Skrzydło szpitalne

Wszedłem do pomieszczenia, do którego niedawno przeniosłem Ślizgonkę, jednak widok, jaki tam zastałem był niecodzienny.
- No proszę, proszę jednak zdecydowałaś się coś zjeść - mruknąłem opierając się o nogi łóżka
- Dla twojego dobra, zostaniesz dłużej - odparłem

Gdy tylko drzwi sie otworzyły... Moje głupie serduszko znow przyspieszyło.
— Tyler!— powiedziałam krztusząc się lekko sokiem ktory miałam w ustach. Odkaszlnelam i spojrzałam na niego.
— Kazała mi. — mruknelam nie zamierzając mowic mu jaka była grozba...
— Dlaczego dłużej? — zapytałam podejrzliwie. — Jest dobrze. Niedługo wyjdę i bede cie napastować.

Zaśmiałem się na jej reakcje, gdy mnie zobaczyła
- Cieszę się, że chociaż jej słuchasz - odparłem uśmiechając się
- Dłużej, bo pobyt tutaj dobrze ci służy, ale już nie mogę się doczekać aż zaczniesz mnie napastować - mrugnąłem do niej okiem.

— Ruda mi grozi...— mruknelam.
— Jak się przesuniesz to moge cie nawet teraz napastować. — powiedziałam odkladajac tace na szafke.
— No chodź

- Najpierw zjedz - odparłem
- Nie mam bladego pojęcia czym ci zagroziła, ale jeżeli to działa to może ci grozić tak cały czas - mruknąłem i usiadłem w nogach łóżka

— Juz sie najadłam. — powiedziałam szybko, patrzac na niego jak podekscytowane dziecko.
— To wcale nie jest zabawne... Nawet tak nie żartuj bo jem na sile i to wcale nie jest przyjemne

- A ile zjadłaś? - spytałem, patrząc na tacę
- Ale ja nie powiedziałem, że jest zabawne - mruknąłem, patrząc na nią jak na idiotkę
- Powiedz mi co powiedziała pielęgniarka. Co się z Tobą dzieję? Jak Ty mi nie powiesz to jej zapytam - dodałem szybko

— Nie wiem. Dość duzo. — powiedziałam spoglądając na tace.
— Wiem ze nie powiedziałeś, nie gap sie tak. Chodziło mi o to ze głupie sugestie ze mam tu zostac dłużej...— mruknelam. Zaczynałam sie mocno irytować.
— Nic sie ze mna nie dzieje. O co ci znowu chodzi? Jesli nie chcesz tu siedzieć to nie musisz. Miałeś przyjść to przyszedłeś. Mozesz juz isc i zająć się kims innym. Nie musisz tu juz przychodzić. — powiedziałam i sięgnęłam po puchar z ktorego zaczelam pic bez przerwy małymi łykami.

- Jakbyś została tu dłużej zaczęłabyś normalnie jeść, jak wcześniej - odparłem
- O to mi chodzi, że coś się dzieje, ale nie chcesz mi powiedzieć co - powiedziałem spokojnie
- Przyszedłem tu i zostanę tutaj dłużej, więc mnie nie wyganiaj - wyjaśniłem - Ale jeżeli przeze mnie nie jesz to wyjdę stąd i nie wrócę - dodałem
- Poza tym mam dosyć naszych kłótni - westchnąłem

Tłumaczenie czegokolwiek temu człowiekowi nie miało sensu. Naprawde nie miało sensu. On mnie w ogole nie słuchał. W ogole. "Chuj z tym Rian ze nie mozesz zjeść wiecej. Zacznę sie obwiniać ze nie jesz a wtedy ty zaczniesz jeść az się porzygasz."
Sięgnęłam po tace z powrotem i zaczelam jeść, przezuwajac wszystko powoli.
— Ja tez mam dość tych kłótni... Dość tego..

Popatrzyłem na tacę, którą zabrała że stolika i postawiła na swoich kolanach.
- Nie chodziło mi o to, żebyś teraz jadła, tylko żebyś ogólnie zaczęła jeść - powiedziałem przesuwając się do niej i zabierając z jej kolan tacę, odstawiając ją na stolik.
- Rian czy Tobie znów zaczęła się anemia? - zadałem pytanie, które chciałem zadać od chwili gdy tu przyszedłem

Spojrzałam na niego z wypchanymi policzkami gdy zabrał mi tace.
Patrzyłam na niego zastanawiając sie nad odpowiedzią.
— Dlaczego o to pytasz?— zapytałam w koncu gdy połknęłam wszystko.

