Dormitorium Chłopców 1

Opadłem bezsilnie na jedną połowę łóżka, na której wcześniej spała Rian. Pierzyna nadal pachniała nią, co było, aż dziwne, ponieważ zawsze myślałem, że zapach szybko się ulatnia z pościeli.
Po całym zajściu z kotem nie udało mi się zasnąć, ale też nie chciałem sam leżeć w pokoju.

Już nie wytrzymywałem, nie umiałem tak długo leżeć. Nie gdy czułem, że Rian mogłaby być obok mnie, a jest zapewne w swoim pokoju. Wstałem i poszedłem by się wykąpać, po nocy pełnej wrażeń.
Gdy już wziąłem szybki prysznic, wytarłem się ręcznikiem i poszedłem po ciuchy. Ubierając się od razu wpakowałem do kufra jeszcze więcej rzeczy, bo nie wiedziałem jak bardzo to się przedłuży. Szybko włożyłem buty na nogi i już miałem wychodzić, jednak przed drzwiami stał kot. Popatrzyłem na Magnusa, jednak nie zobaczyłem, ani wiadomości dla mnie, ani mojej wiadomości, co oznacza, że jej ją przekazał.

Widząc jak kot się nastroszył, odchyliłem się w bok, jednak nie zdążyłem na tyle by kot na mnie nie skoczył.
Jego pazury wpijane w moje ciało bolały przeokropnie. Wiedziałem, że teraz pewnie cała moja klatka piersiowa jest pokryta czerwonymi kropkami i podłużnymi liniami.
Gdy kot znalazł się na moim ramieniu odetchnąłem.
- Nie jestem Rian Magnus. Jeszcze jedno takie coś a przerobię cię na karmę dla kotów - mruknąłem.

Boże czego Rian go nauczyła. Wkładanie języka do ucha? Serio?
Gdy tylko kot to zrobił, otarłem się o jego futro.
- Możesz mi powiedzieć co ty do cholery tu robisz? I dlaczego nie jesteś z Rian? - spytałem, wchodząc z kulką na ramieniu do łazienki.

- Magnus!!!- ryknąłem na kota, gdy zaczął ciągnąć mnie za włosy.
Mimo wszystko nachyliłem się do umywalki i umyłem zęby, gdy to zrobiłem, wyciągnąłem z szafki prefumy.
- Lepiej zejdź bo ciebie też to czeka - mruknąłem.

Czyli nie zamierzał zejść, cudnie.
- Magnus!!! - krzyknąłem na niego gdy się we mnie wczepił ponownie - możesz zostać karmą dla kotów albo psów - mruknąłem.
Zakryłem mu cały pyszczek jedną dłonią a drugą zacząłem się perfumować, gdy skończyłem odłaożyłem butelkę z perfumami i przestałem zakrywać kociaka.

Ten kot robił ze mną co chciał, kompletnie jak jego pani. Gdyby użył pazurów, wylądowałby już na tej podłodze.
- Tak? Czego chcesz Magnusie Shin? - spytałem, patrząc kociakowi w ślepia.

- Magnus, sory stary, ale nie jestem gejem - mruknąłem, wycierając usta, w rękę, gdy kot mnie w nie polizał.
Gdy zaczął przebierać łapkami w moich włosach, przypomniało mi się gdy Rian to robiła i było to o niebo lepsze. Już zaczynałem za nią tęsknić.
Wyszedłem z łazienki i usiadłem przy kufrze, pakując do niego kilka książek.

Gdy kot zaczął wskakiwać i wyskakiwać z mojego kufra, naszła mnie pewna myśl. A co gdyby...
- Magnus czy Rian przyjechałaby po Ciebie, gdybym zabrał Cię ze sobą? - spytałem - Jeżeli twierdzisz, ze tak to zamiaucz, a jak nie to nic nie rób - mruknąłem.

Podczas następnego skoku Magnusa do kufra, zatrzasnąłem kufer. Co z tego, że połowy rzeczy nie zapakowałem.
- Zaraz ci jedzenie na podróż przyniosę - mruknąłem, ustawiając obok kufra potrzebne rzeczy.

Czułe, że pewnie, nie dość, ze ubrania będę musiał poczyścić to jak kot dłużej tam zostanie, to i cały kufer. Ale jakoś mnie to nie obchodziło, ważne było by Rian przyjechała i przyjedzie, choćby na dzień, po swojego kota. Po Magnusa na pewno przyjedzie.

Tak naprawdę nie zamierzałem, go teraz zabierać w kufrze, bo by się udusił biedaczek. Chciałem mieć dla niego klatkę, co nie było trudne, bo w sumie od czego jest transmutacja.
Zanim jednak otworzyłem kufer, odsunąłem się na znaczną odległość, by kot nic mi nie zrobił.

- No tak mogłem się spodziewać - jęknąłem, głaszcząc kota za uchem.
- Przecież bym cię wypuścił - dodałem, wyciągając przed siebie różdżkę i próbując przypomnieć sobie zaklęcie, które naprawi książkę.

- Magnus no - mruknąłem i zabrałem kota, otrzepując go i sadzając sobie na kolanach.
Uniosłem różdżkę i nakierowałem ją na strzępki książki - Reparo! - mruknąłem.
Kilka chwil po wypowiedzeniu zaklęcia przede w kufrze była położona cała książka.

- Auuu! - warknąłem na kota. Dlaczego on taki był. Tym razem wywróciłem cały kufer i wszystko leżało porozrzucane na podłodze, ale miałem to gdzieś.
Do pustego kupra zapakowałem kota i zamknąłem kufer.
- No i będziesz karmą - dodałem.

