Wieża Astronomiczna

Po ślinę czasie zrobiło mi sie naprawde zimno. Ale bie chciałam stamtąd schodzić. Nie chciałam sie z nikim widzieć chociaz i tak wszyscy juz pewnie spali.
Wezwałam z dormitorium ciepły koc i poduszke na ktorej usiadłam. Ulokowałam sie miedzy dwoma wyższymi częściami murowanej czesci wieży, by nadal moc patrzeć na ciemne niebo i horyzont. Otuliłam sie kocem, podkurczajac nogi i opierając rece i podbródek na kolanach.

Gdy usłyszałam szczekanie, przysunelam sie blizej krawędzi by popatrzeć kto jest na błoniach. Nawet z tej odległości potrafiłam poznać ze to Tyler. Albo wyczuć. Cała sobą. Jednak mimo to, nie cofnęłam sie by stracić go z oczu.
Chciałam na niego patrzeć.

Było ciemno wić i moj wzrok nieco zawodził ale słuch wręcz przeciwnie. Postanowiłam zejść na dół i popatrzeć co sie tam dzieje. 

Next: Sala wejściowa