Dormitorium Chłopców 1

- Pamiętam Rian wszystko - mruknąłem - wszystko co powiedziałaś - odparłem.
- Ty też nie potrzebujesz leków. Potrzebujesz kurwa mnie. Powiedz mi jak będzie wyglądało twoje życie jeśli wyjdziesz? - spytałem.
- No powiedz Rian, jak będzie wyglądał każdy twój dzień beze mnie, hmm?

— A dlaczego kazdy dzien musi nastąpić?— zapytałam.
— Bede... bede robiła to co robiłam zanim cie poznałam.. Imprezy, praca, faceci..– skłamałam nie patrzac na niego.

- Jakoś nie mogę Ci uwierzyć - mruknąłem, patrząc na nią.
- Ale zdajesz sobie sprawę, że Cię nie puszczę, tak? Nigdzie beze mnie nie jedziesz. Wczoraj się na coś zdecydowałaś, więc dokończ to co zaczęłaś - dodałem.

– Co mam dokończyć?— burknelam. — Juz wiemy ze nam to nie wyjdzie. Bez siebie cierpimy ale kiedy jesteśmy razem jest jeszcze gorzej. Wiesz to

- Nie, nie wiemy - warknąłem.
- Zrozum, że nawet nie chcę myśleć, że ktoś inny poza mną będzie mógł Cię dotykać, a co dopiero inne rzeczy. Powiem Ci jedno...zostaniesz tu ze mną, jak długo ja będę chciał, nie zamierzam spełniać twoich życzeń. Ja to nie dżin - mruknąłem.

— Wiemy. — powiedziałam spokojnie, chwytając jego druga dlon.
— Kocham Cie i to sie nie zmieni. Ale chce twojego szczęścia i chocbys niewiadomo jak zaprzeczał.. Wiesz ze ze mna ono jest nieuchwytne. — powiedziałam głaszcząc kciukami wierzch jego dłoni.
— Napisze za jakis czas. Ale tylko raz. Nie szukaj mnie, nie drąż a szybciej zapomnisz.

- Chcesz mojego szczęścia tak? - spytałem.
- To zostań i nigdzie nie jedź, bo naprawdę jeżeli chcesz to zrobić to Cię zakuje i będziesz przykuta do łóżka - mruknąłem.
- A jeżeli tak bardzo chcesz wyjechać to najpierw zapomnij o mnie - odparłem.

— Chce. I wiem ze tego nie zrobisz. — powiedziałam.
— Nie moge o tobie zapomiec. — dodałam przysuwajac sie do niego.
— Bede tęsknić. Naprawde. Za ta buzia... Oczami, nosem, ustami...

- Nie zrobię, tak? - spytałem, patrząc na nią.
- Za niczym nie bedziesz tęsknić - odparłem i chwyciłem ją pod udami, niosąc do łóżka, a następnie rzuciłem ją na nie.
Chwyciłem za pierwszą metalową rzecz i przekształciłem ją w kajdanki, a nastepnie szybko założyłem jeden na nadgarstek dziewczyny, a drugi przypiąłem do belki łóżka.
- Przepraszam Rian, ale nie chcę Cię ponownie stracić - mruknąłem, całując ją w usta.

— Bede. Bede bo c..— zaczelam ale urwałam kiedy poderwał mnie nagle z podłogi i zaniósł do lozka.
— Nie jestem workiem ryżu..— mruknelam kiedy rzucił mnie na lozko.
Rozchylilam usta widzac co robi. Nawet nie zareagowałam. Dotarło to do mnie dopiero kiedy mnie pocałował.
Odsunęłam sie od niego, kładąc mu dlon na piersi. Popatrzyłam na niego po czym parsknelam śmiechem.
— Dobra.. wierze ze mógłbyś to zrobic na serio. To
Teraz mnie rozkuj.

- Śmieszna jesteś skarbie - mruknąłem, odbywając się od niej.
Nakierowałem różdżkę na kajdanki, a następnie wyszeptałem zaklęcie, bym tylko ja mógł rozkuć ją z kajdanek.
- Nie żartowałem Rian, zostaniesz tu, tak przywiązana - mruknąłem.

Westchnęłam i przekrzywilam głowę na bok.
— To ty jestes śmieszny. — powiedziałam.
— Wypuść mnie. Mam kilka rzeczy do zrobienia a pierwsza bedzie kopnięcie cie w tyłek.

