Dormitorium Chłopców 1

— No... Zachowywałeś sie dziwnie... Pamiętasz to w ogole..? Zachowywałeś sie jakby... Jak nie ty. Musiałam na moment oddać ci magię... Wygląda na to ze magia w twoim przypadku nie jest tylko sobie magia..— odparlam.

- Zachowywałem się dziwnie, ponieważ ledwo Cię znałem, a ty odebrałaś mi moc. Jedną z najważniejszych rzeczy w moim dotychczasowym życiu - wytłumaczyłem, spoglądając na nią.
- Czyli, gdy oddałaś mi magię, a potem ona z powrotem do Ciebie wróciła, to została także we mnie, a mimo to ty na tym nic nie straciłaś. Dobrze rozumiem? - dopytałem, nie będąc pewien.

– Tak...— powiedziałam cofając sie i siadając na kanapie kiedy kolana zaczely sie pode mna uginać.
— Jak... Jak bardzo mnie nienawidzisz?

- Wiesz, że nic Ci ie zrobię - mruknąłem, patrząc jak się oddala.
- Naprawdę myślisz, że mógłbym Cię znienawidzić? - spytałem, wpatrując się w jej ciemne oczy.
- Nie nienawidzę Cię - odparłem, uśmiechając się lekko.
- Po prostu nie chce mieć tej magii w sobie - dodałem, spuszczając wzrok.

Nie chciałam zeby tak to wyszło ale na jego pytanie przytaknelam głowa. To właśnie on był ta osoba ktora mogła mnie znienawidzić najbardziej.
— Jesli chcesz... To ja usune. Ale potrzebuje czasu. — odparlam po chwili, mimo iż widziałam z czym to sie wiąże.

- Masz o mnie bardzo złe zdanie - westchnąłem krótko.
- Gdy usuniesz ją u mnie, uszkodzisz także swoją, tak? - spytałem, wiedząc, że wszystkiego mi nie mówi.

— Mm nie. — powiedziałam szczerze.
— Chcesz sie pozbyć tej cząstki czy nie?— zapytałam czujac jak pocą mi sie rece.

- Najpierw mi powiedz jakie jest ryzyko - mruknąłem.
Wiedziałem, że jakieś jest. Zawsze było. Zwłaszcza gdy chodziło o przekazywanie magii.

— Nie ma żadnego. — powiedziałam nie patrzac na niego.
— Tylko... bede musiała wyjechać na jakis czas...

- Nie rozumiem - odparłem, patrząc na jej twarz. Teraz już wszystko było dla mnie nie do pojęcia.
- Niby dlaczego? - spytałem.

— Amm... Tak po prostu. — powiedziałam uśmiechając sie lekko. Zdawałam sobie sprawe z tego ze bede musiała z nim zerwac i opuścić szkole. Bez magii nie mam co tu robic. A nie chce zeby potem myślał ze to jego wina. Nie kazdy chce mieć w sobie taka magię. Niektórzy nie maja wyjścia. Ale on ma.

- Rian, powiedz mi prawdę - mruknąłem i zszedłem z parapetu, podchodząc do dziewczyny.
- Wiem, że jest ryzyko, więc nie mów, że go nie ma - odparłam - Chcę je poznać - dodałem i usiadłem tam gdzie poprzednio kończyła się bariera, ponieważ nie zdawałem sobie sprawy, że już jej nie ma.

Na moment wstrzymałam powietrze kiedy ruszył w moja stronę. Zsunelam sie z kanapy i usiadłam przed nim po turecku, nadal udając ze bariera istnieje.
— Będziemy musieli sie rozstać na jakis czas. Dopoki nie skończysz szkoły... A potem... Nie wiem... Wiem ze nie chcesz dziewczyny ktora nie ma magii wiec... chyba wiecej sie juz nie spotkamy.. Wiem ze to zły moment ze powiedziałam ci o tym teraz kiedy zaczęło sie miedzy nami układać wręcz idealnie... ale tez wiem ze powinnam powiedziec o tym wcześniej...

Słysząc jej słowa wkurzyłem się jak nigdy dotąd. Wstałem i odwróciłem się do dziewczyny tyłem, a następnie zacząłem szukać wrokiem miejsca, gdzie mógłbym usiąść tak by nie widzieć dziewczyny.
- Zachowujesz się jak bachor - mruknąłem.
- Powiedziałaś, że nie ma ryzyka, a jednak jest - warknąłem.
- Ale w jednym się z Tobą zgadzam. Jeżeli teraz odejdziesz to już na pewno nigdy mnie nie spotkasz - odparłem i omijając dziewczynę szerokim łukiem, usiadłem z tyłu za kanapą.