- Ponieważ jest to ważne pytanie - odparłem - poza tym wypadało bym wiedział, że jesteś na coś chora, nie uważasz? - spytałem, patrząc na nią
- Wiem, że osoba, która się Tobą zajmuje, powiedziała Ci dziś dużo rzeczy związanych z tym dlaczego tu jesteś - wyjaśniłem - ale szanuję twoją decyzję i nie pójdę do rudowłosej, bo nie muszę wiedzieć wszystkiego o Tobie. Jeżeli nie chcesz mi mówić co się z Tobą dzieje to Cię nie zmuszam - mruknąłem, wpatrując się w jej oczy.

— To nie jest zaraźliwe z tego co mi wiadomo. — powiedziałam.
— Masz racje... Ty nie musisz wiedziec o mnie czegokolwiek..– dodałam. To ja muszę... Ja chce wiedziec o tobie wszystko...
— Wyglada na to ze anemia wraca. Ruda jeszcze nie jest pewna ale twierdzi ze wroci. — powiedziałam spuszczając wzrok.

Popatrzyłem na nią z niedowierzaniem
- Nie chodziło mi o to czy się zarażę - odparłem przysuwając się do niej
- Rian, możesz coś zrobić by nie wróciła? - spytałem łapiąc ją za podbródek

— Kto?— zapytałam i w tym samym momencie zrozumiałam. — A... No... Niekoniecznie. Nie wiem ile wiesz o anemii... Ale moja dotyczy... Przynajmniej dotyczyła. To się moze zmienic... Moja dotyczyła spadku żelaza. Mam jakis chory niedobór... Po jej wyleczeniu... no przez jakis czas nie brałam leków. Wydaje mi sie ze zapobiegnięcie jest mało możliwe... Ale wyleczenie tak. Trwa to jakis czas... Ale jest to możliwe.

- Czyli będziesz musiała brać leki, tak? - spytam, cały czas trzymając ją za podbródek
- Jak zaczniesz brać leki, to będziesz musiała mi powiedzieć jak reagujesz na stres - dodałem
- Poza tym chyba warto byś się wyleczyła - odparłem, puszczając jej podbródek

— Teoretycznie..— powiedziałam.
— Dlaczego? Na stres reaguje jak reaguje....— noe bardzo wiedziałam o co mu chodzi.
— Warto... Moze warto..

- Już ja o to zadbam, żeby i praktycznie było - mruknąłem
- I niech tak zostanie - odparłem
- Nie może tylko na pewno warto - dodałem - Jak w ogóle możesz dopuszczać do siebie inną myśl

– Jak?— zapytałam podnoszac wzrok na niego ze swoich dłoni złożonych na kołdrze.
— Normalnie. — powiedziałam i zasmialam się pod nosem. Podciagnelam kolana do piersi i objęłam je ramionami.
— Nie musisz tu siedzieć. Wszystko ze mna dobrze. Troche eliksirów, diagnoza doktor Quinn* i wroce do codzienności. I do użytku. — dodałam.


*Amerykanski serial opowiadający o lekarce ktora otworzyła własna praktykę w małym miasteczku. Akcja serialu toczy się w Colorado Springs krótko po zakończeniu wojny secesyjnej.
Żartobliwe porównanie Anastasii do dr Quinn, ktora zawsze miała na wszystko lekarstwo i sposób.

- Nie muszę, ale chcę - wyjaśniłem - a ty znów mnie wyganiasz - odparłem spoglądając w dół
- Do użytku? - spytałem - Czyjego? Chyba Magnusa - dodałem

— Nie wyganiam! Tylko nie chce żebyś tracił czas. — odparlam.
— Nie. — zdziwiłam się jego słowami.
— Twojego

- Uwierz mi nie tracę, ale jeżeli mnie tu bie chcesz to naprawdę wystarczy jedno słowo, a mnie nie będzie odparłem
- Przecież gadamy, w każde chwili mogę Cię pocałować, więc chyba jednak do użytku Magnusa, bo widać że już nie może znieść mojego widoku - powiedziałem, spoglądając to na kota to na dziewczynę

— Juz nie bede się powtarzać bo coraz bardziej mnoe to poniża. — prychnelam kręcąc głowa.
Popatrzyłam na kota gdy znow o nim wspomniał. Zwierze wstało i zaczelo chodzic przy Puchonie jakby na niego polował.
— Taa... ostatnio cie chyba nie lubi...

- No co ty, nie widać - mruknąłem
- Na następny rok albo przywiozę psa, albo kupię mu samice - odparłem - przynajmniej wtedy będę miał Cię całą dla siebie - dodałem
- Nie wiem ile jeszcze będziesz tu siedzieć, ale mam nadzieję że szybko wyjdziesz ...