- A niby co dostanę wypuszczając Cię? Odpowiem Ci od razu. Nic nie dostanę, a raczej zostanie mi zabrane. A teraz mam wszystko, czyli Ciebie w łóżku. Mogę Cię całować kiedy chcę.Sam decyduję czy będziesz naga czy ubrana. Nikt Cię tu nie zobaczy - uśmiechnąłem się i usiadłem w fotelu, patrząc na nią.
- Nie ma opcji, byś odeszła - dodałem.

— Nawet nie jestes zabawny. — powiedziałam na wpół kładąc sie na lozku.
— Prędzej czy pozniej mnie stad wypuścisz. To naprawde kochane ze chcesz mnie zatrzymać ale to nie ma sensu. Za piec minut znowu sie pokłócimy a potem pogodzimy i tak w kółko.

- Ma sens - mruknąłem.
- Było by dziwne gdybyśmy spędzali tyle czasu bez kłótni. Ale piękne jest to że się godzimy - mruknąłem.
- Powiesz mi co założyłaś czy sam mam sprawdzić? - spytałem z cwanym uśmiechem.

— Tyler... Ja mowie poważnie. — warknelam.
— Przestan. Przestan bo... Nie odzywam sie do ciebie. — powiedziałam odwracając głowę w druga stronę.

- Dobrze - mruknąłem.
- Chcesz coś do jedzenia? - spytałem, patrząc na nią.
- Ja też mówię poważnie Rian - odparłem, nie patrząc na nią.

— Sam sobie jedz. — powiedziałam krótko.
— Po co to robisz?— zapytałam. — Mozesz mieć każda laske. Po chuj ci ja?

- Ja już jadłem - mruknąłem z uśmiechem, podnosząc się z fotela i podchodząc do powoli do dziewczyny.
- A ty każdego faceta i ty jakoś ich nie chcesz - odparłem.
- Bo czuję się przy Tobie tak cholernie dobrze. Są kłótnie i wtedy jest do bani, ale takie momenty jak te są cudowne - stwierdziłem.

— Ale JA... A zreszta. — burknelam.
— O tak. Az mi sie mokro zrobiło z radości. — prychnelam obrażona.
— Ile dziewczyn juz tak przywiązywałeś?

- Cudownie, cieszę się niezmiernie - mruknąłem
- Teraz będzie... - udałem, że myślę - no razem z Tobą to jedna - odparłem, pochylając się nad nią.

— Co?— warknelam kiedy sie nachylił.
— Nie chce sie dzisiaj z toba bawić. — odparlam. — Idz sobie.

- A ja nie zamierzam się z Tobą bawić - odparłem, całując ją w usta.
- Jesteś pewna, że chcesz bym wyszedł? - spytałem, patrząc w oczy dziewczynie.

— Nie odzywam sie do ciebie. — mruknelam.
— Jak długo bedziesz mnie tu trzymał?— zapytałam.
— Nie bądźmy dziećmi...

- Dobrze, nie odzywaj się - powiedziałem spokojnie.
- Tak, długo jak będę chciał - wymruczałem, idąc do drzwi.
- Ja nie jestem, to ty chcesz wyjechać - stwierdziłem.

— No i co ze chce?— zapytałam. — Ty nic nie rozumiesz. Ja juz mam tego dość Tyler...— powiedziałam.
— A ty gdzie?!

- Skoro masz tego dość to okej - mruknąłem i uwolniłem ją z kajdanek.
- Nie zamierzam Cię zmuszać do niczego, ale nie licz, że będę zadowolony jeśli wyjedziesz - odparłem, stając w miejscu.

— Wiem Tyler. — powiedziałam powoli schodząc z lozka i podchodząc do niego.
— Nie rozumiesz mnie ani troche prawda?— zapytałam stając przed nim i kładąc dłonie na jego biodrach.
— Myślisz ze to jest takie super łatwe... A.. Ja nie chce byc twoja trucizna okej... Chce żebyś był szczęśliwy. Ale boje sie z toba zostac bo wiem ze pewnego dnia zranimy sie tak bardzo... Nie chce cie krzywdzić...

- W pewnym stopniu rozumiem - mruknąłem, kładąc dłonie na jej policzkach.
- Powiedzmy sobie szczerze Rian, ty nie zranisz mnie tak jak ja Ciebie. I mimo twojego chaotycznego wyznania zrozumiałem o co ci chodzi. Nie chcesz być już więcej raniona, a to oznacza, że musisz odejść - westchnąłem patrząc w jej oczy.

