem.
Wgryzłam się w jego ramię, czując przeszywającą mnie złość i agresję. To jedyne co w tej chwili mogłam zrobić, aby jakkolwiek sobie pomóc.

- Owszem, nie każda ma - tu akurat Lykon się zgodził. Kopnięcia nic nie dawały, mężczyzna był zahartowany w boju, nie był też specjalnie wrażliwy na ból. Jedyne czego jeszcze nie zdjął z Nelly, to majtki. Już miał się za nie zabrać kiedy poczuł jak białogłowa wgryza się w jego ramię, syknął i skrzywił się z bólu. Nie krzyknąłby, oj nie. Jeśli ugryzienie wiwerny nie zmusiło go do wrzasku pełnego cierpienia, to co dopiero ząbki de Violine mogły? Uderzył ją w twarz i odciągnął jej głowę od swojego ramienia, już miał związać jej włosy i liną przymocować do czegoś, unieruchomić tą nieszczęsną łepetynę, ale naszedł go kolejny pomysł. Aż się okrutnie uśmiechnął na samą myśl o tym. Skojarzył, że w jednym z pomieszczeń znalazł coś, co mogło wcześniej należeć do jakiejś bestii. Szybko się tam udał, by po dwóch minutach wrócić z czymś na styl kagańca.
- Zwierzęta jak wiadomo, wymagają specjalnego traktowania, zgadza się? - spytał z bezczelnym uśmiechem i mimo jej protestów, założył jej na twarz, uniemożliwiając kolejne ugryzienie. Jednym ruchem zdarł z niej majtki i zaczął obmacywać już nie tylko po jej pięknych i zgrabnych nogach, ale i po kobiecości Nelly.

Znegliżowana czułam się okropnie i strasznie niekomfortowo. To oznacza, że mnie pokonał? Oddychałam ciężko i głośno, nie dając jednak za wygraną. Rosnąca złość kumulowała się we mnie, czułam, że za chwilę nastąpi coś czego pozbyłam się dawno temu. Wyleczyłam się z jakichkolwiek zaburzeń, a ten psychol powodował we mnie pokłady istnej złości. Nagle poczułam coś jak czarna energia? Mgła? Unosił się nade mną ciemny dym, okalając nasze ciała. Dym wżerał się w osobnika, który starał się sobie dogodzić moją kobiecością. Miałam nadzieję, że odczuwa ten palący ból. Nawet jakbym chciała nie planowałam nad tym, nie mogłam go ani zwiększyć, ani całkowicie zniwelować. Krzyk wydobył się ze mnie niekontrolowanie, czując jak rozrywa moje płuca i krtań.

Już miał przejść do spenetrowania uczennicy, poczuć się w niej, zaliczyć ją, zabawić się jej ciałem bez patrzenia na jakiekolwiek uczucia. Niestety jednak, ów tajemniczy czarny dym sprawił mu ból. Norris się odsunął gwałtownie i zmierzył ją uważnie wzrokiem. Zastanawiał się teraz, w jakiej szkole on wylądował, bo na ośrodek Aikan niezbyt mu to wyglądało.
- Już któraś z kolei osoba jest pieprzoną psycholką... Doprawdy, nie spodziewałem się po tej szkole tak psychicznych osób - zadrwił.
Tak więc, decydując się już podziękować, znaleźć sobie kogoś innego do zabawy, wyjął różdżkę, uwolnił Nelly i ją tak zostawił, znikając gdzieś w korytarzach piwnic. Nawet się nie bawił w zapalanie pochodni, szedł sobie dalej, skąpany w mroku, nienamierzalny.

Leżałam chwilę otłumaniona, oddychając ciężko.
- Ciekawe kto jest... pieprzonym psycholem. - musiałam robić krótkie przerwy na zaczerpnięcie oddechu - Jebanym sadystą... i socjopatą, który nigdy zapewne... nie zaznał prawdziwej miłości... - wbiłam w niego wzrok kiedy wychodził.
O czym ja tu mówię, nie spodziewałam się niczego innego. Nie wiem jakim cudem dostał się do tej szkoły jako nauczyciel, ale gratuluję głupoty rekrutującemu.

- Może i jestem socjopatą - do Nelly dotarł głos z ciemnych korytarzy, co jak co, ale echo znacznie tu ułatwiło komunikację. - Sadystą może i też. Mimo to, ja się nie zachowuję jak zwierzę, nie reaguję niczym jakaś bestia. Człowieczeństwa zaznałem, w przeciwieństwie co do niektórych - urwał, rozbrzmiało kilka kroków, po czym zapadła cisza. Nie na długo.
- A może jesteś wilkołakiem? Eliksiru tojadowego nie masz? Albo przyszłaś tu do piwnic, żeby przetrzymać przemianę? W końcu, dziś jest pełnia. Nie mylę się?

