Wielka Sala

- I perfekcyjnie rozpalać, mimo potrzeby zjedzenia popcornu - odpowiedziałem z rozbawieniem i pocałowałem ją w usta krótko. Ugryzłem znów jabłko.

Miałam na sobie szatę, więc w ramach wymówki, przykryłam nią Isobel. Włożyłam rękę w to samo miejsce, opuszkami palcóe przejeżdżając po jej bieliźnie.

Wręcz z niedowierzaniem spojrzałam na pomysł Nelly i zadrżałam od jej dotyku, wzięłam oddech, starałam się nie jęknąć od jej dotyku, ale było ciężko. Jeden cichy wyrwał mi się spomiędzy ust.

Patrzyłam jak jego żuchwa porusza się, podniecało mnie coś takiego... Mógł dostrzec mój błagalny wzrok i spierzchnięte, suche usta, które były tylko podrasowane czerwoną szminką i wręcz prosiły się o dłuższy i namiętny pocałunek.

Widziałem kątem oka jej reakcję i wzrok, celowo nie reagowałem tylko jadłem dalej jabłko, czekając na jej inicjatywę, której byłem ciekaw.

Delikatnie pocierałam to miejsce, nie decydując się na nic więcej. Nie chcę wylecieć ze szkoły, ale widok Isobel, która praktycznie dochodzi przy mnie od zwykłego masowania pewnych sfer, jest taki śmieszny i słodki, ale zarazem kuszący.

- Lubisz się mną bawić i patrzyć na moje podniecenie, prawda? - zapytałam jej cicho wciąż mając zamknięte oczy.

Zignorował mnie po raz kolejny, a ja nie zamierzam się znowu prosić. Nalałam sobie soku z jagodami, opierając się łokciami o stół i patrząc gdzieś przed siebie.

Zaśmiałem się i złapałem jej podbródek palcami, zmuszając do spojrzenia na mnie i pocałowałem namiętnie i gorąco, długo.

- Uwieeeelbiam to robić. - przeciągnęłam sylabę i położyłam jej rękę na szacie, którą była okryta - Jednak jeszcze bardziej lubię jak pozostajesz w niedosycie. - mruknęłam jej do ucha.

Uśmiechnęłam się, podczas gdy Azazel połączył nasze usta ze sobą. Pragnęłam więcej i więcej, lecz wszystko z należytym rozsądkiem. Przegryzłam lekko jego mokrą od pocałunku wargę, przejeżdżając następnie po niej językiem. Zakończyłam walkę naszych ust pozostawiając na nich pół tuzina, krótkich buziaków. Spojrzałam w jego oczy z uśmiechem, tak szerokim i przyjaznym na jaki było mnie stać.

Nie odpowiedziałam, bo naszedł mnie pomysł. W zemście opuściłam rękę między jej nogi i bezpośrednio, intensywnie, zaczęłam pocierać kobiecość Nelly. Uśmiechnęłam się łobuzersko.

Odpowiedziałem jej czułym, równie pełnym emocji jak jej uśmiechem. - Kocham Cię, Annabelle de Violine - szepnąłem i pogłaskałem ją po włosach.

Nie dałam po sobie poznać swojego podniecenia, które rosło z każdą chwilą. Byłam mistrzynią w ukrywaniu emocji i uczuć. Uśmiechałam się w jej stronie triumfalnie.

- Obrażam się na Ciebie - mruknęłam ponownie wtulając się w nią i totalnie chowając się w jej szacie. Nie było mnie widać aż.

Po moim ciele przeszła fala ciepła i niepokojący dreszcz, który rozlał się po całej mojej skórze. Uśmiechnęłam się mimowolnie, tępo patrząc w w miejsce na przeciwko mnie. Zastygłam w miejscu kiedy jego ciepły oddech łaskotał moje ucho, tak przyjemnie i kojąco.

Po prostu ja objąłem i się rozejrzałem po sali. - A gdzie jest Isobel? - zapytałem zaskoczony. Trzymałem Annabelle za rękę.

Siedziałam cicho, obejmując Isobel. Niemal niedotleniając się ze śmiechu, który dusiłam w sobie.

Wysunęłam z rozbawieniem samą głowę z szaty. - Haloooo, na łazarski rejon wbił oto rak Nelly aka druga głowa! - zawołałam z dumą.

Nie interesowało mnie nic wokół, tym bardziej dziwne zachowanie rudowłosej i białogłowej anorektyczki. Napawałam się męskim zapachem w objęciach mojego ukochanego, co chwilę wtulając się mocniej.
Znam go dwa dni, niecałe. Oby ten mój pośpiech nie wywołaj u mnie jakichkolwiek ataków, łez, niechcianych wspomnień. Cieszyłam się chwilą...

Po. Prostu. Zrobiłem. Facepalm. Słysząc. I widząc. Siostrę.
- Czymś się martwisz, kochanie? - zapytałem dziewczynę.

Zadławiłam się śmiechem, kiedy Isobel wysunęła głowę spod szaty.
- Tak w ogóle to... nie jesteś śpiąca? - zapytałam z troską w głosie, poruszając kolanami by spowodować "małe turbulencje" dziewczyny.

