Dormitorium Chłopców 1

Zaśmiałem się na jej gwałtowną reakcję.
- A niby na kogo miałbym patrzeć tak samo, skoro to ty mnie pociągasz? - spytałem.
- Wiesz...Nie ma tu ciekawych dziewczyn poza Tobą - odparłem.

Odsunęłam sie odrobine i spojrzałam na niego mrużąc oczy.
— Czyli jestes ze mna bo w szkole nie ma lepszych dup ta?— zapytałam warczac na niego. — Zapamietam sobie...

- No tak, a co ty myślałaś? - spytałem, drażniąc się z nią.
- To chyba było oczywiste - dodałem.

— No ja myślałam ze... Jestes ze mna bo nie byłam ruchana tyle razy co reszta... No wiesz..— odparlam. — Całe zycie w błędzie...Dobrze chociaz ze Magnus mnie kocha... Albo kochał..

- No to niby też. Ale o tym dowiedziałem się po fakcie - mruknąłem.
- No widzisz. Życie nie jest takie proste - odparłem.
- Jak Magnus Cię już nie kocha to ja nie wiem...

— Zycie jest bardzo proste. Tylko ty skomplikowany. — odparlam.
— Słyszał co wczoraj powiedziałam. — dodałam po długiej chwili. — Ze go oddam. Ze wybrałam ciebie.

- Chyba na odwrót - mruknąłem.
- Skąd wiesz, że słyszał? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Widzisz mówiłem, że to zła decyzja - odparłem.

— Nieprawda. — mruknelam.
— Bo wiem ze stał pod drzwiami z patyczkiem. — wyjaśniłam. — Patyczek kilka razy zadzwonił. — dodałam.
— To dobra decyzja... Dobry wybór...

- I nie wstałaś, by go wygonić? Ja bym tak pewnie zrobił, by Damon nie musiał słuchać tego wszystkiego - odparłem.
- Najgorsza decyzja i kompletnie zły wybór - dodałem.

— Nie mogłam wstać bo gdybym to zrobiła i po otwarciu drzwi zobaczyłbyś Magnusa to pomyślałbym ze go tu wezwałam bo go wybrałam. A ja nie chciałam żebyś tak myślał. — powiedziałam cicho.
— Moze dla ciebie. Ja nareszcie odzyskuje swoje szczescie.

- Pomyślałbym tak jeśli byś go wypuściła albo z nim wyszła, tak to jedynie czekałbym na odpowiedź - mruknąłem.
- W tym momencie nie wyglądasz na szczęśliwą tylkl smutną - odparłem

— Nie. Nieprawda. Jestem szczęśliwa. Mag to tylko kot. — powiedziałam, wtulajac sie w chłopaka zeby nie patrzeć na niego.

- Wcale tak nie myślisz - odparłam, nie obejmując jej.
- A tym bardziej tego nie czujesz. Jesteś do niego bardziej przywiązana niż do kogo innego - mruknąłem.

— Właśnie. Przywiązana. Tylko to. — odparlam. — Ciebie kocham. I nie chce cie stracić. Po prostu przykro mi bo jemu jest przykro... Wie ze go nie lubisz i dlatego sobie poszedł.. Przejdzie mu.

- Nie to, że go nie lubię - mruknąłem.
- Mam nadzieję, że mu przejdzie, bo wtedy już nie będziesz przybita - odparłem.

— Ale nie przepadasz za nim. Na jedno wychodzi. — odparlam. — Nie jestem przybita... Naprawde. — dodałam. — Jest dobrze.

- Tego też nie powiedziałem - mruknąłem.
- Okłamujesz mnie znów - odparłem, przejeżdżając dłonią po twarzy.
- To dlaczego gdy wyszedł, poszłaś do łazienki, a jak wróciłaś zaczełaś płakać? - spytałem.

— Okres mam. — mruknelam. — To sobie płacze czasami jak człowiek...

- Naprawdę? - spytałem, przekrzywiając głowę i wpatrując się w jej oczy.

— Nie. — odparlam wzdychając.
— Mag nie był sobą. Burczalo mu w brzuszku i miałam wrazenie jakby sie ze mna zegnal... Zrobiło mi sie przykro..