- Hogwart to nie jakiś pieprzone reality show. - zaklęciem widziałam na siebie ubrania i wyszłam skrępowana za nim, potrafiłam go znaleźć mimo ciemności - Wilkołaków nie ma, tak samo jak wampirów czy innych przerażających nadnaturalnych stworzeń.
Stanęłam przed nim, drapiąc się w ramię. Nie rozumiałam jak mogłam stać przed nim po tym wszystkim. Czułam w jakimś sensie narastającą odwagę, a jednocześnie wstyd. Widział mnie nagą...

- Odnoszę wrażenie, że jednak jest takim reality show - odpowiedział z rozbawieniem. - Najpierw laska się bawi w batmana i skacze z wieży astronomicznej, to jeszcze inna się turla i w ogóle zachowuje jak psychiczna, z kolei ty się zachowujesz bardziej jak wilk - machnięciem różdżki rozpalił kolejne pochodnie, teraz już stali w świetle, a Lykon wręcz przewiercał swoim spojrzeniem Nelly. Nawet go dziwiło, że jeszcze nie uciekała przed nim, a nawet do niego przyszła.
- Nie ma wilkołaków, powiadasz? Był jeden taki przypadek w Hogwarcie, Diana Blake się nim zajmowała. Wiem, że chłopakowi na imię było Lyros, nazwisko miał chyba Nyxxis, ale nie jestem pewien.

- Przecież to nie ma nawet racji bytu, bywają przypadki czarodzieji... W to ledwo uwierzyłam. - właśnie uświadomiłam sobie, że moja różdżka została schowana, a ja bez niej jestem bezbronna - Wilkołaki? Kojotołaki? Kitsune? Może jeszcze wampiry? To nie istnieje. - byłam niemal pewna swoich racji, zbliżając się o krok do mężczyzny.

- Kitsune, kojotołaki... Nie wiem czy istnieją - odparł spokojnie, patrząc na Nelly z rozbawieniem. Bawiła go nieco postawa ślizgonki, tak nieobeznanej w świecie magii.
- Ale wilkołaki istnieją, mogę ci to udowodnić. Tak samo jak i to, że istnieją wampiry. Nawet jedna pijawka była nauczycielem w tej szkole, nie wiem czy kojarzysz Devona Westa - splótł ręce na wysokości piersi i oparł się o ścianę.
- Chcesz tak dalej stać w tym miejscu, czy może wolisz pójść do jakiejś knajpy w Hogsmeade? - uniósł pytająco brew.

- Nie chcę stać tu już nigdy więcej. - odparłem beznamiętnie - Oddaj moją różdżkę. - postawiłam warunek, zgrabnie przeczesując śnieżne włosy.
Ruszyłam nieco w stronę drzwi, jednak nie spuszczając z niego wzroku.

- Oddam ci, ale tylko jeśli ładnie mnie o to poprosisz - odpowiedział stojąc w miejscu, nie robiąc ani kroku. Obserwował jej ciało kiedy się szła w stronę drzwi. Nie ma co uznawać tego za zboczenie osoby grającej Lykonem - wierne oddanie postaci. Norris nie zaznał miłości w życiu, osiągnięcie stanu zakochania było dla niego drogą na piechotę z ziemi na księżyc, jeśli już patrzył na związek z kobietą, to czysto ze względu na ciało. No i może czasem charakter.

- Nie mam zamiaru Cię o coś takiego prosić. Ukradłeś mi moją własność. - odwróciłam się w jego w stronę, robiąc krok w przód - Zwróć mi moją własność. - mój ton głosu mimo wszystko był łagodny.

- Kradzież a prewencja to zupełnie dwie różne rzeczy, słonko - odparł jak gdyby nigdy nic, stał dalej zadowolony z siebie i obserwował uważnie Nelly. Tym razem to on stawiał warunek, ale z jedną różnicą. On był nieustępliwy. - Nie oddam ci, powiedziałem już, kiedy ją dostaniesz z powrotem. Akurat mam czas, to sobie poczekam, postoję... - uśmiechnął się złosliwie.

- Nic dla Ciebie nie zrobię. - przełknęłam głośno ślinę - Nie wyobrażaj sobie za dużo. - mój głos zrobił się oschły.
Oparłam się o framugę drzwi, wbijając w niego wzrok. Jakby po prostu nie mógł otworzyć tej skrzyni i oddać mi moją różdżkę. Nie, po co, trzeba odpierdalać teatrzyk nieustępliwego gnojka.

- Nie to nie - wzruszył ramionami, rozłożył bezradnie ręce na boki i udał się w stronę innych drzwi wyjściowych, tych o których mało kto miał pojęcie.
- Do zobaczenia kiedyś tam, może zdążysz przemyśleć swoją odmowę!