Słysząc jak kot zaczyna miauczeć, chwyciłem za kufer i wsadziłem go do łazienki, zamykając drzwi, by nie słyszeć kociej muzyki.
Gdy drzwi zostały przeze mnie zamknięte, od razu zacząłem ponownie składać ubrania, segregując je.

Po chwili układania ubrań znalazłem karteczkę. Gdy tylko ją zobaczyłem, wiedziałem, że to pismo Rian. Dopiero po chwili zorientowałem się dlaczego pod słowem "Rozumiem" jest kolejne mniejsze.
Po kilku minutach zrozumiałem, że to właśnie owe kilka słów znalazło się na spalonej karteczce.
Teraz już wiedziałem, że okropnie zrobiłem, ale wiedziałem też, że nie da się tego naprawić.

Wyciągnąłem kufer z łazienki i otworzyłem. Widząc kota, który udawał że umarł, zaśmiałam się cicho i wziąłem go na ręce. Podszedłem do okna i je otworzyłem szeroko.
- Szkoda, że trzeba się pozbyć ciała tego kota - mruknąłem jak najbardziej poważnie.

- Magnus! - warknąłem na kota i odciagnąłem go od siebie. A muszę przyznać że te jego pazury nie dość że były ostre to teraz zapewne pokryte moją krwią. Odrzuciłem kota na podłogę i ponownie zacząłem swoje pakowanie od zera, czując w klatce piersiowej tępy ból.

Z kotem jak na chwilę obecną miałem spokoj, więc ponownie zacząłem pakować się do kufra tym razem zacząłem od książek, a dopiero potem zacząłem układać na nich ubrania. Do wyjazdu zostało jeszcze kilka godzun więc wszystkiego nie musiałem teraz pakować. Zastanawiałem się czy jest sens dawać Rian swoją koszulkę, skoro zapewne teraz nie chciała mnie widzieć na oczy.

Gdy mniej więcej skończyłem pakowanie, popatrzyłem na Magnusa. No tak on zawsze musi coś niszczyć.
Zabrałem z podłogi mój plecak, który w sumie nie był nigdy używany i postawiłem go na biurku, przy którym następnie usiadłem. Wziąłem pergamin, a następnie pióro i zacząłem pisać. Gdy skończyłem, popatrzyłem na list i jego treść która brzmiała następująco: "Rian, nie chciałem Cię zranić, naprawdę, to nie było moim zamiarem, jednak nie umiem powstrzymać swojej irytacji i agresji nawet przy Tobie. Myślałem, że trochę inaczej nam to wyjdzie, ale jak widać jedyne co umiemy najlepiej to obrażać się na siebie i kłócić. Jednak teraz potrzebuje jasnej odpowiedzi od Ciebie. Czy jest sens bym wracał z Brazylii? Jeżeli uważasz, że lepiej bym nie wracał to najlepiej jakbyś o mnie zapomniała w jakikolwiek sposób. Chcę po prostu mieć jasną i klarowną wypowiedź, bo domyślanie się nie wychodzi nam obojgu.
~ Twój na zawsze, Tyler".
Pismo było lekko pochyłe, ponieważ już od dziecka uczyłem się tak pisać. Zwinąłem to w rulonik, owinąłem czarną tasiemką i włożyłem do plecaka. Następnie nie patrząc zbytnio na to co biorę, zebrałem ciuchy Rian i włożyłem wraz z wcześniej podgryzanym butem przez Magnusa do plecaka. Używając zaklęcia, zmniejszyłem plecak do takich rozmiarów by kot mógł spokojnie przenieść plecak. A następnie włożyłem go przez łapki Magnusa, tak że kotek miał plecak na grzbiecie.
- Magnus, zanieś to Rian, proszę - mruknąłem, patrząc na kota, a następnie otworzyłęm mu drzwi, by mógł wyjść.

Gdy kot wyszedł, nie zamknąłem drzwi tylko usiadłem na łóżku. Po kilku chwilach zobaczyłem, że kotek wraca z plecakiem, jednak na odwrocie mojego listu, była odpowiedź od dziewczyny. Szybko ją przeczytałem, a następnie chowając ten wypisany pergamin do szuflady wyjąłem nowy.
Napisałem szybko : " Nigdy nią nie będziesz. Nie dla mnie." właśnie miałem chować z powrotem do plecaka list, jednak chciałem wiedzieć jeno, a mianowicie: "Co oznacza, że nie zastanę tej samej Rian?", gdy tylko skończyłem, podpisałem się nazwiskiem i tak jak dziewczyna włożyłem do kieszonki plecaka, licząc, że tym razem zabierze swoje ciuchy.

Kot ponownie, przyszedł z karteczką i plecakiem, który tym razem był pusty. Delikatnie zabrałem plecak od kociaka, a następnie wrzuciłem pergamin do szuflady.
Gdy byłem blisko ściany, uderzyłem w nią najmocniej jak się dało. Nie powiem, że to nic nie bolało, bo bolało, jak cholera, ale mogłem się teraz skupić na bólu fizycznym.
- Mam do ciebie prośbę, jeżeli Rian wróci do siebie, to przyjdź do mnie ostatni raz - poprosiłem kota, patrząc w jego oczy. Teraz tylko od niego mogłem mieć informację, ewentualnie mógłbym wysłaś Shadow, ale nie było jak na razie sensu.

Nie rozumiałem za bardzo po co Magnusowi były moje bokserki, tym bardziej nie rozumiałem jego reakcji. Stwierdziłem, że jeśli nie przyjdzie do godziny, wyślę Shadow by sprawdziła gdzie jest Rian. Musiałem z nią pogadać o ostatniej treści listu.