Kolejny raz... Kolejny raz ciska we mnie słowami które bolą. Ale tym razem miał racje.
— Tak. Jestem bachorem... Głupim bachorem bez mózgu. — odparlam.
— Nie chce odchodzić. Dobrze to wiesz. Najchętniej przykulabym sie do ciebie wszystkim czym sie da... Ale osoba bez magii nie moze pozostac w zamku... A zeby zniszczyć cząstkę ktora jest w tobie, muszę zniszczyć swoja magię... Czesc siebie.

- Pytałem się kurwa wyraźnie - mruknąłem.
- Czy jest ryzyko, a na początku spytałem czy uszkodzisz swoją magię. Na oba pytanie odparłaś przecząco. I jak już zaczynam Ci ufać jak nikomu innemu, to mnie okłamujesz - westchnąłem.
- Mam już tego dosyć Rian - dodałem ciszej.

— Nie... Nie nie nie.. Błagam Tyler...— powiedziałam podnoszac sie z podłogi i powoli podchodząc do niego.
Ukleknelam na przeciwko niego i ujęłam jego twarz w dłonie.
— Nie chce żebyś sie męczył z czyms czego nie chcesz... — powiedziałam cicho. — Kocham cie nad zycie i naprawde jestem w stanie zrobic dla ciebie wszystko... Nie chciałam cie okłamać... Wierzysz mi?

Gdy poczułem, że kleka przy mnie i bierze w swoje dłonie moją twarz, zrozumiałem że bariera przestała istnieć.
- Nie - odparłem krótko, nie patrząc na nią.
- Możesz już iść - dodałem po chwili.

— C-co?— zapytałam gapiąc sie na niego.
— Nie wyrzucaj mnie Tyler... Prosze cie...— zaskomlałam. — Zrobie wszystko co mi każesz, tylko mnie nie zostawiaj... Dlaczego taki dla mnie jestes? Dlaczego nie potrafisz zrozumiec mojego zachowania?— zapytałam. — Prosze Cie Tyler... Ja bez ciebie nie chce zyc... Rozumiesz? Nie chce bez ciebie zyc...

- Nie wyrzucam - mruknąłem i zdjąłem jej ręce ze swojej twarzy.
- Ani Cię nie zostawiam. Daje Ci wybór - odparłem.
- Nie mówię, żebyś wychodziła, tylko jeśli chcesz to mozesz wyjść - westchnąłem.
- Jak widzisz nie potrafię - stwierdziłem - Nie potrafię zrozumieć dlaczego mnie okłamujesz i dlaczego tak bardzo chcesz się pozbyć magii - dodałem.

— Nie chce. Dobrze wiesz ze nie chce wychodzić. Chce byc przy tobie. Z toba. — powiedziałam cicho. — Wyjaśnię Ci to zaraz... Ale błagam... Postaraj sie chociaz uwierzyć ze nie miałam niczego złego na mysli... Przeciez nie robię tego dla siebie...

- Nie poczekaj, teraz to ty posłuchaj - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Gadaliśmy o tym, że masz być egoistką co oznacza, że masz patrząc na siebie, a nie tylko na mnie - odparłem.
- A pomyślałaś o tym, że zanim się dowiedziałem o tym, mogłem powiedzieć byś to zrobiła. I co wtedy? - spytałem.

Wpatrywałam sie w niego gdy zaczął mowic.
— Tyler... — westchnęłam cicho. — Zrozum cos... Widziałeś mnie w rożnych sytuacjach. Kiedy sie bałam, panikowałam, błagałam, byłam szczęśliwa i kiedy dzięki tobie doznawałam niesamowitej rozkoszy... — powiedziałam. — Ja u ciebie nie widziałam jednej rzeczy... Czegoś czego nigdy nie chciałam zobaczyc... Kiedy ja sie boje wiem ze mnie ochronisz, zadbasz o mnie.... Ale w momencie kiedy widze strach w twoich oczach... Nic innego nie ma znaczenia. Jest tylko paniczna potrzeba sprawienia by to zniknęło... Nie myślałam. Chciałam tylko żebyś przestał sie bać...

- Zrozum, że nie boje się o siebie - mruknąłem i chwyciłem jej rękę.
- Tylko o Ciebie - powiedziałem, patrząc jej w oczy.
- Dobrze wiesz, że zdarza mi się nie panować nad agresją a twoja moc w tym nie pomaga - odparłem

Poczułam jak łzy naplywaja mi do oczu po jego słowach. Spuscilam wzrok, ściskając jego dlon.
— To nic.... Poradze sobie...— powiedziałam cicho.
— Naprawde nie miałam nic złego w zamiarze... chciałam cie tylko uwolnić od tego ciezaru...

- Nie wiem czy sobie poradzisz - mruknąłem, ściągając jej dłoń.
- Wiem, że nie miałaś złego zamiaru... ale gdybyś to zrobiła to uwolniła byś się także ode mnie - odparłem

— Nie uwolnilabym... Nie jestem uwięziona. Jestem z toba z własnej woli.— powiedziałam.
— Prosze, nie przestawaj mi ufać... Nie chciałam cie okłamać... Ale wiem ze gdybym ci powiedziała prawdę, to nie pozwoliłbyś na to..

