Jezioro Hogwartu

- Chcę żeby rozmowa była w cztery oczy - kiwnąłem głową porozumiewawczo w stronę siostry. Twarz miałem bez wyrazu.

-Ale że w co? -zapytałam Isobel. -W to że mam zamiar go zmacac i w to że nie jest zły?

- Zaczynam się bać - powiedziałam - Ale, dobrze.

-Jak coś to krzycz. Zamienię go w dildo.-rzuciłam do Chris.

Zaśmiałam się, wstałam z ziemi i odeszłam na tyle daleko, żeby inni nas nie słyszeli.

- Jeśli będę dildem, to Soo będzie na celowniku - odpowiedziałem znów rozbawiony jej chorymi myślami. Wstałem i poszedłem z Chris tam, gdzie zaprowadziła mnie wcześniej Isobel. - Więc... Powiem Ci, ale niech to zostanie całkowicie między nami. Obiecałem komuś dyskrecję, więc...

- Umiem dochować tajemnicy - powiedziałam z lekkim niepokojem - Dlatego zostałam puchonką. A teraz mów, o co chodzi.

-Chciałbyś! Nie dla psa kiełbasa! -odkrzyknelam mu po czym wstałam I kucnęłam nad krawędzią jeziora zanurz jąć dłoń w wodzie. Mam nadzieje ze nic mi jej nie odgryzie. .

- Chodzi o to, że... Zanim się między nami coś... Rozkręciło. Spotykałem się z kimś, uznałem to za zwykłe... Jakby to ładnie powiedzieć? Niezobowiązujące spotkania. Ale... Ten ktoś, pewnie domyślasz się kto, mówi, że liczyła na coś więcej. Sama jest tym zaskoczona. Nie chcę jej ranić, chcę przemyśleć wszystko, a jestem coraz bardziej pewien, że Ciebie kocham. Nie chciałem o tym mówić Isobel, wydaje mi się, że ona coś do niej czuje. Tobie nie chciałem mówić, byś nie musiała się martwić, sam chciałem rozwiązać ten problem - powiedziałem i westchnąłem ciężko.

Przysnęła na trawie. Mamrotała coś pod nosem od czasu do czasu.

- Czyli ty...zaraz chwilkę...co?! - ostatnie słowo wykrzyczałam - Jest ktoś inny?! Jak możesz?! Ja się o ciebie martwię, bo cię kocham, a ty na boku...do tego jeszcze z...nią?! - przywaliłam Azowi w nos tak mocno, że zaczął krwawić - Nie odzywaj się do mnie.
Zaczęłam płakać, podbiegłam do Soo i Is i przytuliłam się do nich.

-Już ci powiedział. .? -zapytałam przytulajac ja i głaszczac po włosach. -Spokojnie.. Pójdę po różdżkę i zaraz zrobimy dobrze kałamarnicy... Nie płacz. .

- To było przed tym, jak zaczęliśmy i już nie było tego... - przerwało mi uderzenie w twarz. Spojrzałem tylko na nią bez słowa. Wytarłem ręką krew z nosa. Więc... Nic tu po mnie. Odwróciłem się i poszedłem do Sali Eliksirów. Oby miała coś nasennego czy coś...
NP: Sala Eliksirów.

- Chcesz moją? - zaśmiałam się przez łzy - Zaraz...ty wiedziałaś? Ale tobie nie mam tego za złe. W przeciwieństwie do niego.

Przebudziła się. - Hę? Komuś przywalić? - Zapytała.

- Tak - powiedziałam - Najlepiej Azazelowi. Weź go od razu zabij, czy coś.

-No.. Wiedziałam. . Od niedawna. ..Rozmawiałam z nim dzisiaj i tak wyszło ze lepiej będzie jak ci powie... Sam zdecydował. . I.. Myślę że zdecydował dobrze... teraz możesz mnie ukamieniować. ..

- Nie mam ci tego za złe - zaśmiałam się - A jeśli ktoś zostanie ukamieniowany, to tylko Az.

Nie lepiej Aza? - Zapytała. O! Albo wrzucić go na pożarcie ...- Zamyśliła się.

Spojrzałam na nich. - I... Co Ci powiedział? - zapytałam. Czułam jak szybciej mi bije serce, musiałam to wiedzieć. Łzy Chris nie wróżyły nic dobrego.

-Słuchaj... No bo spójrz na siebie... jesteś ładna. .. mądra. .. można ci ufać.. a Az... Jest brzydki, głupi i myśli ze jest fajny... Poza tym rucha wszystko co się rusza... A tobie potrzebny jest ktoś kto cię będzie kochał. . A nie TYLKO chciał się z tobą kochać, hm..