- Ani trochę - odpowiedziałam śmiejąc się się ze śmiechu Nelly i znów się schowałam pod jej szatą. Swoimi dłońmi sprawdziłam, czy ma łaskotki na biodrach.

Wzdrygnęłam się ponownie, słysząc to jak Azazel nazwał moją osobę. Przez chwilę zastanawiałam się nad powiedzeniem prawdy... Im mniej się wie, tym lepiej się żyje. Przypomniałam sobie słowa mojego przyjaciela i sposób w jaki je wymawiał.
- Wszystko jest w porządku. - spojrzałam w górę, kłamiąc w żywe oczy.
Dla niepoznaki uśmiechnęłam się szeroko.

- Próbujesz mnie okłamać - mruknąłem patrząc na nią nieprzekonany. - Możemy gdzieś indziej porozmawiać, jeśli chcesz.

Delikatnie wzdrygnęłam się na próbę łaskotek, ale po raz kolejny musiałam zawieść tą małą rudowłosą osóbkę. Zaśmiałam się krótko, całując ją w czoło.

- Jest okej, naprawdę. - zapewniałam go.
Przyłapałam się na tym, że podczas kłamania lub stresu trzesła mi się dolna warga, tak było i tym razem. Ale Azazel może o tym nie wiedzieć i nie zorientować się. Cóż... dziwne byłoby gdyby ogarnął, że coś jest na rzeczy, skoro nawet nie wspominałam mu o tej błahostce.

- Grrr... - zaczęłam ją pocierać intensywnie, tak samo jak wcześniej, ale intensywniej. Chciałam jej zrobić niedosyt tak samo jak ona mi. Drugą ręką masowałam jej piersi.

- Co Ty na to, by później przejść się na spacer? - zapytałem ją unosząc brew. Dziwnie trzęsła jej się warga. Czułem, że czegoś mi nie mówi mimo wszystko, zagryzłem wargę. Dlatego wolałem być z nią na osobności, o wiele łatwiej by się jej ze mną wtedy rozmawiało.

- Tak przy wszystkich? Oczekujesz mojego jęku czy czegoś innego? - zaśmiałam się z jej prób i starań - Kochana, musiałabyś nie wiadomo jak mnie podniecić, abym tutaj przy wszystkich wydobyła z siebie jakikolwiek dźwięk. - pogłaskałam ją po włosach i ucałowałam jej nos.

- To niesprawiedliwe! - mruknęłam i zwinęłam się w kłębek na jej kolanach, zamknęłam oczy. Ziewnęłam przeciągle, już długo nie spałam.

- W sumie to przeszłabym się rozprostować nogi i w ogóle. Mój jakikolwiek ruch ostatnio ograniczał się do kanapy we wspólnym pokoju i moim łóżku. - zaśmiałam się krótko, zagłębiając się w jego oczy - W dodatku potrzebuję świeżego powietrza i muszę zwiedzić okolice Hogwartu. - uśmiechnęłam się, wargą trącając kolczyk.

- No to chodź - dopiłem sok dyniowy za jednym razem i wstałem, wziąłem ją za rękę.

Usłyszałam ciche ziewnięcie z głębi mojej szaty.
- Jesteś śpiąca. - stwierdziłam i zaczęłam kołysać rudowłosym kłębkiem.

- Nie potrzebuję kołysania, nie jestem dzieckiem, Nelly - mruknęłam spod szaty.

Ścisnęłam jego dłoń, która była bardzo przyjemnie ciepła. Dorównałam mu kroku i wyszłam, kierując się za Azazelem.

NP: Błonia Hogwartu

- Ale zachowujesz się jak dziecko. - zignorowałam jej słowa, dalej kołysząc ją delikatnie.

- Co? - niczym macki krakena z morza moja głowa wysunęła się z szaty. - Ja jak dziecko? - zapytałam zdziwiona.

- A nie? - prychnęłam rozbawiona - Zawstydzasz się przy mnie gdy tylko dotknę Cię w wrażliwsze miejsce. - położyłam rękę na jej piersi, delikatnie masując - Lub jęczysz. - uśmiechnęłam się łobuzersko.

- Bo jestem wrażliwsza od Ciebie! - odpowiedziałam jej starając się nie reagować na jej dotyk, wzięłam kawę ze stołu i upiłam łyk.

- No cóż, taka już Twoja natura. - napiłam się soku z cytryny, przy którym lekko się skrzywiłam - Podniecam cię samą obecnością. - powiedziałam dumnie.

Zmarszczyłam brwi. - Aż tak to już wrażliwa nie jestem - zaśmiałam się. - Nelly zaczyna marzyć, jestem tego świadkiem, yay! Eeeeeeeeeeeeeeee.

- Tak, tak. - zaśmiałam się w duchu, zostawiając na jej policzku odbicie moich ust.

Postawiłam kubek z kawą na stole, przytuliłam ją, tym razem nie wtuliłam się. Otarłam się o nią piersiami, wykorzystałam też wiedzę, że ucho jest jednym z najwrażliwszych miejsc człowieka, więc je przygryzłam.

Na moim karku i szyi powstała gęsia skórka.
- Spryciula. - wyszeptałam do jej ucha, nie pozostając jej dłużna, przegryzłam płatek jej ucha.