- To dlaczego za nim nie poszłaś? - spytałem zdezorientowany.
- W tej chwili masz wstać i do niego iść. Nawet tak ubrana - dodałem.

— No bo chciałam zostac z toba. — powiedziałam logicznie.
— Co? Dlaczego?

- Jaka ty nie kumata jesteś - mruknąłem, łapiąc się za głowę.
- Nie pytaj, po prostu idź - odparłem, zdejmując ją z kolan.

— No... No ale o co ci chodzi...— zapytałam troche urażona, wstając.
— No moge sobie isc jak chcesz ale zeby zaraz niekumata..

- A jak mam Ci to inaczej powiedzieć? - spytałem.
- Dobra to może inaczej - zastanowiłem się.
- Rusz tą swoją słodką dupeczke i przeproś gburowatego kota w trymigach - odparłem.

— Sam jestes gdburowaty. I do tego bałwan. — powiedziałam i uderzyłam go w ramie.
— To ciebie sie boi a nie mnie...

- Mnie każdy się boi - mruknąłem.
- Ale to nie ja wybrałem kogoś innego - odparłem - więc to nie na mnie jest obrażony - stwierdziłem.

— Teraz to jestes niesprawiedliwy. Myślałam ze chociaz troche docenisz to co zrobiłam. — odparlam cicho.
— Ale chyba muszę przywyknąć do tego ze wszystko jest zawsze moja wina. — dodałam po czym wyszłam z dormitorium by odszukać syna.

- No nie wiem - mruknąłem.
Gdy dziewczyna wyszła wstałem i podszedłem do okna otwierając je na oścież.
Wychyliłem się przez nie i zacząłem wypatrywać jakiegoś ruchu.
Jednak nie widząc go, zagwizdałem głośno i w tym momencie zobaczyłem jak Damon biegnie z Zakazanego Lasu.
A więc to tam czegoś szukał.
Widząc, że usiadł na pustym polu i zaczął patrzeć w moje okno, kiwnąłem głową do środka, a pies od razu pobiegł w stronę zamku.

Po kilku minutach wpadł do pokoju psiak. No dobra chyba jednak nie psiak, skoro gdy na mnie skoczył to zdołał mnie przewalić.
Uniosłem się najpierw na łokciach, a potrm usiadłem po turecku i zacząłem drapać Damona za uchem.

Otworzyłam drzwi dormitorium, wchodząc do srodka i prawie parując ze złości. Przy okazji cała uciekałam woda i miałam kilka małych wodorostów we włosach. Od razu ruszyłam do łazienki, zatrzaskując drzwi. Dopiero wtedy do dormitorium wszedł przemoczony ale zadowolony jak nigdy Magnus i usiadł tuz przy drzwiach, bojąc sie zeby Tyler go nie wywalił nim wroce.

Widząc w jakim stanie jest dziewczyna zacząłem się śmiać, bo widziałem też jak bardzo wkurwiona była.
Później za dziewczyną wyszedł kot i usiadł jak gdyby nigdy nic przy drzwiach.
No miałem ochotę napuścić na niego Damona by rozerwał go na strzępy przez to, że siedział przemoczony a woda dalej z niego skapywała.
Nawet z tej odległości wyczułem okropny zapach.
Odsunąłem się lekko od psa i wstałem gwałtownie. Podszedłem do drzwi od łazienki i uchyliłem je.
- Zmykaj - mruknąłem, a gdy tylko kot znalazł się w łazience, zamknąłem drzwi.
Za pomocą magii pozbyłem się nadmiaru wody, a następnie usiadłem na kanapie, na której zaraz po mnie wyłożył się Damon, tak że zajął całą kanapę.

— No i czego tu chcesz?— zapytałam kiedy Mag wszedł z patyczkiem i spojrzał na mnie. Upuścił patyczek i podszedł do prysznica, drapiąc lapka w kabinę. — No wiem. Śmierdzimy. Przez ciebie. — warknelam zdejmując koszulke i wchodząc pod prysznic by wykapać siebie i jego.