— Psa? Chcesz napuścić na moje dziecko PSA?!— zapytałam oburzona.
— Przeciez mas mnie cała dla siebie...— Magnus wszedł mu ma kolana i usiadł przodem o niego, zadzierając łepek w gore i wbijając żółte ślepia w Tylera.
— A co? Twoje lozko za mna tęskni?— zażartowalam.

- Może - odparłem, uśmiechając się do niej, a następnie popatrzyłem na kota siedzącego teraz na mnie
- Nieprawda, nie jesteś cała moja - mruknąłem - jesteś też jego - powiedziałem i pogłaskałem Magnusa po główce
- A co jeśli tak właśnie jest? - odpowiedziałem, pochylając się do niej, jednocześnie uważając na kota

— Spróbuj tylko...— mruknelam mrużąc oczy. — Jak to zrobisz...To wtedy twoj.... Twoj pies bedzie miał szlaban na moja kocice...— uniosłam znacząco brew bawiąc się metafora.
— To moje dziecko. Troche muszę byc jego...— odparlam.
— Hm.... To twoje lozko musi poczekać. Myślałam ze ty sie steskniles moze...

- Może by się polubili - odparłem - Poza tym nie twoja kocica nie wytrzymałaby bez mojego psa - mruknąłem, śmiejąc się i przejechałem dłonią po jej policzku
- Ja też się stęskniłem - powiedziałem szczerze - Cholernie tęskniłem, ale nawet nie mogę Cię pocałować - odparłem smutno, wskazując na puszystą kulkę.

– Jak widać wytrzymuje juz kilka dni... zaczyna się przyzwyczajać...— mruknelam. Przymknelam oczy gdy pogłaskał mnie po policzku. Otworzyłam je na kolejne słowa starszego i uśmiechnelam sie. Złapałam go za koszulke i przyciagnelam go, jednocześnie się pochylając i pocałowałam go.
W ułamku sekundy poczułam piekący ból w policzku. Odskoczylam szybko od chłopaka, łapiąc się za policzek na którym pojawiło sie piec cienkich zadrapań a na nich kropelki krwi. Tyler miał taki sam ślad na policzku.
— Magnus!— krzyknęłam wściekła na kota ktory juz syczał na Tylera. – Jestes niegrzeczny! Cholera...Przepraszam. — powiedziałam szybko, podnoszac się odrobine zbyt gwałtownie z lozka przez co zakręciło mi sie w głowie ale i tak podeszłam do szafki w ktorej znajdowały się waciki, gaziki itd. Wzięłam jeden i butelke z woda utleniona po czym wróciłam do chłopaka. — Przepraszam.. wcześniej tal noe robił. — nasaczylam wacik i przyłożyłam do policzka Tylera.

- Niech się nie przyzwyczaja - odparłem i chciałem coś jeszcze dodać, ale zostałem przyciągnięty przez dziewczynę, która szybko złączyła nasze usta. Jednak zaraz po tym poczułem lekkie pieczenie na policzku i zostałem odepchnięty przez dziewczynę, dopiero wtedy zobaczyłem że oboje mamy taki sam znak na policzku, zrobiony przez Magnusa, który już się nastroszył i zaczął na mnie syczeć.
- Nie masz za co przepraszać - mruknąłem, widząc jak dziewczyna gwałtownie wstała, chciałem ją zatrzymać ale gdy miałem już to zrobić była przy stoliku biorąc potrzebne rzeczy. Wiedziałem że teraz może zapiec lekko i się na to przygotowałem jednak mimo wszystko nic nie poczułem czyli zadrapanie nie mogło być głębokie
- Wiesz przyzwyczaiłem się do tego, bardziej mnie martwi że Tobie też to zrobił - dodałem, zabierając jej z rąk wacik i przekręcając go na czystą stronę.
- Mogę ? - spytałem i wystawiłem dłoń z wacikiem w stronę jej policzka, nie dotykając go.

Przytaknelam głowa patrzac na chłopaka.
— Po prostu... Moze cos mu jest ze tak się zachowuje...— powiedziałam niepewnie, spoglądając na kota.
— Przepraszam... Postaram sie zeby się nie zbliżał so ciebie..

Przejechałem wacikiem, delikatnie po pięciu zadrapaniach na jej policzku
- Nigdy się Tobą z nikim nie dzielił - odparłem spokojnie - Nie dziwię mu się że tak bardzo mnie nie lubi. Zabieram mu Cię na całe dni, a oddaję tylko w nocy, co jest dla niego za mało - wyjaśniłem
- Żeby on się nie zbliżał do mnie, musielibyśmy przestać się spotykać - odpowiedziałem - Lepiej, żebyś go nauczyła, że w takich momentach może mnie drapać ile wlezie, ale Ciebie ma nie tknąć - dodałem i gdy tylko skończyłem obmywać jej ranę, odłożyłam wacik na stolik.
- Mówiłem, że ze mną są same problemy - powiedziałem smutno.