- Trochę ciężko mi o tym powiedzieć - mruknęłam do Is - Najlepiej, jak sam ci wszystko opowie, bo chyba powinien. I dzięki, Soo.

Kiwnęłam głową zawzięcie. Wstałam i poszłam szybko póki jeszcze widziałam Azazela na horyzoncie. Wyśledzę Cię i znajdę, słowo daję.

-Nie masz za co pff... blagam.. tak mi się wymsknęło. ..-chrzaknelam odsuwajac się od niej. Nie poznaje samej siebie. -No tak ze ten...

Spojrzała na Chris. Um.. tego...

- Muszę się jakoś odstresować - zaśmiałam się.
Usiadłam na miotle i poleciałam najdalej jak mogłam.

-Mam nadzieje że nie zrobi czegoś głupiego. .. -wstałam z trawy. -Idę pomęczyć mojego Slowa. .. Do zobaczenia później Rina-powiedziałam idąc w stronę zamku.

Next: Pokój Wspólny Gryfonów. (Najwyżej mnie zabija)

Wstała i otrzepała się. Chwyciła miotłę. Oderwała się od ziemi, startując jak rakieta.

NP:Nie wiem

Zmęczyłam się i wróciłam do zamku.

NP gdzieś

Po tym jak poszedłem do dormitorium szybko uporządkowałem się i wyszedłem nad jezioro. Usiadłem pod drzewem. Wyciągnąłem z szaty kartki. Chciałem odpisać na list od rodziców i Judith. Pomimo, że padał deszcz ogromne drzewo służyło mi jako parasol, jednak nie był zbyt szczelny. Oparłem kartki o kolano i zacząłem pisać. Czułem jak po mnie spływają krople deszczu.

Poszłam nad jezioro, siadając pod wielkim drzewem. Oparłam się o niego i zamknelam oczy.

Obudziłam się lekko odretwiala pod drzewem. Która godzina. ..? Nawet nie wiem... Nieważne. .. wstałam z trawy. Było ciemno wiec Carl pewnie był już u Diany. .. Ciekawe co z tego wyszło. .. Ruszyłam w stronę zamku.

Next : Wielka Sala

Przyszłam i usiadłam na trawie, zerknęłam na Nelly. Wciąż nie mogłam się napatrzyć na jej urodę, a tu było tak... Cicho i romantycznie. Bawiłam się nerwowo włosami, wciąż się zastanawiając czy wyjdzie z tego to, na co miałam nadzieję.

Zauważyłam, że Is nie czuje się dobrze przy mojej osobie. Stresowała się czymś, może jednak mój charakter ją speszył już od samego początku, a chodzi ze mną wszędzie z litości albo co najgorsze mógł kazać jej Azazel. W sumie... z tego co mi wiadomo to jej brat trzymałby ją z daleka gdybym nie rozmawiała z nimi wcześniej a nie posyłać ją do mnie.
Usiadłam obok niej na trawie pod drzewem, przez co zieleń nie była pokryta popołudniowym deszczem.
- Isobel? - zaczęłam najbardziej lekkim głosem jaki udało mi się z siebie wydusić.

- Tak? - zapytałam i spojrzałam na nią. Cieszyłam się mogąc z nią tu być, nie myślałam wtedy o niczym innym, o żadnych problemach, nieodzwzajemnionych uczuciach, lekcjach których nie lubiłam.. Byłam od niej niższa, więc musiałam patrzyć w górę w jej piękne i tak wciągające, zauraczające oczy. Wydawało mi się, że jest czymś zaniepokojona, a pierwsza lepsza osoba mogłaby na mojej twarzy wyczytać zauroczenie.

- Czemu jesteś taka spięta... przy mnie? Znaczy wiesz, nie wiem czy przy innych również tak jest, ale czuję się... nieswojo. Wyczuwam to jak się stresujesz na kilometr. - oparłam się o drzewo.
Zerkałam co chwilę na nią. Niesforne kosmyki rozprzestrzeniły się na jej twarzyczce. Odgarnęłam je i zaciągnęłam za ucho, uśmiechając się przy tym szeroko

Przełknęłam ślinę, przeszły mnie dreszcze. Powiedzieć prawdę? Przyznać się jej do tego co czuję i wobec kogo czuję? Wobec jakiej płci? Ale chociaż nie będę szła dalej w ciemno. Wzięłam głęboki wdech. - Bo... - próbowałam dalej powiedzieć, ale straciłam na chwilę język w gębie. - Bo mi się podobasz i... Nie wiem czy mam na co liczyć czy... Tylko na przyjaźń - powiedziałam jąkając się trochę. Z nikim o tym nie rozmawiałam, jedynie bratu kiedyś się do tego przyznałam, ale przecież to brat... I łatwiej o tym rozmawiać i wszystko. Był jedyną osobą, która wiedziała, nikt inny poza nim nie wiedział. Nerwowo bawiłam się palcami. Obawiałam się jej reakcji, zawstydzona swoim wyznaniem wbiłam wzrok w ziemię. Od tego zależało czy się pozbieram czy nie, oraz to, czy wciąż będę wstydliwa niczym Samantha czy się rozluźnię.