— Mogę byc raniona. Moge byc raniona bez przerwy dla ciebie. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Ale mam wrazenie... Nie chodzi o dosłowność ale ze czujesz sie przy mnie nieswojo. Tak.. Jakbys nie wiedział co ci wolno a czego nie.. Wolno ci wszystko. Juz dawno ci sie oddałam. Cała siebie.

- To akurat wiem - odparłem z lekkim uśmiechem.
- I nie to, że nieswojo. Po prostu czasami muszę pomyśleć zanim coś powiem. Ale jest też kwestia mojego napalenia na Ciebie, co też nie jest dobre - mruknąłem

— Moze... Nie masz czasami wrażenia ze do siebie nie pasujemy?— zapytałam.
— A moze.. Warto zacząć od początku... albo spróbować najpierw z przyjaźnią... Poznać sie blizej..

- Nie, nie mam takiego wrażenia - mruknąłem cicho.
- Skoro dzięki temu, będziesz się lepiej czuła to niech tak będzie - odparłam.
- Od kiedy chcesz zacząć? - spytałem.

— Nie wiem czy bede sie lepiej czuła...— powiedziałam. — Nie chce stad wyjeżdżać ale jesli bedzie coraz gorzej to bede musiała. — odparlam.
— Nie wiem co mamy juz zrobic ... Ja po prostu chce zeby nam było dobrze ze sobą...

- Wiem Rian, wiem - mruknąłem, całując ją delikatnie w usta.
- Chcę tego samego co Ty, ale nie wiem czy to dla nas - odparłem - W takich momentach naprawdę nie wiem co robić.

— Ja tez nie. — powiedziałam przygryzajac wargę gdy mnie ucałował, i delikatnie opierając skroń o jego klatkę piersiowa.
— Powiedz Tyler. Jak wyobrażasz sobie... Powiedzmy najbliższy rok. Wiesz co chciałbys zrobic? — zapytałam.
— Zostawiam teraz decyzje tobie. Chcesz zebysmy byli przyjaciółmi, kochankami czy tworzyli związek wraz ze wszystkim co zawiera.

- Rian, ja nie wiem co będę robił za tydzień, a ty się mnie o rok pytasz - westchnąłem, gładząc ją po włosach.
- Nie jestem dobry w podejmowaniu decyzji - odparłem - Ale mam pytanie. Czy ty widzisz nas jako przyjaciół? Tak serio o to pytam - mruknąłem.

— Tak... Pewnie ze tak... Nie. — powiedziałam w koncu.
— Nie widze. Nie sadze zebysmy potrafili tak zyc...

- Ja też tego nie widzę. Jako przyjaciele moglibyśmy wytrzymać, ale prędzej czy później rzucilibyśmy się na siebie - mruknąłem.
- Przynajmniej ja to tak widzę - odparłem.

— Wiem...— powiedziałam cicho.
— Wiec co..? Rozstajemy sie na jakis czas?— zapytałam bezwiednie zaciskajac dłonie na jego koszulce po bokach.

- Nie wiem Rian, ty decyduj - mruknąłem.
- Ty chcesz coś zmieniać, więc powiedz co, a ja się dostosuję - odparłem, patrząc na boki.

— Nie chce zmieniać.. Ale chyba nie powiesz mi ze to co sie dzieje miedzy nami ci pasuje. Te wieczne kłótnie o gowno. — mruknelam. Wyjechać czy nie wyjechać? Jak zostane to nic sie nie zmieni... Jak wyjadę... Zmieni sie az za duzo..

- Nie wiem Rian - odparłem - zrobisz co uważasz za słuszne, alw nie każ mi nad tym myśleć, bo wystarczył mi miesiąc rozstania z Tobą, a już słyszę o kolejnym - mruknąłem.

— Dzięki za pomoc Tyler...— burknelam.
— Mozna na tobie polegać. — dodałam odsuwając sie.
Wzięłam głęboki oddech nie patrzac na niego.
— Miałam nadzieje ze powiesz mi czego chcesz... Wtedy byłoby łatwiej. — powiedziałam cicho. — Ale zmuszać cie nie moge.

- Mogę Ci powiedzieć co chcę, ale nie wiem czy taką odpowiedź chcesz usłyszeć - westchnąłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie spojrzałem głęboko w jej oczy.
- Chcę Cię mieć przy sobie. Chcę byś przychodzila, gdy tylko masz ochotę. Chcę Cię codziennie widzieć, pieprzyć się z Tobą kiedy bedzie możliwość i gadać na różne tematy. Chcę by było jak najmniej nieporozumień i kłótni. Tego właśnie chcę - mruknąłem.