- Oczywiście, że Ci na to nie pozwolę - mruknąłem.
- Nie możesz ryzykować własną mocą - odparłem, przyciągając ją do siebie.
- Nie przestanę, ale nie okłamuj mnie, mówiąc że to dla mnie.

— Dobrze. Juz nie bede. — powiedziałam wslizgujac sie na jego kolana i obejmując niczym koala.
— Bede najwieksza egoistka na świecie... tylko nie denerwuj sie na mnie... Nawet nie wiesz jak sie wystraszyłam.. Dlatego nie powiedziałam ci ze bariera zniknęła...

- Mnie się wystraszyłaś? - spytałem, gładząc ją po plecach.
- Wiesz, że nic Ci przecież nie zrobię - mruknąłem, kładąc brodę na jej ramieniu.
- Wiem, że już jej nie było, gdy usiadłaś naprzeciwko mnie - dodałem.

— No... Właściwie to nie wiem...— powiedziałam cicho.
— Skad wiedziales?— zapytałam mocniej sie w niego wczepiajac.

- Twoja bariera miała określoną odległość. A ja usiadłem przy samym jej krańcu. Wiem o tym bo położyłem bluzę na jej granicy. A gdy zsunęłaś się na podłogę, przybliżyłaś się jednocześnie o kilka centymetrów, a nic mnie nie odepchnęło, więc...

— Ah... No tak..— powiedziałam cicho. — Az dziw w n je wykorzystałeś sytuacji i mnie nie udusiłes...— odparlam. — Miałeś okazje..

- Nie wiem czy w tamtym momencie o tym pomyślałem - zaśmiałem się cicho.
- Wtedy chyba nie dotarło do mnie, że mogę podejść i Ci cokolwiek zrobić - dodałem, całując ją w szyję.

— Kurde...— mruknelam. — Ale chyba teraz tego nie zrobisz prawda?— zapytałam lekko przesłodzonym głosem. Zamruczalam czujac jak jego wargi dotykają mojej szyi. Przeszedł mnie dreszcz nad którym nie zapanowałam.

Uśmiechnąłem się szeroko czując jak drży w koich ramionach i to nie z powodu zimna.
- No, nie wiem, nie wiem - szepnąlem w jej ucho.
- A powinienem? - spytałem.

— Powinieneś..— sapnelam przymykając oczy.
— Ale tego nie rób... Bo bedzie ci smutno tak samemu...— powiedziałam cicho.

- W sumie masz rację. Będzie dla mnie za cicho bez Ciebie - mruknąłem, przejechałem dłonią po mojej koszulce, którą miała na sobie.
- Ładnie Ci w niej - stwierdziłem - ale lepiej bez niej.

— No widzisz... zawsze mam racje...— odparlam znow drżąc mimowolnie.
— We wszystkim mi ładnie..— powiedziałam skromnie.
— Tak... Pod warunkiem ze ubrania które mam na sobie sa zdejmowane a nie rozrywane... ale tobie to chyba nie przeszkadza.

- Oj raczej nie zawsze - mruknęłam z uśmiechem.
- No skromna to ty jesteś - zaśmiałem się na jej stwierdzenie.
- Nie prawda - odparłem -rozrywanie jest lepsze niż zdejmowanie. Poza tym Tobie to nie przeszkadza - dodałem.

— Jasne ze nie przeszkadza. — odparlam. — Bo za każdym razem kiedy widzisz mnie naga, zaczynasz mnie pieprzyć samym spojrzeniem. Patrzysz z takim porządaniem ze az sie zastanawiam co ty takiego widzisz..

- Podobno i tak zawsze pieprzę Cię spojrzeniem - odparłem, oplatając dłonie wokół jej talii.
- Jak to co widzę? - spytałem, przekrzywiając głowę.
- To chyba oczywiste, że Ciebie - dodałem.

— No bo tak robisz...A juz szczególnie kiedy nie siedze przy tobie w WS... — odparlam.
— No to sie właśnie zastanawiam... To tylko ja.. A ty zawsze masz takie zwierzęce pożądanie w oczach..

- Wtedy zabijam spojrzeniem wszystkich, którzy na Ciebie spojrzą - odparłem.
- Nie Rian...To aż ty. A mam go nie mieć? - spytałem.
- Jak coś to tylko powiedz, a postaram się ograniczyć - westchnąłem.

— Nie!— krzyknęłam szybko po chwili orientując sie ze zbyt szybko zareagowlam. — To znaczy... Nie.. to dobrze. Bo patrzysz tak tylko na mnie. — odparlam. — To strasznie miłe uczucie kiedy cos dla kogos znaczysz.