Trafiła kosa na kamień... Podoba jej się taka osoba jak... ja? Przecież to absolutnie nie możliwe. Odtrącam wszystkich, nikt nie lubi ze mną rozmawiać, a ona... Znam ją jeden dzień, ale nie powiedziałabym złego słowa na tą małą istotkę. Jest to druga osoba w życiu, która zyskała mój szacunek.
Westchnęłam głośno, nie wiedząc jak zachować się w takiej sytuacji. Nie chciałam jej zranić, bo przecież... jak zranić takie malutkie cudeńko, które gdybym ścisnęła to by rozleciało się na milion kawałeczków?
- Słuchaj... - zaczęłam, mogła na pewno dostrzec w samym głosie zakłopotanie - Napewno to nie będzie tylko przyjaźń. - podkreśliłam ostatnie słowa - Lecz nie będzie to też od razu... wiesz. - tym razem ja przełknęłam ślinę - Nigdy w życiu nie miałam styczności z chłopakiem, bądź tym bardziej dziewczyną, wybacz mi, że nie wiem jak się zachować. - złapałam za jej bródkę i uniosłam do góry, aby mogła na mnie spojrzeć.

Spojrzałam na nią, czułam jednocześnie radość i jednocześnie obawę. Ale... Nie odrzuciła mnie, nie dała mi kosza, nie uznała za chorej.... Skoczyłam na nią i przytuliłam ja mocno, szczęśliwa w końcu. Nawet przez ułamek sekundy nie myślałam o Dianie. Tylko ja i ona tutaj. Tak. Uśmiechałam się jakbym była zjarana, ale tak się po części czułam.

Próbowałam ją jakoś przytulić, ale wierciło się to małe cholerstwo na mnie i ledwo co schowałam ją w uścisku. Wydawało mi się jakbu się rozluźniła i uspokoiła przede wszystkim.

Zamknęłam oczy, zapach jej perfum wypełniał mi nozdrza. Było mi przy niej tak dobrze.... Mogłabym tak spędzić wieczność. - Nie odtrąciłaś mnie, nie nazwałaś chorą ani nic... To miłe - powiedziałam cicho. - Tego się najbardziej obawiałam.

- Miłe? Raczej naturalne. Nigdy nie mogłabym wyzwać kogoś od tak... bez żadnego powodu. - zamilkłam na chwilę - Nazywali mnie chorą, bo miałam kiedyś różowe włosy, a kiedy zmieniłam się całkowicie zr słodkiej landrynki na mało smaczną lukrecję to wszyscy mnie odrzucili, jeżeli mogli bardziej niż wcześniej i po prostu wyśmiewali. - na wspomnienia sprzed lat mogłabym wybuchnąć srogim śmiechem, ale nie chciałam wybudzić jej z transu - Nie mieli się do czego przyczepić. - zaśmiałam się krótko.

- Jesteś idealna taka jaka jesteś - powiedziałam wtulając się w nią. - Ludzie są idiotami po prostu. Podobnego odrzucenia doświadczyłam w Japonii, dlatego brata wywalono dwa razy ze szkoły, gdy mnie bronił - powiedziałam cicho. - Wyglądasz jak anioł... Taki... No, śnieżny - uśmiechnęłam się.

- Anioł? Jesteś pewna tego co mówisz? - gdyby mogła zobaczyła by wymalowane zdziwienie na mojej twarzy - Tatuaże, piercing, charakter suki, taki styl ubieranie się. Włosy się zgadzają, ale reszta? - zapytałam z jeszcze większym zaskoczeniem

- Patrzę na to, kim jesteś dla mnie i jaka jesteś dla mnie - powiedziałam z uśmiechem, nagle z jeziora coś wyskoczyło. Chomik, z powrotem został wciągnięty do wody przez mackę. Znowu wyskoczył i pobiegł w moją stronę, wzięłam go na ręce. - Janusz! Co Ty tam robiłeś? - zapytałam patrząc zdziwiona na swojego chomika.