- Oddaj mi moją różdżkę. - zaszłam mu drogę, napierając na niego - Nienawidzę takich sztucznych scenek, a Ciebie chyba jeszcze bardziej. - moje przenikliwe spojrzenie kontynuowało swoje działanie, wręcz wlepiając się w spojrzenie mężczyzny. Dziwne, że nawet nie znałam jego imienia.

- To sobie nienawidź. Z niejedną krnąbrną małolatą sobie radziłem - owszem, zatrzymał się i rozbawiony patrzył na de Violine gdy go tak powstrzymywała. On jednak chciał się bawić dalej w to.
- Mnie tam bawi twoje nastawienie, złotko. Taka słodka potrafisz być czasami... - dodał ze śmiechem i się odwrócił, idąc w stronę tych drzwi, którymi wszedł do piwnic.

- Proszę, daj mi tę różdżkę. - zacisnęłam pięści, starając się jednak mówić subtelnym głosem, co wcale nie było takie łatwe.
Zrobiłam kilka kroków w jego stronę.
- Czego Ty byś chciał? - spojrzałam ze swego rodzaju zdziwieniem

- I teraz już możemy rozmawiać - odwrócił się i wzrokiem zmierzył przez chwilę Nelly. "Magiczne słowo" i ton głosu śnieżnowłosej, od razu lepiej się zrobiło Norrisowi, połechciło to również, w pewien sposób, ego Lykona. Kiwnął głową i przeszedł do jednej z komór, tam prostym alohomora otworzył skrzynię i wyjął różdżkę. Nie zamierzał odpowiadać de Violine na pytanie, po prostu rzucił jej drewniany patyczek.

Złapałam różdżkę i schowałam ją. Moje dziecko nareszcie ze mną.
- Więc odpowiedz mi na pytanie. - ciągnęłam temat dalej, poprawiając włosy.

- Zależy co masz na myśli, zadając mi to pytanie. Mogę chcieć Ilarii, nagiej i płaszczącej się przede mną, miliardów galeonów, zostania Ministrem Magii. Różne są opcje - rozłożył ręce i oparł się plecami o ścianę.

- Już wszystko wiem. - spojrzałam na posadzkę, która w tym momencie wydawała się najbardziej intrygującą w tym pomieszczeniu.
Wyminęłam ponownie nauczyciela, kierując się do drzwi, które prowadziły mnie do realnego świata. Tutaj czułam jakby czas stanął w miejscu. Nie wiem ile godzin spędziłam w piwnicach, ale to chyba był najwyższy czas aby się z nich ewakuować... Choć zatrzymałam się przy nich, spoglądając na mężczyznę ponownie.

- Co takiego niby wiesz? - spytał i podszedł do drzwi, na odległość kilku kroków od dziewczyny. W tym momencie mocno go zaintrygowała, trafiła w sedno. Lykon nienawidził niewiedzy.

- Jesteś jednym z typów ludzi, którzy do mnie nie przemawiają. - patrzyłam na niego obojętnym wzrokiem - Powiedz mi, na którym miejscu stawiasz uczucia? - skrzyzowalam ręce na klatce piersiowej, wbijając w niego swój bezuczuciowy wzrok.
Nie spodziewałam się żadnej szokującej odpowiedzi. Mimo krótkiego czasu jaki z nim spędziłam, wiedziałam o nim dość sporo, był przewidywalny.

- Uczucia stawiam na pierwszym miejscu - odpowiedział, co mogło zaskoczyć w sumie mocno Nelly. Nie był specjalnie poruszony tym, że nie przemawiał do niej, niespecjalnie go to obchodziło.
- Pomyśl sama, przyjemność z zabijania, zadawania bólu, sprawiania cierpienia... Ośmieszanie, upokarzanie, wyładowywanie się na bogu ducha winnego czarodziejach... Jak tego nie stawiać na pierwszym miejscu? - cóż, albo nie załapał o jakie uczucia chodzi, albo specjalnie takie wrażenie sprawiał.

Po jego pierwszym zdaniu nieco mnie sparaliżowało, natomiast słuchając go dalej byłam jakby zażenowana.
- Gdyby chodziło mi o takie sadystyczne uczucia, to nigdy bym o to nie pytała. - przewróciłam oczami, głośno wzdychając
- Będę tego żałować. - szepnęłam do siebie.
Podeszłam powoli do niego i łapiąc jego policzki w swoje subtelne dłonie, musnęłam tylko delikatnie jego usta. Modliłam się tylko, by rozrywka z przed dłuższej chwili nie miała miejsca ponownie.

- A czym są inne uczucia? - spytał i obserwował uważnie podchodzącą białogłowę. Skorzystał z momentu, w którym ona musnęła jego usta i pocałował ją namiętnie, gorąco. Nie wpływało na to jakieś zainteresowanie na płaszczyźnie sercowej, a jedynie pożądanie. Zimny, wredny, manipulant i drań, tak go określała Ilaria, nie bez powodu. Jego dłoń od razu wylądowała oczywiście na pośladku, zaś rękę założył za jej kark.