— To kot... Kocham go ale... Wiem ze nie chcesz tego sluchac... ale ciebie kocham bardziej. I jesli trzeba bedzie ro zamknę go w dormitorium. — powiedziałam. — Nie chce zeby dotykał cie ktokolwiek inny. Nawet moj kot. — nachylilam się i pocałowałam go w nieuszkodzony policzek.
— Hej...— powiedziałam cicho lekko się odsuwając. — Nie ma z toba ŻADNYCH problemów. Rozumiesz?

- Ależ ty zazdrosna jesteś - mrukąłem - Nawet o własnego kota - dodałem ze śmiechem - Dobrze wiesz, że nikt poza Tobą mnie nie dotyka - odparłem - A do tego, że mnie kochasz zdążyłem się przyzwyczaić, pewnie nawet nie wiesz, ale zanim zemdlałaś też to powiedzialaś - mruknąłem
- Rian, naprawdę dziwię się, że zakochałaś się właśnie we mnie. Po dłuższej znajomości sama zobaczysz że więcej będziesz miała przeze mnie problemów niż przyjemności z bycia ze mną...

Usiadłam po turecku i słuchałam go dalej. Pochyliłam się lekko do przodu. Zerknęłam na kota siedzacego za mna. — Drgnij tylko...— mruknelam i znow spojrzałam na Tylera.
– Jestem zazdrosna nawet o ciuchy które masz na sobie... A nawet jesli ich nie masz... Jestem zazdrosna o powietrze które cie otacza. — powiedziałam cicho.
— Chce mieć nawet problemy. Pod warunkiem że dotyczą ciebie. — powiedziałam i wyprostowalam się.

Słuchałem jej z uśmiechem na ustachach, spojrzałem na Magnusa, który nadal siedział na podłodze i pochyliłem się do niej.
- Mówiłem Ci, że jesteś cholernie seksowna, gdy jesteś zazdrosna? - spytałem
- Wiesz, że zazwyczaj gdy nie mam na sobie ubrań jesteś bliżej mnie niż powietrze - dodałem
- A do tego jesteś słodka - mruknął i szybko cmoknąłem ją w usta, tak by Magnus nic jej znów nie zrobił.

— Cos wspominałeś...— zamruczalam z uśmiechem.
— Powinieneś ich teraz nie mieć. — dodałam i zasmialam się gdy szybko mnie cmoknal.
— Naprawde powiedziałam ze cie kocham? Zanim odleciałam?

- Już mówiłem jak ja bym ich nie miał to ty też i raczej siedzielibyśmy u mnie albo u ciebie - odparłem
- Tak - zaśmiałem się - Nawet nie chcę wiedzieć co by się stało gdybym wyszedł, nie pytając się ciebie jak się czujesz

— Whh... A ja liczyłam na jakis dziki seks w dziwnym miejscu..— powiedziałam.
— Nic by nie było. Ocknelabym sie a potem poszła spac. I tyle.

- Przykro mi nie dziś, ale jak będę wiedział kiedy wychodzisz stąd, to spokojnie spełnię twoje oczekiwania - mruknąłem
- W takim razie cieszę się że tam byłem - odparłem

— No nie wiem...— powiedziałam kładąc się na lozku i rozkosznie przeciągając. — Ciezko mnie zaspokoić...— zamruczalam.
— Ehh... Przecież bym nie umarła

- Uwierz mi ja tego dokonam - odparłem - zresztą Ty dobrze o tym wiesz - wstałem i nachyliłem się nad nią
- stwierdził bym nawet iż nie tyle dobrze, co doskonale - dodałem uśmiechając się łobuzersko.
- Uwierz mi wyjdziesz tylko stąd, a jak bedziesz miała siłę będziemy to robić w każdą porę dnia, w innym miejscu

— Słuchaj... No nie wiem... To było juz dawno temu... Zaczyna mi to uciekac z pamięci...— powiedziałam patrzac na niego gdy sie nachylił.
— Tak tak... Na pewno...— mruknelam. — Chcesz się położyć obok?

- To zdążę Ci przypomnieć skarbie - odparłem uśmiechając się diabelsko
- Oj widzę że w to wątpisz - mruknąłem
- Nie dziękuję, na razie postoję - dodałem