Kwadrans pozniej wyszłam z łazienki owinięta w ręcznik. Magnusa wysuszylam za pomocą zaklęcia przez co jego sierść zrobiła sie lekko puszysta i wygladal jakby był jeszcze większy.
— Zlaź. — mruknelam do Damona, wycierając włosy małym ręcznikiem. — Zlaź bo położę sie na tobie. — powiedziałam zerkając na Magnusa ktory wyglądał zza futryny w łazience.

Popatrzyłem się na dziewczynę, która kazała Damonowy zejść z kanapy, a on zamiast zleźć, położył się na plecy wyciągając łapy w górę.
Widząc, że przy dziewczynie nie ma kota, spojrzałem na łazienkę, przez którą wychylał się Magnus albo raczej coś bardzo puchatego.
Widząc go o mało nie wybuchnąłem śmiechem, dlatego odwróciłem spojrzeniem do twarzy Rian.

— Mozesz sie śmiać. Wszyscy wiemy jak wyglada... On tez. — odparlam zerkając jeszcze na kota ktory nie chciał wyjsć gdy go wolałam.
— Damon, kurwa Zlaź bo cie zrzucę.

- Wiesz śmiać to się mogę z tego jal mordujesz mojego psa wzrokiem - odparłem z szerokim uśmiechem, którego już nie mogłem ukryć.
Spojrzałem na psa, który nie zamierzał się ruszać, a następnie powróciłem wzrokiem do dziewczyny.
- Chyba Ci się nie uda - mruknąłem.

Westchnęłam po czym machnięciem dłoni zrzuciłam psa na podloge ktory wstał i otrzepał sie szybko. W tym czasie usiadłam na kolanach mojego Puchona i pokazałam jezyk Damonowi.
— Cos mówiłeś Borsuczku?— zapytałam patrzac na Tylera i nawiazując do godła jego domu.

Patrzyłem na to jak Rian zciąga z kanapy Damona, który od razu jak tylko dziewczyna usiadła na moich kolanach, ponownie wskoczył na kanapę.
- Tak - mruknąłem - Chyba za dużo miejsca zajmujesz - zaśmiałem się.

— Ja?— zapytałam unoszac brew. — Naprawde? Twoj pies jest wyżej w hierarchii niz ja?— dopytalam wpatrując sie w Tylera.

- No nie wiem, nie wiem - odparłem, kładąc dłonie na jej biodrach.
- A jak myślisz? - spytałem, przelatując po jej ciele wzrokiem, a następnie obluzując wargi

— No teraz to juz sama nie wiem...— mruknelam patrzac na niego. — Z tego co wi.. Aua! — zapiszczałam kiedy Damon zadrapał mnie w udo. — No co... Idz sie połóż na lozko No...

- Jakie to cudowne gdy się o mnie bijecie - zaśmiałem się.
- Chyba musisz się przebrać w coś innego i przy okazji przemyć ranę - odparłem, całując dziewczynę krótko w usta.
- A ty - zwróciłem się do psa - nie rób tak, bo ją to boli, a jak nie to nie będziesz już tu spał - mruknąłem, patrząc psu w oczy i szukając w nich zrozumienia.

— Ja sie o nikogo nie bije. — mruknelam.
— Bede sobie chodziła w tym w czym chce.. Nawet bez niczego. — powiedziałam całując chłopaka po szyi.
– Zawołaj Magnusa... — poprosiłam. — Nie badz dla niego oschły... On cie lubi..

- Lepiej jak założysz coś co bardziej Cię zakrywa - odparłem, odchylając głowę do tyłu.
- To ty chyba nie wiesz co robił przed wyjazdem do Brazylii - mruknąłem, poprawiając ją na sobie.
- Ale dobrze, niech Ci będzie - westchnąłem i przekręciłem głowę w stronę kota.
- Chodź tu Magnus - zawołałem kota, patrząc to na puchatą kulkę to na jego a właścicielkę.

— Kto? Mag?— zapytałam nie przestajac go całować po obojczykach. Po chwili za Tylerem pojawił sie Magnus ktory wskoczył na oparcie kanapy i lekko otarł pyszczkiem o ucho chłopaka.