Odsunęłam się w miarę wcześniej, żeby nie miał nade mną tej cholernej kontroli.
- Nie to chciałam osiągnąć. - patrzyłam wszędzie, jedynie nie w jego oczy - Ale cóż, spodziewałam się tego.
Odwróciłam się lekko zawiedziona, otwierając drzwi, które uwolnią mnie od tego toksycznego miejsca.

- A co chciałaś osiągnąć? Przekonać się czy na mnie lecisz? - przekrzywił głowę, omiatając uczennicę badawczym wzrokiem. Naprawdę ciekawe zjawisko, które już w swojej wyobraźni zamknął w szklanej klatce z dziurkami na oddychanie i podawał mu różne czynniki, badając każdą reakcję i zachowanie z osobna.

- Może jednak to co chciałam osiągnąć zachowam dla siebie. - odwróciłam się lekko - Nie musisz wiedzieć o wszystkim.

- Nie muszę, ale lubię wiedzieć o wszystkim - przybliżył się powoli o dwa kroki. - Zachowuj dla siebie, nie ma sprawy. Pytanie tylko, czemu czwarty raz chcesz stąd wyjść, ale wciąż tu jesteś.

- Bo coś mnie powstrzymuje. - spojrzałam na niego - Ty też chciałeś wyjść, ale dalej tu jesteś. Mam sobie pójść?
Obserwowałam każdy jego ruch, aby nie wpaść w pułapkę. Wydaję mi się, że jest to jego specjalność. Miał rację, coś non stop mnie tutaj trzymało i nie dawało odejść.

- Cóż takiego? - podszedł powoli, była już na wyciągnięcie ręki. - Może jednak chcesz tego, bez żadnych zwierzęcych odruchów czy czarnych tajemniczych pierdów? - uniósł brew pytająco. Manipulacje, kontrola, władza... To było to, co się świetnie z Lykonem zgrywało, to co lubił, co go cholernie kusiło.

- Nie chcę być Twoim obiektem pożądania i miejscem gdzie możesz się wyżyć. - spojrzałam w jego oczy, które wydawały mi się tak obojętne, kiedy patrzył na mnie - Pewna mała osóbka kiedyś nauczyła mnie kochać. - mimo sytuacji na moją twarz wkradł się uśmiech - Czemu nikt nie potrafi Cię nauczyć miłości? - zmarszczyłam czoło.

- Akurat nie patrzę na to czego ludzie chcą, nigdy się nikomu całkowicie nie dogodzi - wzruszył ramionami. Owszem, pod pewnym względem jego oczy były obojętne, w końcu, swoje przeżył, jego charakter się ukształtował no i cóż, miał trudny charakter.
- Pewna mała osóbka? Pedofilem nie jestem, nie wiedziałem, że nawet i takie coś ma miejsc w Hogwarcie. No, chyba że poza nim. Po co mnie uczyć czegoś tak słabego, głupiego, wręcz śmiesznego? Nie marzy mi się bycie słabym, jakimś... Pantoflarzem, niemotą, która jedyne co będzie widziała to jego ukochana. Gdy nie masz kogoś takiego i nie kochasz nikogo, nie ogranicza cię nic ani ani nikt, żyjesz jak chcesz. Z pewnością, cała ta miłość jest ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję i nawet mi o niej nic nie mów - zbliżył się do niej, oddzielało już ich tylko kilka centymetrów. Spojrzał jej w oczy zimnym, nieodgadnionym wzrokiem, jakby chciał zajrzeć aż do samego wnętrza.
- Wystarczam sobie ja sam, miłość do siebie samego, bo nigdy sam siebie nie zranię, nie osłabię, a im bardziej będę się rozwijać na innych polach, tym lepszy się stanę.

- To Cię właśnie różni od każdego innego człowieka. - na jego słowa chciałam wybuchnąć płaczem, ale zaciskając pieści, ciągnęłam dalej swoją wypowiedź - Masz rację. Masz jakąś cholerną rację w tym co mówisz. - odwzajemniłam jego wzrok.

- Ja zawsze mam rację, moja droga - odparł zupełnie niewzruszony tym, co pokazywała po sobie Nelly. Śmiało, niech nawet faktycznie się rozpłacze. Lykon wzruszy na to jedynie ramionami, coś takiego nie przebije się do zimnego i twardego jak głaz serca. Już nie mówiąc o socjopatii.
- To mnie czyni lepszym od innych ludzi, nie jest to tylko różnica.

- Pieprzony narcyz. - pokręciłam głową z niedowierzaniem, a mój wyraz twarzy zmienił się na całkowicie bez emocjonalny - Uwierz, ta pewność siebie Cię kiedyś zgubi.